Vanmorgen meld ik me om kwart voor elf bij Kees in Heerhugowaard. Het eerste stuk, de 17 km van De Woude naar Kees, heb ik gebruikt als trainingsritje. Tegen de 50 km/u kan ik de hele weg volhouden. Kees ziet het aan me, ik zweet uit al mijn poriën. Bij Kees is er koffie en zelfgebakken kokos koek.
Wij gaan een rondje duinen rijden. Op mijn verzoek gaan we niet via Alkmaar Noord. Dit is een vervelende rit met honderd keer optrekken en weinig snelheid maken. Wij rijden via de Geestmer Ambacht en Schoorldam. Langs het Noord-Hollands kanaal rijden we tussen 36 en 40 km/u. De wind is zuidwestelijk en dus achter.
Bij de veerhaven in Den Helder rijden we op de buitenzijde van de zeedijk. De dijk is ruw en we hebben de wind nu tegen. Met dezelfde inspanning waarmee we eerst 40 km/u rijden, komen we nu tot maximaal 27 km/u per uur.
Er staat een keet op de dijk met in het water drijvers aan een lijn. Volgens Kees is dit een particuliere zwemgelegenheid. Ik kan me dit niet voorstellen, alleen maar bitumen, basalt en water. Toch heeft Kees wel degelijk gelijk, er komen twee dames met natte koppies uit de keet. Kees roept ze aan en zij bevestigen zijn lezing.
Niet te missen is de grote vuurtoren in Huisduinen, een geheel uit gietijzeren platen opgetrokken exemplaar. Het is meteen ook de grootste gietijzeren vuurtoren van Europa. De toren dateert uit 1878 en heeft de bijnaam Lange Jaap.
We gaan nu de duinen in. Zoals bekend is dit Kees' biotoop. Hij kent het terrein op zijn duimpje en rijdt als een beest. Kees weet als geen ander dat als je zonder al te veel inspanning boven wil komen, je hard de helling af moet en in de duinpan gang moet houden. Dat levert enkele keren van tegemoet komende fietsers op- en neergaande bewegingen van de vlakke hand op. Eén keer stuurt een boze man zijn fiets op mijn weghelft. Ik schrik daar nogal van.
We stoppen even bij de Schotse Hooglanders zuid van Huisduinen. We zien een paard naar een eilandje zwemmen, het gras is daar groener. Langs de weg staan heerlijke bramen waaraan we ons tegoed doen. Kees wil al snel weer door en geeft op de schelpenpaden flink gas. Ik moet flink aanpoten om 'm bij te houden, het is wel een toertochtje hoor Kees! Eén keer maakt het achterwiel een zijsprongetje, oops. Tijdens een stop trek ik mijn doornatte onderhemd uit, Kees staat dit met enig leedvermaak te fotograferen.
In Petten rijden we wederom op de buitenkant van de zeedijk, dit is een lang stuk tot Hargen aan Zee. Daar genieten we van een dubbele espresso met een versnapering die ter plekke 'gele room' heet.
Weer gaan we het duin in en genieten van de verschillende vergezichten en variaties in het landschap. Via Bergen aan Zee rijden we de laatste etappe naar Het Woud in Egmond door de duinen. De afdaling naar de bewoonde wereld gaat weer met 50 km/u, ditmaal iets beter gecontroleerd dan de vorige keer. Het begint wat te spetteren, maar echt regenen gaat het niet.
Door de weilanden tussen Egmond en Heiloo bereiken we de pont in Akersloot. Kees gaat linksaf naar Heerhugowaard, ik ga rechtsaf.
Een prachtige rit die eindigt in een warm bad. De afgelegde 132 km zijn vermoeiender dan 200 km over normaal gebaande wegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten