Dakframe aan plafond

Het drie meter lange dakframe moet vanmiddag een plaatsje krijgen waar het niet in de weg hangt of staat. De beste plaats is tegen de kajaks. Ik schroef een paar simpele beugels uit de bouwmarkt tegen twee balken van het plafond van de garage en klaar is Wim.
Als het dakframe van de auto is getild kan ie zo aan de beugels worden gehangen. Er hoeft niks vastgebonden te worden, de Thule dwarsbalken hebben klauwen waarmee deze zich op de dakdragers vastklemmen. Zo kost het geen ruimte en is de drager makkelijk te bereiken.

De Foldycar is verkocht aan motorliefhebbers uit Bergschenhoek en inmiddels al afgehaald.

Cycle Vision 2012 dag 2

Vandaag rij ik naar Lelystad om onder meer de 3-uurs race te bekijken. Bekijken ja, niet deelnemen. Ik had me wel ingeschreven voor deze race, maar de kramp van gisteren betekent niet veel goeds voor de dag erna.
De snelste deelnemers, de velomobielen, lichten in elke bocht een wieltje van de grond. Een bewijs dat zij niet vol gas door de bocht kunnen. Enkele velomobielrijders hebben rechts een dikke F-lite, links een Durano. Dat legt de fiets in een constante linker bocht. Heel slim natuurlijk.
Jan van Steeg moet al snel de fiets uit. Hij heeft geen zitmatje maar het constant naar rechts gedrukt worden noopt hem toch een matje te nemen. Dat helpt hem helaas onvoldoende en hij stopt ermee. De wijze gedachte is dat ie volgende maand in de Cygnus een 12-uurs record poging wil doen. Dan wil je nu geen blessure van je zitbotjes riskeren.

Ik neem plaats op de gammele tribune die een uitstekend zicht biedt op de wedstrijd. Daniel Fenn is oppermachtig en dubbelt de nummers 2 en 3 regelmatig.

Tussendoor ga ik even langs Paul Denissen en David Wielemaker, teamleider en ontwerper van de prachtige Velox2. De mannen zijn zeer tevreden over de windtunnel testen. Maar liefst 35% minder luchtweerstand dan Velox1. Even later zie ik de twee op een Raptobike tandem rondcrossen.

De standhouders staan allemaal langs één kant van het terrein. Dat maakt een lang lint kramen en dat ziet er niet gezellig uit.
M.i. kun je beter de stands tegen over elkaar zetten, wordt het allemaal wat drukker en knusser.

Rest mij het CycleVision comité te complimenteren met de organisatie. Het binnen een beperkt aantal weken volledig omgooien van een dergelijk groot evenement is een knappe prestatie.

Cycle Vision 2012 1-uurs race

Vorig jaar reed ik de uurs race 55,3 km/u. Zou het dit jaar nog harder kunnen? Sterker zal ik niet worden, dus moet de toverdoos van de techniek verder open. De concurrentie zit niet stil. De mannen van Velomobiel.nl hebben zeer speciale verlengde racekappen gemaakt. Beter gevormd dan voorheen, maar ook met minder ventilatie. Die wordt nu geregeld door een flink gat in de staart van de Quest. Verschillende rijders hebben de nieuwe smalle wielkappen van Jan van Steeg onder hun fiets. Ik doe het nog wel met de eerste versie :).

Jan Reus maakt een mooie kleine racekap voor me met de inmiddels veelbesproken Nacaduct. Ik rij voor het eerst met een wielstroomlijnkap achter. De lagere racekap noopt me om het comfortabele drielaags Ventisit matje te verruilen voor een enkellaags matje. Bevalt achteraf uitstekend.
Als Jan en ik in Lelystad arriveren begint het flink te regenen. Gelukkig houdt het op tijd op en kunnen de wielkappen eronder geplakt worden. Voor het eerst gebruik ik hockeytape, fantastisch sterk en rekbaar spul. Ook de voetengaten worden afgeplakt met Lycra. Jan heeft ook nog een gestroomlijnde staart gemaakt voor mijn fiets. Gelet op de harde wind durf ik deze niet te monteren.

Dan volgt een lange wachttijd voor de tweede groep mag starten. Jammer dat er geen opwarmrondje mag worden gereden. Nu moet je zonder voorbereiding de wedstrijd in. Dat zou een volgende keer toch beter geregeld moeten worden.
Met korte tussenpozen worden er 45 renners gestart. Ik zet mijn iPhone op de stopwatch en heb vanaf nu geen zorgen meer over de tijd. De eerste bocht rij ik al 50 km/u. De achterband loopt in de bocht tegen de wielstroomlijnkap en daar maak ik me zorgen over. Op het rechte eind blijft het relatief stil. Wel word ik op het in de windse stuk wild heen en weer gegooid. De fiets dweilt soms meters heen en weer. Ik zie dat iedereen daar moeite mee heeft en probeer zonder al te veel te corrigeren op de baan te blijven.
Na de eerste ronde kan ik voor de wind steeds 61 tot 62 km/u rijden. Tegen wind blijft daar 57 km/u van over. Dat valt me mee.
Tot een half uur marcheert het prima. Dan wordt het wat moeilijker en moet ik het vizier open zetten. De eerste periode kan alleen met de koeling van de Nacaduct worden volstaan.

Na 40 minuten komt het krampspook me weer belagen. Dat betekent flink minder vermogen trappen en hopen dat het zich herstelt. Dat duurt 10 minuten en ik kan de snelheid weer 7 tot 8 km/u opvoeren.
Ik zie verscheidene opgevers langs de kant staan, vrijwel altijd met een lekke band.

Nadat het uur er op zit blijk ik 56,4 km/u te hebben gereden en daarmee 13de ben geworden in een heel sterk veld. Ondanks de kramp dus toch nog een winst van 1,1 km/u.
Daarmee ben ik zeker tevreden.
De SRM geeft duidelijk aan wat er tijdens de wedstrijd gebeurt. Ik trap bijv. de eerste 40 minuten een gemiddeld vermogen van 216 Watt. Dat levert een snelheid op van ruim 56 km/u. De gemiddelde hartslag is 151 en de cadans 81 omwentelingen per minuut. De temperatuur in de Quest is 21,9 gr. C. Daarna zie je duidelijk de kramp periode intreden met lagere cadans, hartslag, vermogen en snelheid. Goed te zien is ook dat de korte rust de kramp weer vrijwel doet verdwijnen en de prestatie weer toeneemt.

Tijdens het opladen van de Quest op het dak van de auto blijken er een aantal belangstellenden in de werking van het dakframe te zijn. Het gaat prima en de meningen zijn positief.

N.B. De eerste foto is gemaakt door Droplimits.de, Jörg Bassler.
N.B. De tweede en derde rijdende foto's zijn gemaakt door Bas de Meijer. Hartelijk dank Bas.
N.B. De derde rijdende foto is, met dank, van Sebastiaan Talsma.

Presentatie Velox2

Vanmorgen eerst met het dakframe naar Van der Velden. Er moeten enkele wijzigingen worden aangebracht om het geheel soepeler te laten verlopen. Dan op weg naar Rozenburg waar het HPT team Delft de nieuwe Velox2 zal presenteren.
Na de ontvangst met koffie en koek wandelt iedereen naar de Noordzeeweg waar de nieuwe superfiets onder een laken staat.
De spanning onder de teamleden is groot. Vlak voor de presentatie is de nieuweling bij een eerste testrun op het hobbelige wegdek onderuit gegaan en meerdere keren over de kop geslagen. Gelukkig in de grasberm en op dat moment nog in zijn leren pak. Behalve een geschaafde sticker is er niks kapot.

Na de onthulling wordt de Velox2 uit zijn leren jasje gepeld en komen de fraaie vormen goed in beeld. Wow... dit ziet er snel uit.
Theo Bos, Rabobank renner en de broer van Jan Bos, zullen tegen elkaar strijden in een race van 2500 meter.
De bezoekers worden in een autobus tot halverwege de baan vervoerd en kijken met spanning naar de start.
Al snel wordt de Velox2 zichtbaar, licht slingerend en al behoorlijk op snelheid. Theo is .... in geen velden of wegen te bekennen.
Met een snelheid van tegen de 80 km/u passeert Jan met de Velox2 de toeschouwers. In de verte komt Theo Bos met ruim 50 km/u aan. Het is duidelijk, de Velox2 is zeer veel sneller. Als ik later Theo en Jan spreek blijkt dat Theo tot 1000 meter voor ligt en daarna broer Jan in de Velox2 schandalig hard voorbij ziet komen.

Er worden nog enkele korte runs gemaakt voor de massaal aanwezige pers. Gelukkig blijft de Velox2 overeind, dit tot grote opluchting van het team. Dit soort supersnelle fietsen is niet gemaakt voor een hobbelig parcours.
Al met al een uitstekend georganiseerde en succesvolle presentatie van de nieuwe Velox2.

Over twee weken worden de uurrecord pogingen op de Duitse Dekrabaan gehouden. De poging om het wereldsnelheidsrecord te breken wordt in september in Battle Mountain in de VS gehouden.

Prototype dakframe klaar

Vanmiddag is het dakframe om de Quest op het dak van de auto te vervoeren klaar.
Bij aluminium lasbedrijf Van der Velden in Limmen passen we het geheel op de Audi. Na wat kleine aanpassingen loopt alles naar wens en ga ik thuis de Quest op het frame zetten.

Met korte spanbandjes door de wielen bevestig ik de Quest op het bovenste frame. Dat gebeurt op dezelfde manier als op de aanhanger. Dan volgt het spannende optillen en inhaken van de beide dubbele wielstellen in het onderste profiel. Dat gaat prima en de Quest rijdt op het rek tot aan de stuit voorin. Dan de achterste wielstellen in het profiel laten zakken en de Quest staat veilig op het dak. Met twee M8 bouten met ronde knop worden de beide frames muurvast aan elkaar verankerd.

Het oogt goed en ik trek, waarschijnlijk ten overvloede, nog een tweetal spanbandjes om het bovenste en onderste frame.
Dan maar eens een stukje rijden. Dat valt alles mee. Er is vrij weinig extra windgeruis en aan de besturing merk ik niks. Niet verwonderlijk met een vierwiel aangedreven auto van 1785 kg. Ik voer de snelheid geleidelijk op tot 100 km/u maar er verandert niks. Dat gaat dus allemaal uitstekend.

Thuis haal ik de beide spanbandjes los, draai de twee draaiknoppen los en til de achterste wieltjes weer uit het profiel. Dan drie meter achteruit lopen en laat ik het frame met de Quest op zijn achterste wieltjes op de grond zakken. Vervolgens naar voren lopen om ook de voorste wieltjes uit het profiel te tillen. In no time staat de Quest weer veilig op de grond.

Op de weegschaal blijkt het bovenste dakframe 8,3 kg te wegen. Het onderste dakframe is met 11 kg wat zwaarder. Om het onderste frame van de auto te halen, draai ik simpelweg de draaiknoppen van de Thule dakdrager los en til het geheel van de auto. Op deze manier is het opladen van de Quest op de auto een kwestie van minuten.

Er blijken meteen al wat verbeterpunten te zijn. Er moet onder meer in het midden van het bovenste frame een steun gelast worden om het doorzakken te voorkomen. Dit kan ook een blokje nylon of teflon zijn. Tevens is dit dan een mooi richtpunt om het bovenste frame recht boven het onderste frame te houden. Met Van der Velden ga ik verder in gesprek om het geheel lichter en nog efficiënter te maken. Het moet mogelijk zijn om het totale frame inclusief velomobiel onder de 50 kg te houden. Veel auto's mogen weliswaar 75 kg op het dak dragen, de grotere zelfs 100 kg, maar hoe lichter hoe beter.

Nacaduct in racekap

Jan Reus doet mee aan de uurrace tijdens CycleVision. 'Om mij op te jagen' zegt ie. 'Dan moet je wel van goede huize komen vriend Jan' repliceer ik. Nou dat komt Jan. Hij heeft voor zichzelf een extra lage racekap gemaakt met een fraaie speciale voorziening om de ventilatie in de fiets te verbeteren. Dit is een Nacaduct. Een Nacaduct heeft tot doel om frisse lucht in de fiets te brengen zonder dat dit ten koste gaat van de stroomlijn. De idee is dat op plaatsen waar overdruk ontstaat, en dat doet het voor het vizier, zonder straf lucht is weg leiden om binnen de fiets voor verkoeling te zorgen. Dit zou gunstiger kunnen uitpakken dan het eerder open zetten van het vizier. Bekend is dat bij 50 km/u het 2 cm openen van het vizier 1 tot 1,5 km/u snelheid kost.

Het effect van de Nacaduct is spectaculair. De luchtstroom die via de Nacaduct binnen komt is gericht op mond en hals, de beste plaatsen voor een maximaal koelend effect.

Jan is de beroerdste niet en wie appelen vaart, wie appelen eet. Jan maakt ook voor mij een zo laag mogelijke racekap met ... Nacaduct.
Deze kap is niet alleen laag maar bovenin ook smaller dan de standaard kappen. Het doel is tweeërlei, verminderen van het frontaal oppervlak en een betere aansluiting op de tunnel achter het hoofd. Het super comfortabele drielaags Ventisit matje moet dan wel plaats maken voor een Spartaans 1-laags matje.

Op de foto's is het verschil goed te zien. De beide kappen zijn nog niet af maar dat komt volgens Jan wel goed.

Dinsdag is het dakframe klaar. Dat komt goed uit omdat er mogelijk nog een rit naar Velomobiel.nl aan zit te komen.
De T-vormige 'kleerhanger' achter de stoel is precies naast de las gebroken en moet vervangen worden. Ik zal proberen dit onderdeel te demonteren en te laten lassen. Helaas dus geen trainingsritjes tot dit euvel is verholpen.

Gebruik Acu-fill adapter bij Risse demper

Er zijn recentelijk wat onduidelijkheden gebleken in het gebruik van de Acu-fill adapter voor de Risse demper. Enkele fietsers hebben geprobeerd de demper op te pompen met een gewone fietspomp. Dat gaat heel moeilijk, of .... niet. Hieronder enige uitleg.

Hoe werkt de Acu-fill adapter?
Deze adapter bestaat uit twee delen, een dikker deel en een langwerpig deel. Het dikkere deel wordt op de demper geschroefd. Dit moet heel licht handvast worden aangedraaid tot je de O-ring licht ingedrukt voelt worden. Het langwerpige deel wordt op de demperpomp geschroefd.
Het langwerpige deel wordt in het dikkere deel geduwd en vervolgens enkele slagen rechtsom aangedraaid. Er kan nu gepompt worden. Nadat de gewenste druk is bereikt moet het langwerpige deel worden losgeschroefd. Als dit deel voldoende is losgeschroefd, zie je dat de druk op de drukmeter 0 wordt. Je trekt het langwerpige deel uit het dikkere stukje en hoor je enig gesis. Dit is de lucht die uit het kamertje in het dikkere deel ontsnapt. De demper is dan al afgesloten omdat het langwerpige deel al is teruggeschroefd. Er ontsnapt dan ook geen lucht uit de demper.

Gebruik je een standaard fietspomp, dan kun je de demper wel oppompen, maar zo gauw je de pomp verwijdert is de lucht er weer uit. Het pennetje van het autoventiel is immers door het langwerpige deel nog ingedrukt.
Wil je toch een gewone pomp gebruiken, dan is het beter helemaal geen Acu-fill te gebruiken. Dit is evenwel niet aan te raden omdat bij het verwijderen van de pompkop er veel lucht ontsnapt en je dus niet weet hoeveel lucht er in de demper blijft.
Dit levert problemen en zelfs schade op.

Een goed demperpompje is de BBB AirShock BMP-19. Overal voor rond € 30,- te koop. Ieder ander demperpompje doet het in combinatie met de Acu-fill prima, maar de BBB heeft als voordeel dat het gevlochten stukje slang kan ronddraaien zonder dat de hele pomp meedraait. Ook kun je met de zwarte knop naast de meter teveel lucht laten ontsnappen. Een mogelijk nog beter pompje is de Topeak. Deze heeft een soort ingebouwde Acu-fill adapter. Ik haal er een in huis en dan maak ik een keus uit de BBB of de Topeak. Hoewel het niet de bedoeling is dat Velomobielonderdelen.nl spullen gaat verkopen die elders normaal te krijgen zijn, hebben meerdere fietsers mij gevraagd die pompjes toch in de webwinkel op te nemen.

Nieuwe carbon projecten

Vandaag fiets ik naar Jan in Hoorn om voor Peter B. twee carbon onderdeeltjes voor zijn racekap te halen.
We bespreken enkele nieuwe - kleine - projecten. Allereerst is het gestroomlijnde spiegelkapje weer een stap verder. De plug is klaar en daarvan kan een deelbare siliconen mal worden gemaakt. Ook moet er nog een binnenmal worden gemaakt waarin de bestaande spiegel wordt vastgeklemd.

Een tweede project is de racekap voor de Quest XS. De liggende deksel is een stuk kleiner. De mal hiervoor is vrijwel klaar. Gelukkig konden wij hiervoor de originele mallen van het instapgat van Velomobiel.nl gebruiken.

Cees Roozendaal kan helaas niet meedoen met de uursrace op CycleVision. Geen serieuze Noord-Hollandse concurrentie helaas. Ik daag Jan uit me te verslaan. Hij reageert niet maar vanavond laat ie weten dat ie zich zal inschrijven :).

Project Velotilt van start

Vanmorgen rij ik naar de TU Delft om te overleggen met David Wielemaker. David is, samen met een flink team, de geestelijk vader van de recente superstroomlijn fietsen waar straks in Duitsland het wereld uurrecord en in Battle Mountain in de VS het wereldrecord op de 200 meter zullen worden aangevallen.

Het is inmiddels bekend dat ik een snelle stroomlijn wil combineren met een Munzo tilting trike van Bram Smit van Fast Forward Ligfietsen. Deze combinatie moet zowel snel worden als veel fietsplezier opleveren. Doel is om bij gelijk vermogen 10 tot 15 km/u harder te kunnen rijden dan de Quest. Maar ziet David dat ambitieuze doel ook zitten?

Eerst krijg ik een uitgebreide rondleiding langs de verschillende projecten die studenten van de TU Delft onderhanden hebben.
Ik zie de Wasub onderzeeër, meerdere generaties kleine raceauto's en een racemotor op bio-ethanol. Er wordt tijdens mijn bezoek hard gewerkt aan een waterstof auto die over drie weken moet worden gepresenteerd. De centrale werkplaats is prachtig ingericht en kan door alle teams worden gebruikt.

Na de rondleiding kan ik uitgebreid kijken naar de nieuwe Velox2. Alles is gedemonteerd en nieuwe onderdelen worden gemonteerd. De ervaringen van vorig weekend worden er nu al in verwerkt.

Ik leg David uit wat ik me voorstel van de nieuwe fiets. Dat valt in goede aarde en blijkt vergaand overeen te komen met de ideeën van David. Hij wil graag meedoen aan dit project en we komen snel tot afspraken over hoe een en ander aan te aanpakken. David zal in de computer een voorontwerp maken hoe de nieuwe stroomlijn er uit zou kunnen komen te zien. Als we daar uit zijn en de definitieve vorm is bepaald, mogelijk na een test in de windtunnel, kan de stroomlijn uit kunststof worden gefreesd. Vervolgens moeten er mallen van gemaakt worden zodat er tenslotte een romp uit kan worden vervaardigd. Looptijd van het project een jaar vanaf nu.

De naamgeving is nog het minste probleem. Mijn eerste idee is Velotilt. Wie een betere naam weet mag het zeggen. En nee, er mist geen X in de naam :).