Mist in Noord-Holland

Ik heb vandaag wel zin in een lekker stuk fietsen. Als ik om kwart voor elf buiten ben is het mistig, kleddernat en rond het vriespunt. Het vizier beslaat met miljoenen kleine druppeltjes. Na het schoonpoetsen van het vizier met Turtle glasscleaner, heb ik vergeten om anti-fog en anti-rain te gebruiken. Terug naar huis dan maar? Welnee, dit is een mooie test om te kijken hoe het rijden met een geopend vizier bevalt.
Langs het Noord-Hollands kanaal rij ik noordwaarts om de brug in de Nieuwe Schermerweg te nemen. Er staat een hek voor de toerit dus dan maar doorrijden naar Oud Karspel. Via Schoorldam ga ik weer langs het Noord-Hollands kanaal naar De Kooy. Het rijden met het open vizier is wat frisser en het lijkt wel kouder te worden. Ik trek een extra shirt aan en duik de mist weer in.
De deflector die normaal het ontwasemen van de binnenkant van het vizier voor zijn rekening neemt, werkt nu als vizier om de meeste wind uit mijn gezicht te houden. Op de koptelefoon vermaken Snow Patrol en Mumford & sons me uitstekend.
Na de Kooy moet ik het links liggende fietspad verlaten en oversteken. Ik kijk in mijn rechterspiegel en zie geen verkeer. Ik steek over en schrik me kapot als er een levensgrote Dodge 4x4 naast me staat. De les is duidelijk, ook rechts moet een dode hoek spiegel komen.
Tussen Hippolytushoef en Den Oever schijnt de zon zelfs, heel prettig.
Bij de haven van Den Oever is de mist weer dik en ik zie tot mijn verrassing dat er een ijspegel aan mijn linker spiegel begint te groeien. Ook mijn haren bevriezen. Ik voer de snelheid op tot 40 km/u om het verschil met achteropkomend verkeer zo gering mogelijk te houden.
Jongelui met oude auto's racen op een braak liggend perceel landbouwgrond. Ze gaan niet zachtzinnig met hun auto's om. Als er één afslaat zet zijn vriend een dikke BMW met zijn achterste tegen de stilgevallen auto en duwt hem gewoon aan.
In Medemblik smaakt de dubbele espresso met een gloeiend hete appelflap meer dan goed. Ik word aangesproken door een van de gasten die met zijn vrouw en dochter van koffie met wat erbij genieten. Het blijkt de eigenaar van BBB te zijn waar we op Bike Motion uitgebreid mee hebben gesproken.
Ik zou eventueel nog wel via Enkhuizen willen rijden, maar het zicht wordt zo slecht dat ik dat uit mijn hoofd zet. Op het moment dat ik de Wieringermeer uit rij is mijn rechter voorband lek. Joe's Elite Racer sealant helpt me niet, behalve er een smeerboel van te maken. Binnen 10 minuten ben ik weer onderweg.
Het rijden met het geopende vizier bevalt goed. Met een stuk schuimplastic is de kap aan de achterzijde dicht te maken. Dan is er ook geen tocht meer langs het hoofd.
Via Heerhugowaard ben ik om kwart over vier weer thuis.
143 km

Grote medische sportkeuring

In december j.l. sprak ik een grote medische sportkeuring af. Door een sterfgeval in de familie is dit toen niet doorgegaan. Vandaag meld ik me bij het SMA Alkmaar, lokatie Broek op Langendijk voor een grote medische sportkeuring. Waarom zou ik dat willen?
Het fietsen, zelfs heel hard fietsen, gaat me prima af. Het 'probleem' is een heel lage hartslag gedurende de nacht van 32 tot 33 slagen per minuut.
Sportarts Frank Nusse, een bekende naam in de sportwereld, ontvangt me hartelijk. We praten wat over Apple, over wonen, we wonen vlak bij elkaar, en de reden van mijn bezoek. Voorafgaand aan het bezoek moet ik 3 pagina's A4 met informatie invullen.
Dan volgen er een groot aantal checks, uitblaasvolume, bloeddruk, bloedonderzoek en controles van spieren, gewrichten en evenwicht. Frank luistert omstandig naar mijn hart.
Dan mag ik mijn fietsschoenen aantrekken voor een maximaaltest op de ergometer. Ik krijg een flink aantal sensoren opgeplakt die worden verbonden met de ECG-computer. Helaas klikken de SPD pedalen niet in en moet er met toeclips worden gefietst. Dat gaat niet lekker en ik schiet er dan ook al snel uit.
Elke minuut wordt het fietsen zwaarder. Begonnen wordt met 90 Watt en trapfrequentie 80. Er komt steeds 30 Watt weerstand bij.
Helaas kan ik alleen maar duwen en nauwelijks trekken aan de pedalen, de gladde Sidi schoenen dreigen steeds uit de toeclips te schieten. Frank houdt me continue op de hoogte over het getrapte vermogen en de hartslag. Bij hartslag 140 trap ik 270 Watt. Ik krijg nog twee zwaardere stappen voor mijn kiezen. Bij hartslag 165 trap ik 330 Watt en maak ik net de tijd vol. 360 Watt zou ik waarschijnlijk nog even volhouden maar met de slechte schoenbevestiging vind ik het wel mooi zo.
Het herstel gaat prima en we kunnen de resultaten bespreken.
Het ECG toont in het begin wat 'overslagen'. Dit vindt Frank niet alarmerend, de meeste mensen hebben dit. Bij grotere inspanning verdwijnen de overslagen en wordt de hartfrequentie volkomen regelmatig.
De bloeddruk en andere bloedwaarden zijn uitstekend. De urinestaal geeft goede waarden. Het uitblaasvolume is met 5 liter 24% hoger dan normaal voor mannen van mijn leeftijd.
In dit licht ziet Frank geen probleem met mijn lage hartslag 's nachts. Ik hoef dan ook niet naar de cardioloog.
Na een uur kan ik me weer aankleden en de frisse buitenlucht in.

Schotse Hooglanders wijken niet

Vannacht regent en waait het hard. De weersverwachting is goed dus gaan Kees en ik een rondje duinen rijden.
Eerst naar Krommenie om de oude Zeedijk naar Beverwijk te bereiken. Het wegdek van de oude dijk heeft flink te lijden gehad van de vorst. Bovenop de dijk zeilt de Quest af en toe comfortabel voorwaarts.
In het drukke Beverwijk neem ik de rijbaan en hoewel Kees dat nogal spannend vindt volgt ie goed.
In Wijk aan Zee rechtsaf de duinen in. Alles is nog totaal in winterslaap. Kees gaat de Schapenweg op, een mooi maar onverhard pad. We spreken af koffie te drinken in Johanna's Hof in Bakkum. Vlak daarvoor rij ik ook een onverhard pad in. Dit is veel zachter door een dikke laag bladeren en dennennaalden. Kees dendert er met zijn brede Perfect Moirees 47 makkelijk overheen.
Na de koffie gaan we weer de duinen in, op weg naar Egmond aan Zee. Het wegdek bestaat uit klinkers en met de Primo Comets 1.75 op 6 bar rammelt het flink. Kees heeft er kennelijk weinig last van, hij rijdt 32 km/u, maar liefst 4 km/u harder dan ie daar normaal met Kojaks rijdt.
Hier en daar grazen Schotse Hooglanders. Plotseling staan we oog in oog met enkele grazers waarvan er één midden op de weg staat. We stoppen even om te kijken of het rund aan de kant wil gaan. Dat doet het dier evenwel niet. Kees rijdt er vlak achter langs en hoewel de Hooglander een poging doet om achteruit te trappen komt Kees er veilig langs. Ook ik wordt niet op de horens genomen en we kunnen weer verder. Door de weilanden westelijk van Heiloo rijden we naar Alkmaar. Daar nemen we afscheid en trap ik de laatste 10 kilometer langs het Noord-Hollands kanaal naar huis.
Mooie frisse winterrit.
93 km

Gele PVC tape

Geel gekleurd tape in de kleur van de Quest is bijna niet te krijgen. De gele tape van 3M, o.m. verkrijgbaar bij Conrad, is groengeel van kleur. Gele 19 mm tape wordt gebruikt door Velomobiel.nl om de randen van de boven- en onderkant van de Quest af te plakken. Wil je ditzelfde materiaal in 50 mm breed hebben om bijv. een beschadiging tijdelijk af te dekken, om Lycra vast te plakken of om andere aero-dynamische kunsten mee uit te halen, dan kun je als particulier zoeken tot Sint Juttemis.
Een uitdaging dus om dit spul te pakken te krijgen. Dit blijkt alleen te lukken als je 12 tot 24 rollen van hetzelfde soort bij de groothandel afneemt. Mooi om op te nemen in het pakket van Velomobielonderdelen.nl
Er zijn nu vier soorten in voorraad:
19 mm breed, 0,15 mm dik, 25 meter lang, glanzend geel PVC;
50 mm breed, 0,15 mm dik, 25 meter lang, glanzend geel PVC;
50 mm breed, 0,035 mm dik 66 meter lang, glanzend geel PVC;
38 mm breed, 0,23 mm dik, 2,5 meter lang, katoen geel scheurbaar.
Alle tapes, m.u.v. de dunne 0,035 mm laten zich goed plooien.
De foto's zijn gemaakt op de bovenkant van de Quest, met de kleur zit het dus wel goed.
De tapes kunnen worden besteld in de webwinkel velomobielonderdelen.nl

Rolweerstand versus luchtweerstand

Tijdens het fietsen hebben we te maken met weerstand, we gaan immers niet oneindig snel. De weerstand bestaat uit rolweerstand en luchtweerstand. Een Quest zonder aero-dynamische voorzieningen als bijv. een racekap heeft bij 40 km/u een rolweerstand van 38% en een luchtweerstand van 62%. We laten de mechanische verliezen, die zijn relatief klein, buiten beschouwing.
De rolweerstand neemt toe lineair met de snelheid, de luchtweerstand evenwel neemt kwadratisch toe.
Het verminderen van de rolweerstand van banden door lichter lopende bredere banden is heel effectief bij snelheden tot 30 km/u. Bij deze snelheid is de rolweerstand zelfs hoger dan de luchtweerstand. Bij hogere snelheden neemt de luchtweerstand heel snel een veel groter aandeel in de weerstand voor zijn rekening. Maar hoeveel dan wel?
Hans Wessels, een begenadigd rekenmeester, maakt de berekeningen.

De formules zijn volgens Hans simpel
P_rol = Cr * v
P_lucht = 0.5*rho*Cw*v*v*v

Gaan we er van uit dat bij 40 km/h 38% van het totale vermogen rolweerstand is dan kunnen we de volgende formule vinden voor het rolweerstandsaandeel:

P_rol% = 100%*980/(980+v*v)
Tabel met v in km/h.

v....Prol%
10....91
20....71
30....52
40....38
50....28
60....21
70....17

Deze cijfers zijn niet tot meerdere cijfers achter de komma nauwkeurig.
Hoofdprobleem is dat de Cw waarde van de fiets verre van constant is. Grofweg kun je stellen dat hoe sneller de fiets gaat hoe slechter de Cw waarde wordt omdat naarmate de snelheid hoger wordt de luchtweerstand zich meer gaat aantrekken van imperfecties van de body van de Quest.
Het blijkt bij hoge snelheid fietsen erg moeilijk te zijn om uit meetdata een betrouwbare Cw waarde te vinden. Windtunnel proeven die onlangs in Delft zijn gehouden, bevestigen dat. Hoe hoger de snelheid hoe eerder de lucht van laminair naar turbulent omslaat en hoe beroerder je Cw waarde wordt.
Verder heeft de massa van de fiets een beperkte invloed op de rolweerstand zoals met Kreuzotter zelf makkelijk uit te rekenen is.

Ymte Sybrandy kan een uur lang ruim 60 km/u met een Quest met alleen een racekap rijden. Wie kan hem bijbenen? In een Quest niemand. Tot vorig weekend bij races op de overdekte baan in Apeldoorn iemand met een ietwat vreemd uitgedoste Quest op de baan verscheen, Jan van Steeg. Jan heeft vrij uitgebreid gestudeerd op de aero-dynamica van de Quest en vastgesteld dat vooral aan de onderkant van de Quest veel te verdienen valt. Eerder al had ik zelf door het afdekken van de wielopeningen van de Quest met Lexan strippen de snelheid flink weten te verhogen.
Jan heeft wielkappen ontworpen die de wielkasten geheel afdekken. Hij heeft hiervoor een NACA 0021 profiel gebruikt, ongeveer hetzelfde profiel dat ook de Quest heeft. De brede lichtlopende GoCycle banden zijn nu vrijwel geheel afgedekt en de weerstand is extreem gereduceerd. Heeft het ook geholpen?
Nou reken maar. Jan blijkt Ymte nu ineens bij te kunnen houden, terwijl het verschil tussen de beide rijders in meerdere wedstrijden rond de 5 km/u was. Ymte heeft serieus geprobeerd Jan los te rijden, maar dit is niet gelukt. Helaas kreeg Jan een lekke band en kon geen poging doen Ymte te passeren.

Jan is de beroerdste niet en heeft zijn geheime wapen inmiddels al aan Ymte beschikbaar gesteld. Nog twee rijders en ik hebben nu een set in huis. De pluggen om de kappen voor dagelijks gebruik te vervolmaken en een makkelijk bevestiging systeem aan te brengen komen naar mij toe. Jan Reus zal de pluggen optimaliseren en er nieuwe mallen van trekken. Mogelijk kunnen daarvan later kappen beschikbaar komen voor de verkoop. De winst van 4 tot 5 km per uur is wel heel spectaculair.

Foto's in Omnisport Apeldoorn: Marjon v.d. Kraats

Vrouwen niet bloot, handel toch dood

Vrouwen bloot, handel dood. Dit is een oud gezegde dat in het midden- en kleinbedrijf wordt uitgesproken.

Vanmiddag rij ik richting IJmuiden. Het is prachtig zonnig weer met een frisse noordelijke wind. De pont in Buitenhuizen ligt al klaar en ik kan zo mee. Direct na de pont zou ik langs het Noordzeekanaal blijven rijden en in IJmuiden even kijken bij de Kop van de Haven. Ik rij de afslag naar de brug voorbij en ben op weg naar Spaarndam, ook goed. Het fietspad is slecht en het tempo moet rond de 30 km/u blijven om de Quest niet al te zeer te mishandelen. Tot mijn verrassing zijn ze nog steeds met de brug over de toegang tot het Spaarne bezig. Twee verkeersregelaars geleiden de stroom fietsers. Iedereen moet afstappen en doet dat braaf. 'U kunt niet afstappen meneer' zegt de regelaar. Inderdaad 'mag' ik blijven zitten om even later geblokkeerd te worden door auto's waardoor ik er toch uit moet.
Ik rij via Spaarndam naar Haarlem-Noord en Santpoort. Dan volg ik de route naar het IJmuider Slag, het strand van IJmuiden. Door de duinen zoek ik een weg naar het havengebied. Daar valt me weer op hoe de crisis heeft huisgehouden. Vele tientallen bedrijven hebben hun activiteiten gestaakt en mooie kant en klare winkels roepen op de gevels om het hardst om een slager, groenteboer, visboer, woonwinkel, bakker, kaasboer en ga zo maar door. Er zijn geen vrouwen bloot, maar de handel is toch dood.
Terug langs het Noordzee kanaal kom ik langs de chicane met de hekjes. Inmiddels is er door fietsers en brommerrijders een alternatief pad naast de hekjes gecreëerd waardoor de hekjes er voor spek en bonen bij staan.
Op het fietspad langs het kanaal kan lekker doorgereden worden. Even wat vaart minderen bij twee nare drempels om snel weer op de klaarliggende pont te rijden.

Langs de Nauernase vaart is het prettig midden op de vrij smalle dijkweg te rijden. In mijn spiegels zie ik een invaliden driewieler naderen. Hé... hij wil me inhalen! En inderdaad, de forse driewieler rijdt 42 km/u en komt langszij. Ik heb de wind recht op de kop en dan is 42 km/u nog pittig trappen. Het apparaat wordt voortgestuwd door een stinkende twee-takt motor, dus laat ik hem maar vooruit rijden.
Na 60 km ben ik lekker uitgewaaid weer thuis.
Totaal nu 11.400 km

Li-ion accu's onderhouden

Van Bergen Sports stuurde mij vrijdag twee nieuwe Therm-IC accu's. 'Weer service van de zaak' schrijft de importeur. Dat is heel netjes en een compliment waard.
De vraag blijft waarom die accu's zo snel kapot gaan. Dat komt omdat Li-ion simpelweg chemisch veroudert. Of je ze nou veel of weinig gebruikt maakt nauwelijks iets uit. Per saldo gebruik je elektrische voetverwarming maar enkele maanden van het jaar. Aan het eind van de winter laad ik de accu's goed op en leg ze weg. En daar zit nou precies het probleem. Het verouderingsproces verloopt het snelst bij volledig geladen accu's. Zeker 20% per jaar capaciteitsverlies wordt door de fabrikanten als normaal beschouwd. Bij een half opgeladen accu verloopt het verouderingsproces spectaculair veel langzamer, tot wel een factor 10 trager.
Jammer dat de fabrikanten daar zelf niks over vertellen. Ook kan koel bewaren de levensduur verlengen.
Dat is er ook de reden van dat er tot op heden vrijwel geen auto's met Li-ion accu's worden uitgerust. De ontwikkelingen gaan echter snel en vooral Li-Pol accu's hebben al een gunstiger verouderingsproces.
Li-ion of Li-Pol dan maar afschaffen? Nee, zeker niet. Er is geen accu soort dat zoveel energie in zo weinig gewicht kan opslaan.

De momenteel veel gebruikte NiMH accu's hebben nauwelijks last van chemische veroudering. Wel slijten deze accu's door gebruik meer dan Li-ion en Li-Pol accu's. De laatste test van de Consumentenbond toont aan dat de meeste NiMH accu's na 200 keer laden en ontladen al 20 tot 30% van hun capaciteit verloren hebben.
De testwinnaar van 1,2 Volt 2100 MaH AA NiMH accu's die hun lading heel lang vasthouden, de GP Recyko, was op de laatste dag van het afgelopen jaar voor minder dan € 1,50 per accu bij Conrad in de aanbieding. Daar was zoveel animo voor dat Conrad zijn voorraad meerdere keren verkocht en pas later kon leveren.

Rondje Waterland met een ongeduldige Majoor Kees

Kees van Hattem kondigde deze week op zijn blog aan dat hij vandaag naar Purmerend wilde rijden om een rendez-vous met Mick te hebben voor het overhandigen van Mick's schoenen. Kees zou, hij schrijft dat zelf op zijn blog, om 10.00 uur van huis vertrekken. Kees een beetje kennende bel ik om kwart voor tien naar huize Van Hattem. Kees blijkt al vertrokken. Niet slim zoals even later blijkt als Jan Geel om dertien voor tien bij Kees voor de deur staat. Kees kan weer terug naar huis waarna ook Rob Kaag tijd krijgt om aan te haken. Om half elf rijdt het drietal langs De Woude en sluit ik aan. De harde wind doet de Questen lekker zeilen.
In Purmerend zien we Jan Reus, Willem Vierbergen en twee splinternieuwe carbon Questen van Jules en Elly Boetekees. De nieuwe fietsen zien er prachtig uit en zowel Elly als Jules zijn buitengewoon enthousiast. Jan Limburg komt aangereden en meldt dat Mick met pech staat, niet ongewoon. De groep telt nu 9 Questen en vertrekt pal tegen wind langs het Noord-Hollands kanaal richting Amsterdam.
Elly kan nu gewoon met de groep meerijden en fietst kennelijk vrij makkelijk, ondanks een forse verkoudheid, 32 km/u tegen de harde wind in. Ja, dat is wel een groot verschil met de Versatiles :). Even later zien we Mick staan met een los geschoten Dyneema aandrijfkabel. Het repareren zal wel even duren en Mick moedigt ons aan door te rijden.
We worden ingehaald door een tweetal hardwerkende wielrenners. Jan Geel en ik denken hetzelfde en geven gas. Jan rijdt de voorste wielrenner bijna van de sokken, het gaat net goed. Zowel Jan als ik hebben nu profijt van de racekap. Ik versnel tot 53 km/u, let wel met Bft 5 op kop, en de wielrenners zijn snel ingerekend.

In het prachtige Waterland moeten we goed oppassen waar we rijden, er zijn een aantal diepe gaten door vorstschade in het wegdek. In Durgerdam ga ik als enige boven op de dijk rijden. Wel wat spannend met de harde wind als de Quest uit zichzelf 30 km/u blijft rijden. In Monnickendam is het terras van de Waag geheel leeg, een prima plek om enkele fietsen neer te zetten. Een onvriendelijke dienster is er als de kippen bij om Rob weg te jagen. Geen nood, we gaan een deur verder naar de Valkhaven in Katwoude.
Kees en Rob vieren het feit dat hun Questen 1 jaar zijn geworden en trakteren. Hartelijk dank mannen.
Elly en Jules inspecteren de banden van hun fietsen, we zijn allemaal door een tapijt van glas gereden bij een eerder vernield bushokje. Jules en Elly gaan terug naar de stad. Jan Limburg was al eerder afgehaakt.
Via het altijd drukke Volendam rijden we naar Edam. Jan en Willem gaan langs de IJsselmeerdijk richting Hoorn. Ik zet koers naar Midden Beemster, waar Jan, Kees en Rob rechtsaf slaan.
Om half drie ben ik thuis na een heel mooie rit.
92 km.

Prijzen toer- en racekappen bekend

Na enkele maanden hard werken aan mallen, pluggen en hulpgereedschap, is het nu zover dat de prijzen van de verschillende toer/ racekappen bekend zijn.
Een racekap wordt gebruikt om de snelheid te verhogen maar blijkt ook bijzonder comfortabel bij wind, regen en kou. Bij een goede racekap mag je erop rekenen dat deze boven 40 km/u drie kilometer per uur snelheidswinst oplevert. Bij 50 km/u zonder racekap zal de snelheid met racekap 54 km/u worden, een winst van 4 km/u.
De kappen zijn uitsluitend leverbaar in carbon/kevlarvezel. Carbon/kevlar is licht en stijf. Carbon/kevlar is taaier dan carbon alleen en levert een kap op die bij een ongeval geen scherpe randen veroorzaakt. Glasvezel blijkt minder geschikt voor een racekap. Bij gelijke stijfheid in vergelijking met carbon zou de kap erg zwaar worden en per saldo niet voordeliger.
De racekappen worden voorzien van een verstelbaar Lexan vizier met deflector. Dit vizier kan al rijdend deels worden opengezet om frisse lucht toe te laten. Racekappen zonder verstelbaar vizier veroorzaken vaak oververhitting van de rijder. De prestaties nemen dan drastisch af. Bijzonder is dat de rijder dit pas heel laat merkt en de racekap pas eraf gooit als de snelheid al meer dan 10% is gedaald. Met een verstelbaar vizier kun je net zoveel verse lucht toelaten dat oververhitting wordt voorkomen. Ook al staat het vizier op een kier, de snelheid lijdt daar nauwelijks onder. De kap wordt gespoten in een blanke lak of kleurlak naar keuze.
Een complete racekap uit carbonvezel, voorzien van verstelbaar racevizier en deflector kost € 549,- incl. btw.

De gedeelde toer/race kap is een variant op de racekap zoals deze bekend is. De toer/race kap wordt ook geheel uit carbon/kevlarvezel vervaardigd en heeft dezelfde vorm als de gewone racekap. De kap wordt in een carbon flens op de bestaande schuimkap geschoven. Het belangrijkste van deze kap is dat ie uit twee delen bestaat en makkelijk achter in Quest, Strada of Mango kan worden meegenomen.
De snelheid zal bij 35 km/u zonder kap toenemen tot 37 km/u, maar dit is niet de belangrijkste reden. Bescherming tegen regen, harde wind en kou is de hoofdreden om deze kap te introduceren. De kap wordt gespoten in een blanke lak of kleurlak naar keuze.
Wil je de kap niet gebruiken, dan is het mogelijk om een vizier te plaatsen op het liggende carbon gedeelte.
Een complete deelbare toer/racekap uit carbonvezel, voorzien van verstelbaar racevizier en deflector weegt 500 gram en kost € 399,- incl. btw.

De kappen worden in volgorde van bestelling vervaardigd en afgeleverd. De eerste kappen zullen over ongeveer een maand worden geleverd. Proefrijden is uiteraard mogelijk. Er zullen enkele kappen voor dit doel beschikbaar komen.
Bestellen is mogelijk in de webwinkel Velomobielonderdelen.nl.

Onverwacht rondje Noord-Holland

Vanmorgen even op audiëntie bij Robbedoes in Alkmaar. De fietspaden zijn wit van de opgevroren rijp, oppassen dus.
Rob haalt de originele hoes van de Jaguar E-type waar hij recentelijk eigenaar van is geworden. Inderdaad een heel mooi kind Rob! Kees van Hattem is er ook en ik stel voor om de rit te vervolgen met een rondje Noord-Holland. Kees heeft wel geen eten mee, maar is er direct voor in. Kees blijkt een paar gezinsverpakkingen alternatief krachtvoer in de tas te hebben, hij haalt het dus wel :).
Na Alkmaar noord rijden we langs de oostelijke oever van het Noord-Hollands kanaal naar Schoorldam. Dan de brug over en op Den Helder aan. Verschillende akkerbouwers zijn bezig met de oogst van boerenkool. Opvallend is dat het allemaal gewoon handwerk is. Met het mes de kop van de struik eraf snijden en in de kist van de meerijdende trekker gooien.
Bij vliegveld De Kooy stoppen we even bij het Texaco station voor een broodje. Hoewel het prachtig weer is, is het door de stevige wind toch vrij fris. Ik ga gauw weer onder mijn racekap zitten en we trappen samen naar Den Oever. Er zijn grote aantallen grutto's te zien. Toch gek, die vogels horen nu toch zuidelijk van de Middellandse zee te vertoeven.
Via Hippolytushoef koersen we op Den Oever aan. De hele haven ligt nog vol ijs en alles is nog in winterslaap. We stoppen niet in Den Oever, het restaurant is toch dicht, en richten de bolle neuzen van de Questen richting Medemblik. We hebben nu pal tegen wind en ik prijs de racekap. Het blijft even makkelijk om snelheid te houden en het comfort is prima.
In Medemblik houden we halt bij restaurant Kwikkel voor een dubbele espresso met kostelijke gloeiend hete appelflap.
Kees belt zijn vrouw Marian. Ik bemerk dat ie dat beter niet had kunnen doen :). Ja Kees, die grote afwas zou je toch echt zelf doen. De weg aan de zuidkant van de Wieringermeer heeft flink te lijden gehad van de vorst. Zware landbouwvoertuigen zullen er ook geen goed aan gedaan hebben. Ik rij in een gat en de klap is angstig hard. De band blijft gelukkig heel.
Via Aartswoud rijden we binnendoor richting Heerhugowaard. In de Berkmeer komt plotseling een Quest van links aanrijden. Dat moet Pé Koomen wel zijn. En inderdaad, het is onze krasse veelfietser. We praten wat waarna Pé weer richting Middenmeer gaat en Kees even later afslaat naar Heerhugowaard. De laatste 20 kilometer rij ik alleen via Ursem en Driehuizen naar De Woude.
Een heel prettige winterrit.
133 km.

Toer- en racekap ontwikkeling vorderen

Dagelijks informeren meerdere velomobiel eigenaren naar de toer- racekap. Jan Reus doet vandaag verslag van de vorderingen. Het gaat niet heel snel omdat gaandeweg de ideeën worden bijgesteld en de kap nog mooier en effectiever wordt. Eerst hadden we het idee dat de deelbare kap met drukkers op de schuimkap zou moeten worden vastgezet. De kap zat wel muurvast, maar sloot niet mooi aan op de schuimkap. Nu is het idee om een kraag te maken waar de toer- racekap van achter ingeschoven wordt. Dit maakt het mogelijk om de heel belangrijke deflector goed te positioneren. Ook kan er als de racekap niet nodig is wel een vizier op de koolstof plaat voor het hoofdgat worden geplaatst.
De foto's spreken voor zich.
Voor nog meer uitleg ga dan even naar de blog van Jan.

Picanto op ramkoers

Vanmiddag rij ik naar Hoorn om Jan Reus een vizier te bezorgen. De route gaat onder meer langs Grosthuizen. Daar steek ik de grote rotonde in de weg Edam - Hoorn over. Althans, dat denk ik. Van rechts komt een blauwe Kia Picanto met hoge snelheid aanrijden. Ik mag toch hopen dat de bestuurder nog voor de haaientanden tot stilstand komt. Nou nee, dat lijkt niet te gebeuren. Ik rij met 30 km/u de rotonde op en wil volgens goed gebruik zo weinig mogelijk snelheid verliezen.

De bestuurder van de Kia heeft me veel te laat in de gaten en komt slippend tot stilstand, nog een meter verder dan het ook blauwe autootje op de Google Streetview foto. Door hard te remmen, met dank aan de grote remtrommels, sta ik net op tijd stil. Er is nog een halve meter tussen de neus van de Quest en het linker portier van de Kia. Een ontredderde mevrouw staart me door het raam aan en roept 'er is daar toch een fietspad'. Ik zeg haar dat ik helemaal niet van het fietspad gebruik hoef te maken. Mevrouw kan niet verder rijden en gaat aan de kant staan om bij te komen.

Ik vervolg mijn weg en zie kilometers verder de blauwe Picanto langzaam achter me rijden. Ik ben de beroerdste niet, stop en klim uit de warme Quest. Mevrouw wil graag nog even met me praten, ze is nogal van slag. 'Ik moet het van me af praten'.
Ze zegt me daar werkelijk niet verwacht te hebben en heeft de rotonde alleen op auto's gescand. Ze vraagt zich af of ik er wel mag rijden. Dan valt me op dat ze een pantalon behorend bij een politie uniform draagt. Als ik haar vraag of ze mogelijk politie agente is, blijkt dat te kloppen. Ik leg haar uit dat ik daar wel degelijk mag rijden.
Nu ze vaststelt dat ik er nuchter onder ben, is ze opgelucht en kan haar weg weer vervolgen. Als we uitgesproken zijn komt de bemanning van een politiewagen vragen of wij ons gesprek op een parkeerhaven willen vervolgen.

Lezers die eerder vandaag deze post lazen zien nu een nieuwe eerste 'opname'. Kees Schouten maakte me attent op de mogelijkheid om een interactieve versie van Google Streetview in mijn blog op te nemen. Kees, bedankt voor de tip.

Kniepertjes zijn heerlijk, maar ....

.... je moet er wel wat voor over hebben. Extreme gladheid en een zware regen- en windbui bijvoorbeeld.
Als ik vanmorgen uit het raam kijk is alle water rond onze boerderij weer bevroren. Buiten blijken de straatstenen te zijn voorzien van een dun laagje ijs. Met grote moeite lukt het me om op de dijk voor ons huis te komen. Eenmaal in de Quest blijk ik zelfs het heel vlakke talud voor de pont niet op te komen. De Quest glijdt als een dronkenman alle kanten op. Weer uit de fiets strompel ik met stramme benen de pont op. Het fietspad is ook glad, eigenlijk alles waar de zon nog niet op schijnt is spekglad. Kassie-an rij ik naar Heerhugowaard waar de eerste fietsers ook al zijn komen aan glibberen.
In huize Van Hattem gaat de koffie en wat lekkers er wel in. De muis en juffrouw Katje komen bijpraten en gaan daarna hun eigen weg. Ted de Lange, hij verkocht helaas de verkeerde fiets - een Mango sport - komt onverwachts op een Greenmachine aanrijden. Ben, Marcel en Martin zijn uit Friesland komen fietsen, petje af met deze wegomstandigheden.
Even na twaalf uur vertrekken 16 velomobilisten en één tweewielige ligger voor een rondje polder rondom Heerhugowaard. De wegen zijn niet glad meer en het is heerlijk rustig rijden met snelheden tussen 25 en 30 km/u. Dat levert een gemiddelde hartslag op van rond 90 slagen per minuut.
In Obdam drinken we koffie bij familie van Pé en Tiny. Zij verwelkomen ons hartelijk en de koffie met gevulde koek en kerstkrans smaken uitstekend. Als we na een goed half uur vertrekken fietsen we linea recta een winterse bui binnen. Het waait hard en de fiets versnelt zonder trappen tot 30 km/u. De regen hagelt op de kap maar binnen blijft het lekker droog en warm. De Friese delegatie vertrekt op het meeste noordelijke punt van de route weer richting Afsluitdijk.
Mick 'liever sleutelen aan een goedkope fiets' blijft achter. Zijn ketting is er voor afgelopen maar al snel heeft ie het probleem gefixt. We verliezen de groep uit het oog en ik rij via de Waerdse Tempel naar de Smaragd.
Daar worden in hoog tempo de Kniepertjes gebakken, heerlijk met slagroom. Cees en Anita Roozendaal komen ook kniepertjes eten.
Na een uurtje kletsen gaat iedereen weer op huis aan.
Kees, Marian en Wanda, bedankt voor de organisatie van een zeer geslaagde Kniepertjes tocht.
88 km
Totaal in Quest 404 nu 10750 km (vanaf april 2010)