LEL 2014

Vandaag rijden 23 deelnemers weer de traditionele Lelystad - Enkhuizen - Lelystad of de LEL.
Het weer ziet er niet goed uit. Bft 5 met windstoten van Bft 7 en precies tijdens de wedstrijd regen, zullen het een pittige klus maken.

Ik zet de Quest op de Tesla en zoef geheel elektrisch naar het parkeerterrein bij de sluizen van Lelystad. Het is nog droog en ik kan mooi de wielkappen en voetenbakjes vastplakken. Jan Geel komt aanrijden en helpt nog even met het plakken van de hockeytape. Het is duidelijk minder druk dan vorig jaar. Begrijpelijk, onder deze omstandigheden is het veel zwaarder.

Er zijn veel bekende gezichten en vooral Ymte is trots aanwezig met de nieuwe DF XL. Hij heeft er nog maar 10 km mee gereden en was tot elf uur gisteravond nog bezig met Daniël Fenn om de nieuweling gereed te krijgen. Ik zie bij Ymte en Daniël Schwalbe Ultremo ZX bandjes. Als dat maar goed gaat. Jan Geel is op de heenweg gestuit op een stuk met los asfaltgrit. Tijdens de rijdersmeeting wordt dit door Jan aan iedereen duidelijk gemaakt.

Tegen tweeën, het is inmiddels gaan regenen, begin ik aan mijn race. Ik heb niet de snelle maar kwetsbare Michelin radiaal banden gemonteerd maar de testbanden van Schwalbe. Deze hebben er al 10.000 km opzitten en worden al wat dunner. Ze zijn evenwel iets sneller dan de F-lites en dat is natuurlijk prettig. Wel doe ik Schwalbe Doc Blue anti-lek vloeistof in de binnenbanden om het risico van lekke banden te beperken. De achterband is de trouwe Super Moto met ook daarin een anti-lek band, de Michelin Protek Max. Deze keuze is duidelijk niet de snelste combinatie, maar aankomen is vandaag het belangrijkste. Dat zal straks ook blijken.

Het begin is als altijd meestal snel. De wind komt van achter en ik ben nog uitgerust. Ik zie als maximum snelheid 63 km/u op de Garmin komen. Dat zal niet lang duren. Voorbij de knik in de dijk naar Checkpoint Charly komt de wind over de dijk dwars in. De Quest wordt flink heen en weer gesmeten en er moet heel oplettend worden gestuurd. De dijk ligt vol met stenen die regelmatig in de wielkappen worden geslingerd. Dat maakt een vreselijk lawaai en doet me af en toe nogal schrikken.


De regen wordt af en toe minder maar de dijk blijft nat. Dit is bij uitstek lekke-banden-weer. Ik hoop dat ik er van verschoond blijf. Ik zie al enkele deelnemers met de fiets op zijn kant liggen, lekke banden dus.

Bij het keerpunt is mijn gemiddelde 53 km/u, dat valt me niet mee. Ik word snel omgezet door Martin die met George, Cees en Markjan het keerpunt bemannen. Dan begint het knokken om uit het diepe gat dat een aquaduct heet, omhoog te komen. Als ik boven ben is het een kwestie van weer op snelheid komen. Dat lukt aardig en ik zit al vrij snel weer op 56 km/u. Ik zie steeds meer deelnemers die nog naar het keerpunt moeten. Ik haal steeds fietsers in, maar wordt zelf niet ingehaald.

Voel ik nu kramp in mijn linkervoet komen? Wel verdorie, inderdaad kramp. Dat betekent snelheid minderen en hopen dat het niet te erg wordt. Op het slechte stuk naar Checkpoint Charly daalt de snelheid naar 50 tot 52 km/u. Doordat ik mijn linkerbeen ontzie en meer vermogen trap met rechts, komt er ook lichte kramp in mijn rechterkuit. Dat doet de motivatie geen goed. Voor  Checkpoint Charly gaat de snelheid onderuit naar ruim 49 km/u. De kramp blijft beperkt en met het iets rustiger aandoen kan ik redelijk op gang blijven. Ik verwacht ingehaald te worden door de direct na mij gestarte Harry Lieben. Dit gebeurt toch niet. Als de wind na de bocht vrijwel op kop is daalt de snelheid naar 47 km/u. Ik zie dat mijn hartslag maar 137 slagen per minuut is, wel rustig zo. Als de kramp niet toeneemt kan ik wat meer vermogen leveren. Het lange eind naar de finish, je ziet dat al 8 kilometer voor je er bent, is een hels karwei.


Na een uur en 2 minuten passeer ik de finish. Tot mijn verrassing zie ik mezelf in de uitslag op de vierde plaats staan met gemiddeld 49,2 km/u. Dit is nogal wat minder dan de 53,6 km/u die ik in 2012 reed. Ymte, Theo van Andel en nog wat toppers hebben kennelijk lekke banden gehad, zij staan onder mij in de uitslagenlijst.


De prijsuitreiking is altijd een feest van improvisatie. De winnaar van vandaag, de Duitser Matthias König met zijn Milan is al naar huis. Daniël Fenn ligt te slapen in zijn bus. Geen nood, de nummers 3 tot 5 worden gewoon als de nummers 1, 2 en 3 gehuldigd. De prijs is een punt heerlijke appeltaart, gebakken door de jongste zoon van Ymte en Swanette Sybrandy.

Na nog een plaatje van de Quest op de Tesla te hebben gemaakt, zoef ik weer naar De Woude.

Toeristen kijken op de Zaanse Schans

Arnold Stokkel stelt via een mailtje voor om samen toeristen te gaan kijken op de Zaanse Schans. Jan Geel, George Krug en Cees Roozendaal gaan ook mee. Arnold woont in Hoorn, dus eerst een ritje naar Hoorn. Het is nog fris en ik laat de hoed op de deelbare kap. Het is mooi weer, een zonnetje en vrijwel geen wind.

Het is even zoeken in Hoorn waar ik, met hulp van de Garmin Montana, eindig voor een schutting en een dichte poort. Even omlopen en ik zie een rode Quest voor de voordeur staan. De ontvangst in huize Stokkel is hartelijk en de koffie met koek prima voor elkaar. Jan is er al, Cees en George staan even later ook voor dezelfde schutting en poort. Cees steekt boven de schutting uit, wordt daardoor door Arnold gespot en mag samen met George via de poort naar binnen :).

Voor vertrek haal ik de hoed van de kap en rij met alleen de zeer comfortabele liggende deksel. Via Oosthuizen rijden we over de schitterende Oostdijk naar Purmerend. Dan naar de Zaanse Schans via de prachtige polders de Beemster en de Wormer. De snelheid is steeds een comfortabele 38 km/u.

Op de Zaanse Schans is het als vanouds gigantisch druk. Van toeristen kijken komt niet veel terecht, de toeristen komen ons bekijken. Dat is natuurlijk ingecalculeerd en het verloopt als altijd. De Aziaten zijn het meest geïnteresseerd. Ze willen allemaal op de foto voor de Questen en liefst ook erin. Dat gaat mij te ver, maar Cees maakt het niks uit. Hij hijst het ene na het andere kind in zijn fiets en ook een Japanse mevrouw mag erin. Uiteraard gaat Cees ook met verschillende Aziatische schonen op de foto, Cees heeft kennelijk honing aan zijn fietsbroek.


Jan houdt het wat technischer. Hij legt belangstellenden onvermoeibaar de werking van de Quest uit. Dat doet ie aan de hand van de doorsnede tekening van Velomobiel.nl. Jan is een ware ambassadeur voor de  producten uit Dronten.

Dan verschijnt er een vriendelijke mevrouw in een fietstaxi. Natuurlijk wil Cees daar wel een stukje mee rijden. Dat mag en Arnold rijdt graag mee als passagier.

We eten en drinken wat en genieten van het mooie stille weer.

Ik vermaak me met mijn nieuwe Panasonic FZ1000 camera. Langere tijd heb ik voor onderweg gebruik gemaakt van Canon compact camera's. Prachtige toestellen maar met een te gering zoombereik. Panasonic heeft een nieuwe compactcamera met grote sensor en met een zoombereik van 25 tot 400 mm. Eerdere pogingen om een royaal zoombereik te krijgen hebben nooit goed uitgepakt. Zelfs de 18-200 zoomlens op de Nikon spiegelreflex bleek kwalitatief onder de maat. Panasonic heeft het ditmaal wel goed voor elkaar. De leverancier belooft me zwart op wit dat als ik over de scherpte niet tevreden ben, ik de camera mag teruggeven.
De testrapporten kloppen volledig. De camera, met Leica lens, blijkt over het hele zoombereik ragscherp. Met 20 miljoen pixels kunnen er zelfs forse deelvergrotingen worden gemaakt.

De foto van de wieken van de molen en de opname hiernaast zijn beide vanaf hetzelfde standpunt gemaakt. Echt fantastisch.

De volgende etappe is De Woude waar we bij ons thuis de koffie met koek goed laten smaken.
Na een uurtje rijden de vier resterende fietsers naar het noorden. Jan Geel heeft kennelijk de gang er stevig in gehad. Na precies een uur meldt ie dat hij de 41 km heeft afgeraffeld.

Al met al een prachtige rit die naar meer smaakt.

Nieuwe toer/racekappen nu beschikbaar

Er is een jaar gewerkt aan de ontwikkeling van een nieuwe serie toer/racekappen voor de Quest, de Quest XS en de Strada. De nieuwe kappen zijn ontwikkeld vanuit mijn racekap die bovenaan dit blog prijkt. Ze zijn lager en aerodynamisch beter. Voorheen werden de kappen altijd uit twee stukken vervaardigd en later aan elkaar gelijmd en gespoten. De kappen zijn nu uit één stuk en dat levert een sterker maar ook een fraaier en sneller geheel op.

In racetrim met de nieuwe kap kan ik een uur lang rond 60 km/u per uur rijden. Enkele rijders met de nieuwe kap hebben een wedstrijd gereden. Hun reactie is unaniem, deze kap is merkbaar sneller dan de vorige versie. De kap past perfect op de Quest, Quest XS en de Strada. Het profiel van de body van de fiets wordt prachtig gevolgd.

De nieuwe serie toer/racekappen behoudt uiteraard de bekende voordelen van een Velomobielonderdelen.nl kap. Dit zijn:

- Ongehinderd zicht rondom, geen hinderlijke delen van de kap in het gezichtsveld
- Maximum comfort, geen gaten in de zijkant, afvoer warme lucht via een smalle spleet aan de achterzijde
- Veilig door laag profiel en laag gewicht
- Beschermt tegen verwondingen bij een koprol
- Mooi uiterlijk.

Eén van de eerste gebruikers is Willem Vierbergen. Willem had eerder een kap uit Texel, nu een kap van Velomobielonderdelen.nl. Willem is overtuigd van de voordelen van de Velomobielonderdelen.nl kap. Hij verwoordt het zo op zijn blog:

Ik ben erg onder de indruk hoe deze "verbeterde" kap afgewerkt is, echt klasse tot in kleine details. Lange flappen klittenband eenvoudig verwijderbaar en af te stellen, bovendien ook weer snel te monteren.
De kap en vizier zijn geheel rammelvrij en goed te fixeren. Het deksel valt mooi in de uitsparing rond het mangat en loopt nergens tegenaan te schuren. De achterzijde loopt netjes vrij van de smurfenmuts en er is toch goede ventilatie aan de achterzijde.

Het rijden is een feest, stil, goed zicht, ook opzij en de deflector doet zichtbaar zijn werk. Ik ben er aardig nat van de regen in gegaan en kon ook in de regen rijdend het vizier goed vrij van condens houden.
Het is heerlijk stil onder de kap, hier is duidelijk de inbreng van Wim merkbaar geen rammeltje of kraakje en veel stelmogelijkheden van het vizier.
Het lage gewicht merk je meteen op als je de kap oppakt om in te stappen en ook tijdens het rijden merk je er niets van. Kortom ik ben in goede mood naar Zwaag afgedaald en ben erg blij met deze kap.

Willem rijdt, net als de meeste gebruikers van een toer/racekap, geen wedstrijden. Hij laat mij later weten dat zijn gemiddelde kruissnelheden met 5 tot 7 km/u zijn toegenomen.
De hogere snelheid van de nieuwe kappen is ook al ervaren door Xander Niezing en Cees Roozendaal. Cees reed tijdens de tijdrit op Texel met ruim 56 km/u gemiddeld, harder dan ooit tevoren. Ook Xander, hij was de eerste die een nieuw model kap ontving, reed kilometers per uur harder dan ie van tevoren had gedacht.

Naast de vaste kappen is ook de gedeelde kap geheel opnieuw ontworpen. De hoed van de kap was voorheen onder de liggende deksel bevestigd. In het nieuwe model is een flens gemonteerd op de liggende deksel. Hierin past de opstaande hoed naadloos. De voordelen zijn:
- Precies gelijk uiterlijk en snelheid als de vaste kap
- Makkelijker monteren doordat de hoed er van boven wordt ingeschoven

- Sterkere constructie doordat de hoed op een sterke flens wordt gemonteerd.

Uiteraard is hèt grote voordeel dat deze kap uit elkaar kan worden gehaald en in de fiets mee kan. Dit is een uniek voordeel dat geen enkele andere kap biedt.
De nieuwe kappen zijn goedkoper geworden dan de vorige generatie.
De kappen zijn met korte levertijden te verkrijgen. Wil je voor de winter comfortabel en snel onderdak zijn, dat kan.


Alle nieuwe producten staan nu in de webshop van Velomobielonderdelen.nl.

Herfsttreffen 2014, naar de zeehonden

Het jaarlijkse Herfsttreffen is dit keer een thuiswedstrijd. De groep strijkt neer in hoeve Vredesteijn in Egmond-Binnen, nog geen 20 km van De Woude. Vroeger was ik een regelmatige bezoeker van deze treffens. De toertocht was altijd een gezellige boel, maar tempo zat er niet in. Dat zal vandaag niet anders zijn.

In rij met een heerlijk zonnetje via pont Akersloot naar Egmond-Binnen. Het is een drukte van belang en het weerzien met veel bekenden is heel leuk. Tegen 11.00 uur gaat de groep onderweg richting de duinen. Een serie kaartjes uit de automaat trekken voor iedere deelnemer, kosten voor de Ligfietsvereniging, neemt aardig wat tijd in beslag. Dan volgt een leuke rit door de duinen, uiteraard goed bekend terrein voor mij.

Windguru.cz geeft aan dat de verwachte regen pas na middernacht zal arriveren. Dan ben ik weer thuis en dus neem ik wel de carbon deksel maar niet de kap mee, een vergissing zal later blijken.
Via Bergen aan Zee rijden we de duinen van Staatsbosbeheer richting Schoorl in. De verharding is nu schelpen en dat rijdt prettiger dan de ruwe klinkers in de Kennemer duinen.

Na anderhalf uur naderen we de Hondsbossche zeewering. Daar zijn omvangrijke zandsuppletiewerken aan de gang. De groep gaat naar de eerste de beste strandopgang. Daar is evenwel niet veel meer te zien dan zand en stalen pijpen. De Noord-Hollanders Cees, George, Gerrit, André en ik weten dat de zeehonden bij de tweede opgang richting Petten te zien zijn. Wij rijden daar heen en krijgen een mooi schouwspel te zien. Tientallen zeehonden, honderden aalscholvers en meeuwen hebben de nieuw aangelegde natuur in bezit genomen. Een half jaar geleden was er alleen nog maar water, nu varen de grote zandschepen af en aan. We kijken wat rond en eten een broodje. De mooie polder achter de dijk is prachtig te zien en als je je omdraait dartelen de zeehonden in de nieuw ontstane lagune.

Na ruim een uur is de grote groep nog steeds niet aan de einder te zien. We rijden terug en zien ze dan aankomen. Tot onze verrassing gaat de groep alsnog de tweede opgang op en gaat ... zeehonden kijken. Vanaf deze tweede opgang is het nog mogelijk om over de buitenkant van de Hondbossche zeewering te rijden. Over enkele weken zal de zandsuppletie ook hier doorgaan en zal de dijk onder het zand liggen.

De koers wordt verlegd naar het poldergebied in het vlakke Noord-Holland. De snelheid is steeds tussen 17 en 20 km/u, onvermijdelijk met zo'n grote groep van ruim 30 fietsers met allemaal verschillende typen fietsen.

Noordelijk van het Geestmerambacht neemt de groep een afslag en staat stil. Wat er gaat gebeuren is niet duidelijk, in elk geval is de route gewoon rechtdoor over het viaduct. Na 20 minuten is de kogel door de kerk, er wordt afgesneden via het Geestmerambacht. Gewoon de route vervolgen zou zeker sneller zijn geweest, de route door de Geestermerambacht is wel leuker.

De groep passeert kruisingen opvallend soepel. Er worden gewoon enkele velomobielen dwars op de rijbaan gezet en de deelnemers passeren soepel. Het is bijzonder om te zien dat de automobilisten dit zonder morren pikken en soms minutenlang gedwongen stil staan. Het is zaterdag en de beroepsrijders zijn er niet, dat verklaart het mogelijk.

Om half vijf zijn we weer terug bij hoeve Vredesteijn, gemiddelde snelheid rond 10 km/u :). Het is nog steeds heerlijk weer al kondigt de sluierbewolking het komende slechte weer wel al aan. Een glaasje en een praatje doen de tijd snel omvliegen. Er wordt groente gesneden voor het avondeten dat uit 'flapjes' zal bestaan. Het zijn 'wraps'  waarvan de ingrediënten onder leiding van Maartje en Gerold vakkundig worden gekookt. De flapjes zijn smakelijk en er is meer dan voldoende om alle hongerige magen tevreden te stellen.

Om 20.00 uur is duidelijk dat Buienrader.nl een felle buienlijn aankondigt. Maarten Sneep schat in dat het slechte weer over een uur zal losbarsten. Op mijn iPhone zie ik dat er ook nog code oranje wordt gegeven. Ik besluit naar huis te gaan nu het nog droog is. Op het moment dat ik de Quest in stap begint het al te regenen. Aanvankelijk nog niet al te hard, maar eenmaal in Heiloo aangekomen, barst de regen in alle hevigheid los. Het waait hard en verschillende takken breken van de bomen af.

Zonder kap word ik natuurlijk flink nat. Gelukkig wordt de regen snel minder en tot op de pont De Woude is het zelfs vrijwel droog. Op de pont begint het weer hard te regenen en als ik de garage inrij staat de Quest direct in een plasje water.

Al met al een heel ontspannende dag ondanks de ruim 100 km die ik heb gefietst.