Om half zes roei ik naar de overkant van de Markervaart. Jan Reus en zwager Hans, hij brengt ons naar Schiphol, zijn juist aangekomen.
Met ArkeFly in een Boeing 767 vertrekken we om 8.00 uur voor een 11,5 uur durende vlucht naar Las Vegas. We vliegen over IJsland en dat land laat zijn natuurschoon, zelfs op meer dan 10 km hoogte, fraai zien. Groenland ligt onder de bewolking en is nauwelijks zichtbaar. Via Canada passeren we een flink aantal Amerikaanse staten om tenslotte aan de Amerikaanse westkust te landen.
Ik hoor enkele malen de naam van gezagvoerder Nijmeijer. Dat zal toch niet de ooit jonge politievlieger Victor Nijmeijer zijn? Ik vraag aan de stewardess of de voornaam van de piloot Victor is. Dat blijkt zo te zijn. Ik mag even naar de cockpit lopen en tik Victor op zijn schouder. 'Hé Schermer' reageert ie direct enthousiast. Hij blijkt inmiddels als verkeersvlieger te zijn gepensioneerd, maar doet een aantal dagen per maand nog vluchten voor ArkeFly.
Uit het vliegtuig gaan we op zoek naar de autoverhuurder. Eerst moet de eindeloze immigratie procedure worden afgehandeld. Zoals gebruikelijk lopen er vriendelijke en prettige medewerkers rond. Helaas is het ook gebruikelijk dat er een aantal bullebakken de sfeer verzieken. Snauwen dat de GSM niet gebruikt mag worden, dat je moet doorlopen als je op je reisgenoot wacht, allemaal onnodig en heel vervelend. De autoverhuurder SunnyCar blijkt helemaal niet te bestaan. Even denk ik opgelicht te zijn, maar het is toch wel degelijk een initiatief van ArkeFly. Een jonge dame van een willekeurige verhuurder, Alamos, blijkt toch wat aan te kunnen met mijn reserveringsnummer. Na een flinke vertraging begeven we ons in een nieuwe Chevrolet Cruze naar het noorden. Een stevig noodweer breekt los en we moeten soms door kleine riviertjes rijden. De Garmin navigatie vertelt dat het 818 km naar Battle Mountain is. Oops, dat zijn wel heel veel kilometers na een vermoeiende vliegreis.
Niet getreurd, met de auto op de cruisecontrol rollen de mijlen snel ons ons door. Na de regen komt de zon. We genieten van een immens groot en wijds landschap. Bergen aan weerszijden en daartussen veelal grote laagvlakten. Slechts hier en daar een dorpje. De benzinestations staan op soms wel 250 km van elkaar verwijderd, goed opletten op de brandstof voorraad. Leuk is te zien dat de Garmin een volgende afslag aangeeft na 177 mijl.
Ik bel het hotel in Battle Mountain op om te melden dat we vrij laat in de avond zullen arriveren. Helaas is mijn reservering daar niet bekend. Later blijkt dat ze deze op Jan hebben gezet, niet zo handig mensen.
Het Super8 hotel is al jaren volgeboekt, de vele recordploegen verblijven daar. Het Best Value Inn motel in Battle Mountain heeft zijn glorie jaren al even achter de rug. Niet duur, maar je krijgt ook niet veel. De kamers zijn schoon dat is al heel wat.
Slapen doen we als de beste al word ik wel wakker van de trein die met zware luchthoorns fluitend het dorp passeert. Het ontbijt is uiterst karig en smakeloos.
Straks gaan we naar de drie Nederlandse ploegen om te zien hoe zij ervoor staan.
Vanmorgen eerst ontbijten in ons hotel. Dat valt niet mee. Alles is oud en smaakt naar niks. Koffie heeft zelfs niet de kleur van koffie.
