Vanmorgen rijden er 5 velomobielen het eiland op. Jan Geel, Kees van Hattem, Katinka Fransman, Pé Koomen, Cees Roozendaal en ik starten vandaag voor een reis naar de bronnen van de Maas. Marian van Hattem en achternicht Esmee zullen ons onderweg in de camper volgen en van het nodige voorzien. Pé heeft een heel bataljon uitzwaaiers weten te mobiliseren. Dat Tiny daarbij was deed Pé goed. Vriend Jan Veenis is ook van de partij en deelt koffie rond.
Om kwart over tien verlaat het smaldeel De Woude en via pont Buitenhuis gaat het zuidwaarts. Ron Dekker rijdt nog een stukje mee en dan moeten we onszelf redden.
We lopen vast bij Schiphol. We willen niet met het veer over dus karren we Schiphol over nemen we een brug meer richting Aalsmeer. Het is even zoeken in Amstelveen, maar als we Nes aan de Amstel bereiken kunnen we vlot doorrijden. Daar krijgen we de eerste bui over ons heen.
Cees krijgt een lekke band en stuurt de graskant in. Hij wordt met gekraak abrupt gestopt door een in het gras verscholen stalen afmeerbolder. Gelukkig zit ie precies in het rechter voetengat en blijft de schade beperkt.
Via Wilnis bereiken we Woerden waar Marian ons snel vindt. Na koffie en thee met wat lekkers rijden we door naar het rivierengebied. Prachtig om hier eens te rijden. We mogen achtereenvolgens met drie ponten naar de overkant, in één veerboot mogen we in de stuurhut rondkijken en foto's maken.
Ik schakel verkeerd bij het oprijden van de veerstoep en de ketting schiet over het grote voorblad. Ik rag met mijn achillespees tegen de scherpe rand van het voetengat en heb ik de rest van de dag pijn in mijn rechter voet.
Via Heusden gaat het naar Oirschot. Het begint hard te regenen en ik installeer de carbon toer/racekap. Tot dat moment onzichtbaar in de Quest, vanaf nu heerlijk beschutting biedend tegen de onophoudelijke regen. Jan rijdt tot twee keer toe lek. De Geax Tattoo is in de regen niet de meest lekvrije band. Even later heeft Jan weer malheur, de buitenband sleept aan. In de stromende regen probeert Jan eerst een plastic jas aan te schieten en daarna zijn band weer goed op de velg te krijgen. Ik kijk het vanonder mijn vizier aan.
Het begint nu ook te onweren en de klappen zijn niet mis. Ik begin met mijn rechter schoen tegen de rand van het voetengat aan te schuren. Dat kan maar één ding betekenen, het pedaal is losgelopen. Kees heeft sleutel 15 aan boord en is het leed snel geleden.
Het laatste stuk, ik heb de hele weg voorop gereden, gaat Kees van Hattum voorop rijden. Hij kan het maar moeilijk vinden :).
Als we later de fietsen naar zijn zus brengen om veilig in garage te overnachten, rijdt Kees pardoes de verkeerde kant op. Kees weet niet meer de weg in zijn geboortedorp.
Bij Kees' moeder eten we de door Marian gemaakte pasta en een lekker toetje.
Na het douchen een afzakkertje en redelijk vroeg gaat de groep onder zeil.
Morgen rijden we via België naar Maastricht en vandaar volgen we via Luik de Maas. Hoe ver we komen zien we wel.
160 km
