Na de tocht gisteren blijk ik, ondanks 3x insmeren, toch op enkele plaatsen verbrand. Zondag is er nog meer UV in de lucht. Ik zou best a.s. zondag wel een deel van de dag uit de zon willen zitten. Ik bel Smitsveld, maar die hebben alleen een full-size paraplu. Ik heb eigenlijk het juiste type papaplu alleen maar gezien op kinderwagens. Op naar Kids & Co. Daar hebben ze de juiste maat en in alle kleuren, behalve Quest-geel. Ik neem een witte en na het eten ga ik kijken of ik het ding fatsoenlijk kan monteren. Dat lukt na wat gezoek uitstekend. De aluminium buis die achter mijn rug onderdeel uitmaakt van de wielophanging, is een prima bevestigingspunt.
Eerst maar eens een proefritje. Het gaat goed tot 25 km/u, daarboven plopt de paraplu de andere kant uit. Ik verstel de beugel wat en rij door. Opeens rijdt er een groene VW bus naast me, Bart van Crasbeek en zijn vrouw Fiona, stappen uit en komen gierend van het lachen naar me toe. Nou had ik al geen gebrek aan belangstelling, een Quest met een babyparaplu is echt vermaak. Mijn vrouw verzoekt me dringend in Castricum niet met opgezette paraplu te rijden, ze schaamt zich rot. In Castricum is een Psychiatrisch Ziekenhuis gevestigd en ze denkt dat ik er langzamerhand aan toe ben om daar mijn licht op te steken.
Thuis verplaats ik de klem nog eens en nu zit ie perfect. Tot ruim 30 km/u blijft het pluutje keurig boven mijn hoofd staan. Nou nog even de hinderlijk wapperende randen omvouwen en met dubbelzijdig plakband vastzetten. Klaar voor de 270 km a.s. zondag.
