Langzaam fietsen en noodweer

Vanmorgen rij ik naar Heerhugowaard. In het kader van 'Heerhugowaard beweegt' en de nationale recordpoging om zoveel mogelijk fietsers in de pedalen te krijgen, trotseer ik de harde wind. Op de heenweg is die harde wind een feestje. Nog nooit heb ik zo makkelijk tussen 50 en 56 km/u gereden. Wel zijn de vlagen als de wind dwars inkomt verraderlijk.
Bij het gemeentehuis aangekomen is er geen sterveling te zien. Ik bel Kees, maar die neemt naar goed gebruik niet op. Marian dan maar. Dat lukt direct en zij belt Sebastiaan die ook mee zal rijden. Even later staan Kees en Sebastiaan naast me. Ik mopper wat op Kees, hij zat aan de koffie bij Sebastiaan en laat de GSM dan in de fiets :(.
Dan komen er allemaal druk organiserende jonge dames op de proppen. Wij krijgen een lint uitgereikt voor op de fiets. Er is veel belangstelling voor onze Questen van o.m. politie, medefietsers en de burgemeester.
Dan zet de stoet zich in beweging, de burgemeester voorop in een ... elektrisch ondersteunde tweepersoons driewieler. Zo'n 75 fietsers rijden een rondje van een kleine 10 km door Heerhugowaard. Normaal zeg ik 'hier wil ik nog niet dood gevonden worden', maar dat valt aardig mee. Vooral de ruim opgezette buitenwijken met veel water en gevarieerde bouw zijn het wonen wel waard. Op de meeste kruisingen staan verkeersregelaars en soms valt ons zelfs applaus ten deel.
Na afloop drinken we koffie bij Sebastiaans bedrijf Fisum. Hij zelf is weer 'heer' geworden, hij zit nu in het accountantspak. Met Kees rij ik een stukje mee en waag me dan aan het stuk naar Alkmaar. De wind is nu Bft 6 tot 7 en in buien nog meer. Als ik op de Schermerringdijk rij wordt de Quest heftig heen en weer geschud. Goeddeels heb ik de wind op de kop en dat is maar goed ook.
In Alkmaar haal ik bij Bever Zwerfsport enkele Icebreaker spulletjes op.
Weer in de fiets zie ik in het zuiden pikzwarte wolken aankomen. Het begint direct te regenen en snoeihard te waaien. Fietsers kunnen niet tegen de wind in fietsen en stappen af. Recht in de wind houdt de Quest zich prima, al zijn de slagregens niet prettig om in te rijden.
Het ergste is voorbij als ik op de Westdijk langs het Noord-Hollands kanaal aankom. De wind is nog steeds hard en de snelheid blijft beperkt tot een schamele 30 km/u.
Na 50 km ben ik toch wat opgelucht veilig thuis.

Sporing OK en nog meer mooie details

Vanmorgen haal ik twee stukken aluminium hoeklijn van 30x30x2 mm met een lengte van twee meter. Ik haal de Perfect Moiree 54 eraf en klem de beide hoeklijnen op de velg. Op de plek tussen de beide voorwielen zet ik een rood streepje op het midden van de beide hoeklijnen. Dan richt ik de voorwielen haaks en meet de afstand tussen de beide middelste wielophangingspunten. Dit punt staat vrijwel stil en biedt het meeste houvast. Het achterwiel staat 4 mm uit de haak, gemeten over een arm van 1,40 meter. Dit betekent dat de afwijking op het wiel zelf vrijwel nihil is. En als er al een kleine afwijking zou zijn, zou deze het naar rechts trekken juist tegen werken. Het achterwiel staat met zijn voorzijde fractioneel naar rechts.
Dan de sporing van de voorwielen. Dezelfde hoeklijnen span ik op voorwielen, wel eerst even de banden leeg laten lopen natuurlijk.
De wielen sporen perfect. Over een arm van 2 meter is er een uitspoor van 5 mm. Dat is op het wiel zelf helemaal niks.
404 doet zijn naam eer aan, problem 'not found'.
Nu de 404 op zijn kant ligt kan ik mooi een paar plaatjes schieten van enkele details. Allereerst de forse Sturmey Archer remtrommels, zoals gezegd een hele verbetering. De speciaal voor mij vervaardigde, iets bredere, carbon kettingafscherming doet zijn werk voortreffelijk en ziet er fraai uit. Zo ook de voorderailleur.
Het zakken van de fiets gaat soepel.
We gaan weer fietsen.

Quest 404 wordt weer Wim's Quest

Vanmorgen meldt Kees zich op De Woude om samen mijn nieuwe Quest te 'tunen'.
Ik heb de stoel al uitgebouwd en na een telefoontje met Ymte, hij kijkt even in mijn oude fiets, blijkt de stoel 'een gaatje' te hoog te staan. Dat verklaart dat ik makkelijk met mijn knieën tegen de kap stoot. Met Bisontix lijm ik de Ventisit mat op het stoeltje.
Kees monteert de elleboogsteunen en de ophangbout voor de Camelbak, ik lijm de klittenband in de zijkant. Het monteren van de stoel is niet makkelijk, de korte boutjes gaan makkelijk scheef.
De standaard gemonteerde schouderstukken zijn te dik. Ik zit vrijwel vast in de Quest, zij worden vervangen door Ibiliet van de halve dikte.
Plotseling zien we dat de linker voorband leeg staat. Blijkt een lek in de buurt van het ventiel te zijn vlak bij een eerder geplakt lek. Als de binnenband is vervangen controleer ik de spanning in de achterband. Daar zit maar 3,5 bar druk in. Nu begrijp ik waarom de thuisreis uit Dronten nogal zwaar ging.
De schakelaar voor de clignoteur was op de rit naar huis al kapot en kan ik nog niet vervangen. Ymte zal er twee opsturen.
Nadat ik het stuur op een hogere positie heb vastgezet is het tijd voor een ritje.
Kees moet thuis hout hakken en ik ga met hem mee, niet om te hakken, maar om thee te drinken :). Direct voel ik dat de nieuwe 404 weer aanvoelt als 'mijn' fiets.
Het schakelen gaat perfect, elke versnelling omloog op omlaag gaat met een stevige 'kloink' gepaard. De versnellingen zitten allemaal precies op de index, nogal wat preciezer dan met de Shimano derailleurs. Prettig is ook dat de beide X0 shifters een aantal rubber lippen hebben die het mogelijk maken ook met vochtige handen te schakelen.
Het grootste verschil zit em in de remmen. Voor het eerst kan ik een 'noodstop' maken. Dat is een hele geruststelling.
Na de thee bij de familie Van Hattem rij ik tevreden weer naar huis.

Bij thuiskomst liggen de twee schakelaars voor de clignoteur op de deurmat. Ik soldeer één van de twee schakelaars in de fiets. Dat gaat minder makkelijk omdat ik het stuur nogal hoog heb bevestigd aan het staaldraadje. Ook is het solderen van drie draadjes die op een paar millimeter van elkaar afliggen voor een éénogige extra moeilijk. Uiteindelijk lukt het me en het is een genoegen om te zien dat het allemaal werkt.

Ik heb voor deze werkzaamheden de Quest op zijn kant opgehesen. Dat is in mijn eentje wel wat tricky. De fiets ligt op zijn zij op een wollen deken. De fietslift gaat niet helemaal horizontaal omhoog en dat impliceert dat de Quest op zijn gladde zijkant makkelijk verschuift. Met kleine stapjes lukt het toch prima en kan ik op een comfortabele hoogte zittend solderen.

Morgen zal ik proberen uit te vinden waardoor de fiets wat naar rechts trekt. Eerst moet ik twee aluminium hoeklijnen halen die op het achterwiel zullen worden vastgeklemd.

9 Questen halen 1 nieuwe

Vanmorgen om even half negen staat Marcel Beekmans voor de deur. Als ik niet snel genoeg open doe, klimt ie direct in de telefoon. Tot mijn verrassing staat even later ook Kees van Hattem voor de boerderij. Hij is uit pure opwinding veel te vroeg wakker en heeft alle tijd om eerst naar De Woude te fietsen.
Even na half negen brengt de pont ons naar het vasteland. Het is zwaar bewolkt, wind 4 Bft uit het westen en het is met 8 graden C. maar liefst 10 graden kouder dan gisteren. Eerst rijden we naar Driehuizen waar Sebastiaan al klaar staat. Direct door dan maar.
Via Schermerhorn door de Mijzenpolder op naar Avenhorn waar Hans Woerlee aansluit.
Het tempo ligt regelmatig hoog in de dertig, soms 40 km per uur. Kees van Hattem meldt dat 'de kofiie' zojuist uit Heerhugowaard is vertrokken en dat we langzamer moeten rijden om te lang wachten te voorkomen. Om 5 over tien, net anderhalf uur dus, zijn we bij het begin van de dijk Enkhuizen - Lelystad en zijn de eerste 45 km al onder de wielen doorgevlogen.
Peter Meijer, Cees Roozendaal, Jan Geel en Pé Koomen komen even later en maken de escorte compleet.
Marian van Hattem heeft koffie, thee en lekkere koek klaar en we laten ons dit goed smaken. Dan snel weer in de fiets, het is koud en winderig op de dijk.
Zoals meestal gaat er een kopgroep op avontuur en zij lopen een eind weg. Ik blijf dit keer bij Kees. Het aluminium bakje boven de trekkende ketting veroorzaakt bij iedere pedaalslag een tik. Ik geef het bakje een tik met mijn voet, maar het wordt alleen maar erger. Als laatste rit niet zo leuk om in zo'n lawaaipapagaai te rijden. Ik blijk ook vóór niet meer te kunnen schakelen, rijden op het middelste blad is het parool. Niet slim van Wim.
Bij Velomobiel.nl is het gezellig druk. Er worden net twee nieuwe Strada's afgeleverd.
Ik begin met het leeghalen van de 305. Daar zit nogal wat in, omdat alle standaard spullen zoals de pomp, plakspullen, laadapparaat, reserveaccu e.d. moeten worden afgeleverd bij de Q305.
Allert wijst me mijn nieuwe fiets aan en uiteraard kijk ik direct of de romp mooi strak is. Dat is redelijk in orde al is de Q305 strakker. Mooie details in de nieuwe Q404 zijn de carbon ketting afscherming en de nieuwe SRAM X0 derailleur. Mooie carbon onderdelen die nadat het kapje er opgezet is niet meer te zien zullen zijn. Ook de inbouw van het draagoog, geflankeerd door 4 remlicht LEDs en 2 verlichting LEDs is heel mooi gedaan. Een foto volgt nog.
Ymte zet koffie en we laten ons de door mij meegebrachte gevulde koeken goed smaken.
Guus van Schoot zet de pedalen over, Kees van Hattem haalt de onderarmsteunen uit de Q305 en ik help met het verwisselen van de banden.
We ontmoeten Niels Vogel, hij komt zijn gerepareerde fiets ophalen. Allert legt uit hoe de reparatie is gebeurd. Er is een geheel nieuwe neus opgezet. Dit is prachtig gedaan, er is werkelijk niets van te zien.
Ik maak een proefritje en merk direct hoe strak de nieuwe Quest stuurt. Direct gevolg van de 25 mm brede velgen. Wel zijn deze velgen 100 gram zwaarder en met de 250 gram extra van de grotere remtrommels zijn de wielen op slechte wegen iets beweeglijker. De remwerking is er wel flink op vooruit gegaan. De grote trommels en de Jagwire bekabeling werken echt.
Helaas is het kleine voorblad niet te schakelen. Dit is in combinatie met een 57-tands grootste voorblad een bekend probleem. Nu natuurlijk niet, straks in Ierland wel. Tegen die tijd zal ik het 57-tands blad vervangen door een 53-tands. Ook de 28-tands die nu achter het grootste kransje is, zal dan worden vervangen door een 34-tands exemplaar.
Als er aan de fiets van Peter en Hans wat kleine klusjes zijn gedaan wordt de groep onrustig en we vertrekken tegen wind naar het noorden.
Als de voorste rijders net op de sluis rijden belt Sebastiaan dat Cees Roozendaal een gebroken ketting heeft. Dat kost wat tijd omdat de ketting achter de fiets van Cees aansleept en er dus weer helemaal ingeregen moet worden. Kees van Hattem heeft een goede kettingpons mee en de reparatie kan in eigen beheer uitgevoerd worden.
Pé komt door de vertraging in tijdnood en gaat alleen naar Middenmeer.
Als de groep weer compleet is rijden we het eerste stuk voor de wind. 40 km/u is voor iedereen goed te doen. De snelheid blijft vrij hoog tot Enkhuizen waar we even pauzeren. Peter, Jan en Cees gaan noordwaarts, Kees, Hans, Sebastiaan, Marcel en ik gaan richting Hoorn. Er wordt tegen wind flink doorgestampt. Kees had vanmorgen in Hoorn een illegale afsnijding gereden, nu doen we dit allemaal. Automobilisten zijn er niet zo van gediend en toeteren.
Bij Schardam gaat Marcel richting Purmerend. In Avenhorn rijdt Kees alleen naar Heerhugowaard, Sebastiaan, Hans en ik duiken de Mijzenpolder in. Dat gaat met 35 km/u tegen de pittige wind in nog behoorlijk hard. Als Sebastiaan na Schermerhorn de stal ruikt en voorop gaat rijden, gaat het nog iets harder.
Het laatste stuk naar De Woude gaat iets langzamer, het muntje van Hans begint op te raken. Niet gek natuurlijk na ruim 200 km.
Quest 404 staat veilig in de garage. Mooie rit in uitstekend gezelschap, bedankt mannen!
Quest 305 heeft 10404 km afgelegd en zal door Velomobiel.nl worden vertroeteld t.b.v. de nieuwe eigenaar die 3 april bekend zal zijn.

Rondje Twiske en Veenweide

Mijn rechtervoorwiel maakt heel lichte geluiden. Die komen uit de omgeving van de lagers vandaan. Ook loopt het wiel onbelast iets minder lang uit. Kees sleutelt geroutineerd het wiel eruit en ik tik de lagers eruit. Eén van de vol-keramische lagers heeft het 'Hans Wessels syndroom'. Vettig vuil, gemengd met remstof heeft zich op de kogels vastgezet. Een beetje Teflon smering en het lager loopt weer perfect. Toch stop ik er maar een nieuw lager in, afleveren met de mogelijkheid dat het snel toch weer problemen geeft is niet OK. Wel smeer ik het nieuwe lager met Teflon olie. De lichte loop blijft, maar het oppikken van vuil zal nu toch minder makkelijk gaan.
Het is inmiddels 18 gr. C, het zonnetje schijnt en de wind blijft beperkt tot Bft 3 uit het zuiden. Voor het eerst dit jaar met de korte broek en korte mouwen. Dat bevalt uitstekend. We koersen richting Purmerend maar gaan in Neck rechtsaf richting het Twiske. We rijden de 'grote' ronde. Het is echt genieten op de mooie fietspaden. Hard gaat het niet, daarvoor is het te bochtig, maar dat hoeft ook niet. Prachtig gekleurde koeien kijken ons aan en gaan door waarmee ze bezig zijn, herkauwen.
Op de veeroosters rammelt de Quest te heftig voor de iPhone. Het automatische anti-val systeem schakelt de iPod uit, geeft een riedeltje en gaat door met een volgend nummer. Dit gebeurt ook op heel slechte klinkerwegen wel eens. Ik haal de iPhone van de wielkast en schuif hem in de tas. Nu blijft de iPod ongehinderd doorspelen.
Kees weet een doorsteekje dat zo smal is dat de Quest bijna vast loopt. Kees is er al door, dus het moet lukken. Een tegemoet komend echtpaar moet even wachten tot ik er ook door ben.
Het blijft prachtig fietsen, al zijn enkele fietspaden zo smal dat tegenliggende fietsers de berm in gaan.
Voor Jisp nemen we een beruchte brug. Omhoog gaat nog, al is ie heel steil, omlaag en dan de Quest zonder brokken langs het krappe hek manoeuvreren, is andere koffie. Ik kom er na een tiental keer steken langs. Kees komt recht naar beneden en loopt met de neus vast op het asfalt. We tillen de Quest maar op om verdere schade te voorkomen.
Deze brug mag straks, als de routeplanner van de Fietsersbond is aangepast voor velomobielen, uit de route worden geschrapt.
In Jisp en Wormer, ik ben in deze gemeente in 1965 als politieman begonnen, zijn de wegen als vanouds slecht. Straatklinkers die op de zompige veengrond makkelijk van hun plaats willen, doen de Quest trillen.
Kees rijdt via Oost-Knollendam nog een extra rondje naar Spijkerboor, alvorens via de Starnmeer naar De Woude te rijden. Het is opvallend hoe extreem laag de landerijen in het Wormerveld liggen. Het land steekt maar enkele centimeters boven het water uit, uiteraard een gevolg van de eeuwenlange inklinking van de veengrond.
Dit is het laatste reguliere ritje met Quest 305. Morgen fiets ik niet, er moet een en ander worden voorbereid voor de verhuizing van onze zoon. Zaterdag zal Quest 305 naar Dronten rijden en daar, na een servicebeurt, op zijn nieuwe eigenaar wachten.
4 april om 12.00 uur zal duidelijk zijn wie dit wordt.
60 km

Navigatie doe je serieus of .... niet

Vandaag is het doel Zwaag waar ik bij Fietspunt.nl enkele binnenbanden zal omruilen. Eerst naar Kees in Heerhugowaard en dan via 't Kruis, de Wogmeer en Bobeldijk naar Zwaag. Dat was althans de route zoals de planner van de Fietsersbond me voorschotelt. Daarna laat ik de Oregon ook een route bedenken. Die ligt wat noordelijker en lijkt ook OK. Nou dat zullen we zien!
500 meter van huis zijn kabelleggers op het fietspad bezig. Er is geen enkele mogelijkheid om te passeren. Ik heb geen zin om nu al de fiets uit te klimmen en wacht het maar even af. De chauffeur van de bestelauto blijft me strak aankijken en ik hem. Net als het op 'powerplay' begint te lijken, mijn geduld raakt op, stuurt de bestuurder zijn auto de berm in en kan ik onder de bundel omhoog gehouden kabels doorrijden.
Na de koffie met Poolse koek, een super calorieën bom die Marian van Hattem zelf bakt, rij ik voorop en de GPS achterna. Kees vindt het prima en volgt. De eerste afwijking op de Fietsersbond route is er al snel, een voetgangersbrug waar een Quest alleen met de grootste moeite overheen kan. Geen nood, we rijden een stukje om en zijn zo toch aan de andere kant van het water.
Even later worden we over een boerenerf gestuurd met daarachter een mooi landelijk fietspad. Het bord 'doodlopende weg' is niet voor ons, ...toch? Die GPS is toch niet gek? We rijden een kilometer of twee en de GPS zegt keurig dat we op de goede 'track' zitten. Kees buldert achter me dat het toch niet lukt. Pas als een wandelend echtpaar zegt dat het echt dood loopt en dat we er alleen door kunnen als we de fiets over 5 hekken willen tillen, is het tijd om om te keren.
We maken een paar plaatjes, want mooi is de omgeving wel.
Ik schakel nu maar over naar de goede track en die brengt ons snel op de goede route.
Het weer is prachtig, weinig wind, volle zon en 12 graden C. We rijden tegen de zwakke wind 35 km/u en zien in Hoorn Jan Geel op een afslag staan.
Bij Fietspunt.nl is het pauze en we zitten met alle personeel lekker in het zonnetje aan de koffie.
We besluiten via Beets naar De Woude terug te rijden. Weer een prachtig tochtje, heerlijk zonder schuimkap en met Snow Patrol op de hoofdtelefoon rijdt het heel makkelijk.
Marian, mijn vrouw, verwacht ons nog niet, maar de koffie smaakt in ieder geval als vanouds.
75 km.

Quest 404 nu in productie

Quest 404 wordt mijn nieuwe Quest en opvolger van de nu te koop staande Quest 305. Met Ymte heb ik vanmorgen de laatste wensen doorgesproken. Ten opzichte van de standaard levering van Velomobiel.nl zal mijn onderstaande lijstje aan wensen worden uitgevoerd.

- Alle velgen 25 mm breed
- Grotere remtrommels
- Remkabels nieuwe versie met kevlar
- SRAM XX derailleur achter, achter grootste kransje 34
- Derailleur voor met bladen 30-42-57, mits alle bladen goed te schakelen zijn
- Rubber doppen in shifters ter vermijding van breuk in gelcoat
- Licht versterkte tunnel achter het hoofd
- Verborgen handgreep (Onkenhout type 10) zelf aangeleverd
- Geen bidonhouders
- Voetengaten 3cm in zijn geheel naar voren verplaatsen.
- Carbon bakje over voorste deel trekkende ketting.
- Buiging onderste kettingbuis precies in lijn met retourketting
- 2 extra klittenbanden in de fiets en aan de kap ter hoogte van de spiegels
- 2 spiegels
- Achterverlichting en remlicht uitsluitend LEDs, dus geen Spanninga lamp
- Voorverlichting: E3 Supernova asymmetrisch (Elan) verstelbaar en LED dagrij verlichting
- Hoofdschakelaar in stroomcircuit.
- 4x Vol-keramische voorwiel lagers, 2x hybride keramische achterwiel lagers en 2x vol-keramische kettingwiel lagers.
- Achterband: Perfect Moiree 54 met Schwalbe SV 14 binnenband
- Stuurpijp even lang als huidige Quest, zeker niet langer.
- Staaldraadje voor ophouden van het stuur. Afstand tussen remhandle en rand instapgat 3,5 cm.
- Afstelpotje van de staaldraad op het stuur monteren
- Bij schouders 5 cm extra van de flens wegfrezen en klittenband voor schoudersteunblokken iets naar voren verplaatsen

Oplettende lezers zien maar 2 hybride keramische lagers in de achteras. Er zitten er evenwel 3 in. Het derde lager, dit vangt alle dwarskrachten op, moet eigenlijk een hoek-contact lager zijn. Die heb ik helaas niet in keramiek beschikbaar. Reden waarom er één normaal stalen lager wordt geplaatst. Het keramische lager is extreem hard en de kogel die teveel zijdelings de rand van de groef belast, vernielt de bovenkant van de groef. Daarna gaat het lager verder kapot. Een stalen lager met zijn vet smering en grotere vervormbaarheid blijft langer heel.
De voor derailleur krijgt een grootste blad van 57 tanden te schakelen. Voor de reis naar Ierland zal dit blad worden vervangen door één van 53 tanden. Dat is de beste garantie dat de derailleur alle bladen goed kan - blijven - schakelen.
IJs en weder dienende zal Quest 404 zaterdag 27 maart van Dronten naar De Woude rijden.

Laatste indoor wedstrijd Alkmaar

Tegen de middag rij ik naar de Meent, de indoor wielerbaan in Alkmaar. Het weer is prachtig maar met 10 gr. C wat fris. Daarom de kap met windschermpje er maar op. Dit blijkt al snel perfect voor het geluid op de hoofdtelefoon, maar verder toch te warm.
Honderden wielrenners zijn op de eerste officiële lentedag plotseling uit hun winterse cocon ontwaakt en bevolken weer de fietspaden. Ze zij nog niet aan de Quest gewend en één roept er 'hé dildo!'.
In Alkmaar rij ik Theo van Goor achterop in zijn brandweer Quest. Theo rijdt niet hard, maar wel door. Hij is even na achten uit Putten vertrokken en heeft er al ruim 100 km op zitten. In het Velodrome is de stemming bedrukt. Eén van de betere deelnemers in de competitie is betrokken geweest bij de verschrikkelijke aanrijding bij de Zeelandbrug. Herstel zal heel lang duren en alles is nog ongewis. Enkele deelnemers willen niet meedoen omdat zij vinden dat dat niet fair is ten opzichte van de ontbrekende deelnemer. Na enige aandrang gaan ze toch fietsen.
Ik heb alleen mijn kleine Canon mee en daarmee zijn de snel passerende fietsers niet goed vast te leggen. Dat is toch wat meer het domein van de Nikon D700.
Met veel deelnemers en andere geïnteresseerden klets ik wat over fotografie, banden, lagers en wat al niet meer. Ook teken ik enkele grote kaarten 'Van harte beterschap' voor onze ongelukkig gecrashte fietser.
Cees Roozendaal doet ook mee met zijn oude Quest. Helaas komt ie de eerste keer iets te dicht bij de tijdlus waardoor hij een onjuiste langzame tijd krijgt toebedeeld. Geen nood, Cees rijdt gewoon nog een keer.
Als ik om drie uur weer naar huis rij, ontmoet ik Titus van den Brink. Bijzonder om te praten met iemand die, samen met onder meer Bart Verhees, aan de wieg heeft gestaan van de eerste velomobielen in Nederland.
Het ritje naar huis, 17 km maar, rij ik open. Heerlijk om de zon in mijn snuit te voelen. Wel blijft steeds het verschrikkelijke ongeval bij de Zeelandbrug door mijn hoofd spoken. Ik hoop van harte dat alles op zijn pootjes terecht komt.

Criminelen jagen op Quest

Mijn naam is Terry Smith. Ik ben een Amerikaanse zakenman, gevestigd in het Verenigd Koninkrijk. Zal ik net als de aankoop van uw te koop die u opgenomen voor verkoop op de ter beschikking gestelde voegt je me de laatste prijs. Laat het me weten zo spoedig mogelijk, indien zij een nog beschikbaar is en indien de betaling met een cheque is prima. Met betrekking tot de scheepvaart, ik heb een gerenommeerde rederij die zullen komen over de rechtstreeks op uw plaats voor de pick up.I wachten op uw reactie. kunt u contact opnemen
me hier op mijn e-mail adres (mrsmithterry@yahoo.dk) en weer terug naar mij met de vraagprijs en ook inclusief je volledige naam, volledig adres en telefoonnummer voor contact over waar de betaling zal worden verzenden. Veel dank en God zegene u,
Thanks ...

Een zekere Terry Smith schrijft mij een email met bovenstaande tekst. Terry Smith is vast Terry Smith niet. In ieder geval krijgt ie van mij geen reactie.
Jammer dat deze criminelen zich straffeloos op het internet kunnen blijven manifesteren. Politie en Justitie hebben zoals altijd andere prioriteiten.

Motorola OK en mooi halfje West-Friese Omringdijk

Het ziet er vandaag naar uit dat we de eerste lentedag krijgen. Temperaturen tot 15 gr. C., heerlijk. De schuimkap mag achter de stoel blijven en ook de voetverwarming mag worden opgeborgen. Kees is er om 10.00 uur en na een kop koffie geef ik Kees een Motorola portofoon mee. In de Schermer gaat Kees enkele kilometers vooruit rijden en proberen we of de portofoons elkaar nog bereiken. Dat gaat prima, zelfs tijdens het rijden. Met wind in de rug is tot 28 km/u de communicatie goed te volgen, al moet gezegd dat er dan wel wat ruis inkomt. Bij stilstand of langzaam rijden is de spraak uitstekend te volgen. Dit gaat dus prima functioneren.
We vervolgen onze weg via Schermerhorn en Ursem naar de Langereis. Ook de nieuwe koptelefoon doet het prima, al is het windgeruis zonder kap en windscherm nu wel goed te horen. Maar goed ook, een koptelefoon waar je geen windgeruis door hoort is sowieso levensgevaarlijk.
Jan Geel is ook onderweg en vraagt waar we uithangen. Hij zal ons achterop rijden. We wachten een tijdje enkele kilometers voor Kolhorn, maar geen Jan. Even later, hij heeft als een beest gereden met een gemiddelde van boven de 40 km/u, blijkt ie in Schagerbrug te zijn. Daar zijn wij nog niet dus zien we Jan ons even later tegemoet rijden en op de weg keren.

De West-Friese zeedijk is prachtig om te rijden, nergens een recht stuk met zo nu en dan mooie 'wielen', oude dijkdoorbraken, waar de dijk met een bocht omheen is gelegd.
Ik moet om vier uur thuis zijn dus wordt er stevig doorgereden. Benoorden Schagen, rijden wij langs gehuchten als Valkoog en Enigenburg. Dan rijden wij parallel met het Noord-Hollands kanaal tot Koedijk en Alkmaar.
Bij het grote tuincentrum Ranzijn scheiden onze wegen en ben ik rijkelijk vroeg thuis.
Mooie eerste lenterit van 92 km.

Nieuwe hoofdtelefoon Sennheiser PX 100

Tijdens lange ritten is muziek luisteren heel prettig. Jaren lang gebruik ik de Sennheiser PMX 60 hoofdtelefoon met beugel achter het hoofd. De kwaliteit is niet meer zo geweldig. Niet zo gek als je weet wat dat kleine ding allemaal meegemaakt heeft. Tijdens een rit met ALF viel de hoofdtelefoon door een voetengat en sleepte kilometers voort over de klinkerbestrating langs het Amsterdam - Rijnkanaal. Daarbij is gebruik van een 'achter het hoofd' beugel bij gebruik van een bril niet ideaal. Er hangen immers twee kunststof dingen tegelijk op je oor. Ook wil een achter het hoofd beugel wel eens verschuiven door het nekkussen.
Wat mij wel altijd is bevallen is het feit dat je om je heen nog vrij goed kan horen. Een inhalende auto hoor je echt aankomen. Dit in tegenstelling tot veel oordopjes die je goeddeels afsluiten van de wereld om je heen. Nu het schuimplastic op de oorschelpen volledig is versleten kijk ik even naar vervanging daarvan. Dat blijkt zinloos, kost een halve nieuwe PMX 60.
Sennheiser heeft al jaren een PX 100 hoofdtelefoon in het programma. Met 64 gram een lichtgewicht met beugel over het hoofd. Ook dit is een 'open' type. Bij de hoofdtelefoonstore.nl voor 39 euro inclusief verzendkosten.
De hoofdtelefoon oogt fragiel maar zit toch heel degelijk in elkaar.
De geluidskwaliteit is een openbaring, fantastisch. Mooie substantiële bassen en een prima midden en hoog. Klein opvouwbaar en in een stevig compact doosje mee te nemen. Een absolute aanrader.

Brandalarm en 10.000 km op de klok

Vanmorgen jaag ik thuis de boel op stelten. Brandalarm. Nooit geweten dat een serie geschakelde brand/gas detectoren zo'n teringherrie kunnen maken. Onze huishoudelijke hulp en twee koffie drinkende tuinmannen vluchten naar buiten. Echter .... er is helemaal geen brand!
Als ik er erachter ben hoe de detectoren tot zwijgen te brengen, realiseer ik me ook dat ik bezig was mijn vizier opnieuw te voorzien van anti-rain en anti-fog. De dampen die daarvan afkomen, kennelijk staan die bol van de koolwaterstoffen, zijn genoeg om het brandalarm aan te slingeren.
Als ik om even na elven bij Kees in Heerhugowaard kom voorrijden zijn Kees en Pé al startklaar en 'ben ik te laat'. Voor straf geen koffie en meteen door fietsen :). Ik had evenwel geen tijd afgesproken en wist niet dat Pé zou meerijden en al helemaal niet dat Kees met Pé wél een tijd had afgesproken.
Het is mooi fietsweer, af en toe een zonnetje, 8 gr. C en de wind waait met 3 tot 4 Bft uit het westen.
Het wordt een rondje West-Friese zeedijk, linksom deze keer.
Over de prachtige dijken van West-Friesland rijden wij voor de wind naar Hoorn. Tussen Hoorn en Enkhuizen krijgen we plotseling Jan Geel in de spiegels te zien. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. In Enkhuizen laten we ons de koffie met appeltaart goed smaken en rijden door de historische stad naar de zeedijk richting de vuurtoren De Ven. Verder noordwaarts wordt het weer steeds beter en de zon komt er volop bij. Het blijft een eindeloos genoegen om hoog boven op de zeedijk te rijden en aan onze linkerkant in de diepte de dorpjes, rechts de magnifieke weidsheid van het IJsselmeer te zien.
Langs Kasteel Radboud rijden we Medemblik binnen om aan de zuidkant de Wieringermeer binnen te rijden. Pé stelt voor koffie te drinken in Middenmeer en rijden we door Agriport naar de koffiestop. Precies als we in Agriport rijden springt de kilometerteller van 9999 naar 10.000, een mooie mijlpaal.
Bij Pé smaakt de thee en de makronenkoek voortreffelijk. Ik heb er al 102 km opzitten en stel voor dat we niet opnieuw de West-Friese zeedijk zullen volgen. Kees vindt het prima en we rijden direct naar Heerhugowaard. Bij de J.C. de Graafweg slaat Jan linksaf en wij rijden met zijn tweeën door.
In Heerhugowaard slaat ook Kees af en mag ik de laatste 20 km naar De Woude alleen fietsen. Dat gaat uitstekend met 35 km/u, niet heel hard, maar de wind is recht op de kop. Mooie rit.
Thuis is er nog een keer paniek, één van onze drie kippen is weg. Gelukkig vind ik het eigenwijze mormel onder de beschoeiing half onder water en op sterven na dood.
145 km vandaag, totaal 10.045 km

Boerkafiets van Youp van het Hek

Rob Kaag stuurde mij bijgaande afbeelding met tekst uit de Vara gids van een boerkafiets. Hilarisch stukje met een foto van een Versatile, genomen bij het Centraal Station in Amsterdam. Omdat de link die Rob op de lijst geeft een vrijwel onleesbare tekst oplevert, hier een beter leesbaar exemplaar.
De foto is van Bob Bronshoff.
Meer van die stukjes van Youp lezen? De fotograaf heeft een site waar in vele stukjes tekst het goed te verteren cynisme van Youp van 't Hek vanaf druipt.

Naar Woerden voor vergadering NVHPV

Vanmorgen is het vroeg reveille. Ik rij vandaag naar Woerden om de vergadering van de NVHPV, sinds vandaag ook Ligfietsvereniging NVHPV geheten, bij te wonen. Ging ik eerder met de auto, nu heb ik wel zin in een stukje fietsen. Als ik om half acht pontbaas Cor Helder achterop rij denk ik dat ik zijn eerste klant ben. Helaas niet, een oudere eilandbewoner is vannacht om vijf uur naar het ziekenhuis gebracht.
De weersverwachting geeft Bft 5 uit het westen met lichte regen. Het eerste klopt, regen is er niet en zal ik ook niet krijgen. De heenweg rij ik via pont Buitenhuis, Schiphol, Nes aan de Amstel en Wilnis. De pont over het Noordzeekanaal geeft weinig vertraging en met Anoek en Johnny Cash op de hoofdtelefoon rij ik met snelheden tussen 35 en 40 km/u zuidwaarts. Op Schiphol komen de vliegtuigen vlak boven mijn fietspad langs en dan is een plaatje gauw gemaakt. In het Amsterdamse Bos is een brug in de route opgebroken. Ernaast ligt een noodbruggetje waar ik net langs kan. In Bovenkerk en volgende kleine kernen probeert de pastoor met veel klokgebeier de gelovigen de kerk in te krijgen. Dat lukt tegenwoordig niet meer zo. De weinige kerkgangers komen nu wel met de auto.
De route door het landelijke gebied is prachtig. De route van de Fietsersbond is uitstekend en de GPS, ik rij nu met de recent uitgebrachte OSM kaart OpenFietsMap, is een genot. Mijn fietsbril is nu aangepast met een klein leesglas van 9x8 mm en daarmee zie ik op precies 31 cm afstand de GPS ragscherp. Het is sowieso heerlijk om de GPS recht voor je neus te hebben, zeker nu ik niet hoef scherp te stellen van veraf naar dichtbij. Met het nieuwe leesglas onderin het varifocale glas hoef ik alleen mijn blik iets naar beneden te bewegen om een scherp beeld van de GPS te krijgen, terwijl ver weg zien zonder accommodatie mogelijk is.
Om kwart over tien ben ik in Woerden en is er alle tijd om om te kleden en wat te kletsen met andere ligfietsers.
De vergadering verloopt prima, het Beleidsplan voor de komende tien jaar komt er zonder kleerscheuren van af, een mooi resultaat voor het bestuur en vooral voor voorzitter Kees van Malssen.
De vergadering loopt wel stevig uit waardoor ik pas om 18.00 uur in de fiets zit. Het pontje bij Nes aan de Amstel waar ik vanmorgen mee over de Amstel ben overgezet, vaart maar tot 18.00 uur. Daarom neem ik terug een langere, maar snellere route langs het Amsterdam-Rijnkanaal, Schellingwouder Bruggen en Purmerend. Dat sneller zal straks een andere betekenis krijgen.
Het eerste stuk vanaf Woerden gaat crescendo. Het is nog licht en dat fietst op onbekend terrein een stuk makkelijker. Op een gegeven moment, ik ben dan op de Uitweg van Portengen, gaat de route over een schapenpad, met nauwelijks enige verharding. Dit kan toch niet een 'racefietser' route zijn zoals ik die in de Fietsersbond planner hebt gemaakt. Het pad is vreselijk slecht en met maximaal 15 km/u hobbel ik er over heen. Tot overmaat van ramp sta ik aan het eind van het pad voor een houten hek dat nergens open kan en alleen een voetgangers sluis heeft. Hier word ik niet vrolijk van. Ik probeer het hek 'aan te passen' om een doorgang voor de Quest mogelijk te maken. Kansloos! Het hek is een degelijk hardhouten exemplaar dat met RVS Torx schroeven in elkaar is gezet. Het wordt al bijna donker als ik in arren moede maar weer over hetzelfde slechte pad terug rij naar normaal geasfalteerde wegen.
Tot nu toe rij ik een deel van de route die ook de Oliebollentocht 2009 volgde, inclusief het hobbelige wilgenpad. Ook daar kom ik met enige moeite langs, er wordt gesnoeid en er staat een hek voor. Gelukkig is dat te omzeilen en behalve veel klein houtafval op het wegdek, kan ik er in ieder geval door.
Ik ben blij dat ik even later langs het Amsterdam Rijnkanaal rij. Het is dan al helemaal donker. Het is best wel spannend om in het stikkedonker, er is geen maan en er is nergens een lantaarnpaal te zien, vlak langs het water te rijden. Ook waait het hard en enige wegbelijning ontbreekt. In twee stappen verlaag ik het lichtniveau van de Garmin om verblinding te voorkomen. Het is best wel knus in de fiets. Het lampje van de snelheidsmeter en de kleurige Garmin Oregon verlichten het interieur van de fiets. Voorin malen mijn voeten met de flikkerende rode verlichting van de voetverwariming.
Via de Schellingwouder bruggen kom ik op het fietspad langs Amsterdam Noord. Ook hier is het stikdonker en weer is er water, nu aan beide kanten van het smalle pad. Gelukkig verlicht de SuperNova E3 lamp alles voortreffelijk en blijven problemen uit.
In Purmerend wil de routeplanner van de Fietsersbond me via de Beemster laten rijden om even later het pontje bij Spijkerboor te nemen om weer op de zuidelijke oever van het Noord-Hollands kanaal te komen. Uiterst onlogisch, want natuurlijk rij ik direct vanuit Purmerend langs de zuidelijke oever.
Om kwart voor tien ben ik thuis na 150 prettige kilometers.
Totaalstand nu 9900 km

NB. Fietsrouteplanner
De route die ik reed zit raar in elkaar. De Uitweg van Portengen bij Nieuwer ter Aa en de omweg door Purmerend en het pontje op de terugweg zitten er twee heel onlogische routedelen in. Dit blijkt te komen doordat ik de route terug in tegengestelde richting reed. Als ik de route laat uitrekenen van Woerden naar De Woude, zijn beide onlogische routedelen niet aanwezig. Blijft wel dat als ik die route van De Woude naar Woerden rij, dat de planner me onterecht in Spijkerboor de pont op stuurt. Met de Quest een lastige opgave, want de pont vaart maar heel beperkt. Is ook niet nodig, want rechtdoor rijdend langs de zuidzijde van het Noord-Hollands kanaal ben je ook zo in Purmerend. Ook het hek bij de Uitweg van Portengen is voor elke fiets een onneembaar obstakel.
Kees Schouten en Maarten Sneep, werk aan de winkel :).

PS. Samen met Maarten Sneep kunnen we de 'gedwongen' overtocht met de pont bij Spijkerboor niet meer reproduceren. Ik moet de gele tussen punaise op een zodanig manier in Purmerend hebben gezet dat de planner voor de overtocht per pont heeft gekozen.
Blijft dat het hek bij Nieuwer ter Aa domweg alles blokkeert. Het kan toch niet zo zijn dat een fietspad waar je je fiets meer dan een meter hoog moet tillen, of deze door de hekken moet steken, als fietspad mag worden gekwalificeerd. Dit nog afgezien van het feit dat het pad slecht is en met regen zelfs onbegaanbaar.
Dit soort ervaringen doet aan de betrouwbaarheid van de planner zonder meer afbreuk.

OpenFietsMap
Hoe is dit bevallen? Redelijk. Ik gebruik in de Garmin tijdens het fietsen altijd de 'automotive' modus. Hiermee kijk je oblique naar de kaart, met voorin de kaartelementen groot weergegeven, achterin klein. Het is dan wel prettig dat alle beeldelementen schaalbaar zijn. Helaas doet de OSM OpenFietsMap dit niet. De wegen blijven allemaal even smal en de bredere track bedekt dan de te volgen weg geheel. De Garmin Topo Nederland kaart schaalt wel alles en dan kun je de bredere weg onder de brede track prima blijven zien.

Motorola TLKR T7 wel OK

Na de teleurstellende ervaring met de Silvercrest portofoon van Lidl heb ik me nu echt verdiept in de wereld van de portofoons.
Onafhankelijk onderzoek heeft aangetoond dat 50% van de hardware aanbiedingen van Lidl van goede kwaliteit is. De Silvercrest portofoon behoort dus tot die andere 50%.
Het Internet is een eindeloze bron van informatie en zoeken gaat wel heel makkelijk. Uiteindelijk is de keuze gevallen op de Motorola TLKR T7. Met 77 euro - bij de portofoonwinkel.nl - wel flink duurder dan de Silvercrest, maar dan heb je ook wat.
De beide apparaatjes zien er zeer professioneel uit. Ook het laadapparaat en de accusetjes zijn echt wat je van Motorola mag verwachten. Het bereik in open terrein is tot 10 km, in de praktijk zal dit veel minder zijn. Wel hebben mijn vrouw en ik kunnen vaststellen dat de spraakkwaliteit verbluffend goed is.
Als Kees weer terug is uit Frankrijk kunnen we de portofoons in de praktijk testen. Uiteraard volgt hier dan wel een verslagje.

Rondje Veenweide en walkie talkie terug naar Lidl

Vanmorgen ligt er een laagje sneeuw, alsof we nog niet genoeg hebben gehad. Tegen elven rijden Kees en Rob het eiland op. Het miezert en dat betekent voor mij een kort ritje. Het vizier beslaat, dus dat klap ik deels achterover. Eerst terug naar Lidl. De portofoonset van SilverCrest ziet er mooi en degelijk uit, maar doet niet wat je ervan mag verwachten. Spraak wordt vervormd en valt deels weg. Het meisje achter de kassa doet niet moeilijk en even later gaan we richting Zaan. Kees gaat bij de Zaan linksaf terwijl wij toch echt rechtsaf moeten, kleine black-out zeker. We hobbelen over de matige klinkerwegen langs het kanaal en moeten twee brugopeningen afwachten.
Bij de Zaanse Schans is het vermakelijk dat veel Aziatische toeristen ons onmiddellijk in de gaten hebben en massaal de camera op ons richten. We blijven langs de Zaanoever rijden en als we even pauzeren stopt een man in een witte BMW naast ons. Hij vindt het allemaal heel leuk en wacht tot wij weer vertrekken.
In het Oostzaner veld rijdt Rob voor me. Ik zie zijn rechterarm met camera boven het schuimdeksel komen. Direct daarna dweilt zijn fiets naar rechts en .... hij raakt van de weg. Gelukkig stuurt ie niet terug, hij zou dan zeker omslaan, en laat zich door het hoge gras afremmen. Het loopt zonder schade af. Rob kan nog niet alles tegelijk. Niet dat ik dat wel kan, maar foto's maken uit de rijdende Quest, het gaat grotendeels op het gevoel, kan ik inmiddels wel aardig. We rijden een stukje door Het Twiske en slaan bij het Noord-Hollands kanaal in Ilpendam linksaf.
Na Purmerend gaat het vlot huiswaarts.

Rondje Noord-Hollandse historie

Vanmorgen zitten Kees, Rob en Sebastiaan al ruim voor de afgesproken tijd aan de koffie met gebak. Even later zien we Jan Geel aankomen, die heeft er van Oostwoud al 43 km opzitten.
Het is schitterend weer, volop zon, glashelder, maar met temperaturen rond het vriespunt wel fris. Ik heb vandaag de Falke TK1 sokken met 75% merinowol aan, heerlijk zoals later zal blijken. Om half elf gaat de 'bende van Wim' op pad. Langs de Markervaart en Nauernase vaart naar de pont bij Buitenhuis.
Eerste doel is het kopje van Bloemendaal. Hoewel ik er wel eens eerder geweest ben, heb ik de route in de GPS gezet. Die route voert ons door Spaarndam en langs het Spaarne door Haarlem. Aan de voet van de klim naar het kopje van Bloemendaal zet iedereen aan. Jan gaat voorop en blijft voorop. Sebastiaan valt stil door een schakelfout en gaat lopend omhoog. Kees blijft bij Sebastiaan en even later is iedereen boven.
We worden aangesproken door een goed uitziende mevrouw, ja dan telt het pas :). Ze vindt ons met onze maillots er wel sexy uitzien. Kees staat vlakbij en weet niet wat ie hoort, althans hij is in verwarring of het ook op hem betrekking heeft :).
Na wat eten en drinken dalen we af naar Santpoort. Dat gaat zo hard dat ik de groep niet goed in het oog hou. Uiteindelijk krijg ik maar twee fietsers mee. Kees en Jan gaan op eigen houtje naar de ruïne van Brederode. Vrijwel gelijk komen we aan en zetten de Questen netjes op een rij voor een foto. Nadat we even hebben rondgekeken koerst de groep weer achter mij aan richting het Noordzee kanaal. Eénmaal denkt Kees dat ik verkeerd rij, maar achter de oprit van een manege ligt toch echt het fietspad van de Noordzee route.
Langs het Noordzee kanaal ligt een fraai fietspad dat helaas door een paar recent aangelegde verhoogde plateaus wordt ontsierd. Sebastiaan wil lekker warm worden en gaat er vandoor. Hoewel de wind schuin van voren inkomt is dit geen beletsel om ruim boven de 45 km/u te racen. Betekent wel dat de Questen een stukje door de lucht vliegen bij de verhoogde plateaus.
Op de pont is het dan flink uitdampen en ... koud worden.
We nemen nu de prachtige historische zeedijk die in vroegere eeuwen Beverwijk tegen de zee vanuit het oosten moest beschermen. We worden ingehaald door een bijzonder driewielig voertuig. Even later staat deze bijzondere cabrio aan de kant van de dijk en stoppen we even. Volgens goed gebruik weet Jan Geel alles van dit Tsjechische voertuig uit de vijftiger jaren. Het is een Velorex die standaard werd uitgerust met een 350 cc JaWa twin motor. De huidige eigenaar heeft er echter een BMW motor met de kardan aandrijving ingebouwd. Het stel rijdt er heel Europa mee rond en met een verbruik van 1:22 is dat heel betaalbaar. Na een leuk gesprek en wat foto's vervolgen we onze weg weer over de door de vette polderklei meanderende dijk.
Langs dezelfde dijk die overgaat in de Lagendijk, ligt het fort Krommeniedijk. We rijden met zijn vijven het terrein op en zijn een bezienswaardigheid op zich. We kopen een toegangskaartje een sluiten ons aan bij een gids die een wel heel grote groep toehoorders in zijn kielzog heeft. Gids Johan herkent mij direct als watersporter. Wij krijgen een rondleiding buiten het fort en gaan dan naar binnen. Er zijn enkele honderden bezoekers en overal zijn gidsen actief. Halverwege de rondleiding, ik ben er al eerder geweest, gaan Sebastiaan en ik zelf op onderzoek uit. Sebastiaan ontdekt een uitkijkpost en klimt de angstig steile stalen ladder op. Hij roept dat het uitzicht spectaculair is. Dat mag ik natuurlijk niet missen en klim ook omhoog om het fraaie polderlandschap te bekijken.
Tenslotte ga ik bovenop het fort kijken naar de inundatie. Opvallend zijn vooral de vele duizenden vogels. De vogelwerkgroep Zaanstreek heeft vele telescopen opgesteld en de vogelliefhebbers geven uitleg. Op het moment dat ik bovenop het fort sta zijn er zeker 1000 grutto's aan het fourageren, prachtig om te zien. Bovenop het fort is het erg koud en wordt het tijd om de laatste etappe naar De Woude aan te vangen.
Sebastiaan, toch al te laat thuis, gaat direct door naar Driehuizen, Kees, Rob en Jan gokken erop dat er nog wat van die lekkere taart over is :).
Even na vieren rijden de mannen weer naar hun eigen woonstee en is er een eind gekomen aan een heel mooie rit.