Pedaalsleutel, goedkoop is duurkoop

Naast de Quest zijn er in huize Schermer nog meer fietsen. Behalve een Giant Halfway vouwfiets zijn er een Gazelle Speed Pedelec en recent een Van Raam Balance voor mijn vrouw. De Van Raam, met starthulp, wordt de opvolger van de Gazelle Balance. In de Quest heb ik nog steeds de helaas niet meer verkrijgbare Bebop pedalen. Om wat extra ruimte voor mijn rechterkuit te krijgen om langs de carbon kettingafscherming te bewegen, zit daar een zogenaamde kneesaver. Dit is een RVS verlengstukje van enkele centimeters. Die kneesavers komen ook op de Van Raam Balance als aanpassing voor mijn vrouw. De Gazelle Balance, nu op Marktplaats.nl, moet dus ontdaan worden van de kneesavers.

De kneesavers moeten met een sleutel 18 worden aan- en losgedraaid, normale pedalen met 15 mm. Pedalen willen soms muurvast zitten. Zo ook de kneesavers aan de Gazelle Balance. Nou heb ik wel een steeksleutel 18, maar hoe hard ik er ook trek, ik krijg ze niet los. Mijn fraaie originele Bahco wil ik er ook niet aan opofferen. Laten schrikken door erop te tikken met een hamer lukt ook niet.
Uiteraard weet ik dat het rechterpedaal linksom moet worden losgedraaid, het linkerpedaal rechtsom.

Pedaalsleutels zijn voor weinig geld te koop. Deze 15 mm sleutels zijn meestal uit staalplaat gestanst maar sneuvelen vaak al bij de eerste poging om een pedaal los te draaien.

Maar hoe krijg ik nou die kneesavers los? Een gewone steeksleutel heeft bekken aan twee kanten. Het is moeilijk om daar een pijp over te schuiven voor meer hefboomwerking. Het juiste werktuig heet machinesteeksleutel. Deze steeksleutels hebben maar aan één kant een bek en een vrij lange greep.
Ze zijn volgens DIN norm 894 gesmeed en kunnen de krachten die nodig zijn om pedalen los te draaien prima aan. Door de rechte greep kun je er makkelijk een pijp over heen schuiven om door de hefboom voldoende kracht uit te oefenen.

De machinesteeksleutels ogen wat iel maar zijn oersterk. Komt mede door de nogal zware kwaliteit van de chroom steeksleutel op de foto. Meestal gaan pedalen en verbreders steeds vaster zitten. In mijn Quest gaat het precies andersom, ze lopen soms los. Dan is het prettig om de twee machinesteeksleutels mee te hebben. De beide sleutels samen wegen 114 gram, de twee normale steeksleutels wegen samen 270 gram.

Hoewel goedkoop meestal duurkoop is, kosten deze machinesteeksleutels minder dan 2 euro. Ik bestel zowel een 15 als een 18 mm.
Het klusje is nu zo geklaard.

34 graden hitte en rijden met racekap naar Jan Geel

Vandaag, donderdag 26 juli, wordt één van de heetste dagen van het jaar. En wat gaat Wim doen?
80 km fietsen in de Quest ... met racekap. Gekkenwerk? Nou dat valt erg mee.

In ons huis wordt het nooit warmer dan 24 tot 25 graden C. De warmtepomp stuurt koud water door de vloerverwarming en dat is heerlijk. Eerst een paar klusjes aan de Quest doen. Ook de garage is heerlijk koel, daar doet dezelfde koeling zijn werk.

Ik hoor al een tijdje toenemend lawaai onder mijn stoel. Daar zit maar één verdacht onderdeel, het kettingtandwiel. Als ik de twee boutjes van de deelbare ashouder los draai is direct duidelijk wat er aan de hand is. De metalen tandkrans zit niet meer vast in het kunststof van het tandwiel. Oudere versies van het Alligt kettingtandwiel hebben soms onvoldoende houvast voor het metalen tandkransje. De huidige kettingtandwielen zijn robuuster en komt dit euvel niet meer voor.

Ik heb een flink aantal meer of minder gebruikte kettingtandwielen in een doos. Daar zit een vrijwel nieuwe tussen met de goede SKF E2 lagers. Die zit er in een minuut in en ik rij even ter controle. Tik, tik, tik, tik is het enige dat ik hoor. En dan herinner me dat een klant dit tandwiel eerder terug stuurde.

Ik vervang ook dit defecte exemplaar door een versie met kunststof tanden en goedkope Chinese lagertjes. Man, wat een rust. Werkelijk totaal stil, een verademing. Natuurlijk zal me dit 0,1 km per uur snelheid kosten, maar ik rij geen wedstrijden meer.

Ik heb al een tijdje last van een pijnlijke onderarm op de plek waar de armsteun zit. Als ik het steuntje eraf haal blijkt dat het schuimrubber tegen de binnenkant van de fiets heel ruw en scherp te zijn geworden. Een stukje fleece en een paar druppeltjes secondelijm brengen het comfort weer terug. Let wel goed op als je het zelf een keer doet. Secondelijm reageert op schuimrubber met een enorme warmteontwikkeling. Het fleece doekje dus niet met de onbeschermde hand aandrukken.

Om 14.00 uur, de thermometer geeft 34 graden Celsius aan, ga ik op weg naar Oostwoud. Jan Geel is vandaag uit het ziekenhuis gekomen en hij vindt het leuk als ik even langskom. De racekap gaat er natuurlijk op, ik rij namelijk al vele jaren nooit meer zonder. Als ik stil sta wordt het gauw heel heet in de fiets. Dan leg ik de kap op de neus. Zo gauw ik rij de kap erop en dat gaat perfect. Het vizier 8 cm open zorgt voor een continue sterke luchtstroom in mijn gezicht. Ook het Nacaduct doet prima zijn werk, de lucht op hals en borst richten. Ik blijf zelf geheel uit de zon en dat is heel comfortabel. Ik neem me voor om niet te hard te rijden. Tegen wind is 35 km/u een prima snelheid.

Als ik na ruim een uur bij Jan Geel in Oostwoud arriveer ben ik nauwelijks bezweet en ik hoef mijn reserve fietsshirt dan ook niet aan. Jan is zoals bekend hard aangereden door een taxibusje. Daarbij is nogal wat schade aangericht aan zijn lijf. Daaronder ook een gebroken sleutelbeen. De artsen dachten dat het wel zelf zou helen, maar dat blijkt niet te lukken. Jan moest dus alsnog het ziekenhuis in om het sleutelbeen met een plaatje echt vast te zetten.

Jan laat me zijn nieuwe groene Quest zien, een echt mooie fiets van een jaar jong. Helaas duurt het nog wel een paar weken voor hij de fiets in gebruik kan nemen.

Na een paar koppen koffie klim ik weer in de Quest en rij met de wind deels achter huiswaarts. Om dezelfde mate van koeling te krijgen moet de snelheid wat hoger zijn. Geen probleem, met 38 tot 42 km/u rij ik zonder veel moeite naar De Woude. Daar is het inmiddels 35 graden Celsius. Al met al uitstekend te doen. De meer dan 10 graden lagere temperatuur in huis is wel een forse overgang. Maar ... wel heel prettig.

Pikuponcho No torq FWD Piet Kunis

Piet Kunis is, naast Bram Smit, één van de creatieve technici van het VeloTilt project. Nu de VeloTilt min of meer uit ontwikkeld is en er een commerciële introductie wordt onderzocht, is Piet niet stil gaan zitten.

Piet wilde al heel lang een gestroomlijnde tweewieler maken met voorwielaandrijving. Maar dan wel met een voorwielaandrijving waarbij de gebruikelijke torsiekrachten in het stuur door de aandrijving, volledig zullen ontbreken. De fiets is vervaardigd van carbon. Heel knap hoe dit allemaal gemaakt is. Natuurlijk is Jan Reus, een ander lid van het VeloTilt team, nooit ver weg om wat advies te geven.

De torsiekrachten zijn door Piet geëlimineerd door het balhoofd onder een hoek te plaatsen. Dit resulteert in een volkomen neutraal stuurgedrag waarbij de fiets zonder handen aan het stuur tijdens het trappen volledig rechtuit doorrijdt.

Ik zal een aantal foto's maken van de nieuwe boreling van Piet. CycleVision is daar natuurlijk een mooie plek voor. Piet gaat aan de 1-uurs race meedoen en daarvóór is alle tijd om de fiets te fotograferen.

Deze foto toont het dashboard met twee spiegels en de snelheidsmeter. Mooi is de welving in de neus te zien die het zicht vooruit sterk verbetert.

Tijdens de race gaat Piet voortvarend van start. De snelheid in het begin is met 42 tot 43 km per uur nogal hoog. Piet is ruim in de 70 jaar en dat zijn geen snelheden voor een bejaarde.

Na tien minuten stabiliseert de snelheid op 41 km/u en dat houdt Piet tot het eind vol. Dit is een heel mooie snelheid die rond 6 km per uur hoger ligt dan zonder stroomlijn.

In strijklicht is te zien dat de afwerking nog wat strakker kan. Dat kan altijd nog, eerst maar eens rijden zegt Piet. 

Al met al is het een zeer geslaagd project. Zeer tevredenstellend ook als je weet dat ieder onderdeel zelf is bedacht en vervaardigd. Chapeau Piet!

Ongeval Jan Geel

Na het mooie Grenslandtreffen in Zuid-Limburg rijden Jan, George, Arnold, Cees en Matthijs weer naar het noorden. De tent is nat en dan is het niet aantrekkelijk deze nog een keer op te zetten. In één lange ruk naar huis dus. Dat gaat prima tot ... Jan op de Keern in Hoorn, nog maar een tiental kilometers van huis, bij het oversteken wordt aangereden door een 50 km/u rijdend taxibusje.

Jan kan zich van het hele voorval niks meer herinneren. Hij vliegt meer dan 10 meter door de lucht en smakt met de Quest weer op het wegdek. De Quest zit in stukken om Jan heen en de politie knipt hem uit de restanten van de juist geheel gerestaureerde carbon Quest. Een berichtje van het NHD laat de Quest na de botsing zien.

Ik ga dinsdagmorgen met de Quest op pad naar het Westfries Gasthuis waar Jan op de vijfde verdieping op de afdeling Chirurgie is opgenomen. Een mooi ritje van ongeveer 30 km enkele reis met prachtig weer. Als ik de Quest voor de hoofdingang parkeer, zoek de fiets op het bovenstaande plaatje, heeft Jan me al in de gaten. Door mijn donkere racekap weet ie al dat ik het ben.

Jan is inmiddels van IC en ligt er prima bij, gegeven de omstandigheden. Hij heeft een los gescheurde long, zijn lever is gescheurd, zijn sleutelbeen is gebroken en alle ribben zijn gebroken. Sommige ribben zelfs op meerdere plaatsen. Ook zijn schouderblad is niet helemaal kosjer. De bloeduitstortingen zijn natuurlijk talloos. Hij kan zijn beide benen al weer optrekken, de door Jan versterkte Quest, en vooral de racekap, hebben hem voor fataal letsel behoed. 

Jan heeft, met dank aan de pijnbestrijding, de gebruikelijke praatjes. Hij gaat met de verpleegster in discussie over het verlagen van de pijnbestrijding en beperking van de toediening van zuurstof. Al met al is Jan er, met dank aan zijn uitstekende conditie en lage lichaamsgewicht, zeer goed vanaf gekomen. Menig 77-jarige zou zo'n klap waarschijnlijk niet overleven.

Een verpleegster vraagt of Jan één of twee boterhammen wil voor het middageten. Jan wil er wel drie. Het komt dus wel weer goed met Jan.

Met de Quest komt het niet meer goed, die kan de schrootbak in. Heeft iemand nog een goede carbon Quest staan die toe is aan een nieuwe baas, denk dan aan Jan Geel. Want één ding staat vast, Jan blijft fietsen.

Van harte beterschap Jan.

Giyo demperpompje

Het is heel belangrijk om de Risse demper op de juiste druk te hebben en te houden. Dat gaat niet met een gewone pomp, zo gauw je deze van het ventiel haalt, is de druk in de kleine luchtkamer van de demper weer grotendeels weg. Dat levert schade aan de demper op en het rijdt ook niet prettig.

Er zijn verschillende demperpompjes die in principe geschikt zijn. Kenmerk zal altijd moeten zijn dat de druk in de demper niet vermindert als het pompje wordt losgeschroefd. Veelal gebeurt dit met een systeem van twee ringen die achtereenvolgens moeten worden vastgedraaid en weer losgedraaid.

Er zijn evenwel pompjes die veel makkelijker werken. Dit zijn pompjes die je er op schroeft en daarna een hendeltje overhaalt waarmee het pennetje in het ventiel wordt ingedrukt. Zulke pompjes zijn er onder de merknaam Magura. Daarmee pompte ik al talloze dempers op tijdens service en uiteraard in mijn eigen Quest. De demper kan gewoon in de fiets worden opgepompt. Hoewel de Risse dempers meestal tussen 4 en 6 bar druk nodig hebben, kan het Giyo pompje tot 20 bar druk leveren.

Magura pompjes zijn met 45 euro best prijzig. Maar maakt Magura die pompjes wel zelf? Nou nee, het zijn pompjes van Giyo die in een iets andere kleur onder de merknaam Magura worden verkocht.
Waarom een duur Magura pompje kopen als het origineel een stuk voordeliger is.

Velomobielonderdelen.nl heeft een aantal pompjes van Giyo ingekocht en deze staan vanaf nu voor € 34,95 op de website. De directe link is deze.

Let wel, Giyo levert hetzelfde pompje ook zonder hendelsysteem.

Stormstrips ... op het dak van het huis

Tijdens de laatste storm op 18 januari 2018 liep het dak van Woude 6 enige schade op. Een nokvorst op de zuidwestelijke hoek van de stolp werd eraf gerukt en de erachter gelegen pannen raakten deels los.

Dit is een steeds terugkerend fenomeen. Bij stormachtige wind boven Bft 7 ontstaat er tussen het dak van het huis en de garage eerst een opstuwing en voorbij de nokvorsten van het huis een vacuum. Dit maakt een oordeels lawaai doordat de pannen continue een stukje opgetild worden en weer neervallen.

Velomobielen kunnen bij harde wind omslaan. Deels doordat de wind tegen de zijkant duwt, maar vooral doordat aan de lijzijde van de fiets een vacuum ontstaat. Die twee krachten, zeilboten ontlenen daar hun voortstuwing aan, werken samen om al vanaf Bft 6 gevaar op te leveren voor omslaan.

Voor deze fietsen heeft Velomobielonderdelen.nl een oplossing bedacht. Dit zijn driehoekige soepele kunststof profielen die in de lengterichting bovenop de fiets en de racekap worden geplakt. Hiermee kan de fiets 1,5 tot 2 Bft meer windsterkte veilig doorstaan dan zonder stormstrips.

Wat voor velomobielen opgaat zal vrijwel zeker ook gelden voor andere ronde vormen die aan de achterzijde een vacuum creëren. Daarom bedenk ik een systeem dat de wind van de nokvorst zal liften en dus niet langer een vacuum kan maken aan de achterkant. Van een gewone baksteen kunnen twee strips worden gemaakt. Een voorbeeld teken ik op een steen en Robbert Spil, de uitvoerder tijdens de bouw van ons huis, maakt de strips.

Er zijn er 8 nodig om het onderste deel van het dak te beschermen. Met twee-componenten betonlijm plakt Robbert de strips op de onderste 8 nokvorsten. 

Tenslotte spuit Robbert aan de bovenzijde een extra hoeveelheid lijm om te voorkomen dat er water inkomt. Laat het nu maar stormen, ik ben benieuwd.

Te breed landbouwvoertuig .... een gevaar 2

Vandaag rij ik weer mijn trainingsrondje en kom weer langs de plek van de situatie met het brede landbouwvoertuig. Ik heb een meetlint mee en meet ter plekke de weg op.

Die blijkt precies 5 meter breed te zijn. De gemarkeerde fietsstrook rechts is 85 cm breed. Het landbouwvoertuig rijdt naar schatting zo'n 65 cm van de witte streep af. Het landbouwvoertuig is dus inderdaad zoals Jan Bens stelt in zijn opmerking 3.50 meter breed.

Maar mag dit extreem brede voertuig daar zo rijden? Het antwoord is een volmondig nee.

Voertuigeisen

Het landbouwvoertuig mist de verplichte rood-witte diagonaal gestreepte waarschuwingsborden. Ook het verplichte oranje zwart bord met opschrift 'Uitzonderlijk vervoer' ontbreekt. Tenslotte branden de verplichte koplampen niet.

Waarschuwingsvoertuig

Een waarschuwingsvoertuig is verplicht bij uitzonderlijke voertuigen. Dit voertuig dient vóór het uitzonderlijke voertuig te rijden en niet zoals hier erachter. Het waarschuwingsvoertuig dient ook te zijn voorzien van opschriften 'Uitzonderlijk vervoer'. Het waarschuwingsvoertuig mag geen trekker zijn. Het moet een personenauto, een voor dubbel gebruik geschikte auto of een bestelwagen zijn.

Alles overziende mag het landbouwvoertuig op deze wijze niet de weg op. Er worden verschillende overtredingen gepleegd en in dat licht is het gedrag van het meisje te begrijpen. Zij haalt immers een heel langzaam uiterst rechts rijdende trekker in die op geen enkele wijze te herkennen is als waarschuwingsvoertuig. Die trekker had ook voorgesorteerd kunnen rijden om af te slaan naar de boerderij rechts. De trekker benam hem meisje het zicht op het extreem brede landbouwvoertuig.

De heren bestuurders hebben zo, vooral voor het meisje, een onnodig gevaarlijke situatie gecreëerd.

Als alles volgens de verplichte voorschriften zou zijn gebeurd had het meisje echt niet het uitzonderlijk brede landbouwvoertuig ingehaald.

Extreem brede landbouwvoertuigen ... een gevaar

Zojuist komt mij, rijdend langs het Noord-Hollands kanaal, een extreem breed landbouwvoertuig tegemoet. Ik schat het rups aangedreven voertuig zeker 5 meter breed. Als ik hem nader rijdt de chauffeur met zijn rechter rups in de berm en ik kan er net langs. Achter het landbouwvoertuig rijdt een grote trekker.

Tot mijn schrik komt er plotseling een meisje op de fiets achter de trekker vandaan en wil deze inhalen. Een levensgevaarlijke situatie, helemaal als ze mij ziet en de inhaalpoging staakt.

Het filmpje spreekt boekdelen. Achteraf vraag ik me af of ik mogelijk eerder had moeten remmen. Mogelijk ook niet verstandig want dan had het meisje de inhaalpoging waarschijnlijk doorgezet en was voor de trekker terecht gekomen.

Dit brengt mij wel tot de conclusie dat dit soort voertuigen eigenlijk niet zonder begeleiding voor en achter de openbare weg op zou mogen. Misschien is dit zelfs ook wel verboden zo. Even zoeken op het internet toont inderdaad aan dat dit voertuig helemaal niet op de openbare weg mag rijden.
https://www.ltoledenvoordeel.nl/7-antwoorden-landbouwverkeer-op-de-openbare-weg/
Het voertuig mist de verplichte rood-witte diagonaal gestreepte waarschuwingsborden. Ook het verplichte oranje zwart bord met opschrift 'Uitzonderlijk vervoer' ontbreekt. Tenslotte

Het loopt zoals meestal weer goed af.

De beelden zijn nu niet gemaakt met de Steadycam beeldstabilisatie. Zonder beeldstabilisatie is de beeldhoek 170 graden terwijl de Steadycam weergave uiteindelijk een beeldhoek oplevert van 120 graden. Omdat ik graag meer links en rechts wil opnemen is het beeld wat minder stabiel.

Ronde Texel 2018

Vrijdag 30 maart, Goede Vrijdag, vindt het traditionele Rondje Texel plaats. Het weer lijkt goed te worden. Hoewel het aantal inschrijvingen op Ligfiets.net maar 8 fietsers bedraagt, blijken er totaal 20 velomobielen aan de tocht mee te doen. 

Ik heb enige twijfel of ik de rit wel uit zal rijden. De onderrug, rechterheup en mogelijk mijn rechterknie worden er niet beter op. Gelukkig staat de wind uit het zuidoosten en dat helpt om het te leveren vermogen beperkt te houden. Ik vertrek om kwart voor negen en met 35 tot 40 km/u rij ik via Heerhugowaard noordwaarts. Achteraf geen gelukkige route. Onderweg is het fietspad over honderden meters opgebroken en ik kan niet verder. Op de GPS zie ik dat ik een heel eind moet omrijden, niet aantrekkelijk.

Ik besluit om de Quest als mountainbike te gebruiken en rij de grove puinlaag op. De dikke GoCycle banden helpen hierbij wel. Als ik een wegwerker passeer met een grote trilplaat schrikt de man zich rot. In een paar minuten ben ik de wegwerkzaamheden voorbij en neem me voor op de terugweg langs het Noord-Hollands kanaal te rijden.

Om vijf over half elf heb ik de eerste 61 km afgelegd en ben ik bij de veerpont in Den Helder. Het weerzien met veel fietsvrienden is heel hartelijk. Al kletsend over van alles en nog wat zijn we snel aan de overkant en kan de rit beginnen. Die gaat traditioneel linksom, dus eerst langs de oostelijke zeedijk van Texel tot aan het noordelijkste puntje bij de vuurtoren. Het is, nu de snelheid een stuk lager is, flink kouder en het extra blauwe jasje gaat aan.

Martin Merkelbag rijdt voorop en stuurt ons over het haventerrein langs de viskotters, heel leuk. Dan over de buitenkant van de zeedijk tot .... de route is afgesloten. Er is een bypass over de dijk en Martin zet veel fietsers om die de scherpe draai niet makkelijk kunnen maken. Aan de andere kant van de dijk gebeurt dit nog een keer. Gaat allemaal prima.

Plotseling valt de groep stil terwijl ik een stukje vooruit rij om een enorme groep rotganzen te bekijken. Als ik naderbij kom gaat het hele stel op de wieken om even later toch weer op dezelfde plek te landen om te foerageren. Jules met de Quatrovelo heeft een klapband vóór die vervangen moet worden.

Het is een spectaculair gezicht om al die rotganzen te zien. De lucht is er letterlijk vol van. Tijdens het vliegen schijten de beesten er op los, één van de bezwaren van de veeboeren.

Als even later de groep weer 'on the road' is maak ik een paar plaatjes van de verschillende rijders. De Panasonic FZ1000 bewijst hier zijn kwaliteit. Vooral de mogelijkheden om de scherpte met behulp van langere brandpuntsafstanden te variëren, is prachtig.

Het koude voorjaar is er de oorzaak van dat er vrijwel geen bloeiende bollen zijn. Was het vorig jaar tijdens het Rondje Texel één en al bloemenpracht, dit jaar is de natuur een maand achterop en is alles nog kaal. Gelukkig zijn de lammetjes er al wel.

Bij de Eierlandse vuurtoren worden de velomobielen onder de gebruikelijke belangstelling van bezoekers geparkeerd en worden de appelpunten met smaak verorberd. Ik bestel een dubbele espresso maar heb sterk de indruk dat ik gewone koffie heb gekregen. Bij een tweede vraag ik of ik wel espresso heb gekregen. Het antwoord is ja, al hebben ze er nu 'een boontje' op de display extra bij aangetikt. Een kwestie van verkeerde zuinigheid dus.

Ondertussen merk ik dat rug, heup en knie het nog steeds prima doen en daar ben ik heel blij mee.

Uiteraard gaan we de traditionele foto maken voor de vuurtoren. Ook hier weer een beetje spelen met de perspectief, van groothoek tot tele. De eerste foto is met de 25 mm groothoek stand, de tweede foto is 30 meter verder gemaakt met de tele-instelling. De velomobielen zijn even groot, de vuurtoren is in de tweede foto zeer veel groter.  Al rijdend maak ik de foto's ook met de Panasonic camera. Daarvoor maak ik de drie klittenbanden van de racekap aan de rechterkant los, steek de camera naar buiten en maak de foto's met bijna gestrekte arm op het gevoel. Dankzij de groothoek instelling van de lens lukt dat altijd. Thuis de horizon rechtzetten en de goede uitsnede maken is dankzij de meer dan 20 miljoen pixels prima te doen.

Na de rust in het restaurant wordt de route vervolgd in zuidelijke richting door de duinen van de westelijke kust. Hier wordt altijd hard doorgereden en ook nu weer gaat het snel. De variatie in het landschap is prachtig. Zo rij je door het open heidelandschap, dan stuur je weer door stuifduinen om tenslotte door de bossen te koersen. 

Tegen vier uur zijn we weer bij de veerpont. Die blijkt wat vertraagd door een kapotte brug in Den Helder. Daar hebben we gelukkig weinig hinder van al zien we inderdaad in Den Helder wel heel lange files. Ik kies ervoor om daar niet tussendoor te laveren en rij een stukje om. Geen prettig stukje want het fietspad is een verzameling schots en scheef liggende tegels.

Een aantal fietsers gaat met Pé mee naar Middenmeer. Ik rij langs het Noord-Hollands kanaal direct richting De Woude. Met het lijf gaat het prima en ik rij een hele tijd 42 tot 43 km/u. De wind is wat naar het noordoosten gedraaid en helpt ook nu weer mee. Bij Eenigenburg, halverwege Den Helder en Alkmaar, rijden Elly en Jules langs met de beide witrode Quatrovelo's op de aanhanger achter de auto. Ze toeteren en hebben me dus in het vizier.

Om even na 18.00 uur draai ik, met 169 km op de teller, de pont naar ons eiland op. Alles overziende was het een prachtige tocht met uitstekend weer en zonder fysieke ellende. Hartelijk dank aan Matthijs en Martin, die de organisatie van deze tocht weer tot een succes maakten. Ook dank aan alle medefietsers, samen fietsen is veel leuker dan alleen.