Wetzlar 2008 zaterdag 3

De eigenaar van mijn 'oude' 153, Michael Schneider, is van de partij en nog steeds bijzonder tevreden met zijn van 48 richting aanwijzer LEDs voorziene fiets. Hij heeft de fiets 'Schoolbus' genoemd en dat staat er met koeienletters op. Weer valt de prachtige glans van de polyester body op.
Het is windstil weer en er wordt uitgebreid geluierd en naar elkaars fietsen gekeken. Ook wordt er een en ander gerepareerd en afgesteld. Dat gaat uitstekend op het grote grasveld voor de jeugdherberg. Ik prijs me gelukkig met de aanpassing in Dronten van de versnellingen. Vooral het nieuwe 32-tands achterblad is fantastisch. Het bergop rijden is zeer veel beter te doen. Het 28-tands blad vorig jaar dwong me nogal eens omhoog te 'stumpen'. Ook de nieuwe achterbrug werkt naar behoren. Het inveren bij iedere pedaalslag is nu geheel verdwenen. Dit is overigens een voordeel dat alleen bij klimmen echt naar voren komt.

Op gedetailleerde kaarten wordt de route terug naar de Sorpesee uitgebreid bestudeerd. Mark Burgers en Frank Cornelese houden zich hier intensief mee bezig.
De avondmaaltijd is een heel goede pasta.
's Avonds speelt Mark met een aantal liefhebbers het spel Katan.
De zon gaat prachtig onder en ik probeer een foto te maken van de skyline van Wetzlar. Ik kan uit de hand zonder vibratie reductie beelden tot 1/8 sec scherp fotograferen. Dat lukt ook nu weer, maar de snel vliegende vleermuizen kan ik op de foto niet meer terugvinden.
's Avonds drinken we een biertje en praten we wat.
Tegen middernacht gaat iedereen te kooi.

Wetzlar 2008 zaterdag 2

Wandeling naar Wetzlar
Wetzlar is de bakermat van Leitz, de fabrikant van de wereldberoemde Leica camera's. De fabrikant was enkele jaren geleden vrijwel failliet, nieuw kapitaal heeft Leica er weer bovenop geholpen. Afgelopen week verbaasde Leica vriend en vijand met de introductie van een zeer professionele kleinbeeldcamera met 35,7 miljoen pixels.
Samen met Theo van Goor, Bram van Sonderen, Peter de Rond en zijn zwager Joop lopen wij de steile helling naar de stad af. Was het gisteravond al een echte kuitenbijter, nu zijn de kuiten en bovenbenen nog beter te voelen.
De stad heeft een mooie 'Altstadt' met veel vakwerkhuizen waarvan de oudste dateert uit 1356. Na de fraai verzorgde koffie, ik heb nog nooit zo'n mooie cappucino gezien, kijken we verder in de stad. Kees van de Wetering voegt zich bij ons en samen bekijken we het Viseum, het optiek museum van Wetzlar. Allerlei experimenten zijn daar opgesteld en geven een goed beeld van wat optiek vermag. Ik maak een foto van mijn infrarood gezicht. De vele bedrijven, vergeet niet dat ook Minox hier resideert, laten fraaie staaltjes van hun kunnen zien. Vooral telescopen en verrekijkers zijn, hoewel prijzig, van de hoogste klasse.
Na de wandeling, Bram en ik beloven elkaar een heerlijk biertje, blijkt dat de bar pas om 19.00 uur opengaat. We moeten het met een liter Cola doen.

Wetzlar 2008 zaterdag 1

Rustdag

De nacht is wat onrustig. We hebben een snurker aan boord. Deze is zo heftig bezig dat ik er naar blijf luisteren. Hij heeft het ritme lekker te pakken en ik neem me voor om te proberen dit te beëindigen. Eerst schijn ik met een sterke LED lamp in de mans ogen. Daar verwikt of verweegt ie niet van. Dan maar gewoon een handje helpen met omdraaien. Bij de eerste aanraking houdt het snurken op, hij is wakker. De man meldt dat ie dit nog nooit heeft meegemaakt. Nou, ik ook niet. Ook voor mij is het de eerste keer in mijn leven dat ik een snurker uit zijn slaap haal. Nu nog kijken wie er - weer - het snelst inslaapt. Oja, wie is die man eigenlijk? Niemand minder dan Marcel V. :)
Beatrice Krieger met kinderen op de foto doet haar best het ons naar de zin te maken. Dat lukt goed al is het verblijf in een grote jeugdherberg waar ook andere groepen verblijven, minder gemakkelijk. Volgend jaar verhuizen ze naar de noordelijke Noordzeekust en mogelijk gaat de fietstocht dan daar naar toe.
Eerder al had ik het over de Engelsman Lee. Hij is wat anders dan anders en loopt continue met een kleine laptop. Tijdens het fietsen moet je goed op hem letten, hij denkt niet lang na voor hij iets doet. Dat hij je soms snijdt of met de Quest aantikt vergeven we hem maar. Lee zit op de foto rechts beneden.
Wat laat verneem ik dat, hoewel er geen echt programma was voor ons bezoek aan Wetzlar, dat er toch een gezamenlijke rit gereden zal gaan worden. Ik wil graag wat van Wetzlar zien en laat de fietstocht aan mijn neus voorbij gaan.
Herbert Schwarzer, de man met de lange haren, heeft zich wel al gereed gemaakt voor de fietstocht. Herbert fietst tussen 20.000 en 25.000 km per jaar, is in één dag van München naar Wetzlar gereden, een afstand van 400 km met 2500 hoogtemeters.

Wetzlar 2008 vrijdag

Gedonder in de glazen

Vandaag rijden we naar Wetzlar. Het vertrek is meestal om 8.00 uur. Omdat ik in een vorig jaar mijn zaken niet op orde had en de groep in Winterswijk zonder mij vertrok, heb ik mijn lesje geleerd. Om 8.00 uur sta ik startklaar, maar de groep is nog lang niet voor vertrek gereed. Lee, een Engelsman met een bijzondere inborst, staat nog een band te plakken. Ik ga maar even wachten in een van de huisjes. Om kwart voor negen tikt Ymte tegen het raam en roept 'vertrekken'. Ik sprint naar mijn fiets, rij vlak voor de uitgang in een grint bed en moet de fiets uit om deze de goede kant uit te krijgen. Buiten de poort ...... is iedereen vertrokken. Joop komt er ook nog aan en we vragen ons af hoe nu verder. Ik bel Ymte, maar deze heeft zijn voicemail aanstaan. Ik ga linksaf en vraag Joop op de camping te blijven. Na 4 km langs de Sorpesee te hebben geracet heb ik de groep nog niet in zicht. Ze moeten dus rechtsaf zijn gegaan.
Inmiddels blijken na ons nog twee collega fietsers langs Joop te zijn gereden. Zij hebben zelf GPS en er komt tussen Joop en hen geen zinvolle communicatie tot stand :(.
Gelukkig heb ik het 06 nummer van Paulus de Boer. Die neemt op en geeft de telefoon aan Ymte. Ymte legt uit hoe we naar Sundern moeten rijden. We moeten bij de stuw rechtsaf. Nou denk ik dat een stuw in het Duits 'stau' heet. Mis dus, het ding heet ter plaatse 'Wasserwerk Langscheid' en je rijdt er zo voorbij. Dat doen we dan ook prompt en bij Stemel zegt een vriendelijke Duitser ons hoe we naar Sundern moeten rijden.
Een telefoontje later meldt Ymte dat ie naar de camping terug is gereden. Maarreh... wij zouden toch naar Sundern rijden? Gelukkig vindt Ymte ons een half uur later en kunnen we de reis naar de wachtende groep aanvangen. Het is dan 11.00 uur en per saldo zijn we maar een paar kilometer de goede kant opgereden. Ik heb wel al 18 km op de teller, maar alla.
Een mooi stuk van de rit gaat over een prachtig geasfalteerd voormalig spoorbaan tracé. Het loopt wel omhoog maar is heerlijk om te rijden.
Dan wordt het tijd, het is inmiddels half drie, voor de langste klim van de dag. Deze klim is wel lang maar niet vreselijk steil. Ik kan op het kleinste blad voor en blad 2 achter goed omhoog. De ledematen doen hun werk zonder pijn of kramp. Dat is niet iedereen gegeven. Kees van de Wetering heeft een pijnlijke knie en moet flink op zijn tanden bijten om omhoog te komen.
Het weer is tot nu prachtig, na een mistige start in de ochtend breekt het zonnetje door en wordt de luchttemperatuur een graad of 10 C. Dat is tamelijk laag en betekent dat de klim zonder oververhitting verloopt, maar dat de afkoeling tijdens de afdaling heel heftig is.
Op de top maakt een vriendelijke Duitse meneer een groepsfoto met mijn camera.
Het wordt inmiddels donker en de verlichting moet aan. Het rijden door Wetzlar verloopt nog steeds redelijk ontspannen dankzij de correcte rijstijl van onze oosterburen. Aan het eind van de rit, vlak voor de jeugdherberg, gaat het geweldig steil omhoog. De 13% stijging is voor meerdere fietsers teveel van het goede, zij stappen uit en gaan niet eens zoveel langzamer omhoog.
Alle vertraging betekent dat wij te laat, wij zijn er om 20.00 uur, binnen komen voor een warme maaltijd. Er zijn evenwel voldoende broodjes dus zullen we de volgende ochtend wel halen. Beatrice Krieger verwelkomt ons heel warm, mij in het bijzonder. Ja Theo, ik kan het ook niet helpen :).

Wetzlar 2008 donderdag deel 2

Na het bezoek aan Hase vervolgen wij onze weg langs het kanaal, nu langs de andere oever. Mark heeft ieder jaar wel een verrassing in petto. Grote graafmachines tot aan de einder kondigen die verrassing al aan. De oever van het kanaal wordt voorzien van nieuwe damwanden en dat betekent dat de weg feitelijk alleen begaanbaar is voor trekkers en andere meerwiel aangedreven voertuigen. Opeens doemt een enorm gat in de weg op, oops!. Met wat duw- en trekwerk komt iedereen er door. Sommige echte woestelingen zien kans om er op eigen kracht doorheen te komen. Een levensgrote trekker dwingt iedereen aan de kant. De bestuurder wacht rustig tot wij de weg hebben vrijgemaakt en rijdt dan gemoedelijk door.
Ook dit jaar weer heb ik enorme bewondering voor de discipline van de Duitse automobilisten. Als ze je al passeren, gebeurt dat op meerdere meters afstand. Kunnen ze die afstand niet aanhouden, dan blijven ze rustig achter je, al duurt dat een kwartier. Een enkele motorrijder wil wel eens dichterbij komen, maar gevaarlijk wordt het nooit.
Helaas wordt het veld rijders enkele keren uit elkaar gerukt en wordt het wachten op afslagen niet door iedereen goed begrepen. Dit levert veel gezoek, getelefoneer en vertraging op. Het systeem is simpel. Als het veld uit elkaar valt dan moet de laatste rijder voor de breuk op een afslag wachten tot de tweede groep arriveert. Zijn er meerdere afslagen, dan moet op elke afslag een rijder wachten tot alles weer is aangesloten. Dit nu gebeurt enkele keren niet en dat levert, begrijpelijk, wat gemor van Ymte op die het zo mooi op papier heeft gezet. Zoals gezegd, misschien beter mondeling toelichten. Een tweede probleem is het verschil in ervaring en conditie. De langzaamste fietsers moeten echt achter de voorrijder blijven. Die kan zijn snelheid dan aanpassen aan de minst snelle rijder. Per saldo is de groep dan toch als geheel het snelst.
In de middag moet er flink worden geklommen en dat gaat me vrij goed af. De knieën houden zich goed en ook de rechterkuit houdt zich koest. Ik klim steeds met hartslag 135 tot 138, slechts een enkele keer gaat de tikker tot 140 met een maximum van 144.
Door de vertraging onderweg komen we vrij laat bij de Sorpesee aan. Het restaurant op de camping is afgebrand en wij moeten een paar honderd meter lopen om nog net op tijd bij een restaurantje te kunnen eten. Na een dag zware inspanning leveren eet ik direct na de rit meestal niet veel. Na een paar uur kan ik dat wel, maar daar houdt het restaurant natuurlijk geen rekening mee. Menigeen heeft hier helemaal geen last van, er wordt stevig gebunkerd.
De wigwam achtige huisjes zijn comfortabel en ik slaap lekker.

Wetzlar 2008 donderdag deel 1

Komend weekend zal, als alles meezit, de traditionele tocht naar Giessen/Wetzlar worden gereden. Zo'n 23 fietsers, een zevental minder dan vorig jaar, verzamelen zich in Winterswijk Kotten op de camping Appelweide. Ik ben zelf niet helemaal zeker of de tocht dit keer voor mij te doen is. Ik heb dit jaar wat te weinig kilometers in de benen om vol vertrouwen aan de tocht te beginnen. 200 km op een dag fietsen is geen probleem, maar zo'n zelfde afstand met vrijwel continue klimmen en dalen is van een heel ander kaliber. Zouden enkele fietsers die vorig jaar wel van de partij waren en toen flink moesten afzien daarom nu verstek laten gaan?
Ik laad woensdag na het avondeten de Quest op de Foldycar en rij rustig naar Winterswijk. Rustig omdat auto met aanhanger niet harder mogen dan 80 km/u.
In Winterswijk is de ontvangst hartelijk, veel bekende gezichten en helaas wat afzeggingen door griep en andere vast wel plausibele redenen. Hoewel ....... Harry, je prestaties tijdens de ook dit weekend gehouden wedstrijden in Groningen, zijn wel opvallend goed :).
De traditionele fles port is in no-time verorberd. Peter de Rond houdt zich dit keer heel netjes, maar er zijn nu zoveel liefhebbers bijgekomen dat een tweede glas er niet meer inzit. Heren, volgend jaar neem ik er wel twee mee.
In de 'huiskamer' is het zo warm dat ik denk daar niet goed te kunnen slapen. Ik sleur mijn grote luchtbed naar de schuur en bij de open deur breng ik de nacht door. Het is nogal fris, soms iets te fris met een laagste temperatuur net boven het vriespunt. Vanaf 04.00 uur kraaien de haantjes dat het een lieve lust is. Om 7.00 uur ben ik eruit en verwarmen een half uur later de eerste zonnestralen mijn wat stramme karkas.
Wij krijgen een papier uitgereikt met wat aanwijzingen hoe in de groep te rijden. Dat het misschien toch beter is deze uitleg, zeker voor de rijders die de eerste keer meerijden, mondeling te doen, zal later duidelijk worden. Mark Burgers van ACE ligfietsen uit Winterswijk is de voorrijder van de tweede groep.
Wij rijden langs een kanaal waarvan het wegdek, ruw gravel, steeds slechter wordt. Imposant zijn de grote hefsluizen, enorme bouwwerken die al dateren van voor de tweede wereldoorlog.
Theo van Goor krijgt even later een lekke band. Met vereende krachten wordt het brandweerkarretje van Theo weer uitruk gereed gemaakt.
Om 13.00 uur rijden wij het terrein van Hase, een ligfietsfabrikant, op. Het lijkt er rustiger dan vorig jaar, vrij veel mensen zijn bezig met het verzendklaar maken van een enorme mailing. Ik heb de fabriek de vorige keer al uitgebreid bekeken en schuif nu direct aan voor de koffie en de zelf meegebrachte broodjes.