Gisteren meldt Bart van Crasbeek van Ventisit dat hij experimenteert met een gel materiaal als aanvulling op de Ventisit matten die hij produceert. In het ziekenhuis waar Bart deels nog werkt, gebruiken ze deze gel producten om lichaamsdelen tijdens het opereren te stabiliseren. Of ik dat spul ook wil proberen? Da's niet aan dovemansoren gezegd en ik loop even drie straten verder met mijn mat uit de Quest. Bart knipt een grote gelmat door midden en maakt deze pas in mijn mat. Als ik het spul in mijn handen neem voelt het ontzettend zwaar aan. Alleen een klein stuk voor het zitvlak weegt al 400 gram. Bart drukt me op het hart te melden dat de gelmat zeker geen commercieel product wordt.
Vanmiddag rij ik naar De Woude en voel de gelmat direct en in positieve zin. De zitbotten hebben nu geen drukpunt meer, heel comfortabel. Ik zit totaal 1 cm hoger.
Ik ben zo goed uitgerust, één weekje vakantie doet een mens goed, dat ik voel dat de hartslag bij iedere snelheid mooi laag blijft. Bij hartslag 90 komt er al 31 km/u op de teller. Met wat wind in de rug versnel ik tot hartslag 100 op het klokje verschijnt. De snelheid loopt nu op tot 38 km/u, eigenlijk onvoorstelbaar. Wel moeten dan de ellebogen op de armsteunen en mijn hoofd op de neksteun rusten. Het al dan niet op de neksteun rusten van het hoofd scheelt 2 tot 3 hartslagen.
Een mij inhalende brommer verstoort de weldadige rust, het moet maar eens afgelopen zijn met het geluier. Ik zet aan en probeer de brommer in te halen. Dat lukt vrij gemakkelijk, hij rijdt 45 km/u. Ik blijf even achter hem hangen, maar de stinkende uitlaatgassen wil ik wel kwijt. Ik haal de man in en blijf stevig doortrappen tot aan 50 km/u. Pas als ik rustig Krommenie uitrij, haalt het stinkende geval me weer in.
Op De Woude ontmoet ik Erik Hetem, een Mango rijder, die met twee vrienden even in de nieuwe boerderij komt kijken.
40 km, nu totaal 2600 km. 250 km met de Avocet banden, 2600 km met de Schwalbe Kojak 26" achter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten