Rondje Texel 2014

Goede Vrijdag is het traditionele rondje Texel. Ligfietsvereniging Twisk, een tweemans operatie van Nico Steur en Matthijs Leegwater, organiseren dit jaarlijkse evenement. Ik rij meestal mee, zo ook vandaag. Als om half zeven de wekker gaat zie ik dat het buiten 7 gr. C is. Het waait pittig met 5 Bft uit het noorden. Ik had mijn lange broek en hemden met lange mouwen al in de zomerse mottenballen gestopt. Te vroeg, want vandaag is dit de goede kleding.

Eerst op naar Twisk waar bij Matthijs thuis de koffie en cake goed smaken. Ik krijg de eerste twee kleine buitjes over me heen. Geen enkel probleem met de racekap op. Om negen uur vertrekken de 15  deelnemers naar de veerhaven in Den Helder. Precies op dat moment staat Yvonne, Muis voor intimi, met een lekke achterband. Ze heeft het zelf nog niet in de gaten, maar ze moet er wel meteen weer uit. Na een goed half uur rijden krijgt de Muis weer een lekke band, nu linksvoor. Ik moet mijn lekke banden altijd zelf vervangen, Muis krijgt ongevraagd altijd hulp. Hoe zou dat komen?

Ook Arie Kastelein loopt tegen een lekke band op. Op de heenweg naar Twisk heeft hij zijn enige reserve binnenband gebruikt en moet nu plakken. De lessen zijn duidelijk, niet met versleten buitenbanden en te weinig reservemateriaal op pad gaan :)

Ik heb via het internet een kaartje voor de veerboot besteld. Alleen even scannen en ik kan direct door. Het tempo is met tegen de 30 km/u als gebruikelijk aan de lage kant. Ik kan me zo moeilijk warm rijden. Ik diep een sjaal op uit de krochten van de Quest en wikkel deze twee keer om mijn hals. De rijders die zonder kap rijden zijn niet te benijden. Wij krijgen een bui over ons heen, met 9 gr. C en windkracht 5 Bft tegen bepaald oncomfortabel.

Martin en André zijn al eerder overgestoken en hebben lang moeten wachten. Dan volgt de rit, zoals altijd linksom, langs en over de dijk van de Waddenzee. Ik laat me afzakken en maak flink snelheid om lekker warm te worden. Dat lukt prima en tot aan de vuurtoren bij de Cocksdorp zit ik er warmpjes bij.

Ook traditioneel is koffie met appelgebak in het restaurant bij de vuurtoren. George Krug is jarig en financiert onze versnapering. Hartelijk dank George. Hij laat op zijn telefoon foto's zien van nog veel lekkerder appeltaart. Die staat thuis in Wieringerwerf.

De terugweg verloopt heel makkelijk en snel, niet zo gek met 5 Bft in de rug. We klimmen en dalen in de westelijke duinen aan de Noordzeekust. Er zijn flink wat tegemoet komende fietsers zodat het goed oppassen geblazen is. Via Den Burg gaat het zuidwaarts door de bossen. Ruim voor vier uur zijn we weer bij de veerboot.

George vraagt of ik nog meega naar de afterparty in Wieringerwerf. Nou ja, waarom niet. En inderdaad, bij huize Krug, het hele gezin met aanhang is van de partij, is de appeltaart echt van grote klasse. Na de koffie gaat het circus weer aan boord van de velomobielen en koersen we zuidwaarts. Voor Middenmeer gaat vrijwel iedereen linksaf, ik ga rechtdoor om via de Alkmaarse weg richting Heerhugowaard te rijden. Nu ik alleen rij kan het gas er lekker op. Als ik ruim 50 km/u rij heb ik indruk dat er nog een velomobiel achter me aankomt.  Dat zou Arie Kastelein met de 'Op rolletjes' kunnen zijn. Ik heb er zin in en trap even later 55 km/u. Dat is lang vol te houden op het mooie fietspad. Ik zie Arie even later niet meer in mijn spiegels.

Aan het eind van de Alkmaarse weg is een rotonde die ik driekwart moet nemen. Ik sla te vroeg naar rechts af en zie even later dat ik 80 km/u moet rijden om met het verkeer mee te rijden. Oops, ik rij op de N242. Dat gaat hem niet worden en na het viaduct sleep ik de Quest van het talud omlaag. Terugrijden is geen optie, tegen wind is het verschil met het autoverkeer zeker te groot. Maar wat nu?
Er is een weggetje maar daarvoor ligt een flinke sloot. Er is wel een dam, maar daar staat een groot afgesloten hek voor. Ik laat de Quest in het gras staan en ga te voet kijken of ik me uit deze penibele situatie kan bevrijden. Als ik bij de dam kom zie ik naast het hek een soort grote pallet van oever tot oever liggen. Dat is de redding in de nood en even later rij ik weer. Wel met een flinke omweg, maar ik kan weer rijden. Stom allemaal, ik heb deze fout eerder ook al bijna gemaakt.

Door de Langereis kan ik weer lekker snelheid maken om oostelijk van Heerhugowaard via Ursem, Stompetoren en Driehuizen weer op De Woude te arriveren.

Ondanks de kou een prima rit van 213 km.