Stootwil wordt windgeleider bij voetengat

Gisteren heb ik een lang gekoesterd idee tot een eerste experiment verheven. Nu we lekker met het hoofd, dank zij het schermpje van Eduard, uit de koude rijwind zitten, is diezelfde koude wind via de voetengaten des te voelbaarder langs kuiten, knieën en dijbenen. Ik denk lang na over een geleiding van de wind rond de voetengaten. Ik scharrel een tijdje rond in mijn garage en zie daar een kleine collectie stootwillen liggen. De best passende stootwil zaag ik in de lengterichting in twee stukken en met een Stanleymes snij ik er twee stukken van af ter lengte van ongeveer 10 cm. Langer zou mooier zijn, maar dan wordt 'flintstonen' onmogelijk. De volgende vraag is hoe bevestig ik de PVC kwartbollen aan de Quest. Boren, zeker in dit stadium, trekt me niet aan.
De aloude ducktape, de TESA tape is met afstand de beste, plakt goed op het PVC. Vervolgens plak ik de kwartbollen aan de voorzijde van de voetengaten vast. Al met al redelijk simpel.
Maar werkt het ook?


Vanmorgen is Kees al voor 11.00 uur op De Woude. Eerst krijgt de dieselmotor van onze sloep een winterbeurt. Om 12.00 uur kan de motor tot 26 graden vorst verdragen. Kees kijkt eerst in de garage en komt terug met de woorden:'Een Quest met borsten'.
We gaan richting Etersheim aan de IJsselmeer kust. Direct valt op dat de koude lucht, het is nu 3 gr. C, zeer veel minder de Quest binnendringt. Tegen windkracht 3 Bft rijden we met 32 km/u naar Purmerend. Al na een paar minuten ben ik al niet meer bezig met de koude lucht langs mijn benen, ik merk er nog maar heel weinig van.
In Etersheim drinken we koffie en leggen we aan een drietal wielrenners uit waarom we een Quest rijden. Nou, ze willen wel ruilen. Langs de dijk gaat het richting Hoorn. Op het IJsselmeer wordt druk gezeild, een koud klusje.
Via Scharwoude, Avenhorn en Ursem ben ik na 60 km weer thuis.
Conclusie: een comfortabele toevoeging voor de winter. Wel denk ik dat het allemaal nog wat mooier kan, bijv. met twee strippen dun neopreen.