Ontwikkeling velomobiel band en Bike Motion

Vandaag met Kees van Hattem, Matthijs Leegwater en Jan Geel naar Bike Motion in Utrecht. Om even na tien uur zitten we op de stand van Vredestein aan de koffie met Harry Peppelman. Matthijs is officieel testrijder voor Vredestein en hij kent Peppelman uiteraard heel goed. Het gesprek gaat natuurlijk over de ontwikkeling van een nieuwe velomobiel band. Het blijkt nu geen prioriteit te hebben bij Vredestein en de oorspronkelijke toezegging om in oktober een besluit te nemen over het al dan niet ontwikkelen van een dergelijke band, is niet haalbaar gebleken. 'Het zal wel januari worden' memoreert Harry.
Aanvankelijk had ik enige schroom om met andere bandenfabrikanten te praten, die schroom heb ik overwonnen. Wel heb ik tegen Vredestein gezegd dat ik niet uitsluitend meer met hen in gesprek ben. Harry kan daar wel mee leven.
Inmiddels gaan de ontwikkelingen bij Schwalbe voortvarend. Deze week heb ik de uitgebreide specificaties en verantwoording daarvan in het Duits vertaald en naar Schwalbe gezonden. Op hun verzoek zal ik nog enkele referentie banden naar Duitsland opsturen.
Het ziet er al met al best hoopvol uit, zeker omdat ik van Hans van Vugt heb vernomen dat de hoofddirectie van Schwalbe in principe akkoord is met ontwikkeling van een velomobielband. De naam heb ik al bedacht, Kojak VM Radiaal.

En dan Bike Motion. Best heel leuk, maar mijn god wat staat er veel van hetzelfde. Het ziet er allemaal mooi uit en de prijskaartjes variëren voor een complete racefiets van 499 euro tot 4000 euro per kg voor een fiets van 4,39 kg. Die racefiets kost dan dus 17.560,- euro. Ligfietsen zijn er niet en verkopers van waterdichte losse broekspijpen snappen niet dat wij dit soort zaken nooit nodig zullen hebben.
Enkele fraaie zaken die mij opvielen zijn de elektrisch bediende Shimano derailleur, fietsschoenen van het merk Lake en brede superlicht lopende banden van het merk GEAX. Ook doet het me deugd dat SuperNova de E3 25% meer licht en een betere lichtverdeling heeft weten te geven.
Bij Schwalbe bracht ik de lekke binnenbanden ter sprake. Toen ik het toverwoord Velomobiel uitsprak had Schwalbe de oorzaak daarvan direct in beeld, vervorming van de buitenband. Eén van de Schwalbe mensen rijdt al lang met de SV14 en de Super Moto en dat blijft heel... bij een MTB.
Verder een leuke beurs met een totaal ontoereikende horeca. Meer dan een half uur in de rij staan voor een broodje betekent volgend jaar natuurlijk brood mee. Dat bedenk ik niet alleen zelf, ook mede wachtenden in de rij hoor ik mopperen.

Lakstift en duinrit

Gisteren hebben we de getordeerde ketting een halve slag gedraaid. Het al aanwezige sluitschakeltje laat zich niet losmaken. Geen nood, ik pons de ketting los, draai deze een halve slag en zet de ketting met een nieuwe sluitschakel weer vast. Ik mag het van Kees goeddeels zelf doen :). Weet ik ook een keer hoe mijn kettingpons werkt.
Vandaag is het windstil weer, een zonnetje en een onwaarschijnlijk hoge temperatuur van rond 18 gr. C. We rijden met een shirt met korte mouwen, heerlijk. Eerst even langs Otomax in Beverwijk om een oranje lakstift te kopen om het tiloog onopvallender te maken. De rit langs het Noordzeekanaal is prachtig. 35 km/u en een hartslag van 96 bpm is pure verwennerij. De ketting is mooi stil en het schakelen verloopt nu prima.
Nadat we de lakstift hebben gehaald rijden we dwars door Beverwijk naar Wijk aan Zee. Daar zoeken we de eerste mogelijkheid om linksaf de duinen in te rijden. De rit door de Kennemer duinen is heel fraai. Veel bomen zijn in fraaie kleurschakeringen te zien. Er zijn flink wat fietsers, waaronder veel wielrenners, onderweg. Eén racefietser moeten we toch wel verschalken. Op het matige wegdek versnellen tot 35 km/u kost wat energie, maar dan is de wielrenner ook wel gezien.
We passeren een tiental Schotse hooglanders. Even later, we naderen Egmond, staan een behoorlijk aantal Galloway runderen in de duinen. De beesten blijven rustig door eten en zijn niet bang. Ik probeer een foto te maken, nog niet eens zo makkelijk met de bijna zwarte harige vacht van de beesten.
Opvallend aanwezig zijn ook veel paddestoelen, sommige met een doorsnede van wel 20 cm. Ik ken de soort niet, maar er zal vast wel een lezer zijn die dit wel weet. Voor dit soort fotografie mis ik natuurlijk wel mijn spiegelreflex met macrolens, maar ik denk dat de plaatjes wel aardig zijn gelukt. Wij zijn niet de enigen die de paddestoelen ontdekt hebben, een mevrouw ploft naast me neer en maakt vrijwel dezelfde opnamen.
Dan vindt Kees het genoeg en wil weer doorrijden. Een oudere man met een prachtige mountainbike heeft de Garmin GPS in mijn fiets gezien en wil daar het nodige over weten. Terwijl ik op mijn buik lig te fotograferen had de GPS wel tien keer gestolen kunnen worden.
We rijden even naar de boulevard in Egmond aan Zee waar twee vriendelijke vriendinnen onze Quest wel kunnen waarderen.
Het weer wordt slechter, de bewolking wordt dichter en we rijden nog een stukje richting Bergen. Halverwege slaan we rechtsaf om via Heiloo, het begint nu echt te regenen, de pont van Akersloot te bereiken.
Kees gaat noordwaarts, ik ga met de schuimkap erop richting De Woude.
Mooie rit met zeldzaam weinig wind.
75 km totaal nu 6912 km.

Naschrift
Vasco reageert over de soort paddestoel als volgt:

Parasolzwam, erg smakelijk
Groet,
Vasco

Schwalbe specs niet OK en ketting getordeerd

Nogal eens betrap ik Schwalbe erop dat zij de specificaties voor hun binnenbanden wel erg ruim nemen. Soms zo ruim dat ze gewoon fout zijn. Twee voorbeelden. De extra light 406 SV7c zou tot 60 mm brede buitenbanden moeten kunnen worden gebruikt. Dit is absoluut onjuist, ze gaan zelfs kapot in 50 mm brede banden. In de praktijk blijven ze maar even heel en scheuren dan in de lengterichting over meerdere centimeters open.
Ditzelfde gebeurt met de SV14. Deze zou tot 60 mm brede banden moeten kunnen worden toegepast. In de 60 mm brede Super Moto buitenband gaat deze binnenband in no-time kapot, weer met de kenmerkende scheur in de lengte richting. Nu lost de SV13F dit wel op, maar dat zouden de klanten - Harry Lieben ondervond dit ook - niet zelf moeten uitvinden.

Bij de vervanging van de kettingwieltjes door een kettingbuis is de ketting los gehaald. Na de montage heb ik het gevoel dat we de ketting niet goed aan elkaar hebben gezet. De ketting loopt er daarna enkele keren zonder reden achter af en de afstelling van de versnellingen verloopt moeizaam. Vanavond ben ik met de banden bezig en valt me op dat de ketting zichtbaar tordeert alvorens de kettingbuis in te gaan. Om zeker van mijn zaak te zijn knoop ik een smal reepje katoen om een schalm met het knoopje aan de voorkant. Ik haal het derailleur kapje los en wat ik vreesde gebeurt, het reepje katoen is een halve slag gedraaid en gaat met het knoopje aan de achterkant door de derailleurwieltjes. Bij het voortandwiel komt het katoentje nu beurtelings aan de voor- resp. achterkant van de ketting langs.
Klusje Kees?

Lelystad - Enkhuizen - Lelystad 2009

De hele week twijfel ik of ik de komende Lelystad - Enkhuizen - Lelystad 2009 kan rijden. Dinsdag met Kees nog mijn linkerknie overbelast, de oude kwaal van kramp in mijn rechterkuit bederft het wedstrijd rijden meestal. Gisteren besluit ik toch te gaan, het weer zal behoorlijk goed zijn al waait het Bft 5 met vlagen tot Bft 6.
Ik neem een gok met de banden en plaats op de voorwielen de snelle GoCycle banden, achter monteer ik de Schwalbe Furious Fred. Om half elf rij ik met de Quest op de aanhanger weg en neem de route die Kees met enkele medefietsers zal rijden naar Lelystad om mij aan te moedigen. Pas bij het begin van de dijk stuit ik op de groep die behalve uit Kees, Yvonne, Martje, Cees R. en Matthijs bestaat. Ik toeter omstandig en alle handen gaan omhoog.
Om 11.15 uur ben ik als eerste op het kale startterrein, de heg is geheel gerooid. Even later komen de volgende deelnemers aan en het wordt direct een gezellige boel. Iedereen mag zijn eigen startpositie kiezen en met intervallen van 2 minuten wordt er gestart.
Kees en Matthijs ontfermen zich over de fiets van de Muis en lossen haar banden probleem op.
Tijdens het inrijden ga ik richting Lelystad om na terugkomst voor een open brug te staan. Ik hou de lange broek aan en start rustig.
Het eerste deel gaat voor de wind en ik rij rond 56 km/u. Het kan wel harder, maar ik wil mijn kruit niet verschieten voor de moeilijke terugweg. Op een moment rij ik door veel glas en hoop maar dat ik er door heen zwijn. In de buurt van Enkhuizen, ik heb dan al diverse deelnemers ingehaald, staat Corinne van Noordenne in de berm een band te plakken.
Op het keerpunt pakt Allert me bij de staart en in één keer word ik een halve slag gedraaid. Het omhoog klimmen uit het dal van het naviduct is als vanouds loodzwaar. Ik heb de eerste helft afgelegd met een gemiddelde snelheid van 50,3 km/u. Het eerste stuk van de terugweg gaat met 55 km/u best snel. Dan draait de dijk meer en meer in de wind en wordt het moeilijker. Mijn vizier beslaat en de hele verdere weg hou ik mijn linkerhand tussen het vizier om nog iets te blijven zien.
Tot mijn verrassing blijft de kramp langer weg dan de vorige keer. Wel krijg ik een paar pijnscheuten te verduren en van schrik laat ik het tempo wat zakken. Echte problemen blijven evenwel uit en ik kan tegen de flinke wind 42 km/u blijven rijden. Mijn hartslag is nu 152 en dat betekent dat ik hooguit nog een kleine 2 km/u harder zou kunnen rijden. Mijn gemiddelde loopt wel flink terug en op de finish heb ik nog 46 km per uur over. Dit is 0,9 km hoger dan vorig jaar en ik word met 1.06.28 uur weer 11de van 36 deelnemers. Ook dit jaar weer direct na Niels van der Wal. Ymte verslaat het hele veld met afstand, typisch een geval van de buitencategorie :).
Na de wedstrijd haalt iedereen zijn spullen weer uit mijn auto. Dat gebruik is ontstaan toen ik nog een levensgrote bus tot mijn beschikking had.
Na de wedstrijd is er erwtensoep en is het gezellig napraten.
Voor de bekendmaking van de uitslag worden Gerard en Toni door Jos Hendriks in het zonnetje gezet voor hun jarenlange inzet voor de tijdwaarneming.
Om vier uur gaat het Noord-Hollandse smaldeel weer de dijk op naar Noord-Holland. Ik ga traditiegetrouw met een groep mensen naar Allert's huis in Lelystad waar de Chinese maaltijd prima smaakt. Bij het vertrek zie ik dat de Quest schuin op de trailer staat. De linker voorband is lek. Of het lek al tijdens de wedstrijd is ontstaan weet ik niet.
Om half negen ben ik, weer via de dijk, terug op het eiland.
Tevreden met het resultaat en blij met het vrijwel wegblijven van de kramp kijk ik terug op een heel mooie wedstrijddag.

Compagnie van Brederode

Vanmorgen rijden Kees, Martje, Ron en Katinka ons eiland op. Na de koffie rijden we met prachtig weer, 14 gr. C en een lichte zuiden wind naar Santpoort om een bezoek te brengen aan een middeleeuws tableau 'De Compagnie van Brederode'. Zij hebben hun tenten opgeslagen binnen de ruïne van Brederode in Santpoort, een toepasselijker plek is niet te bedenken.
Marian van Hattem, Kees' vrouw komt ons in middeleeuwse kleding al tegemoet met een houten knots. 'Wie moet er getuchtigd worden?'. Buiten wordt muziek gemaakt door een drietal muzikanten. De schutterij met kruisbogen is beneden in de tuin van de burcht actief. Iedereen mag schieten, leuk om te zien. Er wordt gekookt op een ouderwets vuur in een gat in de grond. Binnen in de ruïne worden middeleeuwse ambachten gedemonstreerd. Marian spint wol en een collega giet tin.
Er worden veel middeleeuwse gebruiksvoorwerpen getoond. Wat ik niet wist is dat er in de middeleeuwen ook al internet was. Het label in de kraag van een middeleeuwse tuniek toont dit duidelijk aan :).
We luisteren een uurtje naar de bijzonder leuke muziek, zitten lekker in de zon en verbazen ons over de talloze lieveheersbeestjes en vliegspinnetjes, een late eruptie van moeder natuur.
Als de broodjes op zijn gaat het weer noordwaarts. Eerst nog even lichte paniek. Katinka zakt met haar voorwiel tussen de planken van de brug en moet geholpen worden om uit de benarde situatie te komen.
Kees neemt een mooie route door bos waar de bladeren al massaal zijn afgevallen.
De route gaat weer via pont Buitenhuis. Dan linksaf om met de wind in rug de prachtige Zeedijk te nemen.
Kees slaat bij de provinciale weg niet rechtsaf, maar steekt over en trakteert ons op een mooie route over de eeuwenoude Lagendijk. Bij het strand van Dorregeest stoppen we even en de laatste etappe naar de pont Akersloot is snel afgelegd.
Daar scheiden onze wegen en met 42 km/u, ik mag met Marian mee naar de fysiotherapeut, ben ik om half vijf thuis.
Mooie rustige rit en een leuke bestemming.
67 km.

Rondje Noord-Holland

Het is vanmorgen 5 graden C. als ik onderweg ga naar Heerhugowaard. Met Kees rijden we een rondje Noord-Holland, nu een keer linksom. Wij rijden door midden Noord-Holland en komen langs het veelbesproken Wognum. Vanuit Medemblik gaat het noordwaarts. Kees begint vrijwel direct stevig door te rijden. 40 km/u is niet genoeg, hij heeft er echt zin in en Kees voert de snelheid op tot 48 km/u. Dat smaakt naar meer en ik gooi er met 52 km/u nog een schepje bovenop. Dat is Kees te gek en ik zie hem langzamerhand in mijn spiegels verdwijnen.
Vlak voor Den Oever voel ik mijn linker knie. Ik laat me uitbollen en zie al vrij snel Kees weer aankomen. Hij heeft tot 53 km/u gereden om in mijn buurt te blijven. De horeca in Den Oever is, met uitzondering van een visrestaurant, gesloten. We eten een meegenomen broodje en drinken een drankje in het zonnetje.
Dan draaien we de solide zeedijk op en verlaten deze al snel weer om over het voormalige eiland Wieringen naar Den Helder te koersen. Mijn knie blijft zeuren, geen best voorteken voor de wedstrijd Lelystad-Enkhuizen-Lelystad komend weekend.
Buiten Hypolytushoef rij ik bij wegwerkzaamheden verkeerd en dreig de snelweg op te rijden. Er is een bypass maar ik heb niet in de gaten dat mijn rechterwiel op een hoge zandwal terecht komt. Ik dreig om te slaan en ik vraag aan Kees of ie mij wil helpen uitstappen. Kees wil weten wanneer een Quest nu echt omslaat en trekt licht aan de rand van het instapgat. De Quest kantelt nu echt en Kees heeft handen en voeten nodig om me overeind te houden. Ik klamp me aan Kees vast en stap uit. Wat een klucht.
Op het asfalt teruggekomen zit ik op de achterkant van het instapgat. Het waait echt stevig en de Quest begint te rijden. Met mijn armen uit elkaar vergroot ik het wind vangend oppervlak en de fiets versnelt verder. Kees vindt het wel een plaatje waard.
In Den Helder denk ik dat wij koffie gaan drinken. Kees gaat op zoek naar wat ie zegt 'een bruin café'. Dat blijkt er niet te zijn en we belanden in Huisduinen in de fraaie uitspanning Nogal Wiedes. Van daaruit is prachtig de Razende Bol te zien. Kees trakteert op dubbele espresso met appeltaart, heerlijk. Er blijken naast ons twee wielrensters uit Beverwijk te zitten. De vriendinnen zijn onder de indruk van de snelheid die wij zeggen met onze Quest te halen.
Ik heb geen behoefte met mijn gammele knie om de route door de duinen te rijden. Nu maar even op het vlakke blijven en op naar het fietspad langs het Noord-Hollands kanaal. Dat levert een aardige omweg op, het vliegveld De Kooi ligt in de weg en hoewel we al bijna in Callantsoog waren, zijn we nu weer terug in Den Helder ;).
Op het fietspad langs het kanaal kan ik, ondanks de pittige tegenwind, rond 30 km/u per uur aanhouden. De knie blijft zeuren, maar het blijft doenlijk.
Onderweg worden we verschillende keren geconfronteerd met auto's die onze doorgang totaal versperren. Kees kan in Sint Maartensvlotbrug niet verder door een bus die heel lang het fietspad verspert, ik moet lang wachten als een tweetal jonge dames onze passage versperren. Ze zegt heel lief 'sorry' en dan is het natuurlijk prima :).
Via Alkmaar komen we uit bij het grote tuincentrum van Ranzijn. Daar scheiden onze wegen en begin ik aan de laatste 12 kilometer naar De Woude.

Vandaag heb ik provisorisch het Versatile ruitje op de Quest geplakt. Ik ben er nog niet erg van overtuigd. Het eerste oordeel is dat de beperking van het zicht, ik kan net over het ruitje heen kijken, niet opweegt tegen de geringe beperking van wind in mijn gezicht en op mijn bovenlichaam.
Waarom geeft mijn linker knie trouwens problemen? Links heb ik nog nooit problemen gehad, wel rechts. Ik denk dat het komt omdat het SPD schoenplaatje na de laatste verplaatsing niet helemaal goed staat. Ook is het plaatje erg vast aangedraaid waardoor de schoen bijna niet kan draaien.
Frisse maar mooie rit van 165 km.

Tacx keramische derailleur wieltjes

Vanmorgen sta ik onder de douche, hoofd vol shampoo als er plotseling geen druppel water meer uit de douchekop komt. Een waterleidingbuis is kapot en de reparatie duurt een paar uur. Kees wil ik waarschuwen dat we noch koffie kunnen zetten, noch het toilet kunnen gebruiken. Volgens goed gebruik is Kees al onderweg en zijn GSM doet weer niet waar deze voor is gemaakt. Even later is Kees er en vlak na de middag is er ook weer water en kunnen we ons laven aan een goede espresso.

Kees wil de Tacx T4065 derailleur wieltjes wel even vervangen. De standaard derailleur heeft metalen glijlagers en dat is niet erg geavanceerd. De Tacx wieltjes hebben hybride keramische lagers en dat loopt een heel stuk beter. Bij Derks Wielersport zijn ze voor € 21,95 per set van twee te koop.

Overweeg je om dit ook te doen, let dan op een paar zaken. Allereerst zijn er een boven- en een onderwieltje. Dit staat er als 'upper' en 'lower' op. Monteer bij de vervanging de juiste passende kunststof opsluit ringen. Bij mijn fiets is dit de serie van vier ringetjes uit de serie C. Hoewel de totale dikte van het oorspronkelijke lagersetje 8,20 mm is, is dit met de Tacx set niet te realiseren. De dunste passende kunststof ringetjes maakt het geheel een halve millimeter dikker. Dit kan zonder meer worden gemonteerd.

Wereldrecords in Apeldoorn en overleg velomobielband

Vanmorgen rij ik naar Apeldoorn om een gesprek te hebben met Guido Mertens, race support manager van Schwalbe. Ik ga vroeg genoeg op weg om de helft van de uurs-race van Gert-Jan Wijers te zien. Helaas sta ik drie kwartier stil op de A1 en mis zijn hele recordpoging. Als ik Omnisport binnen loop komt Gert-Jans' vrouw enthousiast naar me toe met het mooie bericht dat Gert-Jan zijn wereldrecord weer terug heeft veroverd. Hij heeft zijn oude record van 50,3 km omhoog bijgesteld naar 51,1 km/u.
Ook de 200 meter sprints met vliegende start leveren een nieuwe wereldrecordhouder van ruim 67 km/u op voor de Amerikaan Sean Costin.
De tijdwaarneming vecht tegen tegenslag, er moeten enkele pogingen over, maar uiteindelijk komt alles goed.

Omnisport is een grootse sport accommodatie, vooral de houten baan is strak als een biljartlaken. Leuk is ook dat er tussen de ligfiets wedstrijden ook racefietsers actief zijn. Niet de allerminsten trouwens, een man als Theo Bos doet ook mee.
Guido Mertens, hij racet ook mee, neemt aan het eind van de middag ruim de tijd om met mij te praten over de mogelijke ontwikkeling van een velomobielband. Hoewel ik al in gesprek ben met Vredestein, heeft Hans van Vugt mijn plannen besproken met de hoofddirectie van Schwalbe en dit gesprek gearrangeerd.
Ik heb een aantal banden mee en laat tenslotte een nieuwe - kostbare - Avocet Fasgrip achter die Guido mee zal nemen naar de ontwikkelaars van Schwalbe. Het vervolg horen jullie uiteraard.

Op een van de foto's zit een jongeman op de ligfiets van Ellen van Vugt. Ja, dat is Theo Bos. Hij wil best een paar rondjes rijden, maar moet zelf eerst een koers achter dernies rijden.

Tenslotte maak ik kennis met Gary Hill van recumbents.com. Gary, Hans Wessels, M5 ligfietsen en ondergetekende sponsoren het prijzengeld voor dit evenement.

Senz paraplu of Versatile dakje

Ik ben een mooi weer fietser. Als het regent of buienradar.nl belooft me dat het langdurig gaat regenen, kies ik er in de regel voor om thuis te blijven. Ben ik onderweg en het gaat toch regenen, geen nood. Het blijft vervelend om mijn bril steeds te moeten wissen en om je heen wordt het er niet fraaier op.
Nu het slechtere weer ons vaker ten deel valt, en de berichten op de mailinglijst over petten, dakjes en windschermen weer dagelijks langskomen, doe ik ook maar eens een duit in het zakje. Lang heb ik getwijfeld over het aanschaffen van het zogenaamde Versatile dakje. Dit dakje ziet er fraai uit, maar zit je daar wel redelijk droog onder? Het antwoord is alleen ja mits .... je ook de schuimkap erop hebt. En daar zit voor mij meteen de beperking, ik hou niet zo van die kap. Het wordt er al gauw benauwd onder, zeker als de temperatuur de kap eigenlijk niet nodig maakt. Bij normale temperaturen en stevig doorfietsen, word je onder de kap door het zweet net zo nat als van een gemiddelde regenbui. Ook vind ik het uitstappen met dakje en kap een heel gedoe. Geen Versatile dakje dus.
Daarom heb ik een kleine paraplu, de Senz mini aangeschaft. Deze paraplu dekt het hele instapgat af en maakt de schuimkap dus overbodig. Tijdens het eerste tochtje in de regen is dit gebleken. Toen moest ik de plu nog met de hand vasthouden. Daar moest nog wat op gevonden worden. De oplossing is nog niet zo makkelijk, zeker niet als je in de Quest geen gaten wil boren.
De oplossing is de volgende. Boven de klem op de staande stuurstang waar de bediening van richtingaanwijzers en claxon zit, komt een tweede klem. Op deze klem wordt onder een schuine hoek een 8 mm RVS pijpje gelast dat onder het stuur door vlak voor de voorkant van het stuur, direct naast de rechter derailleurgreep, omhoog komt. Dit is nodig omdat ik met mijn linkerhand rem en daar nu geen hinder van zal ondervinden. Op het uiteinde van het 8 mm pijpje, wordt een pijpje gelast met een binnendiameter van 11 mm. De knop van de Senz wordt eraf gezaagd en de 11 mm dikke buis van de Senz kan dan in het pijpje van 11 mm zakken. De Senz moet daarin vrij ronddraaien om zich te allen tijde recht in de wind te kunnen keren.
De klem en het pijpje worden één geheel, het klemmetje krijgt aan één kant een scharniertje zodat er niks kwijt kan raken. Een met de hand aan te draaien wartelmoer zorgt voor een voldoende klemvaste verbinding.
En wat nou als de temperatuur daalt en je én de schuimkap én de paraplu wil gebruiken? Ik hoor het jullie denken. Gewoon een sleuf maken in de schuimkap. Daarmee kun je het stuurtje en dus de paraplu naar de richting van waaruit de regen komt, kantelen. Op de foto die Kees tijdens de maidentrip maakte is te zien dat ik de paraplu naar rechts kantel.
Om te voorkomen dat er water door het sleufgat naar binnen sijpelt, plak ik twee elkaar overlappende rubber flapjes op de schuimkap.
Op de iPhone zie ik vanmorgen, dat het hier nu Bft 6, in vlagen zelfs 7 waait. Samen met Marian bepaal ik welke hoek het pijpje moet maken t.o.v. verticaal. De Senz gaat namelijk iets voorover staan in de wind. De foto's maken dit duidelijk.
Kees Koopman, mijn vaste RVS kunstenaar gaat dit maken. Uiteraard hou ik jullie op de hoogte van de resultaten.

Naar Dronten voor til hulpmiddel

Vanmorgen rijden Kees en ik naar Dronten. Het is nog donker als ik de Quest op de oprit zet. Mooi weer, maar met 8 gr. C heel fris. Om half negen rendez-vous met Kees in Avenhorn. Langs de inmiddels bijna blindelings te vinden weg naar Enkhuizen, pauzeren we even op de toerit naar de dijk Enkhuizen - Lelystad. Kees heeft koffie mee en een eerste broodje gaat er na 47 km al wel in.
Op de zonovergoten dijk, het zicht is eindeloos en de wind in de rug, rijden we de hele weg 38 tot 40 km/u.
Bij de sluizen wordt de weg opnieuw geasfalteerd. We moeten oversteken naar het fietspad aan de overkant, maar daar wordt met hogedruk reinigers de weg behandeld. Daarom maar op de hoofdrijbaan. Een wegwerker roept hard dat we terug moeten, maar aangezien hij geen politieman met motor is, trekken we ons er niks van aan.
In Lelystad heb ik voor het eerst de GPS niet aan. Dat pakt niet helemaal goed uit. Kees rijdt goed, ik sla een keer te vroeg af. Even later rijdt Kees verkeerd en op de terugweg sla ik een keer te vroeg af. Toch maar weer aanzetten dat kastje.
Theo zal het eerder al op deze blog genoemde onzichtbare draagoog monteren. Het is even de vraag of de top van de fiets eraf moet, maar dat blijkt niet nodig. Theo laat de Quest letterlijk door zijn hoeven zakken en kan via het gat van de derailleur het draagoog monteren. Uiteraard wordt eerst een keurig rechthoekig gat gezaagd en de schroefgaatjes op de juiste steek geboord.
Als het achterlicht, dat moet er even uit om het draagoog goed te monteren, weer is vastgelijmd kan de Quest voor de eerste keer aan het oog worden opgetild. Dat gaat uitstekend. Het oog zit zo laag dat de Quest rechtop staand keurig met zijn achterwiel van de grond komt. De fiets kan met de wijsvinger, maar ook met de middelvinger worden opgetild.
Nou nog even de zwarte kunststof oranje spuiten en Wim heeft zijn zin.
Theo draait ook de moer die de achteras opsluit nog tweederde slag aan. Hiermee is het hinderlijke kraakgeluidje verleden tijd.
Tegen twee uur rijden we weg bij Velomobiel.nl. Niet nadat we Ymte succes hebben gewenst met zijn komende fietstocht naar Kopenhagen. 700 km in twee en halve dag, knap hoor.
Eerst nog even langs bij Tempelman. Ik wil experimenteren met het Versatile windschermpje. Gerrit is heel behulpzaam en maakt alle klittenband rondjes voor me klaar.

De terugrit gaat heel wat kalmer dan de heenreis. De wind is een stevige Bft 4 geworden uit het noordoosten. Kees houdt het tempo op rond 28 km/u. Na een tijdje vindt ie dat toch teveel een oude mannen tempo en verhoogt de snelheid naar 32 km/u. Bij het aquaduct trap ik even lekker mee en zie later dat de snelheid daar is opgelopen tot 67 km/u.
Op onze vaste stop aan het eind van de dijk genieten we in de luwte even van de zon. Kees is door zijn etensvoorraad heen en kijkt of ik nog een broodje over heb. Voor een goede vriend heeft Wim wel wat over en Kees scoort mijn laatste broodje :).
Om even na half zes rij ik het eiland weer op. Pontbaas Cor Helder vraagt of ik de hele dag heb gefietst. Met 192 km scheelt dat inderdaad niet zoveel.