Het is ook nu weer heel vroeg dag. Vandaag staat de 130 km naar Giessen op het programma. 130 km is normaal een peulenschil, maar dit is heel andere koffie. Het is de hele dag klimmen en dalen. De grootste hoogte die we bereiken is een kleine 800 meter. Dit is bij Winterberg, een 40 km na het vertrek.
Theo van Goor heeft goed geslapen. We hebben Theo een hart onder de riem gestoken en hem verzekerd dat we hem desnoods de berg opslepen. Hij krijgt een magnesium tablet van Harry Lieben. We 'helpen' Theo met het 'leegruimen' van zijn Quest. D'r zit zeker 15 kg , waaronder een oerdegelijke werkplaatsfietspomp, teveel in zijn fiets. Dat blijft mooi op de camping en met een veel lichtere fiets gaat Theo het proberen. Gelukkig gaat het nu een stuk beter. Hij kan tenminste verschillende bananen binnenhouden en voldoende drinken. Ook is er in de groep afgesproken dat niet iedereen naar boven demarreert en Theo alleen achterlaat. Dat helpt, Theo komt nu goed mee. De verschrikkelijke kramp waar Theo gisteren mee te kampen had blijft nu uit. De belangrijkste rol is weggelegd voor het toverwoord 'drinken'. Theo drinkt vandaag zeker 6 liter water.
Een nieuw fenomeen, remparachutes, neemt Anton Luijtink voor zijn rekening. Anton wil niet graag met enorme snelheden naar beneden. Als de snelheid boven de 50 km/u komt gooit ie twee gifgroene remparachutes naar buiten en voorkomt daarmee het versnellen tot boven 55 km/u. Het is best een leuk gezicht en ik maak er een paar foto's van. De URL waar alle foto's opstaan laat ik nog weten.
Het klimmen met de 26" Quest gaat iets makkelijker dan met de 20" Quest. Ik heb minder spullen mee en de versnellingen zijn zo gekozen dat ik iets meer omwentelingen kan trappen bij gelijke snelheid.
Het blijft evenwel loodzwaar. De langste klimmen zijn bijna een uur lang. De steilste stukken zijn 8 tot 10% en dat vergt een hartslag van 156 slagen per minuut. Het kan minder, maar dan wordt het traptempo zodanig laag dat het nog slechts stampen wordt. Nu kan ik nog een behoorlijke cadans aanhouden.
Met Theo gaat het steeds beter en uiteindelijk haalt ie zielsgelukkig de bestemming.
Laat in de namiddag komen we samen in Giessen in het Forsthaus aan. Het eerste wat ik doe is een fles bier naar binnen klokken, heerlijk. Ik zie veel bekende gezichten die er vorig jaar ook al waren.
Verschillende Duitse deelnemers proberen een Quest te kopen. Met de huidige lange wachttijd is het natuurlijk mogelijk dat er onder de huidige Questrijders fietsers zijn die eerdaags een nieuwe 26" Quest krijgen. Het lukt Niels Vogel dan ook moeiteloos om zijn huidige 20" Quest voor een uitstekende prijs aan een Duitse deelnemer te verkopen. Het maakt niet uit dat die Quest 100.000 km heeft gereden.
's Avonds is er een lezing van een Duitse meneer over verzekeren van een Velomobiel, oervervelend. Het wordt ook voor de Duitse meneer oervervelend als ene Wim Schermer vertelt dat de verzekering van een Quest in Nederland, zonder vervelende beperkingen, maar de helft kost van de prijs die de man wil berekenen aan zijn klanten.
De bedden in het Forsthaus zijn uitstekend, maar ook hier liggen weer snurkers. Nogmaals, ik zal volgend jaar oordoppen meenemen.
