Symposium HAN Automotive

Na een ontspannen rit op de Autopilot arriveer ik ruimschoots op tijd in Arnhem. De Tesla rij ik achteruit de hal in. De VeloTilt gaat van het dak af en komt naast de Tesla te staan. Meteen stromen er groepen belangstellenden op af en hoewel ik geen spreker ben op het symposium krijg ik ruimschoots de tijd om informatie te geven.

Frank van der Laan is aanwezig en zijn DF staat prominent vooraan in de hal. Naast de VeloTilt staat er de WMZ3 van Wijnand Zwart. De lezingen gaan allemaal over mobiliteitsvormen tussen de fiets en de auto. Vermakelijk is de lezing van een vertegenwoordiger van Pon, de importeur van onder meer Volkswagen. De heer Gense van Pon vertelt dat in de toekomst alle auto's 'online' zullen zijn. Hij wijdt geen woord aan Tesla waar het 100% online zijn al vier jaar realiteit is. Het is ook niet prettig te moeten vaststellen dat de hele Duitse autoindustrie de boot met elektrisch rijden volledig heeft gemist. Het is ook nogal wat dat een Amerikaanse software jongen, Elon Musk, met 350.000 verkochte Tesla Model 3 elektrische auto's binnen een week, het bewijs levert dat de mensen echt naar elektrisch rijden willen. 

De zaal zit vol met vertegenwoordigers van het MKB, studenten en andere belangstellenden. Het blijkt niet makkelijk om een zinvol vervoermiddel te ontwerpen tussen de fiets en auto. Deels komt dit door de geweldige efficiëntie van de auto industrie. Voor onder de 10.000 euro leveren zij een compleet veilig voertuig voor vier personen, die makkelijk 150 km/u haalt en zelfs nog voorzien is van airconditioning, navigatie, ABS en airbags. Koop een beetje geavanceerde velomobiel, doe er wat leuke extra's bij en je bent ook tegen de tien mille kwijt.

HAN Automotive denkt dat een voertuig tussen de fiets en de auto niet meer mag kosten dan 4000 tot 6000 euro. Langzamerhand wordt de contouren van dit voertuig onthuld. Dan komen de eerste afbeeldingen op het doek. Jack heet het ontwerp en is een .... kantelende driewieler. Waar hebben we dit eerder gezien 😉

Het voertuig kan zelfs op zijn achterkant overeind gezet worden, precies als de VeloTilt.  Als ik later de directeur van HAN Automotive spreek geeft ie toe dat ie wel even moest slikken toen ie de VeloTilt zag binnenkomen.

Jack zou in meerdere varianten kunnen komen, 45, 60, 90 en 130 km per uur rijdend. Het kantelmechanisme wordt in principe hydraulisch. Al met al een leuke middag waar veel mensen met bewondering zowel naar de VeloTilt als naar de Tesla keken.

De thuisreis verloopt even comfortabel als de heenreis. Bij Amsterdam kom ik in noodweer terecht. Een zware onweersbui brengt bliksem en zeer veel regen. Aan de horizon staat in tegenlicht een bloedrode zon die het zicht tot vrijwel nul reduceert. Ik heb veel moeite om de belijning op de weg te zien. Tot mijn verrassing heeft de Autopilot van de Tesla hier geen enkele moeite mee. De radar in de neus fixeert zich op een voorligger en houdt de ingestelde afstand precies vast. De camera bovenaan de voorruit ziet kennelijk veel meer dan ik. Tenslotte zorgen de ultrasoon sensoren rondom dat een veilige onderlinge afstand tussen de auto's in de naastliggende rijbanen gehandhaafd blijft.

Zo is rijden onder extreem slechte omstandigheden toch veilig.

VeloTilt en Tesla naar symposium HAN Automotive

Vanmiddag haal ik de VeloTilt op in Enkhuizen. Morgen is er bij HAN Automotive in Arnhem een mini symposium met als titel: “Spring mee in het gat tussen auto en fiets!”

Op verzoek van de organisatoren wordt zowel aan de VeloTilt als aan de Tesla een prominente plek toebedeeld.

Jan heeft het dakrek voorzien van fraaie vleugelprofielen over de vierkante dwarsliggers. Ziet er mooier uit en is uiteraard een heel stuk aëro-dynamischer. Ook is het dakrek gespoten in zijdeglans zwart. Het subframe waar de VeloTilt op staat is nog niet gespoten. Nu ik het zo zie mag dat wat mij betreft ook in het zwart.

Het verbruik is maar rond 10% hoger dan zonder fiets op het dak. Ondanks de stevige wind vanmiddag merk ik in het geheel niet dat er op het dak een complete constructie staat. Wel is het geluidsniveau iets hoger. De Tesla autopilot doet het ook nu weer fantastisch. Morgen een ontspannen ritje naar Arnhem.

Met de Quest in Bft 9

Zoals bekend is Jan Reus de geestelijk vader van de stormstrip. De Quest is zijn enige vervoermiddel en dus moet deze liefst altijd gebruikt kunnen worden. Nou wil het in onze kustprovincie nogal eens hard waaien. Dat vindt een velomobiel als de Quest niet heel prettig. Jan heeft een verdere verbetering van de veiligheid bij harde wind voor ogen.
De wind waait natuurlijk niet alleen over de Quest heen maar ook onder de fiets door.  Daardoor ontstaat aan de lijzijde van de fiets een vacuum die meehelpt de fiets om te trekken. De stormstrips op de bovenkant van de fiets zijn weliswaar heel effectief maar het kan beter.
Jan plakt twee stukken stormstrip onder de Quest. Nu kijken of het helpt.

Tweede Paasdag, het waait in Noord-Holland Bft 9 met vlagen tot 100 km/u, rijdt Jan van Amsterdam Zuid-Oost naar Enkhuizen. Verschillende caravans waaien om en de wind plukt flink aan de Quest. De fiets blijft keurig rechtop. Zonder trappen rijdt Jan vele kilometers met 40 tot 45 km/u. Aan de benodigde opstuurhoek is goed te voelen dat de wind hard tegen de zijkant van de Quest duwt. Het gevaarlijke hellende koppel is er niet. Jan rijdt, wel de hoge dijken vermijdend, veilig naar huis.

Ik wil geen reclame maken voor het rijden bij Bft 9, maar de veiligheid is door deze nieuwe toepassing van de stormstrip, een stap verder gebracht.

Rondje Texel 2016

Het rondje Texel 2016 belooft te beginnen met regen en kou. En dat klopt. Ik kies ervoor om ditmaal rechtstreeks naar de veerboot in Den Helder te rijden. De omweg naar Twisk betekent anderhalf uur vroeger op en een uur langer in de regen rijden, niet zo aantrekkelijk. Ik rij om kwart voor negen van het eiland af en met regen en pittige tegenwind ben ik om half elf in Den Helder bij de veerhaven.
Het weerzien met 13 andere deelnemers is leuk en al kletsend zijn we snel aan de overkant.
Daar blijk ik een lekke band te hebben. Had ik toch de half versleten F-lite maar moeten vervangen 😢. Gelukkig ligt de nieuwe met licht opgepompte binnenband voor de greep en in vijf minuten zijn we onderweg. Een stuk van de dijkweg lijkt afgesloten en we maken een toertje door het binnenland.



Het regent inmiddels niet meer al miezert het soms nog wel. Geen ideale fotocondities, met 8 graden wel plascondities.


Eenmaal weer langs de dijk van de Waddenzee is het een genoegen om de vele moederschapen met hun kroost te zien lopen. Ze hebben allemaal bontgekleurde nummers op hun kleine lijfjes.





Texel is een vogeleiland pus sang. Een beetje telelens maakt het makkelijk om bruikbare foto's te maken. Ik hoef er mijn Quest niet voor uit.



Scholeksters en ganzen in verschillende soorten, het zijn er heel veel.



De gebruikelijke stop op het noordelijkste puntje van het eiland bij de vuurtoren moet nu binnen plaatsvinden. Het is buiten te koud. De ramen beslaan direct als de groep binnenkomt. De koffie met appeltaart gaan er wel in.



Na de koffie maken we weer de gebruikelijke groepsfoto voor de vuurtoren. Iedereen blijft lekker in zijn carbon cocon en we gaan snel weer onderweg. Inmiddels is de zon erbij gekomen. Met de noordwestelijke wind rijdt het zo een heel stuk prettiger en ook sneller.



De rit door de duinen is altijd weer spectaculair. De snelheden lopen makkelijk op tot 40 km/u en met de vele bochten is dat soms spannend. Na het open duinlandschap komen we halverwege het eiland tussen de bomen te rijden. Al om drie uur zijn weer terug in de Veerhaven. De boot ligt nog aan de kade maar we kunnen niet meer mee. Terwijl ik al rijdend op de klok tuur vliegt de Quest met een klap omhoog. Ik knal op een trottoirband die ik niet heb gezien. Dank zij de F-lite blijft de band heel en er lijkt verder zelfs geen schade te zijn. Thuis nog maar eens goed kijken.



De rit naar huis maak ik in gezelschap van Winand Jonker. Winand denkt dat ik veel harder kan rijden dan hij in de Strada. Hij geeft het tempo aan en rijdt wel heel stevig door. Steeds tussen 45 en 48 km/u. Dat zijn voor een Strada hoge snelheden. Op een kruising rij ik hem voorbij en hou een snelheid aan van 42 tot 46 km/u. Winand volgt prima en we zijn snel door Alkmaar en rijden de Schermer binnen. Daar raakt het muntje van Winand op en we rijden wat rustiger naar De Woude.
We nemen afscheid en Winand rijdt nog een uurtje door naar Sloten.

Al met al een mooie dag fietsen in goed gezelschap. Na precies 170 km rijden ben ik om half zes weer thuis.

Rainpal ruitenwisser vizier

Er zijn al heel wat oplossingen bedacht voor het wissen van beregende vizieren. Geen van die oplossingen voldoen echt goed. Maar nu is er mogelijk wel een goede oplossing. Het heet Rainpal.
Het systeem bestaat uit een wisser die een straal beschrijft gelijk aan de kromming van een motorhelm vizier.
Het apparaatje werkt 3 uur continue op een ingebouwd accuutje dat met USB kan worden geladen.
Er zit naar wens een afstandbediening bij waarmee je de snelheid en interval kan regelen.
De maker, Adam Aarons, is momenteel bezig via Fundrazr.com de nodige middelen te vergaren om de productie te kunnen starten.
Ik heb er in elk geval voor 79 Engelse Pond een besteld. Wil je meedoen, ga dan naar:
https://fundrazr.com/campaigns/315tK0

Rottweiler en Panasonic FZ1000

Deze winter is een heerlijke winter om te fietsen. De temperatuur is steeds tussen 3 en 9 graden C. In de Schermer polder is het uitzicht vanaf de dijken prachtig. Vaak heb ik mijn Panasonic FZ1000 fotocamera mee in de fiets. Deze camera is voorzien van een Leica Vario-Elmarit lens. De brandpuntsafstand is te variëren van 25 tot 400 mm, gerekend met full-frame equivalenten. De lichtsterkte is 2.8 tot 4.0, afhankelijk van de tele-instelling. Als ik hemelsbreed nog ruim 1000 meter ben verwijderd van het lieflijke dorpje Driehuizen maak ik, vanaf dezelfde positie, wat foto's van de wolkenlucht boven Driehuizen.

Weer valt me op hoe enorm het zoombereik van deze camera is. Meestal worden zoomlenzen op hun meest ingezoomde stand wat wollig en zacht. De Leica lens op de Panasonic FZ1000 blijft ook op 400 mm scherp en contrastrijk. Bij de onderste foto van het kerkje is iedere voeg tussen de stenen van de muur te onderscheiden, een bijzondere prestatie. Dit is naar mijn mening de ultieme reiscamera. Relatief licht met 850 gram, ruim 20 miljoen pixels en zonder extra lenzen mee te slepen een hoge kwaliteit in ieder zoombereik. Mijn fraaie Nikon D700 met kilo's aan mooi optisch glas raakt langzamerhand gepensioneerd, in de fototas wel te verstaan.

Even een update over de Rottweiler die mij op de dijk steeds aanvalt. Ik heb me verdiept in de Dazer, een tip van Belle. Het blijkt dat deze gemiddeld goed werkt bij wat kleinere honden en bij honden die langzaam dreigend naderbij komen of meelopen met een voertuig. Op grote agressieve honden die op snelheid een fietser of wandelaar naderen heeft de Dazer meestal geen effect. Sommige grote honden worden er nog agressiever van. De Dazer wordt het niet. Maar wat dan wel.
Eergisteren kwam het beest weer als een dolle van het boerenerf rennen en vliegt omhoog tegen de dijk. Ik kan het beest al van flinke afstand zien aankomen en besluit nu gewoon te stoppen. Dat blijkt wonderwel heel effectief. Als de hond op de top van de dijk de weg opstuift sta ik vrijwel stil.
Dat vindt de Rottweiler prima. Hij komt tot stilstand, kijkt me aan en .... loopt weer rustig de dijk af naar de boerderij. Nou wil ik, zeker niet als ik een snel rondje wil maken, steeds stoppen voor een hond, maar om gevaar en schade te voorkomen is het wel verstandig. Misschien gaat de hond nu leren dat zo'n gele torpedo helemaal niet hoeft te worden aangevallen. We zullen zien.

Doorrijden in de winter

In de winter rij ik gewoon door. Niet elke dag maar zo'n 3 tot 4 keer per week. Alleen als het harder waait dan Bft 6 of als het regent, dan blijft de Quest in zijn warme garage. Buienalarm is een prachtige App om dit in de gaten te houden. Stormt het dagen achtereen dan klim ik, met flinke tegenzin, op de Life Fittness ligfiets hometrainer om wat beweging te hebben. Het trainen op een hometrainer vind ik oervervelend.

Nu de bomen niet in het blad staan heeft de Rottweiler van de boer voorbij Driehuizen mij meestal snel in de gaten. Het kreng vliegt van het erf af, rent de dijk op en valt de Quest aan. Een enkele keer raak in de hond licht, soms krijgt de Quest een flinke klap. Afgelopen week kreeg de fiets zo'n harde klap dat ik vreesde voor schade aan het laminaat. Dat kon ik evenwel niet zo snel ontdekken. Ik heb gelijk maar even mijn hart gelucht en de boerin, in ieder geval een mevrouw die achter de boerderij met kinderen op paarden bezig was, duidelijk gemaakt dat ik dit een waardeloze vertoning vind.

Ik hoor haar roepen dat de honden alleen mijn fiets aanvallen, verder niemand. Zal zo zijn, maar shit is het.

In de winter krijg je soms mooie luchten te zien, zo ook gisteren. Even gestopt om een panorama te maken van een mooie wolkenpartij. Mijn ritje is vrijwel altijd een rondje om de Schermer polder van 30 km lengte. Een enkele keer maak ik een rondje om de Beemster, het ritje is dan 45 km. Dat gaat dan langs het Noord-Hollands Kanaal naar Purmerend, vervolgens over de prachtige Oostdijk naar Oosthuizen en vandaar naar de molens van Schermerhorn. Het laatste stuk door de Schermer langs Driehuizen brengt me weer op De Woude.

De hele winter, eigenlijk altijd, rij ik vóór met F-lites, achter met Super Moto. De Super Moto is niet lek geweest sinds de Noordelijke Velomobieltocht 14 maanden geleden. Ook de F-lites houden zich uitstekend. Afgelopen jaar 1 lekke band. Gisteren reed ik door een kapot gegooide fles. Te laat gezien door tegenlicht op nat wegdek. Eigenlijk was ik me er pas van bewust dat het glas was toen de banden door de stukken glas knerpten. Hoewel de F-lites een Kevlar anti-lek laag hebben merkte ik dat de rechter band langzaam leeg liep. Vanmorgen staat de band inderdaad helemaal leeg.

Richtingaanwijzers Quest, maar dan goed

Jan Geel, de innovatieve Quest rijder uit Oostwoud, heeft de mooie verlengde rug van zijn Quest al weer verschroot. Waarom? Jan rijdt vaak over de lange winderige polderwegen in Noord-Holland en heeft steeds het idee dat achterop komend verkeer de minuscule LED lampjes laag op de staart van de Quest niet of heel laat ziet. Twee belangrijke onderdelen, veel duidelijker richtingaanwijzers en een stormstrip ontbraken nog.

Jan maakt korte metten met de nieuwe rug en profileert in een nieuwe rug uitstekend zichtbare en aërodynamisch vormgegeven richtingaanwijzers. De nieuwe clignoteurs zijn buitengewoon goed zichtbaar van achter, maar zijn aangevuld met een kleinere LED om ook vanaf de zijkant goed zichtbaar te zijn. Door de hoge positie op de rug van Quest zitten de lampen tevens op een hoogte die door achterop komend verkeer van grote afstand makkelijker kan worden gezien en geïnterpreteerd. De veel grotere LEDs, het zijn kleine fietskoplampen uit China, zijn aangevuld met een oranje glaasje.

Als je toch bezig bent is het natuurlijk mooi om een stormstrip bovenop de rug te integreren. 

Komende berichten

Het VeloTilt team werkt aan een fiets met zijspan waarbij een ernstig gehandicapte jongen, hij kan zijn benen niet bewegen, toch meetrapt.

Een nieuwe innovatie van Jan Geel bestaat uit een eenvoudig systeem om met een gewone derailleur terug te schakelen bij stilstand. Het bestaat uit een draaischijf met een pen erop. Deze draaischijf zit vlak bij de achterderailleur en tilt de ketting bij het achteruittrappen naar de grotere tandwielen. Bediening is met een shifter.

Wintertraining Alkmaar en stormstrips op DF

Zondag 14 februari vindt de jaarlijkse wintertraining in Alkmaar plaats. Het regent de hele dag en ik besluit dat het rijden naar Alkmaar met de Quest nu niet leuk is. De Tesla is verkocht en in afwachting van een versie met Autopilot rij ik in een Ford Focus. Gelukkig komt de nieuwe Tesla volgende week en is het leed geleden :)

Het eerste dat opvalt als ik in de sporthal binnenkom is dat het aantal deelnemers beperkt is tot maar 16 fietsers. Vier daarvan zijn kinderen en weer drie daarvan zijn de kinderen Ymte en Swanette. Ymte is er niet  omdat hij de Elfstedentocht rijdt. Die is door het slechte weer afgelast, jammer voor de velomobielrijders die vergeefs een lange tocht hebben gereden in slecht weer.

Er is nu maar één velomobiel, de DF van Daniel Fenn. Het eerste dat opvalt zijn drie profielen op de DF. Zowel links als rechts op de rondingen van de neus en achterop. Daniel geeft aan dat deze stormstrips rechtuit rijdend geen nadeel hebben, maar de zijwindgevoeligheid een stuk verminderen.

Dat de stormstrips op de DF in rechte lijn geen nadeel opleveren is goed te zien in de resultaten. Met maar 135 Watt vermogen rijdt Daniel met de DF al 51 km/u. Als ie flink aanzet kan ie ook een aantal ronden met 65 tot 69 km/u rijden.

De jeugd doet fanatiek mee, dat zit wel goed. Verder is er van een echte competitie nauwelijks sprake. De deelnemers zijn te verschillend in kracht en materiaal. Hoe dan ook, het is voor iedereen een prima training. Voor mij is het leuk om weer een aantal fietsvrienden te spreken.

Nieuwe voorvork VeloTilt

Het is al een maand geleden dat ik het laatste bericht publiceerde. Gebeurt er dan helemaal niks? Welzeker, maar de beslommeringen rond de revalidatie van mijn vrouw Marian nemen me nogal in beslag. Eten koken, wassen, hulp bij douchen en een groot huis schoon houden nemen veel tijd in beslag, helemaal als je die dingen niet gewend bent.

De ontwikkeling van de VeloTilt gaat gestaag door. De nieuwe lagering van de wielen, 2 kleine lagers op 4,5 cm afstand van elkaar, heeft de rolweerstand een heel eind verminderd. De nieuwe constructie maakte het rondtrappen moeilijk, ik raakte met de onderkant van mijn schoen de nieuwe constructie.

Omdat het onderste halfronde geleidingssegment verbogen was, kon dit in weer een nieuwe voorvork meteen 1 mm dikker en dus veel sterker worden uitgevoerd. 

Bram Smit en Piet Kunis verwijderen de bestaande vork en verwisselen deze voor de nieuwe versie. Het verwisselen gaat heel vlot. Er hoeven maar vier moeren te worden gelost, het voorframe kan dan wat omhoog, en de nieuwe vork kan op zijn plaats. Het past perfect en de vork draait zonder weerstand.

Links de oude vork met het 3 mm  halfronde segment, rechts de nieuwe versie met een 4 mm halfrond. 

Op bovenstaande foto is goed te zien dat er veel meer ruimte is ontstaan om met de voet er overheen te draaien.

Tegelijkertijd gaat de kappenproductie door. Hier is Jan Reus bezig een geplamuurde kap te schuren. Hierna kan de kleurlaag erop en kan de kap worden afgemonteerd.

De nieuwe vork is gemonteerd en alles loopt spelingvrij. De nieuwe constructie voorkomt tevens dat de ketting eraf kan lopen.

De zaag in de Quest

De Quest is ondanks zijn ruim 15 jaar oude ontwerp nog steeds een uitstekende velomobiel. Maar op een aantal punten is de leeftijd goed af te zien. Moderne velomobielen hebben onderhuids een aantal versterkingen die in de oudere Quest ontbreken. Deze versterkingen zijn deels alsnog aan te brengen.

Moderne velomobielen hebben allemaal een bredere tunnel achter het hoofd. Dit levert een veel betere aerodynamische luchtstroming op aan de boven/achterkant van de fiets.

Jan Geel, de inventieve Quest rijder uit Oostwoud en eigenaar van museum De Baan in Oostwoud heeft al een reeks verbeteringen in zijn Quest aangebracht. De meeste onderhuids maar de spiegels met ingebouwde richtingaanwijzers zijn een fantastische veiligheidsvoorziening. Jan besluit om zijn Quest met een nieuwe tunnel achter het hoofd een belangrijke upgrade te geven. Jan is niet van het benauwde en zet de zaag in de Quest. Hij zaagt letterlijk de hele bovenkant van de achterkant van zijn Quest af. Daarna maakt ie een mal waarop ie een nieuwe bovenkant lamineert. Tenslotte lamineert Jan de nieuwe tunnel op zijn fiets. De nieuwe tunnel is 3 tot 4 cm breder en blijft ook hoger dan de bestaande tunnel.

Jan maakt de tunnel langer aan de voorkant waardoor het hoofd vlak tegen de tunnel aankomt en er dan ook nauwelijks ruimte tussen hoofd en tunnel overblijft. De eigengemaakte racekap sluit nu ook vloeiender aan op de nieuwe tunnel. Dit is aerodynamisch een groot voordeel. De achterkant van de nieuwe tunnel is open en wordt daar warme lucht uit de fiets afgevoerd. De opening is tevens een prachtig handvat om de fiets op te tillen.

Maakt dit de Quest sneller? Volgens Jan wel. Hij kan zonder zware inspanning 45 km/u rijden tegen windkracht 4. Dat komt mede doordat Jan alle andere verstijvingen al heeft uitgevoerd. Vooral een andere stoel, deze is zodanig gemaakt dat ie totaal niet meer vervormt, heeft de fiets zeer efficiënt gemaakt. Ik ken weinig mensen die op 74-jarige leeftijd in een Quest rijden, ik ken al helemaal niemand die dan ook met 45 km/u tegen windkracht 4 inrijdt.

Nieuwe voorvork VeloTilt en gebroken heup

Het is nogal rustig op mijn blog. Zelf heb ik het niet rustig. Een paar uur nadat ik op 18 november mijn laatste bericht publiceerde viel mijn vrouw Marian 's nachts in huis en brak haar heup. Ze was precies op de heup gevallen waar al een prothese aangebracht was. Het resultaat was dat het bovendijbeenbot in drie stukken spleet en de prothese inscheurde. Dat leverde een 6 uur durende operatie op met heel veel ijzerwerk om alles met een nieuwe langere prothese weer een beetje op zijn plek te krijgen.
Dan gaat je dag er heel anders uitzien, wondverzorging, koken, wassen, letterlijk alles wat je normaal met zijn tweeën doet. Daarnaast mag ze de eerste maand het been maar voor 25% belasten en dat betekent dat ze bij letterlijk alles geholpen moet worden. Ik klaag niet maar je hoofd staat even ergens anders naar.

In één van de laatste berichten over de VeloTilt meldde ik dat de oplossing van de hoge rolweerstand mogelijk gezocht moet worden in de lagering. Bram en Piet maakten een nieuw ontwerp voor de ophanging van de wielen, nu met twee lagers in plaats van één groot lager. De eerste versie van de voorvork maakte het trappen lastig, ik raakte de wielophanging met de schoen. Bram heeft nu een nieuwe vork klaar waar wel voldoende ruimte is om rond te trappen. Het halfronde segment om de enkelzijdige vork te stabiliseren is zwaarder uitgevoerd omdat de vorige 3 mm dikke versie verboog. Kennelijk zijn de zijdelingse krachten op de vork heel hoog. Er moet nog een linkse draad worden gesneden voor het freewheel en dan kan de vork erin. Vervolgens een rustige dag afwachten om te kijken hoever we nu zijn.