70-tands tandwiel en carbon achterbrug

Al langere tijd worstel ik met exploderende Super Moto banden. Barstten ze er vroeger af bij 5 bar, de laatste ging er met veel akoustisch geweld bij 4.0 bar af. Met als gevolg dat mijn recent gemonteerde nieuwe achterwiel al weer krom is. 

In de bestelauto rij ik vandaag met twee Questen naar Dronten. Allert zal voor Velomobielonderdelen.nl het na een crash gescheurde voorframe van een klant richten en lassen. Jan Reus gaat daarna de Quest weer als nieuw maken.

Ik durf eigenlijk de Super Moto niet meer te gebruiken, behalve op 3,5 bar. Daarom rij ik nu enkele weken met een oude liefde om het achterwiel, de Schwalbe Furious Fred. En wat blijkt, de Furious Fred is op mijn trainingsrondje een fractie sneller dan de Super Moto. Komt uiteraard doordat ie maar de helft weegt van een Super Moto. Het optrekken na een bocht kost met de Fred minder energie en hoe sneller ik weer boven de 50 km/u rijdt, hoe hoger het gemiddelde uitkomt.

Als Allert aan het lassen is bepraat ik met Theo de mogelijkheden om de kleinere omtrek van de Furious Fred te compenseren. Ik wil een lage cadans van 83 bij een snelheid van 60 km/u. Liefst wil ik dan niet op de 11 achter rijden, dat levert duidelijk verlies op. Dat betekent dat het 61-tands voortandwiel te klein is. Ik ga even buurten bij Leo van Alligt en kom met een mooi 70-tands blad terug. Aan één kant een stevige beschermrand zodat bij enthousiast omhoog schakelen de ketting er niet af kan lopen.

Bij Alligt draait de freesmachine op volle toeren. Leo is een aantal tandwielen aan het maken, ook 70-tands, die lichter en toch stabieler zijn dan de huidige versie. Helaas is ie nog niet zover dat er al tanden opzitten.

Naast het nieuwe 70-tands blad zit er ook nog een 42-tands blad op. Oops, dat bereik kan de derailleur niet schakelen. Daarom kiezen we voor een 53-tands blad als kleinste blad. Standaard is dit in alle velomobielen van Velomobiel.nl het grootste blad. Nu blijkt ook de poot van de derailleur te kort om de ketting naar het nieuwe grote blad te schakelen. Allert last een stukje buis op het al aanwezige buisje en zo kan de derailleur naar boven worden geschoven. Het schakelt nu best goed.

Ik heb al heel lang het plan om de aluminium achterbrug stijver te maken. Bij hard optrekken raak de Super Moto de wielkast. Nogal wat energie, vooral tijdens het optrekken en heuvel op, gaat daar verloren. Ik bepraat de mogelijkheden met Theo en Allert. Zij zeggen dat je de brug wel kunt verstijven, maar de 12 mm as blijft te veel buigen. Wil je dit flink verbeteren, dan moet er een 15 mm as in. Ook de speling die het freewheel in de standaard configuratie oplevert is hinderlijk merkbaar. Tja en dat los je niet zo maar op. Of toch wel? 

Ik zie diverse carbon achterbruggen liggen en vraag of er een beschikbaar is. Ja zegt Theo en daar hoort ook een ander wiel met de dikke 15 mm as en een nieuw freewheel bij. Dit lost ook het probleem van het kromme wiel op. Goed een uur later zit de nieuwe brug erin. De aanpassingen zijn beperkt al moet er door de bollere vorm van de carbon brug van het carbon kettingscherm bij de Risse demper wel wat weggeknipt worden.

Nu blijkt natuurlijk de ketting te kort en moeten er een aantal schakels tussen.

Als laatste blijkt het carbon kettingscherm boven de trekkende ketting nu tegen de ketting aan te lopen. Het aan de binnenkant van dit scherm geplakte klittenband is verzadigd door de olie. Het wordt dan ook een smerig klusje om het aluminium steuntje los te boren van de popnagels en te vervangen door een hoger beugeltje. De Quest is 230 gram lichter geworden. Het tandwiel is 70 gram zwaarder, de brug 300 gram lichter.

Banden test Schwalbe Marathon Racer, Shredda 40 en 50 draadband tire review

De tests van de afgelopen hadden niet tot taak om de snelste banden te vinden. Dit keer test ik budgetvriendelijke 406 draadbanden. Dit zijn:

Schwalbe Marathon Racer
Dit 404 gram wegende bandje is met € 17,50 een heel betaalbare band. Mooi profiel en heel makkelijk om te leggen en weer te demonteren. De breedte is 40 mm en past daarmee op vrijwel alle velomobielen en andere (lig)fietsen. Deze banden kunnen uiteraard niet zo compact worden opgevouwen als vouwbanden. In een velomobiel is dit geen probleem. De pendeltesten leren dat het bandje redelijk goed kan meekomen met de gevestigde orde. De lekbestendigheid is veel beter dan bijv. de Shredda's. Ook nu weer blijkt dat een band hard oppompen zinloos is. De rolweerstand van de Marathon Racer op 6.0 bar is hoger dan op 5.0 bar.

De Shredda 40 mm is voor veel fietsers een goede keus. Loopt 15% lichter dan de Marathon Racer en heeft de goede breedte vol voldoende stuuruitslag. In de tabel bovenaan zijn de eerder geteste Shredda's rood gekleurd, de nu geteste Shredda en Racer banden zijn blauw gekleurd.

De Shredda 50 draadband loopt duidelijk lichter dan de Shredda 40 mm. Ook deze draadband loopt was zwaarder dan de eerder geteste Shredda vouwband. Maar zoals gezegd, de prijs is bij Velomobiel.nl rond de helft lager.

Nieuwe bandentests

De afgelopen dagen ben ik bezig geweest met het testen van een drietal banden. Deze banden zijn budgetvriendelijke draadbanden van Schwalbe. Allereerst de Marathon Racer, vervolgens de Shredda 40 en 50 mm.

De cijfers moeten nog worden opgeteld en in de bekende tabellen worden opgenomen. Een tip van de sluier kan ik alvast oplichten. De vouwbanden met dezelfde naam lopen lichter. Maar de prijs is een factor twee hoger. Morgen komen de resultaten online en kan iedereen oordelen of ie de twee maal zo hoge prijs voor iets minder rolweerstand over heeft.

Duitse blad Tour test met ... pendel

Na nu drie jaar testen van banden met de pendel is het leuk om te zien dat een groot en gerenommeerd blad als het Duitse 'Tour' nu ook de pendel als testapparaat heeft ingevoerd.
Precies hetzelfde principe en precies hetzelfde gewicht. Zelfs de wegdekstroken zijn hetzelfde al hebben zij meer grint in het 'wegoppervlak'.

Een bedieningsstang zie ik niet en ook geen laser of een ander afleesinstrument. Kennelijk moeten ze het nog afmaken.

Zij zeggen dat de metingen een zeer juist beeld geven van de werkelijke rolweerstand en zij hebben ook al gemeten dat op slecht wegdek de rolweerstand zo maar kan verdubbelen. Tja, dat was al even bekend :)

Tour meldt ook dat de herhalingsnauwkeurigheid heel groot is. Ook dat is natuurlijk door mij al talloze malen vastgesteld.

http://tv.tour-magazin.de/video/TOUR-Rollwiderstandspr%25C3%25BCfstand/369a37350c38ca935f4dc5d62fea0af0

Met dank aan Ful Valstar die mij hierop attendeerde.

SuperMango rijdt weer

Piet Kunis, één van de VeloTilt teamleden, heeft zijn Super Mango weer rijdend. Niet de bijzondere kap zorgde voor vertraging, een kapotte derailleur was de echte boosdoener. Dankzij een oplettende Martin M. bleek er via de krochten van het internet nog ergens een goed exemplaar te koop.

Bij de rolweerstandproeven van het vorige bericht kwam Piet voorrijden in zijn Super Mango met complete geïntegreerde toer/racekap. Het is mooi weer, Piet heeft de top van de kap verwijderd en rijdt dus cabrio. Het hele concept heeft precies opgeleverd wat Piet voor ogen had. De kap scharniert voorover inclusief de racekap. Uiteraard kan de racekap er ook afgehaald worden en is nergens te zien dat de Super Mango zo'n effectieve scharnierende kap heeft.

Al met al een bijzonder geslaagd project.

VeloTilt test rolweerstand 2

Vandaag belooft Windguru.cz een dag met heel weinig wind. Bram Smit is met vakantie en dus maakt Piet Kunis de as om twee Quest wielen aan de wielpoten van de naakte VeloTilt te monteren.

Van de drie Flevobike wielen die standaard ieder met een groot dubbelrijïg hoekcontactlager zijn voorzien blijft nu alleen het voorwiel zoals het was. De twee achterwielen zijn standaard 25 mm velgen met standaard lagers en F-lite banden.

Het is met 26 gr. C lekker warm. De zwakke wind is veranderlijk en komt de ene keer van voren, de volgende keer van achter. Maakt niks uit, we rijden steeds naast elkaar en bij 10 km/u stoppen we gelijk met trappen.

Piet rijdt met de naakte VeloTilt, ik met de Quest van Jan. We maken drie runs noordwaarts en twee in zuidelijke richting. De verschillen met de vorige keer zijn enorm groot. Reed de naakte VeloTilt de vorige keer 38 meter minder uit, nu is dat gemiddeld 16,35 meter. Dit is een verschil van 15%.

De vorige test reed de VeloTilt 35 meter minder ofwel 39% korter uit.

Om ook de mogelijke invloed van de schijfrem uit te sluiten, demonteert Piet de remklauw  en bevestigt het remmetje ergens aan het frame. We maken weer twee testruns. Piet blijkt lang naast me rijden en pas op het laatst loop ik met de Quest nog even verder. Nu blijkt dat de rem ook een duit in het zakje doet. De uitrolafstanden van de VeloTilt verschillen gemiddeld nog maar 10% met die van de Quest.

Als we weer in de werkplaats van Velomobielonderdelen.nl zijn rekenen we de gemiddelden uit en zijn de conclusies snel getrokken. De grote Rollway dubbelrijïge hoekcontactlagers zijn voor tweederde de hoofdoorzaak van de hoge rolweerstand. Ook een blijkbaar licht aanlopende schijfrem is voor eenderde deel mede oorzaak  van de hogere rolweerstand. Als ook het voorwiel zou zijn voorzien van een normaal Quest wiel zullen er vrijwel zeker geen verschillen in rolweerstand zijn.

Dit betekent terug naar de tekentafel. De mooie Flevobike wielen kunnen waarschijnlijk op Marktplaats en moeten we terug naar de bewezen techniek van gewone dubbelgelagerde velomobielwielen.

Blijft nog over de mogelijke verliezen in de aandrijving. Een mooi moment om de nieuwe VeloTilt derailleur in te bouwen. Die heeft zo mogelijk nog minder verlies dan een gewone derailleur.

Voor een test van de aërodynamische eigenschappen broeden we op een methode om de Quest en de VeloTilt naast elkaar op te slepen naar een snelheid van 60 tot 70 km/u en dan de heel lange sleepkabels tegelijk los te laten. Kan mooi achter de Tesla :)

Volgende berichten:

-Blad Tour test met ... pendel

-SuperMango rijdt

Even bijpraten en een record

Het is rustig op mijn blog de laatste weken. Het VeloTilt team is deels met vakantie. Toch gebeurt er op dit front nog wel het een en ander. Daarover later meer.

Jan Reus is druk met het maken van kappen en vooral het repareren van carbon racefietsen en MTB's.
Verschillende grote carbon reparatiesites die carbon reparaties aanbieden hebben Velomobielonderdelen.nl ontdekt als de beste plek in Nederland om carbon fietsen op het allerhoogste niveau te repareren. Kunnen de meeste carbon reparatiebedrijven wel zelf de carbon  reparatie doen, spuiten wordt altijd door een ander bedrijf gedaan. Jan Reus van Velomobielonderdelen.nl kan niet alleen perfect carbon reparaties uitvoeren, maar ook spuitwerk op topniveau leveren.
Het behoeft geen betoog dat dit hoogwaardige werk ook voor velomobielen regelmatig wordt uitgevoerd.

Na CycleVision heb ik de training snel weer opgepakt. Vrijwel dagelijks maak ik mijn trainingsrondje rond de Schermer polder. Dit rondje is een krappe 30 km lang. Zo nu en dan fiets ik naar de werkplaats in Enkhuizen, 96 km uit en thuis.

Ik heb er veel plezier in om te proberen het rondje om de Schermer steeds sneller af te leggen. Ik maak de ene dag het rondje met een gemiddelde hartslag van 120 slagen per minuut, de andere dag probeer het met maximale snelheid. Deze week kwam er bij 120 slagen per minuut al een gemiddelde snelheid van 45,3 km/u op de Cat-Eye. Op de rechte stukken is de snelheid dan 47 tot 48 km/u.

Ik heb door de kermis op De Woude zaterdag en zondag niet kunnen fietsen. Op de dijk moet ik langs de drukst bezochte kroeg en eerdere ervaringen hebben me geleerd dat het heel stressvol is om door een dicht opeengepakte zuipende menigte te rijden met een velomobiel.

Vanavond is het heerlijk warm met 22 gr. C, er staat vrijwel wind, ik ben na het gedwongen rustige weekend zeer goed uitgerust, alle ingrediënten om een record neer te zetten zijn aanwezig.
Na het viaduct in de N242 rij ik richting Driehuizen. Ik start de stopwatch die ook gelijk mijn hartslag vastlegt. Ik voel dat het lekker gaat. Al snel rij ik 52 km/u met hartslag 136 en probeer niet veel harder te gaan. De ervaring leert dat als ik het eerste stuk naar de molens in Schermerhorn voluit ga, ik de tweede helft teveel moet inleveren. Wel versnel ik, naar beneden de polder inrijdend, naar 60 km/u op de Oostdijk richting Groot-Schermer.
Bij de drie molens van Schermerhorn is mijn gemiddelde, ondanks vier haakse bochten, al 49 km/u. Met een heel zwakke tegenwind langs de Noordervaart komt de snelheid ook op 52 tot 53 km/u. Als er nu geen kruisend verkeer of een hinderlijke landbouwtrekker roet in het eten gooit, ga ik mijn record van 49,9 km/u gemiddeld verbreken.
Aan het eind van de Noordervaart is mijn gemiddelde al opgelopen naar 49,3 km/u. Het laatste stuk, langs het Noord-Hollands kanaal, is traditioneel het snelste stuk. Met een hartslag van rond 150 slagen per minuut jaag ik de Quest naar 53 tot 54 km/u. Ik zie het gemiddelde continue oplopen en al voor de pont in Akersloot komt voor het eerst de 50 km/u gemiddeld in beeld.
Uiteindelijk stokt de race op een gemiddelde van 50,2 km/u met een gemiddelde hartslag van 143 slagen per minuut. Ik ben heel tevreden met dit resultaat.
De Quest is in toertrim, de voetengaten zijn open en de beide niet-gestroomlijnde spiegels staan erop.
De voorbanden zijn F-lites op 4,5 bar, de achterband is een Schwalbe Furious Fred op 3,5 bar. Wel rij ik met de standaard racekap. Nadat ik een nieuw wiel in Dronten heb laten monteren heb ik een oude Super Moto die al eens van de velg was geknald, gemonteerd. Slechte beslissing, deze Super Moto knalde er met 4 bar weer af. Het resultaat is dat de nieuwe velg weer even krom is als de oude. Een ezel ...

Eerder al schreef ik dat de VeloTilt niet de snelheid haalt die vooraf berekend is. Er zijn drie factoren die dit beïnvloeden. Dat zijn de rolweerstand, de aerodynamische weerstand en de aandrijfweerstand. Maar wat is de boosdoener?
We gaan eerst de rolweerstand beproeven. Met drie precies 121 kg wegende fietsen, de VeloTilt, de naakte VeloTilt en de standaard glasvezel Quest van Jan Reus, rijden we met heel weinig wind naast elkaar 10 km/u. Op hetzelfde moment stoppen we met trappen en laten de fietsen uitrollen. De verschillen zijn heel groot.
De Quest, zonder kap, rolt 89,25 meter uit, de VeloTilt en de naakt VeloTilt komen tot resp. 52,70 en 54,50 meter.
Clement Pillette doet wat berekeningen en dan wordt duidelijk waarom de Quest sneller is dan de VeloTilt. De rolweerstand van de VeloTilt is bij 60 km/u maar liefst 147 Watt.

De oorzaak zou kunnen liggen in de grote dubbelrijïge Rollway slepende hoekcontactlagers. Om dit te verifiëren maakt Piet Kunis een as door de lagers om twee standaard Quest wielen te kunnen monteren. Bij een eerstvolgend windstil moment gaan we de uitrolproeven herhalen.