Het weer ziet er niet goed uit. Bft 5 met windstoten van Bft 7 en precies tijdens de wedstrijd regen, zullen het een pittige klus maken.
Ik zet de Quest op de Tesla en zoef geheel elektrisch naar het parkeerterrein bij de sluizen van Lelystad. Het is nog droog en ik kan mooi de wielkappen en voetenbakjes vastplakken. Jan Geel komt aanrijden en helpt nog even met het plakken van de hockeytape. Het is duidelijk minder druk dan vorig jaar. Begrijpelijk, onder deze omstandigheden is het veel zwaarder.
Er zijn veel bekende gezichten en vooral Ymte is trots aanwezig met de nieuwe DF XL. Hij heeft er nog maar 10 km mee gereden en was tot elf uur gisteravond nog bezig met Daniël Fenn om de nieuweling gereed te krijgen. Ik zie bij Ymte en Daniël Schwalbe Ultremo ZX bandjes. Als dat maar goed gaat. Jan Geel is op de heenweg gestuit op een stuk met los asfaltgrit. Tijdens de rijdersmeeting wordt dit door Jan aan iedereen duidelijk gemaakt.
Tegen tweeën, het is inmiddels gaan regenen, begin ik aan mijn race. Ik heb niet de snelle maar kwetsbare Michelin radiaal banden gemonteerd maar de testbanden van Schwalbe. Deze hebben er al 10.000 km opzitten en worden al wat dunner. Ze zijn evenwel iets sneller dan de F-lites en dat is natuurlijk prettig. Wel doe ik Schwalbe Doc Blue anti-lek vloeistof in de binnenbanden om het risico van lekke banden te beperken. De achterband is de trouwe Super Moto met ook daarin een anti-lek band, de Michelin Protek Max. Deze keuze is duidelijk niet de snelste combinatie, maar aankomen is vandaag het belangrijkste. Dat zal straks ook blijken.
Het begin is als altijd meestal snel. De wind komt van achter en ik ben nog uitgerust. Ik zie als maximum snelheid 63 km/u op de Garmin komen. Dat zal niet lang duren. Voorbij de knik in de dijk naar Checkpoint Charly komt de wind over de dijk dwars in. De Quest wordt flink heen en weer gesmeten en er moet heel oplettend worden gestuurd. De dijk ligt vol met stenen die regelmatig in de wielkappen worden geslingerd. Dat maakt een vreselijk lawaai en doet me af en toe nogal schrikken.
De regen wordt af en toe minder maar de dijk blijft nat. Dit is bij uitstek lekke-banden-weer. Ik hoop dat ik er van verschoond blijf. Ik zie al enkele deelnemers met de fiets op zijn kant liggen, lekke banden dus.
Bij het keerpunt is mijn gemiddelde 53 km/u, dat valt me niet mee. Ik word snel omgezet door Martin die met George, Cees en Markjan het keerpunt bemannen. Dan begint het knokken om uit het diepe gat dat een aquaduct heet, omhoog te komen. Als ik boven ben is het een kwestie van weer op snelheid komen. Dat lukt aardig en ik zit al vrij snel weer op 56 km/u. Ik zie steeds meer deelnemers die nog naar het keerpunt moeten. Ik haal steeds fietsers in, maar wordt zelf niet ingehaald.
Voel ik nu kramp in mijn linkervoet komen? Wel verdorie, inderdaad kramp. Dat betekent snelheid minderen en hopen dat het niet te erg wordt. Op het slechte stuk naar Checkpoint Charly daalt de snelheid naar 50 tot 52 km/u. Doordat ik mijn linkerbeen ontzie en meer vermogen trap met rechts, komt er ook lichte kramp in mijn rechterkuit. Dat doet de motivatie geen goed. Voor Checkpoint Charly gaat de snelheid onderuit naar ruim 49 km/u. De kramp blijft beperkt en met het iets rustiger aandoen kan ik redelijk op gang blijven. Ik verwacht ingehaald te worden door de direct na mij gestarte Harry Lieben. Dit gebeurt toch niet. Als de wind na de bocht vrijwel op kop is daalt de snelheid naar 47 km/u. Ik zie dat mijn hartslag maar 137 slagen per minuut is, wel rustig zo. Als de kramp niet toeneemt kan ik wat meer vermogen leveren. Het lange eind naar de finish, je ziet dat al 8 kilometer voor je er bent, is een hels karwei.
Na een uur en 2 minuten passeer ik de finish. Tot mijn verrassing zie ik mezelf in de uitslag op de vierde plaats staan met gemiddeld 49,2 km/u. Dit is nogal wat minder dan de 53,6 km/u die ik in 2012 reed. Ymte, Theo van Andel en nog wat toppers hebben kennelijk lekke banden gehad, zij staan onder mij in de uitslagenlijst.
De prijsuitreiking is altijd een feest van improvisatie. De winnaar van vandaag, de Duitser Matthias König met zijn Milan is al naar huis. Daniël Fenn ligt te slapen in zijn bus. Geen nood, de nummers 3 tot 5 worden gewoon als de nummers 1, 2 en 3 gehuldigd. De prijs is een punt heerlijke appeltaart, gebakken door de jongste zoon van Ymte en Swanette Sybrandy.
Na nog een plaatje van de Quest op de Tesla te hebben gemaakt, zoef ik weer naar De Woude.
