Het gebeurt maar zelden dat de verlichting in mijn Quest het laat afweten. Ik heb sowieso altijd een reserve accu mee met Eneloop batterijen. Terug naar huis rijdend na de Oliebollentocht in Schermerhorn in 2011, viel mijn verlichting uit in de inktzwarte nacht op de onverlichte Noorddijk in de Schermer polder. Met de grootste moeite kon ik via de hoge slingerdijk terugrijden naar de wel verlichte kaarsrechte Noorderkade. Via de brede ventweg langs het Noord-Hollands kanaal kon ik, met een zaklantaarn naast me schijnend, de weg naar huis vinden.
Enkele weken geleden overkwam het me weer een keer. Een breuk in de kabel bij de zekering maakte een snelle reparatie onmogelijk. Daar moest wat op gevonden worden. Bij voorkeur maak ik gebruik van al aanwezige spullen. Op Marian's fiets zit een Büchel Vancouver lamp van 40 Lux, inclusief een mooi led achterlichtje. Die lampset, 33 euro bij Amazon.de, zit er goeddeels voor de show op, in de avond fietst Marian liever niet. Dat mooie setje ga ik zo hergebruiken dat het eventueel snel weer teruggezet kan worden.
De verlichting moet uiteraard zo hoog mogelijk worden aangebracht. De racekap, ik rij nooit meer zonder, is de ideale plek. Maar ... daar zit al de Sony camera die tijdens het rijden altijd opneemt. Er moet dus iets bedacht worden dat boven de camera uit kan schijnen.
Ik bestel in China bij AliExpress een nep GoPro knikarmpje en een statiefmoer. Totale investering 4,20 euro. Het flitsschoenplaatje aan de statiefmoer past precies in een uitsparing in de Büchel lamp. Met de dubbele schroefmoer kan deze muurvast worden aangedraaid. Achter de voet van de Sony camera plak ik de GoPro voet.
De GoPro constructie, inclusief de beide lampjes, weegt 210 gram, prima. De Büchel Vancouver heeft een mooie lichtbundel die absoluut niet verblindt. Veel beter dan het felle LED zaklampje dat ik tot nu toe in een houdertje aan de rechter spiegel klemde. Die LED lamp heeft een ronde lichtbundel waar sommige automobilisten en motorrijders last van blijken te hebben.
De nieuwe lampset heb ik nu standaard bij me. De met USB te laden Li-ion accu's in de beide lampjes lopen niet leeg en zijn in een handomdraai op de racekap te klikken. Bij mist en regen zal ik de lampjes naast mijn normale verlichting ook gaan gebruiken. Je kan maar beter gezien worden en zelf ook beter zien.
Alleen de standaardverlichting aan. Dit is vóór de E3 Supernova Pro en achter de standaard LEDs
Alleen de Büchel Vancouver noodverlichting aan. Hiermee is in het donker uitstekend te rijden.
De standaard verlichting én de noodverlichting aan. Dit geeft een flink hogere lichtopbrengst dan alleen de standaard verlichting.
De tot nu toe gebruikte zaklantaarn aan de spiegel, veel licht voor zo'n klein lampje, maar wel verblindend voor tegenliggers. Kijk maar eens naar de boom op het grasveld achter de buxus haag. Deze is bij de normale verlichting en de noodverlichting onzichtbaar.
Vanmiddag rij ik mijn trainingsrondje rond de Schermer polder. Prachtig weer, nauwelijks wind en volmaakt zicht. Als ik op de Noordervaart rij kom ik een aantal wegversmallingen tegen. Tegenliggers die duidelijk eerder bij de wegversmalling hebben het recht die hindernis eerder te nemen. Tegenliggers die later aankomen moeten snelheid minderen en desnoods stoppen om de tegenligger te laten passeren.
Onderstaande video is later gemaakt, op 26 februari 2019. Op dezelfde weg en hetzelfde type wegversmalling maar dan aan de oostkant van het dorp Stompetoren. Deze video laat zien hoe het wel hoort. De video bewijst ook dat een velomobiel prima van grote afstand is te zien. De bestuurder geeft zelfs met lichtsignalen aan dat ik door mag rijden en gaat keurig naar rechts om elk gevaar te vermijden.
Onderstaande reeks foto's zijn gemaakt uit de film waarbij de Ford S-max mij geen voorrang geeft en en passant ook nog 35 km/u te hard rijdt.
Althans zo hoort het. Maar vanmiddag presteert een meneer met een Ford S - max het om mij bijna aan te rijden. Als ik al op de wegversmalling rij geeft de Ford extra gas en is met hoge snelheid bijna onmiddellijk bij mij. Gelukkig kan ik al een beetje naar rechts sturen en zo een aanrijding voorkomen.
De Sony camera boven op de racekap, na de bewuste aanrijding door een busje van Pilkes, staat altijd aan als ik rij. Daarom kan ik de beelden en dus ook het kenteken van de Ford, nu haarscherp terugzien.
Morgen ga ik naar de Politie om aangifte te doen van dit levensgevaarlijke verkeersgedrag.
Aanvulling maandag 18 februari 2019
Vanmorgen contact gehad met het Verkeershandhavingsteam van de Politie. Zij vroegen mij de beelden op te sturen en dat heb ik direct gedaan.
Vanmiddag reed ik weer langs de wegversmalling. Ik zie nu dat de auto ruim honderd meter voor de wegversmalling een 30 km bord is gepasseerd. De auto had dus maximaal 30 km per mogen rijden.
Hij reed evenwel zeker 60 tot 70 km per uur. De precieze snelheid van de roekeloze bestuurder kan ik uitrekenen aan de hand van het aantal beelden per seconde (30) en de lengte van de strepen op het wegdek en de tussenliggende ruimten. Die afmetingen ga ik de komende dagen opnemen en de berekende snelheid zal ik aan de Politie meedelen.
Aanvulling dinsdag 19 februari 2019
T.b.v. een snelheidsmeting van de auto uit de videobeelden ben ik zojuist ter plaatse gegaan om de lengte van de strepen op het wegdek en de tussenruimte tussen de strepen op te meten.
De strepen zijn, evenals de spaties, 1 meter lang.
Daaruit is eenvoudig door het aantal strepen en spaties te tellen, in relatie tot het aantal beelden per seconde, de snelheid uit te rekenen.
Ik heb dit twee keer uitgerekend, één keer met 15 beelden, een halve seconde dus, en één keer met 30 beelden, 1 seconde dus.
Uit beide berekeningen blijkt de bestuurder van de Ford maar liefst 65 km per uur te hebben gereden. Dat is 35 km per uur te hard, meer dan dubbel zo snel als toegestaan.
Ik heb de berekening en enkele foto's van de situatie vanmorgen naar de Politie gestuurd. Tevens daarbij het verzoek gedaan de bestuurder te verbaliseren.
Deze foto, gezien in de rijrichting van de auto, bewijst dat de toegestane maximum snelheid 30 km/u is.
Aanvulling donderdag 7 maart 2019
Wij zijn nu 2,5 week verder en de Politie is nog diep in slaap. Ik heb, ondanks twee telefoontjes en twee herinnering emails, nog niks gehoord. Nog maar eens bellen en ook nu weer vindt de medewerker van het Politie Support team het onacceptabel dat ik geen enkele reactie heb ontvangen.
Vandaag krijg ik onze bloedeigen wijkagent aan de telefoon. Ik zou een klacht hebben ingediend over de Politie. Ik moet even nadenken en bedenk dan dat het over het incident bij de wegversmalling gaat. Pim, zo heet ie, hoort mijn verhaal aan en belooft te bellen met het Verkeershandhaving team.
Dan gaat het snel. Al snel hoor ik dat het Politie Support team mij een verkeerd mailadres heeft gestuurd. Dit mailadres wordt door het Verkeershandhaving team nauwelijks nog gelezen.
Weer even later krijg ik bericht dat het hoofd van het Verkeershandhaving team de zaak zal oppakken en mij begin volgende week zal berichten.
Aanvulling maandag 25 maart 2019
Vorige week dinsdag krijg ik het hoofd van het Verkeershandhavingsteam, de heer Dekker, aan de telefoon. Hij heeft het missende mailbericht gevonden maar kan het filmpje niet downloaden. Dat stuur ik hem via WeTransfer alsnog toe.
Een teleurstelling is dat ze de snelheidsberekening niet willen gebruiken. Snelheidsmetingen moeten door de Politie zelf worden gedaan. Dan is het de vraag of ze de bestuurder kunnen vinden, ze hebben geen telefoonnummer van hem. Dat lijkt me toch wel heel simpel uit te vogelen, ze krijgen naam en adres van de bestuurder via het RDW kentekenregister.
De heer Dekker wil eerst de bestuurder spreken, van een proces-verbaal is dus nog geen sprake.
Update maandag 3 juni 2019
Het duurde enkele weken na het vorige contact met de Politie, maar zij hebben zij de bestuurder gevonden. Het is een inwoner van Stompetoren. De politie heeft contact met de eigenaar gehad en heeft mij het 06 nummer van de eigenaar gegeven. Ik heb meerdere keren gebeld maar krijg geen gehoor met uitzondering van het antwoordapparaat.
Weer een week later blijk ik toch teruggebeld te zijn. Een mevrouw spreekt een minutenlange boodschap in. Zij weten niet wie er gereden heeft maar het spijt ze enorm dat het voorgevallen is. Is beslist niet de bedoeling geweest. Ik ben eigenlijk redelijk tevreden met deze reactie.
Twee weken geleden toch nog maar eens gebeld. Weer het antwoordapparaat aan de lijn dat ik inspreek. Dan blijft het weer stil tot afgelopen vrijdag 31 mei. Dan ontvang ik een SMS van de bestuurder met de mededeling dat hij me vandaag nog zal proberen te bellen.
Ook nu weer blijft een belletje uit. Het is kennelijk moeilijk om me te bellen.
Ik laat het er nu bij zitten. Mijn doelstelling dit niet zo maar voorbij te laten gaan is bereikt. De Sony camera op het dak van de racekap blijft mijn trouwe vriend.
