Ongeval Jan Geel

Na het mooie Grenslandtreffen in Zuid-Limburg rijden Jan, George, Arnold, Cees en Matthijs weer naar het noorden. De tent is nat en dan is het niet aantrekkelijk deze nog een keer op te zetten. In één lange ruk naar huis dus. Dat gaat prima tot ... Jan op de Keern in Hoorn, nog maar een tiental kilometers van huis, bij het oversteken wordt aangereden door een 50 km/u rijdend taxibusje.

Jan kan zich van het hele voorval niks meer herinneren. Hij vliegt meer dan 10 meter door de lucht en smakt met de Quest weer op het wegdek. De Quest zit in stukken om Jan heen en de politie knipt hem uit de restanten van de juist geheel gerestaureerde carbon Quest. Een berichtje van het NHD laat de Quest na de botsing zien.

Ik ga dinsdagmorgen met de Quest op pad naar het Westfries Gasthuis waar Jan op de vijfde verdieping op de afdeling Chirurgie is opgenomen. Een mooi ritje van ongeveer 30 km enkele reis met prachtig weer. Als ik de Quest voor de hoofdingang parkeer, zoek de fiets op het bovenstaande plaatje, heeft Jan me al in de gaten. Door mijn donkere racekap weet ie al dat ik het ben.

Jan is inmiddels van IC en ligt er prima bij, gegeven de omstandigheden. Hij heeft een los gescheurde long, zijn lever is gescheurd, zijn sleutelbeen is gebroken en alle ribben zijn gebroken. Sommige ribben zelfs op meerdere plaatsen. Ook zijn schouderblad is niet helemaal kosjer. De bloeduitstortingen zijn natuurlijk talloos. Hij kan zijn beide benen al weer optrekken, de door Jan versterkte Quest, en vooral de racekap, hebben hem voor fataal letsel behoed. 

Jan heeft, met dank aan de pijnbestrijding, de gebruikelijke praatjes. Hij gaat met de verpleegster in discussie over het verlagen van de pijnbestrijding en beperking van de toediening van zuurstof. Al met al is Jan er, met dank aan zijn uitstekende conditie en lage lichaamsgewicht, zeer goed vanaf gekomen. Menig 77-jarige zou zo'n klap waarschijnlijk niet overleven.

Een verpleegster vraagt of Jan één of twee boterhammen wil voor het middageten. Jan wil er wel drie. Het komt dus wel weer goed met Jan.

Met de Quest komt het niet meer goed, die kan de schrootbak in. Heeft iemand nog een goede carbon Quest staan die toe is aan een nieuwe baas, denk dan aan Jan Geel. Want één ding staat vast, Jan blijft fietsen.

Van harte beterschap Jan.

Giyo demperpompje

Het is heel belangrijk om de Risse demper op de juiste druk te hebben en te houden. Dat gaat niet met een gewone pomp, zo gauw je deze van het ventiel haalt, is de druk in de kleine luchtkamer van de demper weer grotendeels weg. Dat levert schade aan de demper op en het rijdt ook niet prettig.

Er zijn verschillende demperpompjes die in principe geschikt zijn. Kenmerk zal altijd moeten zijn dat de druk in de demper niet vermindert als het pompje wordt losgeschroefd. Veelal gebeurt dit met een systeem van twee ringen die achtereenvolgens moeten worden vastgedraaid en weer losgedraaid.

Er zijn evenwel pompjes die veel makkelijker werken. Dit zijn pompjes die je er op schroeft en daarna een hendeltje overhaalt waarmee het pennetje in het ventiel wordt ingedrukt. Zulke pompjes zijn er onder de merknaam Magura. Daarmee pompte ik al talloze dempers op tijdens service en uiteraard in mijn eigen Quest. De demper kan gewoon in de fiets worden opgepompt. Hoewel de Risse dempers meestal tussen 4 en 6 bar druk nodig hebben, kan het Giyo pompje tot 20 bar druk leveren.

Magura pompjes zijn met 45 euro best prijzig. Maar maakt Magura die pompjes wel zelf? Nou nee, het zijn pompjes van Giyo die in een iets andere kleur onder de merknaam Magura worden verkocht.
Waarom een duur Magura pompje kopen als het origineel een stuk voordeliger is.

Velomobielonderdelen.nl heeft een aantal pompjes van Giyo ingekocht en deze staan vanaf nu voor € 34,95 op de website. De directe link is deze.

Let wel, Giyo levert hetzelfde pompje ook zonder hendelsysteem.

Stormstrips ... op het dak van het huis

Tijdens de laatste storm op 18 januari 2018 liep het dak van Woude 6 enige schade op. Een nokvorst op de zuidwestelijke hoek van de stolp werd eraf gerukt en de erachter gelegen pannen raakten deels los.

Dit is een steeds terugkerend fenomeen. Bij stormachtige wind boven Bft 7 ontstaat er tussen het dak van het huis en de garage eerst een opstuwing en voorbij de nokvorsten van het huis een vacuum. Dit maakt een oordeels lawaai doordat de pannen continue een stukje opgetild worden en weer neervallen.

Velomobielen kunnen bij harde wind omslaan. Deels doordat de wind tegen de zijkant duwt, maar vooral doordat aan de lijzijde van de fiets een vacuum ontstaat. Die twee krachten, zeilboten ontlenen daar hun voortstuwing aan, werken samen om al vanaf Bft 6 gevaar op te leveren voor omslaan.

Voor deze fietsen heeft Velomobielonderdelen.nl een oplossing bedacht. Dit zijn driehoekige soepele kunststof profielen die in de lengterichting bovenop de fiets en de racekap worden geplakt. Hiermee kan de fiets 1,5 tot 2 Bft meer windsterkte veilig doorstaan dan zonder stormstrips.

Wat voor velomobielen opgaat zal vrijwel zeker ook gelden voor andere ronde vormen die aan de achterzijde een vacuum creëren. Daarom bedenk ik een systeem dat de wind van de nokvorst zal liften en dus niet langer een vacuum kan maken aan de achterkant. Van een gewone baksteen kunnen twee strips worden gemaakt. Een voorbeeld teken ik op een steen en Robbert Spil, de uitvoerder tijdens de bouw van ons huis, maakt de strips.

Er zijn er 8 nodig om het onderste deel van het dak te beschermen. Met twee-componenten betonlijm plakt Robbert de strips op de onderste 8 nokvorsten. 

Tenslotte spuit Robbert aan de bovenzijde een extra hoeveelheid lijm om te voorkomen dat er water inkomt. Laat het nu maar stormen, ik ben benieuwd.

Te breed landbouwvoertuig .... een gevaar 2

Vandaag rij ik weer mijn trainingsrondje en kom weer langs de plek van de situatie met het brede landbouwvoertuig. Ik heb een meetlint mee en meet ter plekke de weg op.

Die blijkt precies 5 meter breed te zijn. De gemarkeerde fietsstrook rechts is 85 cm breed. Het landbouwvoertuig rijdt naar schatting zo'n 65 cm van de witte streep af. Het landbouwvoertuig is dus inderdaad zoals Jan Bens stelt in zijn opmerking 3.50 meter breed.

Maar mag dit extreem brede voertuig daar zo rijden? Het antwoord is een volmondig nee.

Voertuigeisen

Het landbouwvoertuig mist de verplichte rood-witte diagonaal gestreepte waarschuwingsborden. Ook het verplichte oranje zwart bord met opschrift 'Uitzonderlijk vervoer' ontbreekt. Tenslotte branden de verplichte koplampen niet.

Waarschuwingsvoertuig

Een waarschuwingsvoertuig is verplicht bij uitzonderlijke voertuigen. Dit voertuig dient vóór het uitzonderlijke voertuig te rijden en niet zoals hier erachter. Het waarschuwingsvoertuig dient ook te zijn voorzien van opschriften 'Uitzonderlijk vervoer'. Het waarschuwingsvoertuig mag geen trekker zijn. Het moet een personenauto, een voor dubbel gebruik geschikte auto of een bestelwagen zijn.

Alles overziende mag het landbouwvoertuig op deze wijze niet de weg op. Er worden verschillende overtredingen gepleegd en in dat licht is het gedrag van het meisje te begrijpen. Zij haalt immers een heel langzaam uiterst rechts rijdende trekker in die op geen enkele wijze te herkennen is als waarschuwingsvoertuig. Die trekker had ook voorgesorteerd kunnen rijden om af te slaan naar de boerderij rechts. De trekker benam hem meisje het zicht op het extreem brede landbouwvoertuig.

De heren bestuurders hebben zo, vooral voor het meisje, een onnodig gevaarlijke situatie gecreëerd.

Als alles volgens de verplichte voorschriften zou zijn gebeurd had het meisje echt niet het uitzonderlijk brede landbouwvoertuig ingehaald.

Extreem brede landbouwvoertuigen ... een gevaar

Zojuist komt mij, rijdend langs het Noord-Hollands kanaal, een extreem breed landbouwvoertuig tegemoet. Ik schat het rups aangedreven voertuig zeker 5 meter breed. Als ik hem nader rijdt de chauffeur met zijn rechter rups in de berm en ik kan er net langs. Achter het landbouwvoertuig rijdt een grote trekker.

Tot mijn schrik komt er plotseling een meisje op de fiets achter de trekker vandaan en wil deze inhalen. Een levensgevaarlijke situatie, helemaal als ze mij ziet en de inhaalpoging staakt.

Het filmpje spreekt boekdelen. Achteraf vraag ik me af of ik mogelijk eerder had moeten remmen. Mogelijk ook niet verstandig want dan had het meisje de inhaalpoging waarschijnlijk doorgezet en was voor de trekker terecht gekomen.

Dit brengt mij wel tot de conclusie dat dit soort voertuigen eigenlijk niet zonder begeleiding voor en achter de openbare weg op zou mogen. Misschien is dit zelfs ook wel verboden zo. Even zoeken op het internet toont inderdaad aan dat dit voertuig helemaal niet op de openbare weg mag rijden.
https://www.ltoledenvoordeel.nl/7-antwoorden-landbouwverkeer-op-de-openbare-weg/
Het voertuig mist de verplichte rood-witte diagonaal gestreepte waarschuwingsborden. Ook het verplichte oranje zwart bord met opschrift 'Uitzonderlijk vervoer' ontbreekt. Tenslotte

Het loopt zoals meestal weer goed af.

De beelden zijn nu niet gemaakt met de Steadycam beeldstabilisatie. Zonder beeldstabilisatie is de beeldhoek 170 graden terwijl de Steadycam weergave uiteindelijk een beeldhoek oplevert van 120 graden. Omdat ik graag meer links en rechts wil opnemen is het beeld wat minder stabiel.

Ronde Texel 2018

Vrijdag 30 maart, Goede Vrijdag, vindt het traditionele Rondje Texel plaats. Het weer lijkt goed te worden. Hoewel het aantal inschrijvingen op Ligfiets.net maar 8 fietsers bedraagt, blijken er totaal 20 velomobielen aan de tocht mee te doen. 

Ik heb enige twijfel of ik de rit wel uit zal rijden. De onderrug, rechterheup en mogelijk mijn rechterknie worden er niet beter op. Gelukkig staat de wind uit het zuidoosten en dat helpt om het te leveren vermogen beperkt te houden. Ik vertrek om kwart voor negen en met 35 tot 40 km/u rij ik via Heerhugowaard noordwaarts. Achteraf geen gelukkige route. Onderweg is het fietspad over honderden meters opgebroken en ik kan niet verder. Op de GPS zie ik dat ik een heel eind moet omrijden, niet aantrekkelijk.

Ik besluit om de Quest als mountainbike te gebruiken en rij de grove puinlaag op. De dikke GoCycle banden helpen hierbij wel. Als ik een wegwerker passeer met een grote trilplaat schrikt de man zich rot. In een paar minuten ben ik de wegwerkzaamheden voorbij en neem me voor op de terugweg langs het Noord-Hollands kanaal te rijden.

Om vijf over half elf heb ik de eerste 61 km afgelegd en ben ik bij de veerpont in Den Helder. Het weerzien met veel fietsvrienden is heel hartelijk. Al kletsend over van alles en nog wat zijn we snel aan de overkant en kan de rit beginnen. Die gaat traditioneel linksom, dus eerst langs de oostelijke zeedijk van Texel tot aan het noordelijkste puntje bij de vuurtoren. Het is, nu de snelheid een stuk lager is, flink kouder en het extra blauwe jasje gaat aan.

Martin Merkelbag rijdt voorop en stuurt ons over het haventerrein langs de viskotters, heel leuk. Dan over de buitenkant van de zeedijk tot .... de route is afgesloten. Er is een bypass over de dijk en Martin zet veel fietsers om die de scherpe draai niet makkelijk kunnen maken. Aan de andere kant van de dijk gebeurt dit nog een keer. Gaat allemaal prima.

Plotseling valt de groep stil terwijl ik een stukje vooruit rij om een enorme groep rotganzen te bekijken. Als ik naderbij kom gaat het hele stel op de wieken om even later toch weer op dezelfde plek te landen om te foerageren. Jules met de Quatrovelo heeft een klapband vóór die vervangen moet worden.

Het is een spectaculair gezicht om al die rotganzen te zien. De lucht is er letterlijk vol van. Tijdens het vliegen schijten de beesten er op los, één van de bezwaren van de veeboeren.

Als even later de groep weer 'on the road' is maak ik een paar plaatjes van de verschillende rijders. De Panasonic FZ1000 bewijst hier zijn kwaliteit. Vooral de mogelijkheden om de scherpte met behulp van langere brandpuntsafstanden te variëren, is prachtig.

Het koude voorjaar is er de oorzaak van dat er vrijwel geen bloeiende bollen zijn. Was het vorig jaar tijdens het Rondje Texel één en al bloemenpracht, dit jaar is de natuur een maand achterop en is alles nog kaal. Gelukkig zijn de lammetjes er al wel.

Bij de Eierlandse vuurtoren worden de velomobielen onder de gebruikelijke belangstelling van bezoekers geparkeerd en worden de appelpunten met smaak verorberd. Ik bestel een dubbele espresso maar heb sterk de indruk dat ik gewone koffie heb gekregen. Bij een tweede vraag ik of ik wel espresso heb gekregen. Het antwoord is ja, al hebben ze er nu 'een boontje' op de display extra bij aangetikt. Een kwestie van verkeerde zuinigheid dus.

Ondertussen merk ik dat rug, heup en knie het nog steeds prima doen en daar ben ik heel blij mee.

Uiteraard gaan we de traditionele foto maken voor de vuurtoren. Ook hier weer een beetje spelen met de perspectief, van groothoek tot tele. De eerste foto is met de 25 mm groothoek stand, de tweede foto is 30 meter verder gemaakt met de tele-instelling. De velomobielen zijn even groot, de vuurtoren is in de tweede foto zeer veel groter.  Al rijdend maak ik de foto's ook met de Panasonic camera. Daarvoor maak ik de drie klittenbanden van de racekap aan de rechterkant los, steek de camera naar buiten en maak de foto's met bijna gestrekte arm op het gevoel. Dankzij de groothoek instelling van de lens lukt dat altijd. Thuis de horizon rechtzetten en de goede uitsnede maken is dankzij de meer dan 20 miljoen pixels prima te doen.

Na de rust in het restaurant wordt de route vervolgd in zuidelijke richting door de duinen van de westelijke kust. Hier wordt altijd hard doorgereden en ook nu weer gaat het snel. De variatie in het landschap is prachtig. Zo rij je door het open heidelandschap, dan stuur je weer door stuifduinen om tenslotte door de bossen te koersen. 

Tegen vier uur zijn we weer bij de veerpont. Die blijkt wat vertraagd door een kapotte brug in Den Helder. Daar hebben we gelukkig weinig hinder van al zien we inderdaad in Den Helder wel heel lange files. Ik kies ervoor om daar niet tussendoor te laveren en rij een stukje om. Geen prettig stukje want het fietspad is een verzameling schots en scheef liggende tegels.

Een aantal fietsers gaat met Pé mee naar Middenmeer. Ik rij langs het Noord-Hollands kanaal direct richting De Woude. Met het lijf gaat het prima en ik rij een hele tijd 42 tot 43 km/u. De wind is wat naar het noordoosten gedraaid en helpt ook nu weer mee. Bij Eenigenburg, halverwege Den Helder en Alkmaar, rijden Elly en Jules langs met de beide witrode Quatrovelo's op de aanhanger achter de auto. Ze toeteren en hebben me dus in het vizier.

Om even na 18.00 uur draai ik, met 169 km op de teller, de pont naar ons eiland op. Alles overziende was het een prachtige tocht met uitstekend weer en zonder fysieke ellende. Hartelijk dank aan Matthijs en Martin, die de organisatie van deze tocht weer tot een succes maakten. Ook dank aan alle medefietsers, samen fietsen is veel leuker dan alleen.

Illegale Speed Pedelecs ... verkeershufters

De laatste tijd word ik steeds vaker geconfronteerd met elektrische fietsen die zonder kenteken toch 45 km/u blijken te kunnen rijden. Dit zijn gewoon zogenaamde Speed Pedelecs. Deze fietsen horen een gele kentekenplaat te hebben, moeten WA verzekerd zijn, continue verlichting, een remlicht en een achteruitkijkspiegel te hebben. De berijder moet een goedgekeurde Pedelec helm dragen.
Het is voor mij altijd verrassend door een wielrenner te worden ingehaald. Maar zoals gezegd dit zijn vrijwel altijd illegale Speed Pedelecs.

Vanmiddag overkwam me dit weer. Ik trok op na een kruising en werd snel ingehaald door een fietser.  Even doortrappen en ik haak aan bij de snelle fietser. De jongeman blijkt 45 km/u te rijden en kijkt op nog om. Ik rij 2 meter achter hem en doe dat op een gegeven moment al tien minuten. De fietser rijdt overduidelijk op een Speed Pedelec met een forse middenmotor en een accu op de voorste framebuis. Het verplichte gele kentekenplaatje ontbreekt en ook de verplichte achteruitkijkspiegel is afwezig. De verplichte dagrijverlichting ontbreekt en een remlicht heb ik ook niet gezien.

De jongeman, hij draagt wel een helm, slalomt behendig tussen mee- en tegenliggers door en houdt de snelheid hoog. Pas na ruim tien minuten heeft ie door dat ik op een meter achter en naast hem rij. Als hij me in de gaten heeft, dat is enkele seconden nadat het filmpje start, rijdt ie nog even harder dan 45 km/u. Hij passeert even later een fietser rakelings, op het filmpje goed te zien, en remt wat af voor de grote kruising van de N246 en N244. Het verkeerslicht staat op rood en de illegale Pedelec rijder slalomt om de voor het rode licht wachtende verkeer en vliegt de kruising over.

Ik wacht op deze kruising rustig af tot ik groen licht krijg. De illegale Pedelec fietser is inmiddels richting Groot-Schermer gereden en ik verlies hem uit het oog.

Dit is een heel gevaarlijke ontwikkeling. De lieden dit dit doen rijden roekeloos, plegen overtreding na overtreding, rijden illegaal op niet goedgekeurde fiets zonder verzekering. Dat ze zichzelf bij een ongeval aan brokken rijden is tot daar aan toe, maar dat ze onverzekerd rondrijden is heel kwalijk. Geen enkele verzekering gaat door hen veroorzaakte schade aan derden betalen.

Eerder had ik al opmerkingen gemaakt tegen een andere illegale Pedelec rijder. Dat kwam me op grove beledigingen te staan. Ik ben blij dat ik de Sony camera op de kap heb zitten. Op een goed moment gaan die beelden een keer naar de Politie.

Quest op het ijs

Het is alweer 8 jaar geleden dat ik met de Quest op het ijs reed. Dat waren memorabele ritten. Hilarisch was dat Kees van Hattem met zijn Quest door het ijs zakte en met beide handen aan de brug hing om niet onder water te verdwijnen. Wil je die beelden terugzien, vooral de video van het rijden op het IJsselmeer bij Hoorn is prachtig, klik dan hier.

De schaatsende fotograaf had ik tijdens het rijden niet herkend. Het blijkt onze mede-eilander Hans Groot te zijn. Hij stuurde me de foto's van het rijden op het ijs nu toe.

Het vriest licht en de sterke wind is wat minder geworden als ik de Quest op het ijs achter ons huis probeer te rijden. Er liggen al rijplanken bij onze buurman en ik denk dat de Quest er zo vanaf rijdt. Dat lukt niet, de rijplanken verschuiven en de Quest landt met zijn buik op de houten beschoeiing. Een paar buurjongens helpen de Quest op het ijs zetten en ik schuifel over het spiegelgladde ijs om in de fiets te stappen.

Op het bovenstaande filmpje kun je goed zien hoe de Sony camera op de racekap is bevestigd. Ik heb 'm vastgeplakt met de meegeleverde voet en kleefstrip. Ter beveiliging heb ik een nylon draadje eraan  vastgemaakt. Zoals het er nu naar uitziet kan dit draadje er wel af, het zit allemaal muurvast.

De afgelopen dagen is er veel vertier op het ijs achter ons huis. De Olympische curlingwedstrijden worden hier op het ijs dunnetjes overgedaan met ... fluitketels. Volgens goed gebruik is er behalve koek ook heel veel zopie.

Ik rij een stuk de polder in maar ga niet onder de bruggen door. Er zijn maar heel weinig schaatsers en nu door het ijs zakken is niet handig. Het rijden op het ijs is heel leuk. Het is net alsof je boven het ijs zweeft.

Als ik terug ben wil een buurman met mijn iPhone wel een paar foto's maken. Na nog een rondje probeer ik een paar donuts te maken. Dat gaat heel makkelijk, naar één kant sturen en wat meer kracht op de pedalen zetten. De achterkant zwaait direct om. Dit moet je wel op een glad stuk doen, zo gauw de achterband tegen een richel stuit slaat de Quest direct om. Het gaat allemaal prima en met wat hulp komt de fiets weer veilig op de vaste wal.

Meteen maak ik mijn vaste oefenrondje over de dijken. Overal wordt geschaatst, heel leuk om te zien.

Sony AS200V tijdens vrieskou

Vandaag is het geen weer om zelfs maar een hond naar buiten te sturen. Het waait 6 Bft en het vriest 6 graden C. De gevoelstemperatuur bij een snelheid van 35 km/u tegen wind is -19 C. Morgen en overmorgen waait het nog harder en dus is het nu een mooi moment om te kijken of de Sony dit soort omstandigheden wel aankan. Van de kleine GoPro's is bekend dat die na een minuut of 10 in de vorst al de geest geven.

Ik trek onder mijn standaard fietshemd en broek een extra laagje aan. Dat is de eerste kilometers prettig maar daarna is het toch gewoon te warm. Uiteraard gaat de elektrische voetverwarming aan op de één na hoogste stand.

Ik maak het mezelf comfortabel door de Quest om te draaien zodat ik zo uit de garage kan rijden met de kap er al op. Bij de eerste kilometers blijkt het inderdaad stevig te waaien en de Quest krijgt af en toe een zwieper. De stormstrips doen goed hun werk en onveilig wordt het nooit.

Het eerste stuk is pal tegen wind naar de molens in Schermerhorn. Met 35 km/u tegen de dikke koude wind is het wel gedaan. Bij de molens gaat het voor de wind en dan is 44 tot 48 km/u prima te doen.
Langs het Noord-Hollands kanaal, ik heb de wind dan dwars gaat het met 43 km/u ook uitstekend. Komt natuurlijk deels door het zeilen van de Quest op de harde wind.

Thuisgekomen ben ik benieuwd of de camera het nog doet. En jawel hoor, het rode lampje brandt nog. De beelden blijken ook weer prima te zijn. Wil je in je comfortabele stoel achter de kachel een stuk met me meerijden, start dan het YouTube filmpje.

Het opladen van de camera moet je het liefst niet aan de computer doen. Zo gauw je namelijk de camera aansluit op de computer gaat ie in USB mode en wil het volledig opladen niet lukken. Als je de camera helemaal uitschakelt en op 220 Volt > USB laadt wordt de accu helemaal volgeladen.

Een uur in de vrieskou doet het toestelletje dus uitstekend. Er is zelfs nog 3/4 van de lading over. De camera neemt maximaal 32 minuten achter elkaar op, bestandsgrootte 4,26 GB, en begint dan automatisch aan een nieuwe opname. Er wordt geen beeld gemist en je kunt die stukken later desgewenst weer aan elkaar zetten.

Missie volledig geslaagd.

0 op de meter ...

Nee, niet op de meter van de Quest. Die staat ruim boven de 50.000, kilometers wel te verstaan.
Met 0 op de meter bedoel ik ons huis. Het milieu staat bij ons thuis hoog op de agenda. Elke kilometer die er gefietst kan worden, met Quest of speed pedelec, wordt er gefietst. Goed voor het lijf en goed voor de planeet. Zonnepanelen op onze mooie klassieke stolpboerderij is voor ons een no-go. Op de carport is het wel OK. Daar liggen nu, vrijwel onzichtbaar, 8 heel fraaie LG 320 Wp flat fusion panelen, totaal 2.560 Wp.

Er wordt door huize Schermer niet gevlogen, we hebben al geluidshinder genoeg van het milieubelastende en belachelijk goedkope vliegen. We rijden beperkt met de auto, een elektrische Tesla. Ons huis is bij de bouw nu ruim tien jaar geleden voorzien van een grondwater warmtepomp. Zeer goede isolatie en warmteterugwinning uit de ventilatielucht leveren een huis op dat 15% beter presteert dan een Passiefhuis. Gas hebben wij al jaren niet meer.

Maar al dit comfortabele moois kost wel elektriciteit, totaal per jaar rond 13.500 kWh, inclusief de kilometers van de Tesla. Zelf opwekken van deze elektriciteit hebben wij al jaren op ons verlanglijstje staan. Met een flinke investering in MeeWind, wekken wij per jaar 205.000 kWh op, voldoende elektriciteit voor 60 gezinnen. Toch voelt dit meer als een belegging dan als groen bezig zijn.

In Marken-binnen, een klein dorpje vier kilometer bij ons vandaan, hebben enkele inwoners een zogenaamd postcoderoos project opgezet. Inwoners in dat postcodegebied, inclusief bewoners van de aangrenzende postcodegebieden kunnen samen een coöperatie vormen. Die coöperatie legt 280 zonnepanelen op het dak van een schuur van een veehouder in de Starnmeer. Dat is hemelsbreed maar drie kilometer bij ons vandaan. Wij zijn, met nog 14 andere mensen, lid geworden van die coöperatie en hebben 37 van de totaal 280 zonnepanelen van 290 Wp gekocht. Totaal gaan deze 10.000 kWh per jaar opwekken. Die panelen zijn de afgelopen week op het dak van de veehouder gelegd en gaat de installatie eind deze maand stroom leveren aan het elektriciteitsnet.

Van die 10.000 kWh krijgen wij de volledige 12,5 eurocent per kWh energiebelasting terug van de belastingdienst. Deze regeling geldt voor 15 jaar. Daarnaast leveren de panelen natuurlijk ook stroom op die wordt verkocht aan GreenChoice. Daarvan keert de coöperatie 10 euro per paneel per jaar uit. Dit samen is voldoende voor ruim driekwart van onze jaarlijkse energiekosten. De 8 panelen op het dak van de carport leveren 90% van het verbruik van de Tesla op en dat is gelijk aan het laatste kwart van de energierekening.
Per saldo een 0 op de meter huis.

Wil je zien wat wij allemaal gedaan hebben om dit technisch voor elkaar te krijgen, ga dan even naar woude6.blogspot.nl.