Giessen - Marburg 22-9-2007

Vandaag rijden we met een grote groep Velomobielen naar Marburg, 38 km van Giessen. Er wordt traditioneel onderaan de helling op een groot parkeerterrein verzameld. Een woest besnorde voorrijder met een opvallende randonneur met aanhanger, gaat weer voorop. De groep is nu wel 50 fietsers groot, een garantie op een heel lang durende rit. Vermakelijk is het drukke gedoe van één van de organisatoren. De man is 63, maar loopt rond in hippe fietspakjes. Hij rijdt pardoes met zijn Cabbike Speedster kruisingen op, steekt zijn hand op en alle Duitsers stoppen subiet. Dit is echt ongelofelijk, moet je niet in Nederland proberen.
We rijden een lang traject door het bos. Daarna volgt een lange afdaling met snelheden tot 87 km/u. Het wegdek is soms slecht en ik voel de achterkant van de Quest soms flinke zijdelingse sprongen maken. Aan het eind van de afdaling is een bijna haakse bocht. Ik hoor geschreeuw en zie fietsers uitstappen. Een Cabbike Speedster, uitgeleend aan een Australische gast, heeft de bocht niet gehaald en ramt een eigenbouw Velomobiel die omslaat. De Cabbike vliegt door de lucht, draait in de lucht 360 graden en valt op zijn rechterzijde. De kleine Australiër komt er goed vanaf. Wat schaafwonden aan zijn schouder zijn eigenlijk alles. Wel moet ie een nieuwe helm kopen, die is een stuk afgesleten. De Cabbike is flink gekrast en hier en daar zijn wat dingen van zijn plaats. De carbon rolbeugel is gescheurd maar heeft veel botsingenergie opgenomen.
In het centrum van de oude stad Marburg wordt op een plein verzameld. Het is er warm en ik loop met Kees van de Wetering de stad in. Daar zien we Marcel van Eyck en Bastiaan Welmers. We lopen veel traptreden omhoog en komen in de prachtige oude hoofdstraat.
Om 14.00 uur vertrekt de gedecimeerde groep, een aantal Nederlanders is halverwege afgeslagen naar Giessen, weer naar Giessen. Wij zitten lekker te eten en zijn te laat . Geen probleem, we komen wel weer thuis. Deden we er over de heenweg naar Marburg bijna drie uur over, nu zijn we binnen anderhalf uur weer bij het Forsthaus. Al zijn we zeker een half uur later vertrokken, wij zijn anderhalf uur eerder bij ons gastverblijf.

Giessen vrijdagmiddag 21-9-2007

De ruwe rit in de ochtend door het skigebied wordt afgewisseld met rijden over prachtige asfaltwegen. Er moet ook nu meer geklommen worden dan vorig jaar, maar het is goed te doen. Op enkele plaatsen zijn spoorrails verwijderd en vervangen door mooi asfalt. Er hoeft maar heel weinig te worden geklommen, treinen klimmen ook niet zo makkelijk.
Onderweg wordt gestopt bij een supermarkt om inkopen te doen en lekker te lunchen. Dat levert altijd veel bekijks op.
Het venijn zit toch weer in de staart. De finale is namelijk een rit door het bos naar het Forsthaus in Giessen. Is dit normaal al een moeilijk traject, nu blijkt er nagenoeg geen weg meer te zijn. Het gravel wegdek is opgenomen door graafmachines en ook nu gaat het weer hotsebotsend op een mountainbike-achtige manier. Het laatste steile stuk naar het Forsthaus is nog maar een toetje.
De ontvangst is allerhartelijkst. Vele bekende gezichten zijn al aanwezig en een eerste biertje lijkt wel een druppel op een gloeiende plaat.

Giessen vrijdagochtend 21-9-2007

Vandaag rijden we naar Giessen. Voor dag en douw vertrekken de fietsers in drie groepen, een snelle groep, een gemiddelde en een wat langzamere groep. Met maximaal tien man is het in het verkeer veel praktischer. Auto's kunnen makkelijker passeren en de snelheid van een kleinere groep is makkelijker gelijkmatig te houden.
Er zijn een behoorlijk aantal nieuwe fietsers die zich grondig voorbereid hebben. Zo heeft één Questrijder een stalen rolbeugel op zijn Quest gemonteerd. Hij heeft zich zelfs in de Quest vastgesnoerd met een vierpuntsgordel uit een vliegtuig. Zou hij nu al weten wat hem later op de dag te wachten staat?
Ondanks dat de groep redelijk netjes rechts rijdt, worden we door een opgewonden politieman gemaand achter elkaar te rijden.
Plotseling houdt de weg op en een heel grof gravelpad ontrolt zich voor ons. Dit kan toch niet de bedoeling zijn? Ik vraag rond en het lijkt er echt op dat de Quest zich als mountainbike zal moeten leren gedragen. Het pad wordt steeds beroerder en ik wordt letterlijk heen en weer gesmeten in de Quest. De bedenker van deze route wens ik een emmer pek toe :). Op één plek kom ik zelfs niet meer omhoog en moet de fiets uit om over een steil stuk rots verder te klauteren. Het wordt nog gekker. Diepe gaten vol modder en water maken een passage bijna onmogelijk. Hans Wessels rost er volgas doorheen, hij vindt het prachtig. De natuur is prachtig en de afdaling over het bospad verloopt ruw maar zonder probleem.