Serieuze zaak, trombose

Ik heb al een aantal weken last van een vreemd soort spierpijn, eigenlijk meer kramp in mijn rechterbeen. Het fietsen gaat ook moeizamer. Dat wijt ik aan de lagere temperaturen en aan het lagere aantal kilometers dan vroeger.
Tegen Piet Kunis, hij kwam op de koffie en om GoCycle banden te halen, vertel ik dat ik momenteel genoegen neem met snelheden van 32 tot 37 km per uur. Ik zei er natuurlijk niet bij dat ik daar toch wel mijn best voor deed.

Afgelopen donderdag fiets ik met de Quest naar MacRepair in de Amsterdamse Jordaan. Mijn tien jaar oude Apple MacBook Pro 17, ik kan daar maar geen afscheid van nemen, blijkt niet overweg te kunnen met een goedkope Chinese accu. Na 4 laadcycli geeft deze accu de geest, fake rotzooi dus. Zowel op de heen- als terugweg gaat het fietsen tamelijk moeizaam en ik vraag me af waaraan het ligt. De banden zijn op spanning en het is met 8 graden ook niet erg koud. Wel regent het zo nu en dan. Ik kom er even niet uit.

Als ik thuis kom en me omkleed ziet mijn vrouw Marian dat mijn rechter kuit een stuk dikker is dan de linker kuit. Ook is de rechter kuit roder en glimt meer dan de linker kuit. Marian weet, als voormalig assistente van een longarts dat dit duidt op trombose. En daar ben ik helaas ook mee bekend. Vijftien jaar geleden viel ik met mijn Hurricane ligfiets en kwam, met het stuur ik mijn buik, tegen een dikke meidoorn tot stilstand. Een enorme bloeduitstorting was het gevolg.

Een week na de val met de Hurricane, ik zou net naar bed gaan, overviel me een vreselijke pijn in de borst. Ik riep Marian die al boven was. Dat was ongeveer het laatste waarvan ik me bewust was. Ik raakte buiten kennis en kwam weer bij toen er ambulance broeders en politiemensen om me heen stonden. Hartslag 29 slagen per minuut en ik was heel erg benauwd. In het ziekenhuis, daar was ik heel snel, bleek dat een dubbele longembolie me bijna fataal was geworden.

Overleg vrijdagavond met de huisartsenpost in het Rode Kruis ziekenhuis in Beverwijk maakt me duidelijk dat wachten op mijn eigen huisarts maandagmorgen weer dezelfde gevolgen kan hebben als vijftien jaar geleden. Meteen naar het ziekenhuis waar bloedonderzoek wijst op een groot risico op trombose. Ook blijkt mijn kuit 6 cm in diameter groter te zijn dan de linker.
De volgende ochtend ziet de radioloog, ik mag meekijken, binnen een minuut dat de hoofdader in mijn rechterlies dicht zit, trombose. Oops da's geen lekkere.

Meteen aan de bloedverdunner Apixaban en een wel heel stevige drukkous om mijn onderbeen.
En zo ben je patiënt met beperkingen en verplichtingen waar ik rekening mee moet houden.

Inmiddels is ook duidelijk waar de gemene pijn in mijn linker oogkas vandaan kwam, toch een embolie. Deze pijn die met 3 paracetamol niet te bestrijden viel, kwam op in precies dezelfde periode als waarin mijn kuit problemen begon op te leveren.
De pijn in mijn oogkas verdwijnt met de bloedverdunners ook weer in precies dezelfde mate als de druk/pijn in mijn onderbeen.
Zo komt het wel erg dichtbij, het geeft een gevoel alsof ik door het oog van de naald ben gekropen.