Super Mango nu meer Super

Piet Kunis, lid van het VeloTilt team, rijdt al jaren met een Mango. Die Mango wordt telkens veelzijdiger, sneller en comfortabeler. Zo kunnen Mango's geen F-lite banden gebruiken, de wielkasten zijn te krap. Piet maakt ruimere wielkasten waarin de lichtlopende en snelle F-lite banden wel goed passen. En passant maakt ie ook meedraaiende platen onderin de wielkasten voor een betere aerodynamische aanstroming.

De staart van de Mango is een van de mooiste en effectiefste die er is. De Mango is altijd een beetje een 'lelijk eendje' met de korte tunnel achter het hoofd. Piet's Mango, inmiddels heet ie Super Mango, is geen lelijk eendje meer.

Een ander groot project is de voorover klappende 'motorkap'. Daar kan naar wens de racekap aan worden vastgeklikt. Een makkelijke instap en makkelijk sleutelen zijn het goede resultaat.

Piet is nog niet tevreden en op zijn wensenlijstje staat nog het verwijderen van alle kettingbuizen en stilstaand schakelen. Ook dat wordt weer met veel inventiviteit aangepakt en het resultaat is super.

Ik laat Piet graag zelf aan het woord:

Super Mango, nu ook veel schakelgemak

Deze keer heb ik de aandrijving van de Super Mango aangepakt en daarbij heb ik goed gekeken hoe Harry Lieben, maar ook Mick Leemans dat hebben opgelost.

Allereerst heb ik heb ik de kettingloop gewijzigd, waardoor ik nu geen kettingbuizen meer nodig heb.

Daarvoor moest ik wel de positie van de geleidewielen iets verplaatsen.

Omdat het achterste geleidewiel verschuifbaar is (om de kettingloop te volgen), maar dat niet altijd correct deed, heb ik een carbon vorkje gemaakt, waardoor het geleidewiel nu gedwongen wordt, de bewegingen van de kettinglijn te volgen.

Hierdoor is de kettinglijn nu vrijwel zonder weerstand ... en stil.

Verder heb ik een Sachs 3 x 7 naaf ingebouwd op de plaats van de tussen-as.

Deze naaf heb ik (in samenspraak met Wim de Koeier van Perima Cycles) eerst omgebouwd naar een 2 x 8,  met daar tussenin een vrijloop.

stand 1 = reductie van 25 %,   

stand 2 = vrijloop  waardoor ik nu in stilstand (gewoon vooruit trappend) terug kan schakelen met mijn derailleur.

stand 3 = prise –direct, waarbij vrijwel geen verlies optreedt

Bandentest Schwalbe Almotion 26

Het is alweer even geleden dat ik een bandentest publiceerde. Toch wordt er redelijk intensief van de pendel gebruik gemaakt. Enkele bandenfabrikanten willen graag weten of hun nieuwe ontwikkelingen ook echt waarmaken wat ze verwachten. Het is begrijpelijk dat ze van me verlangen dat ik er niet over publiceer. Ook een asfaltfabrikant heeft een aantal asfaltmengsels door mij laten testen met de pendel.

De revalidatie van mijn vrouw gaat heel langzaam. Gelukkig kan ze steeds meer zelf en de uitgebreide huishoudelijke taken raak ik één voor één weer aan haar kwijt. Er is dan ook nu weer meer tijd voor testen.

Regelmatige lezers van mijn blog kennen mijn voorkeur voor de Schwalbe Super Moto. Heerlijk comfortabel en snel. Niet erg lekbestendig, maar met één lekke band in gemiddeld 10.000 km is dat geen probleem. Wel is het probleem dat de dure Super Moto gevoelig is voor hoogteslag. De hieldraad is niet erg sterk en wil lokaal soms iets uitrekken. De band wordt dan onrond en is het rijden ermee geen plezier meer.

De Schwalbe Almotion had ik in de winter van 2015 al eens gependeld in het kader van een onderzoek naar het gedrag van de band bij koude. De band bleek toen al heel snel te zijn. Voor ik mogelijk afscheid neem van mijn geliefde Super Moto wil ik de Almotion nogmaals, samen met de Furious Fred en de Vredestein Black Panther pendelen.

Velomobiel.nl stelt twee Almotions beschikbaar en de test kan beginnen. De testresultaten liegen er niet om. De Almotion blijkt de snelste van de vier geteste banden. Bij 4.0 bar pendelt de band maar liefst 80,5 seconden. Bij 5 bar blijkt de band iets trager, terecht dus dat Schwalbe de maximum druk op 4.0 bar adviseert. De Furious Fred is met 72,1 seconden nummer drie. De vrij grove Black Panther 55 mm is  met 59,2 seconden bij 4.0 bar duidelijk wat trager. 

De SuperMoto testen is wat lastig nu, ik heb er maar één en die is nog gebruikt ook. Geen nood, op de pendel blijft één Almotion zitten en de andere band wordt de SuperMoto. Het geheel pendelt bij 4.0 bar 78,8 seconden. Dit betekent dat deze combi 1,7 seconden trager is dan de set met twee Almotions. Zouden er dus twee Super Moto's worden gependeld dan zou zo'n combinatie dus 77,1 seconden pendelen. 

Als ik de Almotion op mijn Quest monteer en ga rijden voelt de band inderdaad als heel snel aan.  De band is mooi rond. Onder optimale omstandigheden, vrijwel windstil weer en een temperatuur van rond 20 graden C., bereik ik op mijn standaard trainingsrondje heel snelle tijden. Bij 120 hartslag wordt dat op mijn 30 km lange trainingsrondje in de Schermer polder een gemiddelde snelheid van 45,4 km/u. Een rondje op maximale snelheid levert een gemiddelde snelheid van 49,8 km/u op. De hartslag is dan gemiddeld 143 slagen per minuut. De kruissnelheid bij 120 hartslag is 47 tot 48 km/u en bij hartslag 143 is dit 53 tot 54 km/u.

Al met al is de Almotion een meer dan uitstekende band voor dagelijks gebruik. De band is zeer goed lekbestendig, maakt geen lawaai en is zeer comfortabel. Dat ie ook nog snel is, is een mooie bonus.

De Almotion is bij Velomobiel.nl in voorraad voor 40 euro per stuk.

Wat een chaos is er te zien op bovenstaande foto. Dit is een deel van de in de laatste jaren geteste banden. Veel banden zijn speciaal hiervoor aangeschaft, een deel ook van fabrikanten gekregen. Het wordt tijd een beetje orde in de chaos te scheppen. Ik ben nu bezig te inventariseren wat er allemaal is. In de komende weken zal ik overzichten maken en deze publiceren. De banden zullen voor een aantrekkelijke prijs worden verkocht.

Cycle Vision 2016

CycleVision 2016 is weer een mooi evenement geworden. De aanloop is voor mij fysiek wat uitdagend. Er dreigt een periode van draaiduizeligheid aan te komen. Ik merk dat aan een licht gestoord evenwicht en een wat misselijk gevoel. Ik besluit de laatste week voor CV de training te staken en zoveel mogelijk rust te nemen. Dat doe ik toch al omdat ik niet veel zin heb om dingen te ondernemen.

Wel heb ik woensdag bij Jan Reus in Enkhuizen mijn nu compleet zwart gespoten dakrek opgehaald. Ziet er wat chiquer uit zo. Na de vele regen van de afgelopen week ziet het er voor zaterdag en zondag beter uit. De zaterdagmorgen begint met zon en af en toe een licht buitje. Wel is het met 15 graden C. koel en het waait 5 tot 6 Bft. 

De organisatie laat de snelsten als eersten starten. Dat is natuurlijk prettig, de baan is dan nog vrijwel leeg. Daniel Fenn mag als een van de eersten van start. Zoals vaak heeft Daniel de zaken nog niet helemaal op orde. Nog voor de start heeft ie al een lekke band. Hij rent naar zijn bus en komt terug met een ... totaal versleten band. Die gaat ook lek en dat herhaalt zich nog eens.

Ik mag als vijfde van start en doe voor mijn gevoel niet mee voor de prijzen. Meedoen is belangrijker.

De start verloopt moeizaam omdat je zonder aanvangssnelheid tegen de heuvel op moet rijden. Dan maak ik snelheid en dat gaat aardig goed. Op de rechte stukken haal ik 53 tot 54 km/u en moet voor alle bochten wat snelheid minderen. Vooral de bocht in het zuidwestelijk deel van de baan kan niet sneller dan met 45 km/u worden genomen. Ik neem de bochten zoveel mogelijk langs de ideale lijn. Voor de bocht zoveel mogelijk naar de buitenkant en dan in de bocht naar binnen snijden. Vervolgens weer de buitenbocht opzoeken. Ik word door de verschillende DF's binnendoor ingehaald en zij kunnen allemaal veel meer snelheid houden in de bocht. Het wedstrijd speelveld is de laatste jaren radicaal gewijzigd. Rijders die ik, toen zij nog een Quest bereden, moeiteloos achter me liet, rijden me nu gewoon voorbij. Misschien toch Ymte maar eens vragen naar een snelle DF :).

Na een half uur komen er steeds meer deelnemers in de baan en is het goed opletten in de bochten. Mijn hartslag wil niet op de normaal gemiddelde waarde van 150 slagen per minuut komen. Het wordt een gemiddelde van 144 slagen per minuut en het is duidelijk dat het oude lijf vandaag niet optimaal functioneert. Bij de laatste ronde is het even spannend of ik net voor of net na het uur de finishlijn zal passeren. 33 seconden na het uur passeer ik de finishlijn en ik kan de laatste ronde rustig uitrijden.

Mijn uurgemiddelde komt op 49,5 km/u, precies 0,2 km/u langzamer dan in 2010. Ik word hiermee 22ste van 89 finishers, in 2010 bereikte ik de 16e plek. Dat is, gegeven de omstandigheden redelijk goed. Ik besluit om de 3-uurs race van zondag niet mee te rijden. Het is in deze conditie verstandiger om rust te nemen. Na de race is het leuk om naar de andere deelnemers te kijken. De  mooie blauwe Super Mango van Piet Kunis is ook in de baan en ik kan er een paar goede foto's van maken. Piet komt op 44,1 km/u, uitstekend voor een Mango, en helemaal als je weet dat er een 70-jarige aan het trappen is.

Prachtig om te zien zijn ook de handbikers. Zij komen met heel veel moeite de bult na de start op maar maken op indrukwekkende manier hun uur vol.

Een goed deel van de middag is het goed kletsen met vele vrienden en bekenden. De Noord-Hollandse bende met Cees, Matthijs, Jan en George is present. Op het gezellige kampeerterrein binnen de baan hebben vele fietsliefhebbers hun tenten opgezet. Als ik de Quest weer op de Tesla zet krijg ik daarbij zoveel belangstelling dat het wel anderhalf uur duurt voor ik uiteindelijk vertrek.

Sloten is en blijft een prachtige baan. Voor een Quest niet de snelste baan, maar met een DF is dat geen probleem. Dank aan de vrijwilligers van de NVHPV die dit evenement weer uitstekend hebben georganiseerd.