Giessen 2010 4e en 5e dag

Enigszins geradbraakt word ik wakker. Hoewel we gevraagd hebben of we eerder dan half negen zouden kunnen ontbijten, is dit niet mogelijk. Als ik om kwart voor acht beneden ben is vrijwel iedereen .... aan het ontbijten. Eetlust heb ik niet, maar zonder eten kom je geen berg van 750 meter op. Ik weet twee witte bolletjes weg te werken.
Het fietsen gaat uiterst moeizaam. Bij iedere pauzeplaats moet ik uit de broek en de kramp en aandrang is soms hevig. Gelukkig krijg ik van Johan van Benthem diarree remmers die het een beetje draaglijk houden.
Een uiterst vervelend bijverschijnsel is dat ik niet goed mee kan klimmen. Mijn hartslag wil niet boven 120 tot 123 slagen per minuut komen. De groep rijdt bij mij weg en wacht boven op me. Ik eet onderweg wel wat, maar met diarree is duidelijk dat dat eten niet in de bloedbaan komt. Ik voel me onprettig, en dat is een understatement, als ik in mijn eentje de hele klim naar 742 meter hoogte naar Winterberg moet zien te volbrengen. Uiteindelijk kom ik boven en de groep begrijpt dat ik even moet bijkomen.
Jan van Steeg blijkt een soort acrobaat te zijn. Als een kikker duikt ie in zijn fiets om een ketting opnieuw om te leggen of iets aan zijn derailleur bij te stellen.
De diarree remmers werken in de middag wat beter en ik kan weer goed meefietsen.
Hoewel de grootste afdalingen achter de rug zijn, zitten er toch nog een paar hele snelle tussen.
Dan slaat mijn hart bijna over. Ik zie dat Beekie met een veel te hoge snelheid op een haakse kruising en voorrangsweg afdendert. Beekie kan de bocht niet nemen en rijdt rechtdoor de voorrangsweg over. Een automobilist kan een ramp voorkomen door stevig te remmen. Beekie heeft voor de tweede keer alle geluk van zijn leven. Hij racet de kruising over en kan uitrijden op een toevallig aanwezige inrit van een fabriek. Beekie zal even later geschrokken zeggen dat zijn remmen niet goed werkten.
Het rijden langs het spoortracé is heerlijk. Zonder meetrappen kom ik tot 57 km/u.
In Sorpesee zijn we anderhalf uur eerder dan de tweede groep. We zitten bij elkaar op een terras in de laatste warme zonnestralen. Wel moet ik meerdere keren naar het toilet. Het avondeten in een 'Imbiss' op de belendende camping bestaat uit zes gerechten waar zonder uitzondering het woord 'Speck' niet ontbreekt. Ik hou het op een half bordje frites en wat salade.
136 km

5e dag
Ik overweeg de nacht in het toiletgebouw door te brengen, maar zie er toch vanaf. Ik hoef er gelukkig maar één keer uit.
In de ochtend wordt alle resterende brood en beleg bijeen gelegd zodat iedereen kan ontbijten. Het regent als we vertrekken en dat blijft het de hele dag doen. Het tempo is hoog en de beklimmingen zijn overzichtelijk. Ik zie niet veel van de omgeving en wil maar één ding, naar huis. Al om half vier zijn we in Winterswijk waar we niet uitstappen maar direct door rijden naar Varsseveld.
Frank geeft gas en met 40 km/u wordt de kleinere groep in tweeën gesplitst. Even later komen ze toch weer bij en zijn we blij als we bij de fam. Cornelese zijn. Een droog onderkomen, droge kleren en warme koffie zijn heerlijk. Frank haalt Chinees en ik kan me niet beheersen en eet mee. Ik laad de Quest op de Foldycar en rij naar het westen. Niet lang daarna moet ik stoppen en daal neer achter de vangrail.

Alles overziende, weer een mooie rit die jammer genoeg twee compleet verregende dagen telde. Jammer is ook dat de diarree het plezier in het fietsen gedurende de terugreis heeft vertroebeld. Hebben de meeste deelnemers aan de tocht naar Giessen rond 2 kg gewicht verloren, ik noteer een gewichtsafname van 3 kg. Dat is nog meer dan na de 2300 km naar Ierland.
168 km

Giessen 2010 3e dag

Vandaag rijdt een groep naar Herborn, 25 km verder. Ik moet mijn beide voorbanden opnieuw monteren omdat ze na de lekke band niet helemaal rond lopen. Ook moet er nog een binnenband geplakt worden. Ik ga niet mee en wandel een stuk met Jan van Steeg en Peter de Rond. Ik heb een kam vergeten en kom langs een kapsalon. Op mijn nederige verhaal dat ik in de jeugdherberg verblijf en mijn kam ben vergeten, besluit de kapster mij er een cadeau te doen. Peter de rond mompelt iets wat ik hier niet herhalen kan, maar de kam is binnen.
Weer in de burcht kunnen we een rondleiding volgen. De mevrouw die ons rondleidt is grenzeloos lang van stof en is het voor iedereen een opluchting dat het afgelopen is. Opvallend is dat alle middeleeuwse sloten nog op de deuren aanwezig zijn. Jammer dat er heel modern beslag direct boven zit.
In de middag wordt er door verschillende fietsers gewerkt aan banden en wielen. Er blijken nogal wat spaken gebroken te zijn die voor een veilige afdaling echt vervangen moeten worden.
Ik maak de banden weer rond, een kwestie van wat Shimano montage vloeistof dat ik altijd bij me heb. Ik heb om gewicht te besparen een lichtere en compactere pomp mee. Echter zonder manometer en dat is knap lastig. 5 bar druk is met de hand domweg niet te bepalen. Thuis blijkt er maar gemiddeld ruim 3 bar in te zitten. Nadat ik de binnenband heb geplakt kijk ik wat rond bij onder meer de Milan. Dit is een racer pur sang die zo laag op de weg ligt dat elke drempel een crash kan veroorzaken. Ook is een fiets met dubbelzijdige ophanging van het achterwiel voor alledaags gebruik duidelijk minder geschikt.
Er staat, van een Duitse fietser een Leiba met 5 cm brede velgen en heel dikke banden. Dat zal wel comfortabel rijden.
We genieten van het prachtige landschap, de burcht staat niet voor niets op de top van een heuvel.
Het avondeten is weer vette koude pasta en een gordon blue. Ook de salade drijft in het vet. Toch smaakt het redelijk goed.
's Avonds krijg ik last van kramp in mijn maag en darmen. 's Nachts moet ik er zes keer uit en de diagnose is simpel: diarree.

Giessen 2010 2e dag

Aan de Sorpesee begint de dag somber, het weerbericht voorspelt 18 mm regen. Na het ontbijt gaan de beide groepen op weg naar Burg Hohensolm, 1260 meter klimmen en rond 136 km rijden. Het weerbericht klopt en het begint al snel te regenen. Na 40 kilometer komen we bij het bekende spoorwegtracé dat nu prachtig is geasfalteerd. Wilfred met de vlammen Mango krijgt een lekke band. Als hij rapporteert dat ie enkele nietjes in zijn band aantreft, gaan we allemaal onze banden inspecteren. Dat levert een ontluisterend beeld op. Nog vier fietsers hebben nieten in één van hun banden zitten, soms een enkel nietje, soms zelfs een kammetje van vier nieten. Als de nieten worden verwijderd zijn al die banden lek en moeten worden vervangen. Ik denk dat dit een actie is van een idioot die het fietsen hier niet welgevallig is.
Beekie ontsnapt tijdens de afdaling bij Winterberg aan de dood. Hij schat tijdens de afdaling een bocht verkeerd in en belandt op de weghelft voor het tegemoetkomende verkeer. Op een haar na kan hij de vangrail aan de andere wegzijde vermijden.
Onderweg stoppen we even en vinden onder een appelboom veel afgevallen vruchten. Enkele fietsers vinden ze heerlijk, ik vind het maar zure krengen.
De klim naar Winterberg is 742 meter hoog en dus lang. Nergens stijgt het meer dan 10% en dus is het goed te doen. Ik klim steeds met hartslag 138 tot 145 en dat is lang vol te houden. Peter de Rond klaagt dat zijn hartslagmeter op 185 slagen per minuut staat en vindt dat ie wel erg hard moet werken.
De regen komt soms met bakken uit de hemel. Jan Geel heeft vrijwel geen droge spullen meer aan boord. Jaren geleden heb ik speciale versterkte plastic zakken gekocht die lucht- en waterdicht afsluiten. Je kunt via waterdichte ventielen alle overtollige lucht eruit persen en zo een heel klein pakformaat bereiken. Ik heb twee van die zakken mee, één voor een reserve set fietskleding en één voor normale kleding. Verder zijn er twee velomobieltassen aan boord, één voor bestek en eten en drinken, en één met persoonlijke spullen als camera, paspoort, bril enz. enz.
De slaapzak en slaapmat liggen bovenop de plastic zakken en blijven ook goed droog.
In een groene plastic buidel zit alles voor bandenreparatie onder handbereik. De totaal drie lekke banden die ik had tijdens deze reis hebben totaal 20 minuten vertraging opgeleverd.
Eten, vooral snelle snacks, zijn onder handbereik. Jan Geel weet nu dat ie dat ook moet doen. Tijdens het klimmen raakte hij door de voorraad calorieën heen en viel stil. Na tien minuten en wat eten kon Jan weer prima naar boven. Overigens bewonderenswaardig dat een man van 69 jaar zo'n tocht zo goed aankan. Dan moet je wel heel sterk zijn.
De Burg Hohensolm is een prachtig slot waarvan de start van de bouw dateert uit 1320. Het is nu eigendom van de Evangelische Kerk in Duitsland die er de afgelopen 7 jaar zo'n 5 miljoen euro in heeft geïnvesteerd. De accommodatie is uitstekend met goede bedden en lekkere douches. Het eten vind ik maar zozo, een hamburger met vette pasta is niet helemaal mijn kostje.
's Avonds drinken we een glas bier en gaan ..... snurken. Niet ik, maar vooral Beekie zaagt het hele bos om het kasteel om. Ik heb goede oordoppen in en slaap een meter of acht bij hem vandaan. Ik hoor niks maar Peter de Rond, ook met oordoppen, gaat het bed uit en schudt Beekie hardhandig wakker.
136 km

Giessen 2010 1e dag

Gisteravond laat ben ik in Varsseveld gearriveerd. De ouders van Frank Cornelese hebben een prachtig vakantieverblijf aan hun huis gebouwd. De Foldycar kan goeddeels droog staan en de Quest wordt beladen met de spullen die voor de trip nodig zijn. Ik heb daar in de loop van de jaren een systeem voor bedacht dat komend weekend goed blijkt te werken.
Beekie komt met een zwaargehavende fiets aan. Hij is met de rechtervoorzijde keihard tegen een boomstronk gereden en kan meer dan 1200 euro schade noteren.
Na een paar glaasjes port en gezellig geklets met diverse ligfietsers, verdwijn ik naar de nok van het pand en slaap redelijk goed.
Om 8.00 uur vertrekt een sliert velomobielen, vrijwel allemaal Questen en een enkele Mango. Het is mooi weer en het licht glooiende landschap ziet er fraai uit.
Bij ACE in Winterswijk staat ook een aantal fietsers gereed en nadat er twee groepen zijn geformeerd, ik ga met de 'snelle' groep mee, wordt er vertrokken. Uiteraard moet Yvonne nog haar banden oppompen. Ik heb haar afgeraden haar hond Astra mee te nemen, maar dat is voor haar geen optie. Ik adviseer haar daarom thuis te blijven, haar tempo zou de groep bij het klimmen te zeer vertragen. Jullie begrijpen het al, dit is ook geen optie.
Het fietst heerlijk in dit mooie weer waarbij het tempo er lekker in zit. Wilfred krijgt problemen met zijn voorderailleur. Terwijl Bastiaan dit repareert, legt Wilfred het tafereel vast.
De middagpauze kunnen we als gebruikelijk in het zonnetje voor de LIDL doorbrengen. Als Bastiaan zijn gekochte spullen in de fiets wil stoppen lukt dat niet. Er moet heel wat gereorganiseerd worden voor hij er zelf weer bij kan.
We passeren de fabriek van Hase ligfietsen. Een aantal fietsers gaat even in de fabriek rondkijken, ik heb het al een keer gezien en blijf lekker op het gras in de schaduw zitten. Hase demonstreert de nieuwe regenkap over zijn trike. Het ziet er netjes uit, maar geef mij maar liever een velomobiel.
De dag verloopt verder zonder veel problemen. Wel zijn er in middag al de eerste klimmen. Sommige zijn zo steil dat enkele fietsers te voet naar boven moeten. Op de foto van Robert Frischemeier rijden we boven op een plateau. Steil omhoog betekent meestal ook steil omlaag. Voorrijder Jan van Steeg rijdt ruim 80 km/u als de bekabeling van zijn linker rem het begeeft. Hij moet nu met één rem tot stilstand zien te komen. Dat lukt niet en Jan besluit zijn voeten als ankers te gebruiken. Levensgevaarlijk voor die onderdanen, maar wat moet je. Aan het eind van de afdaling weet Jan met kunst en vliegwerk rechtsaf te slaan en wat omhoog te rijden. Op een boerenerf staat ie er wat pips en stevig geschrokken bij. Van Rob krijgt ie de remparachutes zodat eventuele latere afdalingen langzamer zullen verlopen. Gelukkig zijn we snel bij de Sorpesee en kan Jan een nieuwe remkabel monteren.
Het avondeten wordt bij de Italiaan ingekocht en smaakt prima. Ik snap alleen niet hoe sommigen een complete maxi pizza naar binnen krijgen, om van Beekie maar te zwijgen. Die laat voor twee personen bami aanrukken en eet het nog op ook.
180 km

Voorbereiding Giessen tocht

Komende weekend gaat er weer een flinke groep velomobielen naar Giessen. Ik ga ook weer mee, al heb ik getwijfeld of ik er wel goed aan doe. Op de eerste overnachtingsplaats bij de Sorpesee is dit jaar maar één huisje beschikbaar met maar 8 bedden. Betekent dat ik mogelijk op de grond zal moeten slapen. Dat op de grond slapen gebeurde tot op heden op een 3,5 cm dun Thermorest matje. Bepaald oncomfortabel om niet te zeggen dat ik vrijwel geen oog dicht deed.
H@rry maakt me attent op de matjes van Exped. Dit zijn donsgevulde matjes van 9 cm dik met een geïntegreerde pomp. Zo'n matje aangeschaft en dat lijkt een goede oplossing.
Aan de hand van een al jaren bestaande checklist scharrel ik alle spullen bij elkaar. Onwaarschijnlijk wat een hoop troep moet er toch mee. Extra t.o.v. een normale rit zijn natuurlijk de slaapzak, de mat, toiletspullen, dubbele fietskleding, kleding voor 's avonds, eten en drinken, opladers enz. enz.
Nadat alles verpakt is laad ik de spullen in de Quest. Dat gaat prima al is het gewicht fors.
Ik plak de schade van het afgelopen weekend dicht met een stuk ducktape zodat er geen water in het laminaat kan komen.
Alle tape en stroomlijn verbeterende maatregelen aan de onderkant van de Quest haal ik er af. Voor een goede koeling van de remmen is het beter ze niet op te sluiten.
De Schwalbe Super Moto band is snel en comfortabel, maar niet geschikt in de bergen. Bij zwaar aanzetten op steile hellingen vervormt de achterbrug heel weinig, maar net genoeg om de band in de wielkast te laten aanlopen. Zo'n rem wil je op dat moment echt niet hebben. Ook loopt de band heel snel tegen de wielkast aan bij het stouwen van de bagage. Daarom gaat er een Schwalbe Furious Fred van 50 mm breed om. De al 5500 km meegaande GoCycles op de voorwielen zijn nog in prima staat en blijven er gewoon om. Zelfs het van oorsprong aanwezige heel lage profiel is nog steeds niet helemaal weggesleten.
Tenslotte maak ik een boodschappenritje naar Castricum. Op mooi asfalt en boven de 35 km/u fluit de Furious Fred hoorbaar. Ook hangt de fiets iets meer achterover, maar het rijdt verder prima.
Vanavond na 19.00 uur neem ik nog afscheid van een overleden buurtgenoot waarna ik met de auto naar Varsseveld onderweg ga.
Ja ja Peter, ik neem port mee :).

Van Dam tot Dam en eerste schade

Vanmorgen fiets ik naar Heerhugowaard, de startplaats van de Van Dam tot Dam rit. De route gaat langs een aantal plaatsen waar het woord 'Dam' in voorkomt. Kees van Hattem, Rob Kaag en Jan Geel zitten al in de Quest te wachten. Het is met 11 graden C. ronduit koud en het begint wat te miezeren. Majoor Kees vertrekt al voor 10.00 uur, maar de rest wil nog even wachten of er zich mogelijk nog een deelnemer meldt.
We vertrekken in oostelijke richting naar Obdam. In Schardam voegt Jan Reus met de Alleweder zich bij de groep. Langs de IJsselmeerdijk gaat het zuidwaarts naar Edam en Volendam. Plotseling duiken er twee zwarte schapen voor ons op. Ik rij de beide beesten klem, maar ze schuiven de Quest gewoon terzijde en gaan er weer vandoor. Ze sjouwen achter Kees aan en hij probeert de rappe beesten te pakken te krijgen. Ze lopen zeker 25 km/u dus die exercitie is kansloos. We laten de beesten maar gaan.
Het regent al even en dat maakt het in combinatie met de pittige wind en lage temperatuur niet echt lekker.
We leggen aan bij een restaurant langs de dijk en laten ons de koffie met appelgebak, nogmaals hartelijk dank Jan G. voor de traktatie, goed smaken.
De schuimkap gaat erop en dat blijft de eerste uren zo. Via Edam en Volendam rijden we naar Monnickendam en onder aan de dijk naar Durgerdam. We krijgen een enthousiast applaus van enkele tientallen skeelers die ons netjes doorlaten en zo een erehaag vormen. Via Waterland komen we bij de splinternieuwe pont in Ilpendam. Kees financiert de overtocht en we rijden door het mooie Twiske. Daar moeten we stoppen voor een ruiter direct nadat ik langs een rood-wit geblokte paal ben gereden. Als ik stil sta krijgt de Quest een flinke tik van achter. Jan Reus is met de Alleweder achter tegen mijn fiets aangereden. Jan heeft geen schade, ik helaas wel. De gelcoat is over 12 centimeter weg en onder de reflecterende sticker achterop lopen de breuken door. De zon komt vaker in beeld en de schuimkap kan onderdeks.
We vervolgen onze weg naar de Zaanse Schans in Zaandam. Daar zijn we natuurlijk weer veel interessanter dan alle molens bij elkaar. Er staat een grote groep Aziaten op de dijk. Ze draaien zich als één man om en ze rennen op ons af. Tientallen meisjes schurken tegen de Questen aan en worden door vrienden en vriendinnen op de foto gezet.
Een Japanner vraagt of ie ons mag fotograferen. 'Natuurlijk', maar maak dan van ons ook een foto. Dat doet ie goed en de foto staat hiernaast.
Op het fietspad naast de Markervaart rijden tientallen Solexen. De dames en heren zijn een dagje op de huur Solex onderweg. Sommige schrikken zich rot als wij al toeterend langs de pruttelende oudjes rijden.
In De Woude drinken we koffie en praten we onder meer over aero-dynamica. Het afplakken van de voetengaten met 1 mm neopreen met een variabele spleet in het midden lijkt een heel goede snelheidsverbeteraar.
120 km
Totaal nu 8000 km.

Keramische lagers, een doodvonnis?

Het is wat stil geworden rond keramische lagers. Wat is nu de stand van zaken?
Zoals bekend zijn er twee soorten keramische lagers, vol-keramische en hybride keramische lagers. Vol-keramische lagers bestaan geheel uit keramiek, hetzij silicium-nitride (Si3N4) of zirkonium-oxide (ZrO2). Hybride keramische lagers hebben RVS lagerschalen en meestal silicium-nitride kogels.

Ernie Frieke heeft in publicaties na uitgebreide testen een 'doodvonnis' uitgesproken over keramische lagers. Is dit terecht? Ja en nee.
Ja, als je keramische lagers voor alledaagse toepassingen inzet. Keramische lagers lopen alleen merkbaar lichter als er geen smering wordt toegepast. Hybride keramische lagers moeten gesmeerd worden. Doe je dit niet, zie foto, dan vernielen de extreem harde keramische kogels de lagerschalen. Smeer je wel, dan is de extreem lichte loop verdwenen en kun je net zo goed een kwalitatief hoogwaardig stalen lager gebruiken.
Vol-keramische lagers, gebruikt in bijv. de vijandige omgeving van de naven van de voorwielen van de Quest, kunnen voor grote problemen zorgen. Hans Wessels heeft vorig jaar zijn 24-uur recordpoging al na enkele uren zien stranden door …. problemen met vol-keramische lagers. Vol-keramische lagers hebben een beperkte niet-slepende afdichting, mede daardoor lopen ze zo licht. In de remtrommels van de Quest verzamelt zich een mengsel van vet en slijpstof van de remmen. Als dit langs de afdichting de kogels heeft weten te bereiken ontstaan er een soort kievitseieren. Mooi om te zien, maar dodelijk voor een lichte loop. Het mengsel van vet en remstof kleeft aan de spiegelgladde kogels en remt als de beste zonder de rem zelfs maar aan te raken.

Nee, als je keramische lagers inzet voor specifieke toepassingen.
Vol-keramische lagers kunnen inderdaad zonder smering draaien en zijn voor specifieke omstandigheden, bijvoorbeeld bij recordpogingen, de aangewezen keus. In de recordfiets Whitehawk van Elan draaien door mij geleverde vol-keramische lagers uitstekend. De winst is ruim 10 watt in vergelijking met stalen lagers.
Voor wedstrijden vervang ik het standaard kettingwiel door een TerraCycle kettingtandwiel met keramische lagers. Elke rek is eruit en iedere trap is voelbaar raak. Direct na de wedstrijd verwissel ik de TerraCycle weer voor een kettingwiel met O-ring, de stilte is weer terug.

Het effectieve gebruik van keramische lagers is dus beperkt. Zeker ook omdat deze lagers alleen met goede persen mogen worden geplaatst. Het zonder goed gereedschap 'intikken' van keramische lagers levert vaak breuk of schilfering op. Ook al zie je soms geen schade, deze kan wel degelijk al aanwezig zijn. Een klein voordeel van hybride keramische lagers is dat ze niet roesten.
Alles overziende is het gebruik van keramische lagers in een Quest of Strada niet zinvol.

KMC CL566R ketting sluitschakel deugt niet

Tijdens de Ierland reis hebben we 2 schakels uit de ketting gehaald. Vervolgens de ketting weer met een KMC CL566R ketting sluitschakel gesloten. Tot ieders verrassing lag enkele dagen later plotseling de complete ketting 30 meter achter de Quest. De ketting bleek op de sluitschakel 'gebroken'. Eén helft van de sluitschakel, ook wel 'missing link' genoemd, lag onderin de derailleur afscherming. De andere helft zat nog in de ketting. Cees Roozendaal heeft de ketting geponst en problemen bleven verder uit.
Na thuiskomst Velomobiel.nl op de hoogte gesteld van mijn bevindingen. Volgens goed gebruik reageren de mannen laconiek 'we gebruiken ze al jaren'.
Gisteren vijf nieuwe setjes meegenomen en vandaag aan een test onderworpen. Ik schuif een setje in elkaar en steek twee stukken 4 mm nylon lijn tussen de pennen. Eén lus in de bankschroef, aan de andere ga ik met mijn volle gewicht hangen. Ook ruk ik meerdere keren uit alle macht aan de schakel.
Ik bevrijd de sluitschakel uit de bankschroef en kijk hoe vast ie zich heeft getrokken. Heel simpel, de schakel valt uit zichzelf uit elkaar en heeft zich dus in het geheel niet vast getrokken. Kennelijk zijn de toleranties te ruim.
Per saldo deugt het product niet en raad ik iedereen aan deze sluitschakels niet te gebruiken. Helaas zitten ze in iedere Quest en Strada die nieuw wordt afgeleverd. Mogelijk gaat dat in Nederland, met dank aan het freewheel goed, op slecht wegdek zoals in Ierland kan de ketting op deze sluitschakel 'breken'.
Ik ga op zoek naar goed sluitende sluitschakels en zal de KMC CL566R als ik weer eens in Dronten kom weer in het bakje kieperen.

Snel boodschappen doen in Dronten

Vandaag rijden Kees van Hattem, Jan Geel en ik naar Dronten voor wat boodschappen. Om 9.00 uur staat Kees al te wachten in Avenhorn. Het is mooi zonnig en met lichte rugwind schiet het lekker op. Jan staat op de toerit naar de dijk in Enkhuizen ook al gereed. Zijn nieuw gespoten Quest ziet er werkelijk als nieuw uit. De zon heeft de mist hier nog niet weggebrand. Na de grote hobbel in de afdaling onder het aquaduct geef ik even gas en dat levert 70 km/u op. Op de dijk rijden we de vochtige deken die mist heet in. Ik heb geen brilpoetsdoek onder handbereik, dan de bril maar af. Met zo'n kaarsrechte dijk zonder tegenliggers is wat minder gezichtsscherpte al gauw beter dan een bril vol met miniatuur waterdruppels.
Een vlak onder de wal liggende vissersboot laat zijn misthoorn loeien bij wijze van groet. Wij toeteren en zwaaien terug.
In hoog tempo rijden we door Lelystad en met de wind schuin achter voeren we het tempo op. Ik wil proberen binnen 3 uur van De Woude naar Dronten te rijden. Bij ruim 50 km/u vindt Jan het mooi en ik zie hem in mijn spiegels kleiner worden. Kees heeft al eerder afgehaakt. Ik trek door tot 57 km/u en hou dat vast tot de bebouwde kom van Dronten. In 2 uur 55 minuten heb ik de 96 km afgelegd.
Na de boodschappen, ook Kees winkelt voor deze en gene, rijden we noordwaarts. We hebben nu tegenwind en dat drukt de snelheid behoorlijk. Boven Lelystad ontwikkelt zich een forse bui, het wordt donkerder en donkerder. Ik probeer de bui voor te blijven en hou de snelheid na de sluizen op rond 43 km/u. We ontsnappen aan deze bui.
Halverwege de dijk stoppen we even en Jan trakteert op kokosmakronen.
Boven Noord-Holland is een flinke storing aangekomen en het gaat regenen. De kap er op en dat is geen luxe, het blijft tot voorbij Hoorn regenen. Ik let niet op en raak tot twee keer toe van de weg. Geen probleem, na een stukje hevig hobbelen heb ik het natte asfalt weer onder de wielen. Hadden we in Enkhuizen van Jan afscheid genomen, in Avenhorn gaat Kees richting Heerhugowaard. Na een laatste broodje ga ik door de Mijzenpolder naar De Woude. Na precies 6 uur fietsen heb ik de 192 km achter de rug.

Alligt kettingtandwiel

Na de tijdrit op Texel wil ik gauw weer stil rijden. Het TerraCycle ketting - tand - wiel maakt me veel te veel herrie om continue naar te moeten luisteren. Ik had eerder bij Velomobiel.nl een Alligt ketting - tand - wiel besteld. Dit kettingtandwiel is gemaakt van een geluiddempende kunststof die is versterkt met glasvezels. Naast het tandwiel zitten twee rubber O-ringen.

Na de montage ga ik onderweg naar Rob Kaag in Alkmaar. Rob probeert al weken mij een verjaardagscadeautje te bezorgen, maar we lopen elkaar steeds mis. Als Mozes niet naar de berg komt, gaat de berg wel naar Mozes :). Het eerste wat me opvalt is dat het kettingtandwiel behoorlijk stil zijn werk doet. Het waait Bft 4 tot 6, teveel wind om een definitieve conclusie te trekken, maar het lijkt heel behoorlijk. Wel moeten de O-ringen bewijzen dat ze voldoende lang meegaan. Als de O-ringen snel door de olie oplossen zal het lawaai weer toenemen. Ik hou jullie op de hoogte.
Montage bij km stand: 7670.

NB. Twee ervaren veelfietsers, Peter de R. en Wim R. hebben beiden het Alligt kettingwieltje nu 3000 km in gebruik. Peter schrijft in een commentaar op deze post dat het wieltje het bij hem zonder schade nog doet. Wim R. rapporteert dat het wieltje na 3000 km total loss is.

Tijdrit Texel 53,22 km/u gemiddeld, wow!

Het geheime wapen
Vanmorgen rij ik om 9.00 uur van huis. Ik wil de boot van half 11 halen. De eerste blijde verrassing is dat mijn Audi, lengte 4,83 meter met aanhanger en Quest van 2,85 meter samen toch maar 5,50 meter lang blijken te zijn. Dat scheelt nogal wat in mijn voordeel :). De tweede verrassing is dat er een veerboot ligt waar ik direct in kan rijden. Direct daarna gaat de klep dicht en blijkt er ook een afvaart om 10.00 uur te zijn. De veerboot heeft een vrijwel leeg laagste dek. Wel zijn er veel wandelaars aan boord voor de wandelmarathon op het eiland dit weekend.
Ik ben één van de eerste deelnemers. Mooi moment om even met de organisatoren van de tijdrit te praten. Het bestuur heeft besloten volgend jaar geen ligfietsers meer te laten deelnemen. De argumenten zijn dat wij toch een ander soort fietsers zijn, het evenement te groot wordt en de vrijwilligers te lang op hun post staan. Ook zouden de kosten van de Mylaps transponders te hoog worden. Zonder er een lang verhaal van te maken, ik heb het bestuur een uitgebreide brief geschreven en de argumenten trachten te weerleggen. Het bestuur heeft gelukkig besloten om de uitsluiting, zij zouden dit aan het eind van het evenement meedelen, niet wereldkundig te maken. Heeft o.m. te maken met het aanbod van Gerard Arends van de Ligfietsvereniging NVHPV om de technici van de tijdrit met het Mylaps systeem dat zij volgend jaar gaan inzetten, bij te staan.

Nadat ik eerst mijn laatste geheime wapen in de fiets monteer, hierover later, verwelkom ik alle ligfietsers, een hele ploeg, niet alleen deelnemers, maar ook begeleiding. Zoals gebruikelijk moeten aan de fietsen van Martje en Yvonne nog de nodige dingen gebeuren. Hun vrouwelijke charme brengt een heel legioen hulptroepen op de been. Jan Geel plakt de wielkasten van Yvonne's Quest af, oops, mijn eerste geheime wapen is niet meer uniek. Kees van Hattem en Rob Kaag wisselen de hele bandengarderobe van Juffrouw Katjes Strada.
Om 13.00 uur start Juffrouw Katje als eerste. Ik mag om 13.03 uur als zevende van start. Eerst plakt Jan Geel mijn racekap zodanig op de romp van de Quest dat er geen al te grote verstoringen in de luchtstroom optreden.
Het waait 3 Bft uit het noorden en dus is de eerste 15 km tegen wind. Geen nood, ik ga er met 54 tot 57 km u keihard tegenaan. In no-time staat de hartslagmeter op 160 slagen per minuut gebeiteld. Behalve een dunne zwarte slip heb ik niks aan, onder de kap wordt het sowieso bloedheet. Het fietsen gaat heerlijk en de hoge snelheden tegen wind deren me niet. Nooit raak ik buiten adem, zelfs niet als de hartslagmeter even naar 163 slagen per minuut gaat. Wel zet ik het verstelbare vizier soms even op een kier om wat frisse lucht toe te laten. Een nieuw geknipt vizier sluit veel beter dan het vorige exemplaar en de snelheid blijft hoog ook als ik even wat koele lucht toelaat.

Foto's keerpunt zijn gemaakt door Jan Hovestreijdt

Na een goed kwartier heb ik de eerste 15 km afgelegd. Onderweg heb ik alle eerdere starters ingehaald. Alleen Wim Rutten, hij rijdt maar 500 meter voor mij, laat zich niet inrekenen. Ik zwaai naar rechts om de omzetters, Kees van Hattem zet mij om, zoveel mogelijk tilwerk te besparen. Dan gaat het voor de wind terug naar Oudeschild. Al snel komt 60 km per uur op de snelheidsmeter. Helaas is de trapfrequentie wat te hoog, een direct gevolg van het 53-tands grote blad voor. 57-tands is beter, maar dat geeft weer beperkingen met het schakelen op de kleine bladen voor.

Deze mooie actiefoto is gemaakt door Marloes Dries

Als ik halverwege de terugweg ben verwacht ik wel te worden ingehaald door andere fietsers. Dat gebeurt evenwel niet. Alleen Ymte kan de benodigde ruim 60 km/u wel trappen en hij haalt me in.
Op de finish krijg ik veel enthousiaste reacties en even later zegt Kees dat ik derde sta en meer dan 53 km/u gemiddeld heb gereden. Dat is bijna ongelofelijk, zeker als je weet dat ik vorig jaar niet verder kwam dan 48,40 km/u. Wel kreeg ik toen 5 kilometer voor de finish kramp in mijn kuit.

Uiteindelijk komt mijn snelheid uit op 53,22 km/u gemiddeld. Ik laat Harry Lieben, Eduard Botter en zelfs de Viking uit Wieringen, Cees Roozendaal, achter me. Drie snelle nieuwkomers, Jan van Steeg, Wim Rutten en Alwin Visker, houden me van het podium.
Op de veerboot val ik in diepe slaap. Als iedereen al naar hun voertuigen is vertrokken tikt een vriendelijke fietser mij op mijn schouder en maakt mij wakker. In Den Helder zie ik de hele delegatie ligfietsers de kruising bij het Marinecomplex oversteken. Ik heb al lang groen licht als de sliert fietsers onverstoorbaar doorrijdt. Nou zie ik het eens van een andere kant :).

Wat zijn nou die geheime wapens?
Gocycle banden voor op 6 bar, een halve bar harder dan GoCycle als maximum adviseert en Schwalbe Super Moto achter op 5 bar zijn niet nieuw.
Wel nieuw is dat ik vrij uitgebreid de luchtstroom onder de Quest heb aangepakt. De voetengaten zijn voor 60% dichtgeplakt met Ducktape. Dit is zo flexibel dat ik er nog doorheen kan stappen. De wielen heb ik met een kartonnen sjabloon vrijwel ingesloten. Daarna heb ik het nageknipt in 0,75 mm polycarbonaat en met ducktape vastgeplakt. De wielen houden nog wel hun volledige stuuruitslag. Aan de buitenkant van de wielkasten zijn de inkepingen recht getrokken. Ook het achterwiel heeft eenzelfde behandeling gekregen.
Niet eerder heb ik de accu en het kettingscherm in de fiets verwijderd, nu wel. Spiegels, zelfs het kleine spiegeltje, zijn verwijderd.
Het vizier van de racekap heb ik zeer nauw passend gemaakt. Het vorige vizier stond er veel te ruim op.
In plaats van mijn mountainbike schoenen heb ik mijn oude raceschoenen tijdelijk in ere hersteld. Scheelt 100 gram per schoen.
Ik denk dat ook de Bebop pedalen een positieve rol hebben gespeeld. Zonder frictie in de knieën met veel 'free float' zijn dit heerlijke pedalen.
Als laatste heb ik vanmorgen het kettingwiel tijdelijk vervangen door een TerraCycle kettingtandwiel met keramische lagers. Je voelt nu dat iedere trap raak is waar het heerlijk stille Polycord toch een heel klein beetje inveert.
Is dat nou alles? Ja, technisch wel. Maar rij je daar nu bijna 5 km harder door?
Nee, zeker niet. Belangrijker is dat er zeer veel meer kilometers door mij zijn gereden. Inclusief de 2300 km in Ierland, Noord-Engeland en Schotland heb ik in 5 maanden bijna 8000 km gefietst. Vooral de laatste weken ben ik stevig met interval training bezig geweest. Dat is vooral goed om de hoge hartslagfrequenties lang vol te houden.
Het laatste en naar mijn mening ook belangrijke verschil is gewicht, lichaamsgewicht wel te verstaan. Ik ben nu 6 kg lichter dan vorig jaar.
Uitslag 2010




-