Rondje Noord-Holland

Vanmorgen ben ik om even na tienen op weg voor een rondje Noord-Holland, de eerste lange rit met de nieuwe Quest. Het is prachtig helder en zonnig maar wel fris met nu nog 14 gr. C. De rits van mijn shirt blijft dan ook de eerste kilometers dicht. Al in Limmen moet er geRISt worden. 3 wielrenners steken over en rijden mij voorbij, dat kan echt niet. Ze zijn snel en nemen nu en dan de rijbaan om obstakels te vermijden. Dat kan ik ook en zo gezegd zo gedaan. Als ik op de rijbaan rij volgt één van de mannen me fanatiek over het fietspad. Dat houdt ie vol tot 43 km, een diehard dus. Met 47 km/u is het ook voor mij welletjes, het lijf moet nog 180 km mee.
Het rijden op de rijbaan wordt door enkele automobilisten niet op prijs gesteld. Met lichten, claxons en wijzen naar het fietspad, geven de automobilisten te kennen dat alleen zij motorrijtuigenbelasting betalen en dus de weg voor zich alleen denken te kunnen opeisen.
Het waait vrij stevig, 4 tot 5 Bft uit het Noord-Oosten. Benoorden Alkmaar krijg ik die schuin voorin. Tempo nu zo'n 34 km/u. De bollenvelden zijn over hun uiterste houdbaarheidsdatum heen. Het ziet er van afstand nog wel aardig uit, maar als je dichterbij komt zijn de bloemen behoorlijk uitgebloeid.
Na een frisse stop bij Total De Kooi, komt de wind op het traject naar Den Oever recht van voren. Dat motiveert niet tot hoge snelheden en met 32 km/u vindt Wim het prima.
Er komt me een wit-zwart geblokte Quest tegemoet. De bestuurder heeft zijn dekje op, gek met dit mooie weer. Hij wringt zijn hand tussen zijn hals en het dekje ter begroeting.
In Den Oever hebben de muggen de macht overgenomen. Miljoenen insecten vliegen in grote zwermen rond. De Quest is favoriet, maar ook op mijn benen, brood en hoofd zitten ze graag. Eén voordeel, ze steken niet. Ik eet snel mijn brood op en vervolg mijn weg naar Medemblik. De wind komt nu dwars in en 35 tot 37 km/u gaat comfortabel. Bij restaurant Kwikkel, de Espresso is weer uitstekend, is het in de schaduw gewoon koud. Er staan 8 mensen om de Quest, drie daarvan met hun hoofd in het instapgat, een vermakelijk gezicht.
Was het vorige week op de dijken ongelooflijk druk, nu is er bijna geen kip te zien. Fietsers houden niet van harde wind, het waait nu een dikke 5 Bft, en ik heb het rijk vrijwel alleen. Ik bedenk me dat mogelijk ook de voetbalwedstrijd AZ - Excelsior om de landstitel er mogelijk iets mee te maken heeft.
Een veld wedstrijdende X-35 kajuitzeiljachten komt voor de winds naar de lage boei, een leuk gezicht en ik maak een paar plaatjes. Even later zie ik grote aantallen kitesurfers, ook een foto waard. Vooral leuk is dat de jongelui zich met hun hypermoderne spullen vermaken tegen de achtergrond van het historische Medemblik.
Ik stel het eten van mijn 2 boterhammen uit tot voorbij Hoorn. Met de wind in de rug kun je ook zonder een rijk met calorieën gevuld lichaam hoge snelheden halen.
Zo nu en dan blijkt 50 km/u goed te doen. De wind is nu 33 km/u, dat is namelijk de snelheid waarbij ik de wind precies 'dood' rij. Dit is Bft 5.
In Hoorn toeter ik de toeristen weer van de rijbaan, ze gillen van opwinding... of schrik? Buiten Hoorn steek ik even op en ga bovenop de dijk mijn laatste twee boterhammen opeten. Mensen vragen mij weleens wat je op zo'n lange fietstocht aan eten meeneem. Nou, dat valt wel mee. Het ontbijt thuis bestaat uit twee broodjes met honing en pindakaas. Daarmee haal ik Den Oever. Wel peuzel ik in Den Helder een banaan op. In Medemblik geniet ik altijd van een Espresso. Vlak buiten Enkhuizen, vandaag evenwel voorbij Hoorn, eet ik nog twee boterhammen. Een klein flesje vers geperst sinaasappelsap completeert het 'pakket'. Ik 'loop' dus 45 km op een boterham :). Wel geeft de weegschaal bijna een kilo minder lichaamsgewicht aan. Dit blijkt er steevast na enkele dagen weer 'aan' te zitten en is dus goeddeels vocht. De wind in de rug is prettig, daarom ga ik in Oudendijk rechtsaf en via de Beemster Ringdijk bereik ik De Rijp. Na een biertje op het eiland De Woude, ik kan het niet laten, ben ik om 17.30 uur weer thuis.
De nieuwe Quest bevallen? Nou reken maar. Hij is veel stiller door de gelagerde kogelkopjes van de besturing, maar vooral het schakelen gaat een stuk beter. De modificatie van de derailleur is perfect. 1 op de shifter is ook echt 1, dit gaat op voor alle versnellingen. De ketting ligt onmiddellijk op het volgende blad, een hele verbetering. Wel is de polyester huid van de nieuwe fiets veel doffer dan de vorige. Volgens Theo van Velomobiel.nl komt dit doordat de mal slecht reageert op schuren en polijsten, hij wordt eigenlijk steeds minder glad. Omdat de toplaag een relatief zachte gelcoat is, kun je met veel poetsen de gladheid wel weer terug krijgen.
173 km

Verstelbare lamp

Woensdag rij ik naar De Woude. Op de terugweg zie ik een knalgroene Quest aankomen. Dit kan alleen maar Niels Vogel zijn. Met de rode Quest heeft Niels een zwaar ongeval gehad. Een automobilist reed door rood, schepte de Quest en sleurde de fiets meer dan tien meter mee. Niels liep een aantal gekneusde ribben op en de Quest was rijp voor de schroothoop. De nog vrijwel nieuwe fiets wordt direct vervangen door een groen gespoten exemplaar met mooie retroreflecterende striping.
Niels stopt en ook ik ga vol in de remmen. Wij praten wat over onze nieuwe fietsen en kijken naar de verschillen. Niels vind mijn clignoteurs wel heel mooi, hij heeft nog de Fiat lampjes. Wat mij bij Niels' fiets opvalt is de prachtig vlakke inbouw van de Inoled lamp. Bij mij steekt dat ding er lelijk uit. De oplossing is geniaal eenvoudig. Velomobiel.nl zet de lamp op een as waarom de lamp kan draaien. De lamp wordt onder veerspanning achterover getrokken en ligt mooi vlak in de neus. Met een eenvoudig hendeltje wordt de lamp voorover gekanteld. Klaar is Kees.
Terwijl wij staan te praten, passeert Klaas Huisman in zijn Quest ons op knap hoge snelheid.

Vanmiddag even gebeld met Theo van Velomobiel.nl. 'Theo kan dit ook in mijn fiets?' 'Mwooaah..... dat kan. Het is nog wel een prototype dat ik overigens ook op mijn nieuwe fiets ga zetten.'
Kort en goed, als ik het wil, willen ze het wel inbouwen. Kan mooi een keer als ik de keramische lagers in de achterbrug laat zetten.

Klussen en 1e rit met Quest 195

Vanmorgen richt ik de nieuwe fiets in. Eerst dremel ik aan weerszijden een stuk van de flens weg, ik raak de scherpe rand net met mijn schouders. Met een extra stukje klittenband verplaats ik de schuimrubber vulblokjes. Op de rechter wielkast komt een halve meter tamelijk breed klittenband. De iPod, de Treo 650 en de laadstekkers vinden hier hun plaatsje. Aan de linkerkant komt een ophangpunt voor de hoofdtelefoon. Daarna monteer ik de armsteunen weer, een onmisbaar accessoire. Als laatste leg ik de Ventisit vloermatten weer terug.
Dan komt de normale toerinventaris, bestaande uit reservebanden, pomp, kleding, Camelbag en dergelijke weer aan boord. Ik pomp de voorbanden op naar 6.2 bar en de achterband naar 5.1 bar. De lawaaiige ketting krijgt enkele cc's olie. Als ik weer in de fiets zit is er niks veranderd. Wel staan de spiegeltjes op iets hogere pootjes.

Pas om half drie stap ik in voor een eerste rondje. Het wordt een cross-country door de Beemster. De nieuwe machine is qua geluid door het wegdek rustiger geworden. Het karakteristieke rammelen van de kogelkopjes is weg. Uiteraard worden andere geluiden dan weer hoorbaarder. In 3 ratelt het licht in het vooronder. Pas na enige tijd heb ik door dat de shifter verder moet worden gedraaid, hij moet echt op de 3 staan. Nu wordt het stiller. Velomobiel.nl heeft de voorderailleur opnieuw aangepast om de index op de shifter precies te laten corresponderen met de werkelijke versnelling.

Bij de pont in Akersloot vraagt een mevrouw of ik degene ben die vorige week foto's heb gemaakt van de jetski en de pont. 'Ja mevrouw, dat ben ik'. 'De Politie zoekt u voor de foto's, wilt u ze aan de Politie sturen?'. Dat wil ik wel en ik krijg het visitekaartje van de betrokken politieman.
De drukte bij de pont is overweldigend. Ik mag er evenwel altijd als eerste op, in de zijkant staan kost weinig ruimte. Op de ruimte rij ik met ruim in de 40 km/u naar West-Graftdijk. De Quest voelt strak en goed aan. Door De Rijp en Midden-Beemster kom ik op de oostelijke ringdijk van de Beemster uit. Ik probeer een foto te maken van bollenvelden, wat koeien en de kerk van Noord-Beemster. In de zoeker zie ik de vervorming door de warmte boven de velden. Ik gok het er maar op.
Ik rij naar het noorden over de oostelijke ringdijk en sla linksaf om in Noord-Beemster uit te komen. Terwijl ik wat foto's sta te maken van de nieuwe boerderij van de familie Sakkers in Noord-Beemster, komt een amazone met een donker paard aanlopen. Hoewel de Quest zeker 30 meter terug staat roept de berijdster 'mijn paard staat te trillen en ik voel zijn hart bonken'. Ze stapt af en vraagt waar ik heen ga als ik weer vertrek. Ik wil linksaf of rechtdoor. Dat wil zij ook en we moeten elkaar passeren, weinig andere keuzes met links en rechts grote sloten. De passage is spannend en de ruiterse heeft de grootste moeite haar paard zelfs maar vast te houden. Doordat ik rechtdoor rij, blijk ik niet op de Noorddijk te komen, maar met een boog naar rechts, richting Hoorn te moeten rijden. Is niet mijn bedoeling, maar ik wil de amazone niet nogmaals een Quest aandoen. Ik rij dan ook een grote omweg en kom na ruim twintig minuten weer op dezelfde plek uit. Is allemaal geen punt, het is werkelijk uniek mooi fietsweer.

Uiteindelijk kom ik weer in De Rijp uit en via De Woude rij ik naar Limmen. Voor Limmen ligt een meisje huilend op straat. Ze zit vast onder haar fiets. Er zijn genoeg mensen bij, ik rij door. Om 18.00 uur ben ik weer thuis van de maiden trip met de 195. Een paar kleinigheden moeten nog veranderen. Zo trok ik de kabel waar het stuur aan hangt door zijn bevestiging.

De Duitse koper reageert vanavond op de foto's die ik hem gisteren al stuurde. Hij is na 7 uur rijden zo goed als dood in bed gevallen en vandaag was het ook voor hem de eerste rit in zijn nieuwe Quest. Hij is 'total begeistert' en vol lof over de Q 153 en de fantastische behandeling bij Velomobiel.nl.
70 km

Nieuwe Quest 195 volwassen

Vanmorgen laad ik de 153 in de bus en rij naar Velomobiel.nl in Dronten. Ymte en Allert zijn er, Theo is een beetje ziek en is thuis gebleven. De nieuwe Quest staat te glimmen en het eerste waar ik naar zoek zijn de richtingaanwijzer LEDs. Ik zie eerst niks, even later heel kleine knopjes. Kan dit werken? Ik schakel links in en.... ik kan er nauwelijks inkijken, zo fel is het licht. Dit is de ultieme richtingaanwijzer. De LEDs hebben een diameter van 5,2 mm en steken precies 2,5 mm uit de carrosserie. De hoek waaronder de lampjes zijn te zien is extreem groot, zeer veel groter dan de bright LEDs die in de 153 zitten. Dit maakt me heel blij. De LEDs achter zitten heel ver achterin de fiets, bagage zal de LEDs niet meer kunnen raken. Ook voor zijn de LEDs verder naar voren aangebracht. Automobilisten kunnen zo beter zien waar je heen gaat als je bijv. rechtsaf wil slaan vanaf een rotonde. Daar is heel goed over nagedacht.
De nieuwe Inoled 20+ lamp steekt een stukje uit de neus, niet heel mooi, maar waarschijnlijk nodig om te voorkomen dat de typische lichtvlek die vlak voor de neus op straat straalt, in de Quest terecht komt.
Theo heeft een mooi LED lampje gemaakt voor de verlichting van de fietscomputer. Dit is heel wat fraaier dan het 2 Watt gloeipeertje dat bloedheet wordt en in de 153 kapot ging. Ook heeft ie keurig 2 stuks 12V laadstekkers gemonteerd voor het opladen van iPod en Treo 650.
Tenslotte zoek ik de 12 Volts accu. Dit is een klein pakketje van 8 x 6 x 3 cm. Het is de Versatile accu, in feite een aantal aan elkaar gesoldeerde pennlites. Het 320 gram wegende pakketje wordt met een klittenband bovenop op de wielkast gekleefd. Er wordt een Ansmann ACS 110 lader meegeleverd, niet zo sophisticated als de Lupine Wilma Li-ion spullen, maar heel wat betaalbaarder.
Allert brengt het staalkabeltje aan waaraan het stuurtje hangt. De stoel en het crankstel staan al in de goede positie. Theo heeft de positie van die onderdelen deze week van me gekregen en het staat nu precies als in de 153.
De pedalen uit de 153 worden in de 195 gezet en ik kan een proefrondje fietsen. De 195 maakt iets meer lawaai in het vooronder, kwestie van inlopen van de ketting. Een zeer belangrijke verbetering zijn de kogelgelagerde kogelkopjes van de besturing. Moeilijk te monteren, maar het rijdt een stuk stiller. De 50 mm brede Schwalbe Kojak slick op het achterwiel ziet er goed uit en rijdt wat comfortabeler dan de smallere Marathon Racer.

Morgen maar eens een stukje fietsen. Eerst de armsteunen nog monteren en het Ventisit vloerkleed weer op zijn vertrouwde plaats leggen. Ook moeten de klittenbanden voor de bevestiging van de iPod en de Treo weer aangebracht worden.

Hoewel Allert diverse veranderingen aan de Quest, bijv. voor de stoelophanging, in zijn hoofd heeft, vind ik de Quest nu toch wel een heel volwassen fiets.

1,5 uur eerder dan afgesproken stapt de koper van de 153, de Duitse fietsenhandelaar Michael Schneider, bij Velomobiel.nl binnen. Hij inspecteert de 153 en is heel tevreden. Hij is ook 184 cm lang en de stoel staat precies goed. Hij heeft iets langere benen en de ketting krijgt er 4 schakels bij. Nu hij zoveel eerder is kan ie mooi de inspectiebeurt van de 153 door Allert meemaken. De achteras gaat eruit en dan blijkt dat er toch een lichte slijtage aan de as is opgetreden. Het is maar 2 tot 3/100 mm, maar genoeg om de as om te draaien. Michael krijgt twee extra remmechanismen mee, hij rijdt in de bergen en is heel gelukkig met zijn nieuwe machine. En passant meldt ie me dat hij zeker nog veel meer zou hebben geboden als er doorgeboden zou worden. Nou ja ...

Om kwart over vier nemen Michael en ik tevreden afscheid van Ymte, Allert en Guus van Schoot en rijdt hij 600 km naar het zuiden, ik 100 km naar het noord-westen.

Vanavond probeer ik de clignoteurs nog een keer. Je weet werkelijk niet wat je ziet, er valt niet in het licht te kijken. Doe je het toch, dan ontstaat er ernstige overstraling op je netvlies. Dit is werkelijk super en op de koop toe ook nog eens heel fraai onopvallend ingebouwd. Volgens goed gebruik bij Velomobiel.nl kost dit alles niks meer dan de standaard richtingaanwijzer. Zelfs de Inoled 20+ met lader zit nu in de standaardlevering. Zo krijg je wel onwaarschijnlijk veel waar voor je geld. Zouden de Versatilisten mede daarom van hun geloof vallen? :).

Kamikazepiloten en 202 km rondje NH

Om half tien ben ik buiten voor een grote ronde Noord-Holland. Dat ie groter zou worden dan verwacht ligt aan kamikazepiloten. Later meer.
Het is al direct behoorlijk warm en omdat ik me meer dan goed tegen de zonnestralen heb ingesmeerd, voelt het vettig aan. Niet lekker, maar onvermijdelijk als je weet dat ik Vitiligo, een totaal gebrek aan pigment, heb. Ik zal me vandaag nog zeker twee keer invetten met factor 60.
Het is fantastisch weer, volop zon, zuid-oosten wind en het is nu rustig op de weg. Ik kan dan ook van Limmen tot in Heiloo op de rijbaan rijden.
Er rijdt een peloton van een stuk op 12 wielrenners voor me. Ik rij ze achterop bij het drukke kruispunt bij de Kooimeer nabij Alkmaar. Tot mijn verrassing en schrik nemen ze niet de tijd om groen af te wachten, ze crossen door rood. Dat is juist daar een kamikaze-actie. De auto's moeten hard remmen om de renners niet tot moes te rijden. Er wacht er maar één die van schrik de handen voor de ogen slaat.
De rit langs het Noord-Hollands kanaal is feestelijk. Ik heb gisteren de ketting gesmeerd en de laatste Primo Comet verwisseld voor een Marathon Racer. Het lijkt wel of de Quest nog stiller en vooral sneller is. Met net boven de 40 km/u is het volop genieten van het ontspannen fietsen en de schitterende bollenvelden. Ik stop een paar keer om wat foto's te maken. Bij Total Betlehem bij de Kooi, stop ik even in de schaduw en eet een banaan. De temperatuur is 26 graden C.
Naar Den Oever heb ik de wind tegen en de snelheid blijft op 36 km/u steken. Bij de kruising bij het Amstelmeer moet ik wachten voor een heel grote groep motorrijders. Dat duurt langer dan een minuut en ik heb alle tijd om mijn camera te pakken en een foto te maken. De mannen zwaaien enthousiast naar me.
Tot Den Oever gaat het lekker. Ik passeer bij een wegrestaurant een groot zangkoor dat buiten staat te zingen. Ik heb de iPod aan en vind Chris Rea prettiger klinken. Ik ga voor de eerste keer dit jaar bij de haven van Den Oever aan. Gelukkig staat de bank weer voor het havenkantoor en zit ik zelfs nu wat kou te lijden in de schaduw en in de wind. Het koude IJsselmeerwater verzorgt een adequate koeling. Ik stop de nodige calorieën in mijn maag en voort gaat de rit naar Medemblik. De lange rit langs de IJsselmeerdijk is zo achter de rug, er is veel verkeer en zo nu en dan ook weer fraaie bollenvelden.
Bij restaurant Twikkel in Medemblik is het begrijpelijkerwijs heel druk. Ik vraag aan een oudere man die alleen aan een tafel met vier stoelen zit of ik bij hem mag komen zitten. Nou.... dat mag ik niet. 'Hij was er het eerst en wil alleen aan tafel zitten'. Ik ga even verder zitten en zie dat de man een grote trommel zelfgesmeerde broodjes gaat zitten opeten. Hij stuurt nog een stel mensen weg, maar even later is de druk van mensen die wat willen drinken zo groot dat ie hardop mopperend zijn verzet opgeeft. De man is gestoord, maar zeker niet prettig.
Ik hou het oponthoud kort, ik zit onprettig in de zon, en zoek de dijk naar Andijk op. Oops .... hier is het druk. Omdat ik van het uitzicht over het IJsselmeer nooit genoeg krijg, ga ik toch de dijk op. Sommige fietsers wijzen me naar beneden, onderaan de dijk. Daar voelt Wim niks voor, ik ben tenslotte een fietser. Wel hou ik de snelheid beperkt tot 30 km/u en de claxon doet goede diensten. Terwijl ik een foto maak van de aalscholvers benoorden Enkhuizen, zie ik hoe druk het eigenlijk op het fietspad is. Ik waag er een foto aan.
Snel rij ik door Enkhuizen om vlak voor de dijk van Enkhuizen naar Hoorn even te pauzeren in de schaduw van een bosje. Ik eet de laatste van mijn 4 broodjes op en probeer een Fransman uit leggen hoe een Velomobiel werkt. Op de dijk is het, hoe kan het ook, weer een drukte van belang. De wind is bijna weg en rij ik in ieder geval 'dood'. Het is best wel warm zo. Met een snelheid van 37 km/u krijg ik toch voldoende verkoeling. In Hoorn lopen de toeristen middden op straat. De claxon schalt tussen de hoge eeuwenoude panden en de toeristen stuiven uiteen.
Mijn water raakt op maar ik wil liever niet stoppen in Hoorn. Ik vervolg mijn grote ronde Noord-Holland langs de IJsselmeerdijk richting Edam. Vlak voor Edam, mijn water is al enige tijd op, stop ik bij een wegrestaurant en drink een koude Cola en vul mijn Camelbag voor de derde keer vandaag. Dat betekent bijna 6 liter drinken, echt veel.
Even later sukkel ik door het door auto's verstopte Edam. Hard kun je daar sowieso niet rijden, er zitten een paar kunstmatige pukkels in de weg waar je niet harder dan met 10 km overheen kan. Buiten Edam kan het gas er weer op en met 40 km/u ben ik zo in Kwadijk. Over het wegdek daar zullen we het niet hebben. Door de Beemster gaat het weer vlot en via Midden-Beemster en De Rijp sta ik met 178 km op de teller voor de pont in Akersloot. Daar blijkt de tweede kamikazepiloot van vandaag met een jetski de kabel van de pont kapot te hebben gevaren. De bestuurder, een knaap van nog geen 20, heeft een grote vleeswond boven zijn knie. De jongen loopt verdwaasd rond en maakt zich zorgen om zijn verdwenen zilveren halsketting. Dat ie zijn complete kop eraf had kunnen snijden, een kabel van een kabelpont met hoge snelheid aanvaren kan ook als een guillotine werken, realiseert het jong zich niet. Amid, de pontbaas, alsmede de bestuurder van de jetski verontschuldigen zich. Dit betekent een flinke omweg. Ik rij via De Woude, ik tank daar mijn vierde zak water, Krommenie en Uitgeest, en ben drie kwartier later, om 18.30 uur thuis.
Prachtige fietsdag met ongewoon hoge temperaturen voor de tijd van het jaar. Ik hoor dat de Marathon van Rotterdam zelfs is afgelast i.v.m. de grote hitte.
202 km.

Quest 153 verkocht

Vandaag is Quest 153 verkocht. Na een aantal eerste biedingen van 5000 euro bleef het lang stil. Deze week kwam een bod van 6100 euro. Dat is blijven staan tot 11.30 uur, een half uur voor sluiting van de biedtermijn. Daarna gingen twee Duitse bieders opbieden tot 6501 euro. Om 12.03 uur heb ik deze bieder gefeliciteerd met zijn hoogste bod. Een kwartier later komt de andere Duitse bieder met een nog hoger bod. Op dat moment kan ik er niet meer op ingaan en moet ik deze bieder teleurstellen.

Gisteren ontving ik de keramische lagers voor de achteras van Boca Bearing uit de USA. Direct maar doorgestuurd aan Velomobiel.nl

Volgende week zaterdag krijg ik mijn nieuwe Quest. Ik heb gekozen voor een volledig 12-Volts uitvoering. Helaas zijn dan niet de lichte en krachtige Li-ion accu's mogelijk. Nu komen er, net als in mijn vorige Quest, de 12 Volt Versatile accu's weer in. Tevens heb ik dan weer de mogelijkheid om de Treo 650 en de iPod op te laden, iets dat het afgelopen jaar met de 7.2 Volt Lupine accu niet mogelijk was.
Als voorlamp heb ik de Inoled gekozen, een 3,5 Watt Luxeon LED lamp. Niet de lamp met de hoogste lichtopbrengst, maar wel een met een niet-verblindende verstraler. Bij de Lupine Wilma moet je bij tegenliggers terugschakelen van 12 naar 7 of 3 Watt om fietsers en brommers nog iets te laten zien. De voorlamp gebruik ik maar een paar keer per jaar, in het donker rijden vind ik maar niks. Behalve de Inoled komen er geen halogeenlampjes meer aan boord.

Edam en onmogelijke foto's

Vanmiddag om 14.00 uur stap ik in om een ritje naar Volendam - Edam te maken. De wind is Bft 4 uit het westen, wind in de rug derhalve. Het is half bewolkt en met 12 graden tamelijk fris. Na de pont, voor de verandering een plaatje van de plek waar de Quest vrijwel altijd in de zijde staat, gaat het met 45 km/u naar West-Graftdijk. Ook daarna blijft de snelheid hoog. Volgens goed gebruik gaat het stapvoets door het drukke De Rijp. Geheel en al uitgerust duik ik met hoge snelheid vanaf de hoge Beemster ringdijk, De Beemster in. Ook nu weer kan ik 45 km/u aanhouden en ben in een paar minuten in Midden-Beemster. Ik neem me voor om het nu rustig aan te doen, maar zie vlak voor Kwadijk dat de snelheidsmeter toch weer op 41 km/u staat. Het slechte wegdek in Kwadijk haalt alle snelheid er uit. Ik stop even om een haas te fotograferen, maar net als vrijwel alle dieren, neemt ook deze het hazenpad. Da's wel een nadeel van zo'n vreemd apparaat in de helgele kleur.
In een uur en tien minuten heb ik de 36 km naar Volendam afgeraffeld en wring me door de Paasdrukte op de dijk. Op de parkeerplaats bij hotel Spaander maak ik wat foto's van vogels. Na een banaan te hebben verorberd stap ik in om naar Edam te rijden. Ik wil wat foto's maken van enkele gevelornamenten van middeleeuwse panden. Nu laat de Olympus SP550UZ zien tot welke mooie dingen de camera in staat is. De foto's van het pand en de detailopnamen zijn van de overkant van het water gemaakt. Ongelooflijk wat een schitterende details. Dit soort foto's is anders beslist niet te maken.
Tijdens de terugweg is de tegenwind goed voelbaar. De snelheid blijft nu tussen 33 en 37 km/u, nog steeds heel behoorlijk. Ik rij enkele wielrenners achterop en haal ze met grote snelheid in. Op de pont in Akersloot is één van de renners vol belangstelling voor de Quest en we praten even .
78 km, totaal nu 8350 km.

Olympus SP550UZ

Deze week heb ik de Olympus SP550UZ digitale camera ontvangen. De eerste testrapporten zijn niet lovend. Olympus heeft veel marketinglawaai gemaakt over de specificaties van de camera. www.dpreview.com komt met een totaal oordeel, above average, boven het gemiddelde, tot een kritisch oordeel.
Waarom dan toch zo'n camera kopen? Welnu, om de volgende redenen.
1. Het zoombereik is extreem, van 28 mm groothoek, een eis voor mij, tot 504 mm tele.
2. Een zeer effectieve anti-vibratie, de chip beweegt.
3. Heel groot LCD scherm voor het beoordelen na de opname.
4. Zeer comfortabele bediening, de camera houdt perfect vast.

Kan de Olympus de Canon Powershot S70 die ik tot nu toe in de fiets gebruik, van zijn voetstuk stoten? Ik maak een aantal foto's met beide camera's. De verschillen zijn duidelijk. De Canon is iets koeler van toon, de Olympus is wat 'warmer'. De scherpte van de Canon is minder als het aankomt op langere sluitertijden. Hier wint de Olympus het riant. De Canon gaat maar tot 100 mm, de Olympus tot 504 mm. Juist die langere brandpuntsafstand is aantrekkelijk. Volgens de testrapporten gaat het hier fout. 'De scherpstelling zit er soms naast, ook al geeft de camera het groene bolletje'. Dat heb ik niet kunnen constateren, al moet gezegd dat ik alleen met mooi zonnig weer heb gefotografeerd. Die lange brandpuntsafstand maakt foto's mogelijk die anders domweg niet te maken zijn. Het verwijt dat er soms kleurverschuiving, chromatische abberatie, optreedt aan de randen bij grote contrastverschillen is terecht. Kijk maar rechtsboven bij de kop van de gans, daar zit een lichtgroen zweempje.
Opnamen al rijdende in de Quest zijn allemaal scherp, dankzij de vibratie-reductie. Dat is een belangrijk voordeel, want dat doe ik nog wel eens.
Al met al ben ik heel tevreden met de Olympus SP550UZ. Moet het mooier en beter dan heb ik altijd nog de Nikon D200. Deze zwaargewicht neem ik evenwel niet mee in de Quest.
De opnamen die je hierbij aantreft zijn zonder enige processing rechtstreeks uit de camera's. De foto van de kop van de gans is op de volle resolutie. Let op het druppeltje water op zijn kop.
De bovenste foto van de Quest is met de Canon Powershot met 1/25 sec. De Olympus kiest hier terecht een iets hogere ISO waarde van 100 ASA, maakt de opname met 1/60 en geeft een beter resultaat.

Rondje Texel

Vandaag rij ik een tocht mee die door Matthijs Leegwater is georganiseerd. Vanuit Medemblik naar Texel, daar het hele eiland rond en weer naar Medemblik. Ze willen al om 9.00 uur wegrijden vanuit Medemblik. Dan moet ik wel om 6.00 uur mijn bed uit. Dat vind ik voor een vrije dag teveel van het goede. Matthijs meldt dat ze om 11.00 uur verwachten bij de veerboot in Den Helder te zijn. Ik rij rechtstreeks naar de veerhaven. Het is prachtig helder en zonnig weer, fris met 9 gr. C. Om 9.10 uur ben ik onderweg na eerst een halve bar druk in alle banden te hebben bijgepompt.
Het fietst heerlijk met de wind schuin links achter. Dat verandert boven Alkmaar, daar wordt de wind noordelijk en met 35 tot 38 km/u schiet het redelijk op. Ik wordt voorbijgereden door een Quad. Dit apparaat gaat 41 tot 43 km/u en ik haak aan. Dat gaat redelijk makkelijk, maar levert wel nu en dan stof happen op. Een tiental kilometers hang ik achter de stinkende lawaaipapagaai. Dan stopt de bestuurder plotseling aan de kant van de weg. Nadat ik hem gepasseerd ben geeft ie weer gas en rijdt een tijdje achter me. Kennelijk wil ie niet dat ik vlak achter hem rij.
Om precies 11.00 ben ik bij de veerhaven, echter aan de verkeerde kant. Ik rij zo de boot op, maar dit blijkt de uitgang van het vertrekkende fiets verkeer te zijn. Terug dan maar. Plotseling gaat volledig onverwacht de stalen deur die de toegang eerst nog vrijgaf, dicht. Met een snelle rescue-operatie voorkom ik het verpletteren van de Quest. Nou krijg ik volgende week wel een nieuwe Quest, maar dat betekent nog niet dat de oude moet worden verschroot.
Ik zie Matthijs en eventuele andere deelnemers niet. Ik bel hem en ze blijken al op de boot te zitten. Geen probleem, ik neem de volgende boot en een half uurtje in de zon zitten is voor de mannen geen probleem.
Bij de boot wordt er door omstanders honderduit geïnformeerd naar de Quest.
Om 12.00 uur rij ik de boot af en zie de andere rijders. Kees Schouten met zijn Mango, Pé Koomen met de Quest, Matthijs met een open Sinner en Nico, ik ken hem nog niet, is ook op een open ligfiets, een Nazca Fiero. Het plan is om het hele eiland rond te rijden. De natuur is schitterend, veel moederschapen met hun kroost en veel vogels. De tegenwind maakt het voor de open liggers toch nog pittig. Met 25 tot 27 km/u rijden we langs de oostelijke Waddenkust noordwaarts. Voor de Velomobielen een heerlijk rustig tempo. We passeren Oudeschild en rijden afwisselend over en onderaan de dijk naar De Cocksdorp. Op de noordelijkste punt, aan de voet van de grote rode vuurtoren, drinken we koffie met appelgebak. We halen de Quests in ons gezichtsveld, er lopen continue mensen in en om te kijken. We zitten heerlijk uit de wind, in de zon en vinden het leven wel waard om te leven.
Op de terugweg hebben we de wind in de rug. De open liggers geven gas en scheuren met 35 tot 39 km/u over het smalle fietspad. De Velomobilisten moeten stevig trappen om de tweewielige lefgozers bij te houden. De claxon maakt overuren maar de overige fietsers reageren perfect en gaan netjes aan de kant. Het open duinlandschap is fantastisch om in te rijden. Het slingert van links naar rechts, van hoog naar laag, echt heerlijk fietsen.
Hoewel we één keer verkeerd rijden, we staan plotseling op het strand, zijn we in totaal in twee uur rond en rijden om precies 15.00 uur de veerboot weer op. Tien over half vier hebben we weer vaste grond onder de voeten en gaat het over extreem slecht wegdek in Den Helder naar het zuiden. We nemen afscheid van elkaar bij het vliegveld de Kooij. De vier mede fietsers gaan noordelijk van het Amstelmeer langs om via de Haukesloot zuidwaarts te rijden.
Ik geef gas en met 42 tot 45 km/u gaat het in hoog tempo richting Alkmaar. Tijdens een plasje wordt ik voorbijgereden door een ligfietser en een wielrenner. Ze zijn al een heel eind weg als ik weer instap en de achtervolging inzet. Dat inhalen duurt wel even. Als ik met 45 km/u de ligger inhaal, de wielrenner is eerder afgeslagen, blijkt ie zeker 40 km/u te rijden.
Voor Alkmaar is het muntje op en door de stoplichten en de drukte, er is veel fietsverkeer op weg, ben ik blij nog 35 km/u te rijden. De knieën doen geen pijn, maar na meer dan 150 km merk ik wel dat ze flink gebruikt zijn.
In Heiloo loop ik alle fietsers mis, door lekker op de rijbaan te rijden.
Om 17.15 uur ben ik thuis, tot grote verbazing van mijn vrouw die me niet voor 20.00 uur had verwacht.
Mooie tocht, gelukkig met heerlijk weer. Wat mij betreft een blijvertje op de agenda.
168 km