Oliebollentocht

Het vriest 2.5 gr. C. en er staat een snijdende oostenwind als de Quest om 7.15 uur uit zijn warme leger wordt gehaald. We - Lango Metten is vandaag mijn metgezel - rijden vandaag naar de Oliebollentocht in Almere. Hoewel er even een idee was per auto naar Almere te rijden, helpt Lango me uit de droom 'we gaan toch lekker fietsen, Wim'.
Het eerste stuk gaat over de nog nachtelijke dijkwegen van Graftdijk naar Purmerend. De wegen zijn op veel plaatsen wit van het ijs en in de duisternis moet je goed opletten niet van de slingerende dijk af te schuiven. Met een snelheid van rond de 30 km/u gaat dat prima. Voorbij Purmerend, Lango prefereert deze langere route om wachttijden voor de pont over het Noordzeekanaal te vermijden, verwelkomen wij het daglicht hartelijk. Dank zij mijn Hotronic elektrisch verwarmde voetzolen heb ik geen centje last van koude voeten. Lango daarentegen heeft last van 'ijsklompen'. Wel moet ik zuinig aandoen met stroom en staat het verwarmingsniveau op stand 1 van de maximaal 4. Prettig blijken ook de gevoerde kniestukken die ik dit jaar voor het eerst weer gebruik. Koude knieën leveren mij gegarandeerd problemen op.
Op de Diemer Zeedijk stoppen we even om een andere bril op te zetten. De skibril waar ik aanvankelijk mee reed begint te beslaan en als dat precies voor mijn ene oog gebeurt wordt de wereld gevaarlijk klein. Terwijl we stil staan stopt Theo Mol en even later ook Ben van den Boogaard met zijn Alleweder achter ons. Gevieren rijden we door, genietend van een prachtige zonsopkomst. Ik heb een track naar Almere in mijn GPS staan. Eén keer rijden we verkeerd en hoewel ik dat direct zie, denk ik de route later wel weer op te kunnen pakken. Helaas, het water blijft links in de weg liggen en omkeren is het parool.
In Almere is het even zoeken. Ik heb de route in de Garmin gezet en neem de kortste route. Die gaat evenwel over een 'dreef' waar fietsers niet mogen komen. De anderen zijn netter en gaan via routepunt 51 reglementair correcter naar het Fanny Blankers Koen complex waar we om kwart over tien arriveren.
Het is een wirwar van meer dan 90 velomobielen. Ook de 'witte haai' van John Dankers is er. In het echt nog mooier dan op foto's. Binnen is het weerzien met veel bekenden prettig en de warmte is comfortabel. Ik zet de warme voetzolen uit om stroom te besparen.
Even later mag ik in groep 3 de route om en door Almere rijden. Mooie natuur afgewisseld met vergezichten waar de windmolens het beeld domineren. Na een fotosessie voor de schouwburg rijden we door naar Haddock, een watersport café waar koffie en appeltaart prima smaken. De snelheid die de groep rijdt ligt tussen 22 en 26 km/u, niet voldoende om lekker warm te blijven. Mijn voeten begin ik nu ook te voelen. Dit komt mogelijk ook doordat ik nu zonder kap rij om wat foto's te maken. Even later ontdek ik hoe ik ook kan fotograferen met de kap erop, gewoon de klittenbanden rechts los maken en de camera boven de kap houden. Met het grote en heldere LCD venster van de Canon G10 gaat dat uitstekend. Weer wat geleerd!.
Om kwart voor vier zijn we terug bij het startpunt. De soep en oliebollen smaken prima. Om zoveel mogelijk bij daglicht te rijden vertrekken Lango, Theo, Ben en ik om kwart over vier uit Almere. Het tempo is met gemiddeld 24 km/u niet zo hoog, maar samen uit samen thuis is belangrijker dan een half uur eerder terug op het eiland.
Ben rijdt ons voor via IJburg, en mompelt iets over 'castreren'. Kennelijk zijn de aftandse weg langs het woonwagenkamp en een Alleweder de ingrediënten voor zo'n drastisch effect :). Inderdaad is dit een prettiger route. Theo slaat bij Ilpendam als eerste af naar Purmerend, even later Ben ook.
Nu kan het gas er weer op. Met 36 tot 40 km/u vliegen we over de dijkwegen. De Inoled, op de terugweg gevoed door een verse accu, doet zijn werk uitstekend. Vandaag wel gemerkt dat accu's, of dit nu de camera, GPS of verlichting betreft, aanzienlijk korter meegaan dan bij hogere temperatuur.
Lango gaat het laatste stuk voorop rijden en vindt 33 km/u ook wel goed. Om 18.45 uur ben ik weer op het eiland. Een prachtige fietsdag is ten einde. Nooit heb ik het te koud gehad en zowel fysiek als qua mechaniek heeft alles perfect gefunctioneerd.
Een compliment voor de organisatoren Frans van Schoot en Marcel Vriezekolk is hier op zijn plaats. Ondanks het grote aantal velomobielen liep alles op rolletjes. Dank ook voor de foto van Marcel Vriezekolk waarop ik van de brug omlaag rij. Achter in beeld is Lango's 'gouden' Quest te zien.
Totaal 218 km.

Volendam, meeuwen en Japanners

Vanmiddag is het heerlijk zonnig weer, 7 gr. C. en een windje 3 Bft uit het westen. Nadat de aannemers definitief ons huis hebben verlaten is er eindelijk weer tijd om een eindje te gaan fietsen. Nadat de banden op spanning zijn gebracht gaat het oostwaarts, naar Volendam. In de Beemster is het met relatief weinig inspanning, hartslag 114, mogelijk om 40 km/u aan te houden. Niet verwonderlijk met rugwind :).
Borden geven aan dat er in Kwadijk aan de weg gewerkt wordt, maar fietsers zouden er langs kunnen. Nou vergeet het maar, er is 30 cm ruimte tot aan de vol bagger liggende wegberm. De wegwerkers zijn de beroerdste niet, ze zetten hun graafmachine aan de kant. Eén man loopt zelfs mee om de afzethekken voor mij weg te halen. Ik bedank de mannen, prima kerels.
In Volendam lijkt het aanvankelijk heel rustig op de dijk. Bij hotel Spaander stap ik even uit de Quest om wat foto's van meeuwen te maken. Ze vechten om ieder stukje brood dat in het water wordt gegooid.
Als ik omkijk zit er een Japanse mevrouw op de rand van het instapgat van de Quest. 'Don't touch' voeg ik haar toe. Zij verdwijnt, maar er komen nog veel meer van die kleine mevrouwtjes en meneertjes. Ze laten zich allemaal fotograferen voor en achter de Quest. Blijkbaar is een velomobiel veel leuker dan Volendam zelf. Ik heb druk werk om al die Jappen bij mijn fiets weg te houden. Bij het instappen gaat er een gejuich op. Nog meer foto's, het wordt al gekker. Als ik weg wil rijden voel ik dat men de Quest tegenhoudt. Twee handen aan mijn oren draaien mijn hoofd naar rechts . Ik moet naar de foto's makende groep kijken, wel verdorie, oprotten!. Ik baan me snel een weg naar de dijk, weg van de onverwacht opdringerige Japanners.
Via Edam vervolg ik mijn weg naar Warder en Oosthuizen. Door de Beemster en langs de Westdijk kom ik weer in het pittoreske De Rijp uit. Overal zie je nog de overblijfselen van het afgelopen weekend gehouden Kerst evenement. De Rijp was geheel in Dickens stijl getooid. Als je er van houdt is het heel leuk.
Na 61 km rij ik de Quest weer in zijn verwarmde onderkomen.

Messen en magneetjes van Kees

Flink off-topic, maar aangezien ik had aangekondigd dat ik een paar foto's van de messen van Maarten van Hattem zou afdrukken, doe ik dat bij deze. Overigens merk ik van verschillende lezers dat mijn foto's gemiddeld redelijk gewaardeerd worden, dus ik waag het er maar op.
Voor de foto liefhebbers, de camera is de Nikon D700 full-frame digitale reflex. Voor deze foto's heb ik gebruik gemaakt van het 105 mm Nikon Micro Nikkor 2.8 VR objectief. Omdat ik de opnamen met een diafragmawaarde tussen F 8 en F 32 heb gemaakt, is dit vanaf statief gebeurd. Op het erf zijn voldoende mooie achtergronden beschikbaar. De eerste foto's zijn gemaakt in één van de 45 jaar oude perenboompjes. De tweede opnameserie maak ik op het kletsnatte Belgisch hardstenen terras. De magneetjes van Kees van Malsen bieden uitkomst. Een dun velletje kurk tussen de messen en de magneetjes hinderen de enorme magneetkracht niet. De magneetjes doen dienst om de kostbare messen boven de natte ondergrond te laten zweven. De derde serie is gemaakt in de corten staal vuurschaal. Deze 1.45 meter grote vuurschaal heeft een schitterend roestig oppervlak dat zich goed leent als achtergrond voor deze prachtige handgemaakte damast messen. De messen mogen echter niet op de roestige ondergrond liggen. De magneetjes van Kees van Malsen doen ook hier weer hun werk.

Nieuwe naaf gemonteerd

Tegen de middag komt Kees van Hattem met de Quest voorrijden. Hij heeft weer heerlijke eitjes mee. Kees heeft bij Velomobiel.nl mijn velg laten overspaken en de keramische lagers overgezet. Ik meet bij de nieuwe naaf minder dan 5/100 ste mm onrondheid. Volgens Kees is mijn rechterwiel ook niet in orde. Hij hoorde zaterdag regelmatig het intermitterende aanlopen van de remschijf op de trommel. Echter.... ik denk dat het links zit en dat.... is het wiel van Kees.
In no-time is het wiel eraf. We laten met een geïmproviseerd kwastje wat Imal grafiet olie op de draaipunten van de remschijven lopen. Het monteren verloopt nu een stuk sneller, alles wat je een keer hebt gedaan gaat een tweede keer sneller.
Ik ga proefrijden en zoek daarvoor het fietspad aan de overkant van het water op. Ik zie Kees, als ik aan de overkant ben, heftig gebaren:'kom terug, kom terug'. Ik snap direct de reden, de beide moeren die de veerpoot aan de bovenkant moeten vasthouden liggen nog op de werkbank. Rustig rij ik terug, zo nu en dan harder en zachter remmend. Dit verloopt prima, er is geen sprake meer van 'happen'.

Met warme voeten naar warme smederij

Kees van Hattem nodigt me deze week uit om samen naar zijn zoon Maarten te rijden om de smederij in bedrijf te zien. Maarten maakt op bestelling speciale damast messen. Deze messen bestaan uit tot wel 600 dunne lagen staal en nikkel. Deze lagen worden door middel van een onvoorstelbaar tijdrovend procedé tot unieke en kostbare producten gesmeed.
Het is half 10 en het weer ziet er vanachter de ramen heel mooi uit. Dat wordt anders als ik buiten sta, het vriest 2 gr. C. en het waait Bft 4 - 5 uit het zuidoosten. Dat levert een gevoelstemperatuur op van -15 gr. Dat wordt nog erger als ik tegen wind rij.
Gelukkig kan je je in de Quest daar prima tegen wapenen. Voor het eerst dit jaar trek ik de balaclava over mijn hoofd. Ook een lange Odlo onderbroek is deel van de garderobe. Naast een extra shirt met lange mouwen heb ik ook handschoenen aan. De belangrijkste attributen echter zijn mijn Hotronic elektrisch verwarmde voetzolen. Voor de recente lezers op dit blog laat ik een plaatje zien.
Eerst gaat het richting Heerhugowaard waar Kees en Marian de koffie al bruin hebben. Hun huis is bijna onherkenbaar opgeknapt. Alle kozijnen, deuren, schuifpui, alles is vernieuwd, heel fraai.
Na de koffie rijden we samen naar Oudkarspel waar Maarten in de tuin van een vriend zijn kleine smederij heeft ingericht. We horen hem al van 100 meter afstand op het aambeeld slaan.
Dichterbij gekomen blijkt de mini smederij zeer effectief ingericht. Het enige automatische eraan is een ventilator die het vuur van zuurstof voorziet. Dat moet nog anders vindt Maarten. Samen met zijn vader restaureert hij een honderden jaren oude handbediende blaasbalg. Dan kan ook het laatste restje modernisme uitgebannen worden.
Bij zijn vriend Milco drinken we koffie en krijg ik twee identieke door Maarten gemaakte messen te zien. Werkelijk juweeltjes van damast smeedkunst. Deze messen zal ik voor Maarten fotograferen en hier laten zien. De foto die hierbij gaat zijn van eerder gemaakte messen en komt van de site van Maarten. Die kun je vinden op: http://www.mvhdamast.com/
De thuisreis gaat via het 1000-eilanden rijk in Broek op Langedijk, Heerhugowaard en Alkmaar. Ook met de harde tegenwind, mijn pet die ik tegen de zon op de balaclava heb gezet waait weer eens af, heb ik van de lage temperatuur geen enkele hinder.
Prachtige rit van 56 km.

Dode cellen redelijk gezond en wiel naar Velomobiel.nl

De dode NiMH batterijen hebben een grondige recycling ondergaan in de MEC lader. De echt dode cellen hebben na de 'format' operatie, een dag lang staan laden en ontladen. Dat laden en ontladen is doorgegaan totdat de lader de cel niet tot een nog hogere capaciteit kon boosten. Vervolgens heb ik de twee slechtste cellen vergeleken met aantoonbaar goede cellen van 2300 MaH. De uitkomst valt mij niet tegen. De goede cellen geven 1.00, de echt uit de dood verrezen cellen komen op 0.84. Per saldo is het verlies dus 16%.

Mijn door oververhitting vervormde naaf wordt morgen door Kees van Hattem naar Velomobiel.nl gebracht. Hoewel een heel nieuw wiel 60 € kost en het overspaken van mijn velg met een nieuwe naaf 51,25 €, vind ik toch zonde om zo'n wiel in de scrapbak te zien verdwijnen. Ymte zal mijn velg overspaken op een nieuwe naaf en de keramische lagers overzetten.
Daarna moet ik Kees maar weer een keer lief aankijken om het wiel nog een keer te helpen verwisselen.

Rondje Schermer

Vanmiddag schijnt de zon, het is 8 gr. C en glashelder. Na een week stofhappen in huis, is een ritje met de Quest heel welkom. Het wordt een rondje over de dijken rond de Schermer. Ik ben nog geen kilometer onderweg, ik sta te wachten voor het verkeerslicht op het viaduct bij West-Graftdijk, als Kees van Hattem in zijn Quest naast me komt staan. Kees is vanaf half tien onderweg en heeft er al 90 kilometer opzitten. Zij aan zij rijden we langs het Noord-Hollands kanaal. De snelheid is steeds 37 - 38 km per uur en mijn hartslag staat op 119.
Ten zuiden van Heerhugowaard rijdt Kees door naar zijn huis, ik sla rechtsaf om over de Noorddijk oostwaarts te rijden. Ik passeer meerdere molens, de meeste dateren uit rond 1700. Ik haal een mountainbiker in die zich vervolgens het snot voor ogen rijdt om me bij te houden. Dat lukt hem niet, hoewel ik maar 37 km/u rij. Even later stop ik om een tweetal molens te fotograferen. De mountainbiker, totaal buiten adem, stopt en roept dat ie wel 37 km/u reed en me nog niet bij kon houden. Ja beste man, dat is nou eenmaal het verschil tussen een mountainbike en een Quest.Tegen wind is het zonder schuimkap ietwat fris. De Noorddijk gaat over in de Slingerdijk en deze eindigt vervolgens in Schermerhorn bij de bekende 3 molens. Ik stop even voor een foto en vermaak me even met een geit. Het beest kan met zijn horens maar net tussen de planken van het hek, toch blijft ie er niet achter haken, slim dier.
Via Noordeinde en De Rijp ben ik na 36 km heerlijk frisse kilometers weer thuis. Later in de middag rijden Marian en ik naar Hoorn. De prachtige skulpturen in de voorgevel van het Westfries museum vragen er om te worden gefotografeerd. Met 1/60 sec en volle lensopening is de scherpte en kleurrijkdom van de Canon G10 overweldigend. Helaas gaat er bij afbeelding op de blog nogal wat verloren van de fraaie kleuren en de scherpte. Is ook niet zo gek als je je realiseert dat het originele beeld 6.6 Mb groot is en het plaatje dat je hier ziet 421 Kb groot is.

Dom, iets slimmer en intelligent

De titel van deze post is nogal cryptisch. Waar gaat dit over? Dit gaat over batterijladers.
Ik maakte tijdens de reis naar Giessen/Wetzlar een - goedbedoelde - karikatuur van de elektronica freak Paulus den B. met zijn mooie zoemende batterijladertje. Deze week werd ik geconfronteerd met een viertal dode GP 2300 Mah NiMH batterijen. Ze hadden lang in een weerstation gezeten die na de verhuizing een jaar geleden nog niet uit de verhuisdoos was opgeduikeld. De batterijen zijn morsdood.
De enigermate slimme GP Powerbank Smart lader trakteert me op 4 knipperende LED's ten teken dat de batterijen rijp zijn voor de recycling. Jammer, want zo oud zijn ze niet en meer dan 50 oplaad beurten hebben ze niet gehad. Ik heb ook nog een GP Powerbank Rapid. Deze lader is dom en mogelijk gaat die wel aan de gang met de dode cellen. En ja, 2 van de 4 willen weer laden, al komen ze niet boven de 1.2 Volt uit. De andere 2 blijven dood als een pier. De 2 tot leven gewekte batterijen willen nu ook weer in de Powerbank Smart verder laden en lijken met 1.43 Volt weer geheel gezond.
Op het internet snuffel ik naar manieren om de resterende dode cellen weer tot leven te wekken. Er is een scala van adviezen, variërend van in de vriezer stoppen, tot een behandeling met een elektrische soldeerbout. Dit lijkt me allemaal niks.
Ik weet dat geavanceerde batterijladers functionaliteit aan boord hebben die dode of anderszins beschadigde batterijen kunnen 'formatteren'. Conrad levert er een, maar een van de meest professionele is wel de MEC Accuview AV4-tc
Art. nr: 153-04122-3811E-1090..

Overzicht van de functies van de MEC, het blauwe apparaatje links op de foto.
- Automatische snellader voor vier oplaadbare penlite/micro-NiCd/NiMH-batterijen 180 –3000 mAh
- Het laadproces wordt bij het inbrengen van de accu automatisch gestart
- Vier van elkaar onafhankelijke laadcompartimenten, laadstroom in drie stappen max. 1,3 A per accu (AA) bij gelijktijdige
lading.
- Detectie van een vol geladen accu door piekspanningsdetectie (Peak-Voltage-Detection -PVD)
- Maximaal laadresultaat – geringe opwarming van de accu tijdens het laadproces door intelligente temperatuurcontroller
- Automatische omschakeling op onderhoudslading na het einde van het laden
- Automatisch formatteren van beschadigde accu's
- Viervoudig display - gelijktijdige weergave van de functie- en laadtoestand van alle accu's op het display
- Accucapaciteitsmeting
- Accu-analysefunctie
- Accu-recyclingfunctie - De accu wordt zolang geladen tot er geen capaciteitstoename meer meetbaar is.
- Selectieve accuselectie - Via een cursor kunnen de functies voor elk laadcompartiment individueel worden ingesteld.
- Detectie van defecte accu's
- Veiligheidstimer (5uur) voor defecte cellen
- Groot ingangsspanningsbereik voor wereldwijd gebruik (90 - 250 VAC)
- of via meegeleverd autolaadsnoer (10,5 – 16 V gelijkstroom ingang)

Het apparaatje oogt degelijk en wordt direct aan het werk gezet met de dode cellen. En... ja, het display geeft aan dat de batterijen defect zijn en dat de lader een 'format' gaat proberen. Dit lukt vrijwel direct en de lader begint de batterijen op te laden. Na twee uur zijn ze tot 1.43 Volt opgeladen en weer volledig bruikbaar.

Vier nieuwe 2700 Mah batterijen kosten tegen de 20 euro. Wat kost nou zo'n lader. Dat blijkt aardig mee te vallen, rond de 60 euro. Bij www.accu-winkel.nl in Enschede, is de MEC Accuview AV4-tc in de aanbieding voor 62,35 euro, inclusief 4 Sanyo batterijen van 2500 MaH. Dit maakt het wel heel aantrekkelijk. Een telefoontje met Raymond Korte van accu-winkel.nl levert zelfs op dat ie bereid is de uitstekende Sanyo 2500 Mah batterijtjes te vervangen door 2700 Mah exemplaren.
Per saldo betaal je zo maar 42,35 euro voor een werkelijk professionele lader.

Blokkerende rem opgelost

Vanmiddag komen Kees en Marian van Hattem met de auto naar De Woude. Kees heeft twee wielen, een veerpoot voor een Mango en zijn richtbok meegenomen. Kees begint voortvarend te sleutelen aan de rechter veerpoot. Ehh... Kees, en ik krijg een visioen van een chirurg die het verkeerde been afzet, het is de linker rem die blokkeert. Geen nood, de moeren van de linker veerpoot zijn in een oogwenk verwijderd.
Daarna worden de drie moertjes van de besturingsstangetjes van de onderste wielophanging verwijderd. Bij twee, de voorste en de achterste, gaat dat makkelijk. De middelste echter is lastiger. Wij kunnen er geen ratelringsleuteltje opzetten omdat een moer van de wielophanging in de weg zit. Dat moet nu dus met een steeksleutel en is door de spaken heen een heel gepiel. Dat moet Velomobiel.nl toch beter kunnen oplossen, bijv door twee moertjes op elkaar te solderen waardoor het geheel iets hoger wordt en het ringsleuteltje er wel op kan.
Nadat de drie moertjes zijn losgedraaid is de veerpoot samen met het wiel los van de Quest en kan met een inbussleutel van 5 mm het wiel van de veerpoot worden verwijderd.
We kijken beide naar de remschoenen en de remtrommel. Er is niet veel aan te zien, behalve dat de remtrommel aan de bovenkant helblauw is verkleurd. Overduidelijk een geval van oververhitting. Metingen aan de binnenkant van de remtrommel maken duidelijk dat er sprake is van een ovale remtrommel. De binnendiameter is 70,35 mm, tegenover 70,20 mm een kwart slag gedraaid, een onrondheid van 0,15 mm. Ik ken de specificaties niet maar ik kan wel inschatten dat dit te veel is.
We plaatsen het wiel van Kees op de Quest en zetten de Avocet band op het nieuwe wiel. Ook zetten we het magneetje van de snelheidsmeter over op een spaak van het nieuwe wiel. In drie kwartier is de hele klus geklaard.
Het is hondenweer buiten maar de garage is 11 meter lang en heeft een spiegelgladde natuurstenen vloer waarop flink geremd kan worden. Ik neem enkele aanlopen en rem van heel licht tot maximaal. De remmen grijpen weer mooi gelijkmatig aan, het probleem is getackeld.
Kees, hartelijk dank voor je hulp.

Rondje Schermer en blokkerende voorrem

Deze week zijn drie aannemers in onze nieuwe stolpboerderij aan het werk om de laatste klussen en enig herstelwerk te verrichten. We wonen nu bijna een jaar op het eiland De Woude, maar een paar vervelende klussen zijn nu toch aan de beurt.
Vanmiddag valt de ene na de andere bui uit het zwerk. Pas laat in de middag klaart het op en ga ik een rondje Schermer rijden.
Het is met 3 gr. C fris maar een waterig zonnetje doet zijn best om het nog enigermate aangenaam te maken.
Gisteren heb ik geprobeerd de linker voorrem weer in het gareel te krijgen. Na Giessen is de remtrommel niet meer rond. Dit is veroorzaakt doordat tijdens afdalingen de remmen gloeiend heet worden en vervormen. Het gevolg is een onronde remtrommel die begint te 'happen'. Meestal wordt het happen van de rem in de maanden daarna wel minder. Nu niet. Het is nu zo erg dat de rem vast slaat en er een doorlopend tikkend geluid resteert. Dit geluid wordt harder als ik naar rechts stuur.

Ik drijf met een boormachine het voorwiel aan en door continu af te remmen probeer ik de gevolgen van de ovale remtrommel te verhelpen. Dat lukt niet.
Ook vanmiddag wil de rem maar één ding, blokkeren. Vooral als het glad is is dit uiterst ongewenst.
Tijdens mijn rondje door de Schermer trekt een van de laatste buien weg. De hemel kleurt tot prachtige pasteltinten en ik waag er een paar foto's aan. Beide foto's zijn vanaf hetzelfde standpunt gemaakt, pakweg een minuut na elkaar.
Thuisgekomen bel ik Kees van Hattem. Hij heeft aangeboden het wiel te helpen uitbouwen en kapotte onderdelen te vervangen. Kees heeft twee reserve wielen en een veerpoot. Donderdag gaan we proberen die klus te klaren.