Vanmorgen stormt het aan de kust en op het IJsselmeer. Dat ziet er niet goed uit. De weerprofeten denken dat het weer beter wordt en ik vertrek op tijd naar Lelystad. De wind rukt stevig aan de hoge bus, oops.Om half één arriveer ik op een heel koud en winderig parkeerterrein bij de Houtribsluizen. Veel bekende gezichten zijn al aanwezig, een prettig weerzien. Er trekken voortdurend flinke buien voorbij waarin heel veel wind zit. Nu kan ik nog de auto invluchten, straks niet meer. Om 13.36 uur is mijn starttijd. Ik rij wat in maar kan niet goed keren en rij te ver weg. Mijn starttijd haal ik niet meer, geen nood, als ik alsnog bij de start sta mag ik binnen een halve minuut alsnog starten.
Op dat moment trekt er een verschrikkelijke bui over de startplaats. De wind staat dwars op de brug die vlak na de start een gevaarlijk punt is. De Quest wordt heen en weer gesmeten en ik haal de snelheid er direct uit. Stapvoets kom ik over de brug en dank god op mijn blote knieën dat ik even later de wind op de kop krijg. Regen en hagel geselen mijn gezicht, bah, wat doe ik hier eigenlijk. Dat vraag ik me nu helemaal af nadat ik deze week door griep ben geplaagd.
Het fietsen gaat redelijk goed, op het eerste stuk kan ik 41 km/u aanhouden met hartslag 158. Om de bocht komt de wind vrijwel recht van voren in en heb ik moeite om deze snelheid te houden. Langzaam zakt de snelheid tot 36 km/u. Op 5 kilometer voor het keerpunt haal ik een lowracer in. Dan moet er een stukje bovenop de dijk gereden worden. Dit is heel link, de Quest wordt gewoon aan de kant geschoven en met kunst en vliegwerk ontwijk ik een tegenligger. Ik moet zoveel opsturen dat ik de voorbanden over het ruwe asfalt voel krabben. Aan de luwe kant van de dijk maak ik weer snelheid, maar ....dit gaat enorm moeizaam. Ik hoor een fietsbel en de lowracer die ik zojuist inhaalde, komt me voorbij. Foute boel dus. Of mijn conditie is door de griep verziekt, of er is iets anders aan de hand. Ik maak wat heen en weer gaande stuurbewegingen en alles wordt duidelijk, er is een lekke band in het spel. Op het keerpunt vraag ik aan Mark-Jan Bastian of ie even in mijn linker voorband wil knijpen. 'Slap' is zijn commentaar. Ik hijs me uit de fiets en leg de Quest op zijn kant in het gras. Allert Jacobs helpt me met de bandenwissel. Nu ligt er een Kojak op en Allert merkt op dat dat op de al scheef liggende dijk slecht fietsen zal zijn. De Kojak is namelijk veel lager dan de Avocet.
Ik zet weer aan en met de schuin achter inkomende wind gaat het een heel stuk harder. Het is vrij eenvoudig om zo'n 53 km/u te rijden. Na een paar minuten krijg ik lichte kramp in mijn linker bovenbeen en heup, onmiskenbaar een gevolg van de schuine zit. Dit wordt snel hinderlijker en af en toe moet ik de benen even stilhouden. Dit doet de snelheid geen goed en ach... waar doe ik het nog voor? Een goede klassering zit er sowieso niet meer in. Met een tot net boven de 40 km/u afzakkende snelheid, en een hartslag van 136 slagen per minuut, leg ik de laatste kilometers af.
Terug op de startlocatie is het gezellig druk. De Elanners maken snert, precies het goede gerecht voor deze winterse condities. Iedereen zit diep in zijn capuchon gedoken en doet zijn best om warm te blijven.
In de uitslag blijk ik nog gemiddeld 34,9 km/u te hebben gereden, niet eens zo beroerd.
Een groep fietsers gaat langs bij Allert die op een uniek mooie locatie aan het haven van Lelystad woont. De 'Chinees' gaat er goed in. Na nog een uurtje gaan Toni Cornelissen en ik onderweg naar Almere. Toni overnacht bij Wendy en Marcel Vriezekolk. Ik neem de Quest van Toni mee naar huis en zal deze morgenochtend in Amsterdam bij ons iCentre laten afleveren. Tony zal daar vandaan naar Brabant fietsen.
De foto van mij in de Quest is na de finish gemaakt door Marcel Vriezekolk, waarvoor hartelijk dank.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten