Laifour is het gehucht dat wij, weer in de regen, verlaten. Angelique, zo heet de volupteuze beheerster van de jeugdherberg, zwaait ons enthousiast uit. We rijden weer over het prachtige fietspad langs de Maas. Wel goed opletten, een stuurfout betekent een duik in de koude Maas.
Kees heeft last van een krakende achterbrug. Hij is er al drie uit geweest om het te onderzoeken, maar kan het niet vinden.
We hebben al vastgesteld dat het geen lagers zijn, de band loopt niet aan en het geluid blijft als ie stopt met trappen. Hij wordt er niet vrolijker op, maar kunnen het niet verhelpen zo lang de camper met het grotere gereedschap en de reservedelen niet bij ons is.
Marian belt, 'ik sta in Givet'. De ANWB heeft de camper naar een garage in de Markville gesleept en daar blijkt dat er alleen enkele zekeringen kapot zijn. Kees' Quest gaat op zijn kant er en wordt deskundig naar gekeken. Dan blijkt dat er speling op het wiel aanwezig is veroorzaakt doordat de moer op de as is losgelopen. Na de moer met nagellak van Esmee weer is vastgezet is de fiets van Kees weer helemaal in orde. Kees humeur ook :).
Via Dinant bereiken we Namen. We besluiten om niet helemaal dezelfde weg terug te nemen, maar wat af snijden. Betekent wel dat er uit het Maasdal moet worden geklommen. Inderdaad een heel pittige klus met helling percentages van minimaal 12%. De weg heet dan ook heel toepasselijk Rue de la Montagne. Boven gekomen is het landschap verder glooiend en kan de snelheid worden opgevoerd. De vele regenbuien eisen hun tol aan de banden. Regelmatig is er oponthoud door lekke banden, soms wel bij twee fietsen tegelijk. We worden soms door automobilisten gesneden omdat we niet op de ernstig vervuilde vluchtstrook willen rijden.
We krijgen diverse buien over ons heen. De laatste is de spectaculairste. Het hoost letterlijk en meer dan 50 meter zicht is er niet. Te laat om mijn kap op zetten dus moet ik genoegen nemen met alleen de liggende carbon deksel.
We kamperen net ten noorden van Tienen. Helaas moet vastgesteld worden dat de gemeente Tienen een hekel aan fietsers heeft. Om de plaats te bereiken moeten we een soort mountainbike parcours volgen. Kantinka vindt het prachtig, ik wat minder. Op veel meer plaatsen is de weg rampzalig slecht of houdt gewoon geheel zonder waarschuwing op.
De wolken zijn prachtig om te zien. Net als ik een mooi plaatje wil schieten met een karakteristiek huis in de voorgrond passeert de politie. Dat plaatje is dus niet gemaakt.
We eindigen de dag op een luxe camping. De laatste bui zorgt voor ongemak en kou. Hoort er allemaal bij.
168 km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten