Noorwegen, VeloTilt, maansverduistering en nog zo wat

Het is al even stil op dit blog. Niet dat er niks gebeurt, Wim was even weg. Met Marian en nog 9 andere Tesla's op een roadtrip naar Noorwegen. Deze roadtrip was georganiseerd door enkele actieve leden van het Tesla forum. We kenden er geen mens van en na 10 dagen heb je nieuwe vrienden.
De trip ging via Duitsland, Denemarken en Zweden naar Noorwegen en vice versa. Alles via de welbekende Tesla SuperChargers. Internationaal reizen met elektrische auto's was nooit mogelijk. Met de Tesla gaat dit ronduit moeiteloos. Als je wilt kun je 400 km afleggen zonder te laden. Het is evenwel slimmer om steeds net zoveel te laden dat je de volgende SuperCharger goed kunt halen. De bijna lege accu laadt zo snel op, in 20 minuten heb je er weer 250 km bereik bij, dat je amper je kop kop koffie kunt opdrinken voor de iPhone meldt dat de Tesla voldoende is opgeladen om de volgende SuperCharger te halen.

45 jaar geleden zijn wij op vakantie geweest in Noorwegen, deels in dezelfde omgeving. Het rijden in de Tesla met zijn immense koppel is op bergwegen superieur aan alles. De auto vliegt letterlijk de berg op en gebruikt dan natuurlijk relatief veel elektriciteit. Van de berg af gebruik je nooit je rem, maar het gedoseerd loslaten van het stroompedaal is voldoende om het vertragen optimaal te regelen. Onderwijl gaat er weer tot 60 KiloWatt stroom terug de accu in. Raak je bijv. 13 km bereik kwijt bij het beklimmen van een bergrug, bij het omlaag rijden komt daar door 'regen' (regeneratie) weer 10 km van terug. Per saldo is er maar heel weinig extra verbruik in de bergen. Kom daar maar eens om bij een fossiele auto. Totaal aantal km is 5700 met een elektriciteitsverbruik van 1.111 kWu. Kosten ... voor Tesla :)

Ik heb een klein extra blog gemaakt van de roadtrip. Voor de liefhebbers staat ie hier:
http://roadtripnoorwegen2015.blogspot.nl/?view=magazine

Het laatste dat je verwacht is een eland aan de rand van de weg. Er staan wel borden die waarschuwen voor overstekende elanden, maar als je in werkelijkheid zo'n schuw dier ziet is dat wel bijzonder. Ik had geen camera voorhanden dus moeten we het doen met een printje van de dashcam. Helaas regende het en was het al vrij laat in de middag waardoor de kwaliteit beperkt is. Je ziet de eland voor het rode huis rechts.

De noren hebben de afgelopen 45 jaar niet stilgezeten. Ze hebben hun olie kronen, helaas geen Euro's, goed besteed aan honderden nieuwe tunnels. De bekendste is wel de 25 km lange Laersdaltunnel. Spectaculair zijn de drie grote in de rotsen uitgehouwen ruimten waar een bijzondere verlichting is aangebracht. Ook is het spectaculair om te zien dat de Noren complete rotondes ondergronds in de rotsen uitgehouwen hebben. De blauwe kleur is in werkelijkheid ook zo blauw.

Zoals eerder is gemeld is er een nieuw ontwerp gemaakt voor de wielophanging van de VeloTilt. In de eerste versie  zat er per wiel één dubbelrijïg hoekcontactlager. Dat leverde veel rolweerstand op. Het nieuwe ontwerp voorziet erin dat er per wiel 2 lagers zijn opgenomen met een onderlinge afstand van 45 mm. 

Niet alleen het voorwiel, ook het achterwiel heeft een vergelijkbare modificatie ondergaan. In de komende dagen gaan we de rolweerstand weer vergelijken met die van de Quest.

Gisternacht was er een maansverduistering. De wekker gezet en na wat rond turen zag ik de rode maan. Met de Panasonic FZ1000 geprobeerd een foto te schieten. Is aardig gelukt, al zijn er betere systemen om dit te doen.

NK Tijdrijden Texel 2015

Vandaag staat de jaarlijkse tijdrit voor het Nederlands Kampioenschap vrije renners op het programma. Met de Quest op het dak van de Tesla rij ik rustig naar de veerboot in Den Helder. Daar ontmoet ik Robert-Jan Bakker die zojuist zijn gerepareerde Quest bij Velomobielonderdelen.nl in Enkhuizen heeft opgehaald. Robert-Jan heeft al ruim 5 weken niet gefietst en zal dan ook begrijpelijkerwijs niet maximaal kunnen presteren.

Het waait stevig uit het oosten met Bft 4 met uitschieters tot Bft 6. De temperatuur is met 17 C. nog redelijk maar veel lager dan vorig jaar. Om 13.03 uur start ik 30 seconden na Cees Roozendaal als achtste. Cees vertrekt van het hogere schavot en is meteen flink op snelheid. Ik vertrek vanaf het wegdek en ga me richten op Cees. Direct na vertrek krijgt de Quest al harde klappen van de wind die over de dijk heel vlagerig is. Gelukkig is de weg breed en ander verkeer is er vrijwel niet.

Na twee minuten zit de snelheid op 60 km/u en de hartslag op 154. Het voelt lekker aan al is het sturen in de vlagerige wind behoorlijk spannend. Dat onrustige stuurgedrag wordt versterkt doordat ik een stukje staartprofiel aan de achterkant van de Quest heb geplakt. Dit stuk carbon heb ik al een aantal jaren en het verhoogt bij rustig weer de snelheid een beetje. Nu realiseer ik me weer waarom ik dit al enkele jaren niet meer gebruik. Op het tweede deel van de heenrit loopt de snelheid op tot 64 km/u en loop ik in op meerdere deelnemers. Dat weerhoudt Ymte er niet van om mij met 70 km/u in te halen. Cees komt maar heel langzaam dichterbij, hij doet het dit keer wel heel goed.

Nog voor het keerpunt haal ik de eerste voor mij gestarte velomobielen in. Op het keerpunt tillen George Krug en Martin Merkelbag, bedankt mannen, de deelnemers om en kan het weer richting startpunt. De wind komt nu duidelijk voorlijker in en het is knokken om de snelheid boven de 50 km/u te krijgen. Na enkele minuten lukt dat en kan ik 52 tot 54 km/u aanhouden. Dan begint het te regenen, wel verdorie dat was pas gepland na afloop van de wedstrijd. De temperatuur in de bui gaat omlaag tot 14 C en met de fiets onder de waterdruppels doet dit de snelheid geen goed. Ik hoop vurig dat de banden heel blijven en ik in elk geval kan finishen. Dat gaat gelukkig goed en ik zie Cees, nog steeds voor me, finishen. Ik kom met een gemiddelde snelheid van 55,16 per uur over de finishlijn. Dit is ruim één km langzamer dan vorig jaar. Gezien is veel slechtere weersomstandigheden is dit toch een goed resultaat.

Na afloop is het spannend wie er in de prijzen heeft gereden. Ymte is uiteraard weer nummer één met ruim 63 km/u. Een goede nieuwkomer is Jos Neefjes die de tweede prijs bemachtigt. Jeroen Koeleman, de enige tweewieler met stroomlijn en vorig jaar de winnaar, blijkt wel flink langzamer te hebben gereden dan vorig jaar, maar toch net voor mij te zijn geëindigd. Ik ben als vierde geëindigd.

De prijzen worden weer uitgereikt door de visueel gehandicapte Larissa.

De nog heel kleine dochter van Jeroen Koeleman en Margreet heeft meer belangstelling voor de fles.

Dirk Vinke, de organisator van het evenement met zijn speaker kijkt tevreden toe tijdens de prijsuitreiking.

Met de kampioenstruien aan staan de winnaars van de verschillende categorieën op het podium. Ymte was zijn bloemen al kwijt die door zijn zoon schielijk worden aangereikt.

De uitslag van de wedstrijd. Jan Reus prijkt onderaan de lijst. Niet zo verwonderlijk met een aanlopende rem.

Verstijvingspoot en NK tijdrijden Texel

Komende zaterdag 12 september is weer het Nederlands Kampioenschap tijdrijden voor vrije renners op Texel. 193 fietsers waaronder 10 ligfietsers hebben hiervoor ingeschreven. De laatste jaren starten de ligfietsers, vrijwel allemaal velomobielen, als eerste. Hierdoor is de ergernis bij sommige renners om door een velomobiel te worden ingehaald alsof ze stil staan, uit de wereld.

Jeroen Koeleman en Ymte Sybrandy zijn vaste waarden en steeds de snelsten. Ik trap een aardig eindje mee maar zo hard als deze mannen ga ik toch niet. Ik ga me meten met Cees Roozendaal, Dirk Drost en Robert-Jan Bakker. En niet te vergeten Swanette Sybrandy met de gepimpte DF met wielstroomlijnkappen.

Na de carbon achterbrug wilde ik nog graag het voorframe verstijven. De eerste versie van de verstijvingspoot had weinig effect. Jan Reus van Velomobielonderdelen.nl heeft gisteren de verstijvingspoot uitgevoerd in een sandwich constructie. De bodem van de neus van de Quest was al voorzien van extra carbon matten. Daarmee is de bodem keihard en een goede basis voor de verstijvingspoot.

Vanavond is de epoxy voldoende uitgehard en mag ik de Quest weer gebruiken. Tegen zonsondergang maak ik mijn vaste trainingsrondje. Wow, wat een verschil. Het trappen voelt nu niet meer zompig aan. De acceleratie verloopt merkbaar sneller. Op een aantal controlepunten in mijn trainingsrondje weet ik precies hoe hard ik daar altijd rij. Steeds blijk ik nu 3 tot 4 km per uur sneller te rijden dan voorheen. De temperatuur is met 14 graden te laag voor een recordrondje. Ook ligt er nu niet de snelle Furious Fred om het achterwiel maar de 50 mm Vredestein Black Panther. Toch gaat het nu zo hard dat ik toch mijn best doe om zo hard mogelijk te rijden. Zelfs tegen windkracht 3 krijg ik nog 52 km/u op de teller. De rit eindigt met een gemiddelde van precies 50 km/u, maar 0,2 km/u langzamer dan het recordrondje onder optimale en 8 graden warmere condities. Dit is zeker 2 km/u harder dan zonder verstijvingspoot. Na de racekap levert dit naar mijn overtuiging de meeste snelheidswinst voor mijn Quest op.

Ik begin nu een beetje te begrijpen waarom DF rijders zo enthousiast zijn over het acceleratievermogen van hun velomobiel. De constructie is nogal wat stijver en gaat er nauwelijks vermogen verloren in flexibiliteit. Mijn Quest kan nog stijver, maar dat komt nog wel. Er moeten nog twee ribben van de voorwielkasten langs de voetengaten naar voren. Ook de bekende band rond de achterste wielkast moet er nog in. Als laatste nog een paar verstijvingsribbetjes langs het kettingtandwiel. Mooi karwei voor Jan Reus.