Gisteren besloot ik om ondanks de knieproblemen toch de wedstrijd Lelystad - Enkhuizen - Lelystad (LEL) te rijden. Vorige week zondag had ik totaal geen probleem met de bijna 150 km toertocht naar Woerden op en neer.
Vanmorgen eerst de rechterpedaal weer vast gezet en de verdere voorbereidingen voor de wedstrijd getroffen. De beide spiegels demonteer ik. De normale uitrusting blijft aan boord. Het zijn eigenlijk twee lange rechte stukken van 25.5 km met een keerpunt. Ik laat dan ook de accu en de Ventisit vloermatten, alsmede het gereedschap en de reservebanden gewoon aan boord.
Om kwart voor een arriveer ik bij de parkeerplaats in Lelystad van waar de start plaats zal vinden. Alle bekende gezichten zijn er of arriveren even later. Het deelnemersveld bestaat uit 30 liggers, grotendeels Velomobielen.
Ik mag van starter Jan Limburg om 13.42 uur van start. Prima tijd, ik kan dan nog wat eten en drinken. Ik kleed me om en doe de hartslagmeterband om. Even later zal blijken dat het ding niet werkt, vervelend omdat ik nu niet weet hoe ik mezelf belast. Hoe dan ook, de meter doet het niet en ik zal zonder moeten rijden.
De wind is zuidwest kracht 5 en het begin van de wedstrijd heb ik de wind in de rug. Ik wordt weggeschoten en na de eerste gemene bocht accelereer ik tot 53 km/u. Na de eerste flauwe bocht in de dijk komt de wind iets van links in en de snelheid daalt tot 50 km/u. Dat kan ik de hele weg naar het keerpunt volhouden. De allerslechtste stukken dijk zijn opnieuw geasfalteerd en hoewel ik op een mooi glad wegdek zeker enkele kilometers per uur sneller kan rijden, gaat het uitstekend.
Het gevreesde dribbelen komt nu vrijwel niet voor, met een bandenspanning van net 6.0 bar blijft alles prima in de hand.
Vlak voor het keerpunt is het fietspad door werkzaamheden versmald en een tegenligger haalt de snelheid er flink uit.
Op het keerpunt gebaart Theo van Andel druk. Ik snap niet wat ie bedoelt en ik rij hem voorbij. Theo rent achter me aan en roept dat ik zo tientallen meters te veel rij. Het is niet anders. Theo pakt me op en zet me weer in de goede richting.
Nu krijg ik de volle wind schuin recht voorin. Achter de vangrail kan ik nog 48 km/u per uur rijden. Even later steek ik het dijklichaam weer over en aan de lijzijde van de dijk komt er 44 km/u op de snelheidsmeter. Naarmate de wedstrijd vordert gaat de snelheid er steeds verder uit. Ik probeer 40 km/u te blijven rijden. Dat lukt een tijd, maar dan kom ik steeds meer in de wind te rijden. Op de slechtste stukken kan ik niet harder dan 36 km/u. Ik haal steeds deelnemers in en wordt uiteindelijk alleen door Xander Niesing ingehaald. De rechterknie wordt licht pijnlijk, maar het blijft doenlijk.
De laatste 5 kilometer zijn ontzettend zwaar, maar ik kan de finish al zien en dat geeft de burger moed. Ik haal nog een WAW in en uiteindelijk finish ik in 1.12.21. Gemiddeld is dat 42,3 km/u.
Ik blijk op de seconde precies even snel gereden te hebben als Harry Lieben, winnaar van de tijdrit op Texel. Ik heb ruim een halve minuut verloren op Guus van Schoot. Ik heb zelfs sneller gereden dan Bastiaan Welmers. Ik ben tevreden.
Ik heb 16 minuten sneller gereden dan 2 jaar geleden in de Mango. Toen reed ik gemiddeld 35,6 km/u. In 2004 zou ik met mijn tijd van vandaag 6e zijn geworden, vorig jaar zelfs 4e. Kennelijk zijn de condities vandaag beter of het deelnemersveld is sterker dan in de twee vorige edities.
De winnaar vandaag wordt Hans Wessels met 57.40. Ymte Sybrandy wordt tweede.
Na de wedstrijd praten we nog wat na. Het begint te regenen en dat is het startsein om de Quest weer in te laden en via Enkhuizen naar huis te rijden.
