Zaterdagnacht om half vier schrikken we wakker door een enorme knal. Ik vlieg mijn bed uit en kijk naar buiten. Niks te zien.
Zondagmorgen merkt mijn vrouw droogjes op of het misschien niet weer een band van de Quest is die geëxplodeerd is. Ik heb er maar 4 bar in gepompt en zou dat geen probleem moeten zijn. Nou, wel dus. Onder alle drie wielen ligt een dikke laag zand en stof. De Quest heeft kennelijk een flinke aframmeling gehad. De hieldraad van de vrijwel nieuwe Super Moto is gebroken en de Michelin Protek Max is aan flarden gereten. Het wieldoekje aan de derailleurkant is met de hoepel ook aan stukken. De omgeving van de wielkast was door Jan al eens gerepareerd en er lijkt geen verdere schade. Als ik probeer een Vredestein Black Panther te monteren knalt de band er weer af. Dit kan zo niet verder.
Ik zoek de al bijna versleten en ook al eens van de velg gesprongen oude Super Moto op en leg die om de slingerende velg. Met maar 3 bar hoop ik dat deze er even op blijft liggen. Als ik zondagavond een trainingsritje maak gaat dat met een gemiddelde van 49,6 km/u, een record :). De band is heel gebleven. Toch maar eens een nieuw wiel laten plaatsen.
Vandaag heeft Theo van Velomobiel.nl tijd om mijn Quest te repareren. Jan heeft het dakframe in Enkhuizen om de dwarsverbindingen van stroomlijnprofielen te voorzien en het frame zwart te spuiten. Het rek ophalen, de fiets opladen, naar Dronten rijden en het rek weer terugbrengen kost veel tijd. Dan kan ik net zo goed naar Dronten fietsen. Om 7.00 uur vanmorgen zit in de fiets en rij, voor de eerste keer dit jaar, zonder racekap naar Dronten. Ik neem me voor om te genieten van het fietsen en de omgeving. Dat lukt prima en met gemiddeld precies 35 km/u kom ik heen en weer. Hartslag gemiddeld 104 bpm, geen uitsloverig gedoe dus.
Theo stelt snel vast dat het oude wiel de kwalificatie schroot verdient. Het wiel slingert en de enkelvoudige velg blijkt ook iets uit elkaar gedrukt te zijn. 'Of ik hem nog mee wil nemen?'. 'Nou nee hoor Theo'. De E2 lagers zijn na 40.000 km nog in perfecte conditie. Als het nieuwe Gingko holkamer wiel is gemonteerd is Theo niet helemaal tevreden. Er zit een langzaam verlopende slinger in. Eruit dus maar weer en op de richtbok wordt de velg perfect rond gemaakt. De oude Super Moto is niet helemaal rond, maar daar kan Theo natuurlijk niks meer aan veranderen.
Nou de fiets toch bij Velomobiel.nl is kijkt Theo de andere draaiende delen na. De remtrommels en remschoenen zien er prima uit. Zelfs de ketting blijkt na 40.000 km nog geen meetbare slijtage te hebben. Ook de cassette en derailleur zien er als nieuw uit. Theo spuit wat teflonvet in de rechter shifter, die draaide in de winter wat moeilijk. Verder staat de Quest er na 40.000 km heel goed bij. Waarschijnlijk het gevolg van veel fietsen met mooi weer en stallen in een verwarmde garage.
Als de fiets klaar is vraagt Theo of ik Schwalbe Shredda draadbanden wil testen. Deze banden in 40 en 50 mm hebben met 60 TPI een eenvoudiger karkas. Ze zijn met 17,50 en 20 Euro de helft goedkoper dan de geavanceerder Shredda vouwbanden. Als de temperatuur weer rond 20 graden C is zal ik deze banden pendelen.
Als toetje een tweetal aardige foto's die ik gisteravond vanuit onze tuin maakte, een mooie zonsondergang en een foto van de maan. Beide opnamen zijn gemaakt met de Panasonic FZ1000. Deze camera heeft een Leica lens van 25 - 400 mm. De beide foto's zijn met 25 resp. 400 mm gemaakt.
Als de voorbereidingen voor CycleVision zijn getroffen realiseer ik me dat de afstanden van het wedstrijdterrein en de andere onderdelen van het evenement tamelijk groot zijn. Op de plaats waar bij iedere auto de motor ligt, past de Giant Halfway vouwfiets. Het blijft een bijzonder gezicht.
Zaterdagmorgen arriveer ik al om half tien in Venray. Daar schuift het grote rolhek snel terzijde en kan ik met de Quest op het dak doorrijden naar de wedstrijdbaan. Ik ga de uursrace rijden met de Quest. Over het waarom verder meer. De Noord-Hollandse delegatie bestaande uit Cees, Matthijs, George, Jan en Arnold komt gelijk met mij aan. Ze hebben voor hun fietsen min of meer een vaste plek aan de rand van de wedstrijdbaan. Daar staan ze in goed gezelschap naast de LeMans van CyclesJV.
Om 11.00 staat mijn eerste lezing over de VeloTilt gepland. De organisatie meldt me dat dit afgelopen week is vervroegd naar 10.30 uur. Oops, dat gaat mis flitst het door mijn hoofd. Ik heb die wijziging niet doorgekregen en dus zullen de bezoekers er niet om half elf zijn. Dat blijkt inderdaad te kloppen, om half elf zijn er nog maar vier belangstellenden. In goed overleg met Johan die de lezing over ROAM gaat doen, wachten we tot 11.00 en zie daar, de zaal loopt vol.
De lezing verloopt prima en Johan kan prima op mijn verhaal aansluiten.
Om twee uur starten de bikkels voor de drie-uurs race. Theo van Soest fungeert met zijn Quest als pace car en na twee rustige rondjes gaat het los. Verschillende snelle rijders hebben inmiddels een DF aangeschaft en sinds kort heeft Daniel Fenn daarvoor een 'broek' gemaakt. Dit zijn twee heel grote stroomlijnkappen die de snelheid inderdaad flink verhogen. Alleen Theo van Andel weet zich met zijn Quest voorin het veld te handhaven.
Daniel Fenn rijdt gemiddeld bijna 59 km/u en wordt de winnaar van deze wedstrijd. Theo van Andel wordt derde. Een opvallende prestatie wordt geleverd door Harry Lieben. Met zijn Mango rijdt hij drie uur lang gemiddeld 49,4 km/u. Hij wordt daarmee vijfde in een veld van totaal 40 rijders.
De VeloTilt staat bovenaan naast de baan en krijgt veel belangstelling. Ook de toertop is nu voor het eerst te zien. Jan Geel is onvermoeibaar bezig met het geven van uitleg over de VeloTilt.
Jan Reus heeft naast de VeloTilt ook de ongestroomlijnde VeloTilt mee. Liefhebbers die dit willen mogen er een stukje mee rijden. Daar wordt massaal gebruik van gemaakt. De meeste rijders komen blij verrast terug. De eerste tientallen meters gelocked rijden en dan deblokkeren is natuurlijk spannend. De meesten lukt dat in één keer, een enkeling gaat de eerste keer onderuit.
Zondagmorgen om 10.00 is de uursrace. Cees Roozendaal voorziet zijn Quest van enkele geheime wapens. Hoewel Cees had aangekondigd dat ie 'ome Wim wel zal opduwen' laat een blik op de uitslag, Ome Wim heeft Cees 5x opgeduwd, iets anders zien :)
Jan Reus en Jan Geel plakken de wielstroomlijnkappen onder mijn Quest. Twee dagen voor vertrek naar Venray zie en voel ik dat er een steeds hinderlijker onrondheid in mijn achterband optreedt. Het lukt me niet om de Super Moto rond te laten lopen. Hoewel de Super Moto na 3 jaar en 25.000 km nog niet versleten is, kieper ik hem toch maar in het vuilnisvat. Een nieuwe Super Moto maakt het helaas niet beter. Pas heel laat zie ik dat het niet aan de banden ligt maar aan het slingeren van het wiel. Dat ik dat zo laat zie heeft alles te maken met het kijken met maar één oog. Ik probeer het met spannen en ontspannen van de goede spaken te verhelpen. Helaas willen na drie jaar de nippels niet meer draaien en moet ik er maar mee leven.
Op bovenstaande foto van Robert-Jan Bakker lap ik Cees en toeter en passant maar even. Peter - ovaal - de Rond doet voor het eerst sinds jaren weer een keer mee. Hij rijdt net 1 km/u harder en zet mij op ruim een ronde. Zou dat komen omdat ie ovaal rijdt? Misschien ook wel omdat ie 15 jaar jonger is en veel meer kilometers maakt. En het kan ook nog liggen aan het feit dat Peter een vrijwel nieuwe en dus stijvere Quest heeft. Hoe dan ook, hij was sneller.
De baan in Venray is een dragrace baan. Het wegdek is ruw en op veel plaatsen matig gerepareerd. De rechte stukken zijn altijd schuin en de helling in de bocht verandert niet. Je hebt steeds het gevoel uit de bocht te vliegen. Ga je er met 53 km/u in en je blijft even hard trappen, dan kom je er met 51 km/u uit. Die verloren snelheid moet je op de rechte stukken weer erbij zien te knokken. Gemiddeld is de baan 7 tot 9 km per uur langzamer dan bijv. de RDW baan in Lelystad.
Na de race zie ik waar de onheilspellende geluiden tijdens de race bij het achterwiel vandaan komen. De onderkant van de Quest is zwart van het rubber slijpsel. Rijden met een slingerend achterwiel in een aanlopende wielstroomlijnkap is niet bevorderlijk voor de snelheid, maar ook niet voor de nieuwe Super Moto. Dat wordt een retourtje Dronten voor een nieuw achterwiel.
Op bovenstaande foto zien jullie mijn Tesla Model S als pace car voor de rijders van de afvalrace. Ik hou op dat moment mijn tweede lezing op zondag en kan de auto niet besturen. Hans van Vugt is de eerste die mijn auto voor dit doel mag rijden en vermaakt zich er prima mee. Zelf maak ik een aantal rondjes op hoge snelheid als de fietsers er nog niet zijn. Op het korte rechte stuk haal ik makkelijk 140 km/u en ga met 110 km/u de kletsnatte bocht in. Op een witte streep breekt de Tesla uit maar de tractiecontrole grijpt onmiddellijk in en voorkomt dat de bolide tegen de betonnen borstwering crasht.
Al met al heel leuk, ook voor de toeschouwers die komen aansnellen om dit onaangekondigde spektakel te filmen en te fotograferen.
George Krug heeft een paar beelden met zijn GSM vastgelegd.
Tijdens de afvalrace breekt een enorm noodweer uit. Het regent onwaarschijnlijk hard en de regen stroomt in golven langs de achterkant van de baan naar beneden.
De organisatie heeft dit jaar een veel groter evenement bedacht. Allerlei andere fietssporten komen aan bod. Er zijn uiterst behendige bikepolo rijders, steppers en spinners. Ook ludieke zaken als een show met historische fietsen waaronder de hoge Bi zijn te zien.
Een probleem blijft dat er een grote afstand is tussen de racebaan en de andere activiteiten. Ik vraag me af waarom alles niet wordt geconcentreerd op de binnenbaan en rond de buitenbaan. Er is nu een loopbrug waardoor dit wel kan. De organisatie heeft zijn uiterste best gedaan en alles liep gesmeerd.
Toch kan ik me niet aan het gevoel onttrekken dat het steeds meer een onderonsje wordt van een steeds geringer aantal deelnemers en minder interesse van handelaren. Deden er in 2007 in Sloten nog 130 deelnemers mee aan de uursrace, nu kwamen er maar 26 deelnemers aan de start.
Alle overall winnaars, zonder uitzondering bekende gezichten, op het podium.
Daniel Fenn, de ontwerper van DF rijdt ook een stuk op de naakte VeloTilt. Het komt enthousiast, met beide handen los van het stuur en mooie bochten makend terug.
Bovenstaande foto's zijn niet gemaakt in Venray maar op de baan van de RDW in Lelystad een week eerder. Samen met het Human Power Team van de TU Delft en team Elan hebben we enkele uren de baan gehuurd om te testen. Daar bleek dat de snelheden die we hoopten te halen niet gehaald werden.
David haalde 54 km/u, maar met meer vermogen dat vooraf berekend. Tijdens de laatste rit ging de besturing zwaarder dan normaal. Na onderzoek bleek het aluminium halfrond onderaan de voorvork verbogen te zijn. Dat moet van staal of carbon worden en vereist flink wat sleutelwerk.
Maar eerst gaan we uitzoeken waar de lagere snelheid door wordt veroorzaakt. Dit kan liggen aan de rolweerstand, aan wrijvingsweerstand door de variabele spoorbreedte, aan luchtweerstand of aan weerstand in de aandrijving. Dat gaan we in de komende periode uitvlooien.
Met de nu niet goed sturende VeloTilt wil ik liever niet tussen andere deelnemers in de problemen komen. Niet voor mezelf maar zeker niet voor anderen.
De VeloTilts rijden nu met een Rohloff naaf. Voor toeren een prima naaf, voor wedstrijden op snelheid zijn de stappen tussen de versnellingen veel te groot. Piet Kunis en Bram Smit bedenken een variatie op de derailleur. Een standaard cassette wordt door een hevel over een van kogels voorziene spibaan heen en weer geschoven. De ketting schakelt wonderwel goed zonder extra voorzieningen. Het geheel loopt fantastisch licht. Het verschil met een Rohloff naaf is heel groot. Onderstaand een filmpje van de werking van de VeloTilt derailleur.
Piet Kunis, lid van ons VeloTilt team, heeft zijn Super Mango nu klaar. Zijn laatste grote wensen, een vaste maar toch afneembare racekap en ook cabrio kunnen rijden zijn nu verwezenlijkt.
Op bovenstaande foto is te zien dat de racekap vast lijkt te zitten op de beweegbare top. Dit is gedaan met 3M Dual Lock klittenband. Zit heel vast maar de racekap kan ook in één beweging worden losgeklikt om helemaal open te rijden. Het grote voordeel is dat de kap niet meer weg kan waaien en niet klappert of trilt. De instap blijft even gemakkelijk.
Uiterlijk is er aan de Mango van Piet nauwelijks iets te zien. Natuurlijk wel de unieke, snelle en vooral ook mooie staart, maar die was er al even. Jan Reus van Velomobielonderdelen.nl heeft een reeks ernstige omvalkrassen onzichtbaar gespoten. De fiets ziet er weer uit als nieuw.
Binnenin is er natuurlijk nogal wat veranderd. De top is scharnierend gemaakt op twee heel lichte maar toch solide kantelende steunen. De verstijving van de romp is door een carbon buis overgenomen die van rand tot rand loopt.
Een heel slim idee is het bovenste deel van de racekap afneembaar te maken. Het afneembare deel snapt aan de voorkant scharnierend in twee korte buisjes. De losse bovenkant kan in de Mango achterin mee genomen worden. De wind en zon in het gezicht en toch binnen een minuut beschermd tegen regen en kou.
Het vizier kan er natuurlijk ook nog af maar dat is ook makkelijk omhoog te zetten om te genieten van de volle rijwind in je gezicht.
Het losse bovendeel van de kap met het insnapscharnier.
Als laatste heeft Piet een flink ventilatiegat in de neus gemaakt. Zoals bekend heeft dit aerodynamisch nauwelijks nadeel. Wil je geen koude lucht via de neus naar binnen krijgen, Piet heeft het gat voorzien van een op afstand bedienbaar klepje. Slim hé!
Alles overziend een behoorlijk omvangrijk maar buitengewoon geslaagd project. Wel vraag ik me af of dit soort innovaties niet uit de koker van de fabrikanten had moeten komen.
Het weekend van 20 en 21 juni, volgende week dus, komt rap naderbij. Dan wordt het traditionele CycleVision evenement gehouden. Deze versie zal grootschaliger en veel diverser zijn dan vorige evenementen.
Het programma is zeer uitgebreid met races, spinningmarathon, Striderbikes, fietstoertocht, MTB tocht, probeercircuit, lezingen, verkoopstands, en nog veel meer. Het programma kun je hier vinden:
De VeloTilt komt uiteraard weer mee naar CycleVision. In principe ga ik de uursrace op zondag meerijden. Op dit moment wordt de laatste hand gelegd aan de toertop. Ook deze komt mee naar Venray.
We nemen ook de ongestroomlijnde VeloTilt mee naar Venray. Op deze fiets worden alle ontwikkelingen eerst getest. Daarna worden de onderdelen gedupliceerd en in de gestroomlijnde versie ingebouwd. De ongestroomlijnde VeloTilt nemen we mee voor die fietsers die weleens met een VeloTilt willen rijden. De fiets zal het hele weekend beschikbaar zijn voor proefritten op het probeercircuit. Dit jaar hou ik zowel op zaterdag als op zondag weer een lezing over de VeloTilt. Uiteraard is de fiets tijdens de lezing te zien. Mijn lezingen zijn te volgen:
