Spezie 2014

Afgelopen zaterdag en zondag is de traditionele Spezie in Germersheim Duitsland gehouden. Deze internationale beurs voor letterlijk alles rond fietsen bezoek ik jaarlijks. Ditmaal voor het eerst met de Tesla elektrische auto. Samen met Jan Geel en Bram Smit rijden we langs de Tesla Superchargers zuidwaarts. De eerste Supercharger staat in Zevenaar waar we binnen tien minuten ruim 100 km bereik bijladen. De Superchargers staan op 250 km van elkaar langs de snelweg. De strategie is om bij iedere Supercharger met een kleine reserve aan te komen. Het laden verloopt dan met bijna 600 km per uur en is geheel gratis. Een groot verschil met de Audi die op deze rit 160 liter benzine à € 265,- verbruikte. In de directe nabijheid van een Supercharger is altijd een restaurant en soms zelfs een picknick plaats aanwezig. In Wilnsdorf zitten we heerlijk in het zonnetje een broodje te  eten en na een half uur kunnen we met een vrijwel volle accu door naar Germersheim.

De Tesla is zo stil dat je inhalende auto's hoort aankomen. Het reizen in een dergelijke auto is dan ook totaal niet vermoeiend. In Germersheim staat Michael Beyss, de fabrikant van de EVO velomobielen, belangstellend naast de auto. Hij en zijn vrouw willen wel een rondje meerijden. Nou, die is verkocht :).

Ik had een kamer geboekt in Hotel Kurfürst in Germersheim. Enkele weken geleden belde de eigenaar mij op dat ie mijn al bevestigde reservering had geannuleerd. De reden was dat ie de geboekte kamer liever aan een ander verhuurde die niet één maar twee nachten boekte. Wat een asbak. Het iBis hotel in Speyer blijkt nu een zeer veel beter hotel voor precies hetzelfde geld.

De beurs is als vanouds prachtig. Elk jaar weer staan er nieuwe bedrijfjes die met soms briljante ideeën de markt proberen te veroveren. Ook bedrijven met producten waarvan de levensvatbaarheid op voorhand vrijwel nihil is. Zo zit ik in een glasvezel 'velomobiel' met het model klomp die meer moet kosten dan een Quest. Veel leveranciers komen jaar in jaar uit met dezelfde producten. De velomobielfabrikanten, nu Velomobiel.nl en Intercitybike broederlijk naast elkaar, blijven wel heel lang dezelfde producten maken. Gelukkig worden de velomobielen, hoewel ze maar heel langzaam evolueren, technisch wel veel beter gemaakt worden.

Milan laat zijn nieuwe tweezitter zien. De voorste rijder trapt, de achterste fungeert als passagier.
Lijkt gek maar is zo gek nog niet. Op deze manier kun je door nu en dan van rijder te wisselen heel lange afstanden afleggen. De WAW zag er vroeger wat in elkaar geflanst uit. Nu is dat totaal niet meer het geval en ziet de fiets er mooi afgewerkt uit. Op het punt van veiligheid is bij WAW goed nagedacht. Alligt toont zijn vierwieler. Ik vraag me af wie hiermee gaat rijden. Niet echt fraai maar er kan wel een krat bier mee. Uiteraard lost elektrische ondersteuning veel op, maar het oog wil ook wat.

Hoewel je goed moet kijken blijken er ook veel technische hoogstandjes te zien. De mannen van de Mosquito hebben nu een kleine open trike ontwikkeld met achterwielbesturing. Die ziet er, na zeven jaar ontwikkelwerk, schitterend uit. Ik loop, denk ik, incognito rond. Dat lukt steeds minder nu het prototype van de VeloTilt eerdaags gaat rijden. Meerdere fabrikanten van velomobielen bieden ongevraagd aan de VeloTilt graag te willen bouwen en ook verkopen. Dat had ik nog niet eerder gehoord en is verrassend voor me.

Spezi is ook bekend om zijn rariteiten. Wat te denken van een Messerschmitt als velomobiel. Letterlijk 100% gelijk aan de originele driewieler maar nu met trapmogelijkheid. Er zit ook een dikke elektromotor in, want het apparaat weegt 100 kg. Samen met Jan Geel en Bram Smit genieten we van slim gemaakte enkelzijdige wielophangingen en andere mooie technische details. Ook zien we ongegeneerde kopieën van de Flevobike wielen door een Koreaanse fabrikant. Wel heeft deze fabrikant er heel mooi een kleine elektromotor in gebouwd.

Deze keer maak ik alle foto's met de iPhone 5s. Ik heb de fotokwaliteit van deze smartphone vergeleken met een Panasonic DMC-FS30 camera met 14 miljoen pixels. De 8 miljoen pixel iPhone 5s doet er niet voor onder en heeft soms zelfs een mooiere kleurweergave. De Panasonic kan op Marktplaats.

Zaterdag in de namiddag zoeven we in alle rust weer naar huis. Mooie reis in een super comfortabele niet vervuilende auto naar een prachtige beurs. Volgend jaar met de VeloTilt?

Rondje Texel 2014

Goede Vrijdag is het traditionele rondje Texel. Ligfietsvereniging Twisk, een tweemans operatie van Nico Steur en Matthijs Leegwater, organiseren dit jaarlijkse evenement. Ik rij meestal mee, zo ook vandaag. Als om half zeven de wekker gaat zie ik dat het buiten 7 gr. C is. Het waait pittig met 5 Bft uit het noorden. Ik had mijn lange broek en hemden met lange mouwen al in de zomerse mottenballen gestopt. Te vroeg, want vandaag is dit de goede kleding.

Eerst op naar Twisk waar bij Matthijs thuis de koffie en cake goed smaken. Ik krijg de eerste twee kleine buitjes over me heen. Geen enkel probleem met de racekap op. Om negen uur vertrekken de 15  deelnemers naar de veerhaven in Den Helder. Precies op dat moment staat Yvonne, Muis voor intimi, met een lekke achterband. Ze heeft het zelf nog niet in de gaten, maar ze moet er wel meteen weer uit. Na een goed half uur rijden krijgt de Muis weer een lekke band, nu linksvoor. Ik moet mijn lekke banden altijd zelf vervangen, Muis krijgt ongevraagd altijd hulp. Hoe zou dat komen?

Ook Arie Kastelein loopt tegen een lekke band op. Op de heenweg naar Twisk heeft hij zijn enige reserve binnenband gebruikt en moet nu plakken. De lessen zijn duidelijk, niet met versleten buitenbanden en te weinig reservemateriaal op pad gaan :)

Ik heb via het internet een kaartje voor de veerboot besteld. Alleen even scannen en ik kan direct door. Het tempo is met tegen de 30 km/u als gebruikelijk aan de lage kant. Ik kan me zo moeilijk warm rijden. Ik diep een sjaal op uit de krochten van de Quest en wikkel deze twee keer om mijn hals. De rijders die zonder kap rijden zijn niet te benijden. Wij krijgen een bui over ons heen, met 9 gr. C en windkracht 5 Bft tegen bepaald oncomfortabel.

Martin en André zijn al eerder overgestoken en hebben lang moeten wachten. Dan volgt de rit, zoals altijd linksom, langs en over de dijk van de Waddenzee. Ik laat me afzakken en maak flink snelheid om lekker warm te worden. Dat lukt prima en tot aan de vuurtoren bij de Cocksdorp zit ik er warmpjes bij.

Ook traditioneel is koffie met appelgebak in het restaurant bij de vuurtoren. George Krug is jarig en financiert onze versnapering. Hartelijk dank George. Hij laat op zijn telefoon foto's zien van nog veel lekkerder appeltaart. Die staat thuis in Wieringerwerf.

De terugweg verloopt heel makkelijk en snel, niet zo gek met 5 Bft in de rug. We klimmen en dalen in de westelijke duinen aan de Noordzeekust. Er zijn flink wat tegemoet komende fietsers zodat het goed oppassen geblazen is. Via Den Burg gaat het zuidwaarts door de bossen. Ruim voor vier uur zijn we weer bij de veerboot.

George vraagt of ik nog meega naar de afterparty in Wieringerwerf. Nou ja, waarom niet. En inderdaad, bij huize Krug, het hele gezin met aanhang is van de partij, is de appeltaart echt van grote klasse. Na de koffie gaat het circus weer aan boord van de velomobielen en koersen we zuidwaarts. Voor Middenmeer gaat vrijwel iedereen linksaf, ik ga rechtdoor om via de Alkmaarse weg richting Heerhugowaard te rijden. Nu ik alleen rij kan het gas er lekker op. Als ik ruim 50 km/u rij heb ik indruk dat er nog een velomobiel achter me aankomt.  Dat zou Arie Kastelein met de 'Op rolletjes' kunnen zijn. Ik heb er zin in en trap even later 55 km/u. Dat is lang vol te houden op het mooie fietspad. Ik zie Arie even later niet meer in mijn spiegels.

Aan het eind van de Alkmaarse weg is een rotonde die ik driekwart moet nemen. Ik sla te vroeg naar rechts af en zie even later dat ik 80 km/u moet rijden om met het verkeer mee te rijden. Oops, ik rij op de N242. Dat gaat hem niet worden en na het viaduct sleep ik de Quest van het talud omlaag. Terugrijden is geen optie, tegen wind is het verschil met het autoverkeer zeker te groot. Maar wat nu?
Er is een weggetje maar daarvoor ligt een flinke sloot. Er is wel een dam, maar daar staat een groot afgesloten hek voor. Ik laat de Quest in het gras staan en ga te voet kijken of ik me uit deze penibele situatie kan bevrijden. Als ik bij de dam kom zie ik naast het hek een soort grote pallet van oever tot oever liggen. Dat is de redding in de nood en even later rij ik weer. Wel met een flinke omweg, maar ik kan weer rijden. Stom allemaal, ik heb deze fout eerder ook al bijna gemaakt.

Door de Langereis kan ik weer lekker snelheid maken om oostelijk van Heerhugowaard via Ursem, Stompetoren en Driehuizen weer op De Woude te arriveren.

Ondanks de kou een prima rit van 213 km.

VeloTilt passen en meten

Vanmiddag is het voor het eerst mogelijk om in de VeloTilt te zitten en rond te trappen. Ik fiets weer met de Quest naar Enkhuizen. Op de heenweg doe ik wat geluidsmetingen met een Voltcraft Sl-100 geluidsmeter, daarover later. Jan, Jeroen, Bram en Piet zijn al aanwezig.

Het eerste dat opvalt is de makkelijke instap. Dat kan op meerdere manieren, je kunt over de openstaande fiets heenstappen, één been links, één been rechts en je achterover laten zakken. Dan beide benen binnenboord halen en inklikken. Je kunt ook één voet naast het voorwiel plaatsen, gaan zitten en het tweede been vervolgens inklikken. Hoe dan ook, dit gaat heel makkelijk en kan zelfs zonder armen te gebruiken.


Dan een spannend moment, kan ik de pedalen ronddraaien? De kap gaat erop, ik klik in en probeer de eerste rondjes te draaien. Dat gaat direct goed en nergens komt mijn maat 47 tegen de body of de kap.  Dat is uitstekend. Het crankstel mag een centimeter of twee naar voren. Dan blijkt dat mijn schoenen net de kap raken. Die twee centimeter moet dus in de stoelophanging worden gevonden.

Het stuur zit te laag waardoor mijn ellebogen wat klem zitten tussen de verdikte randen van de kap. Als het stuur op de goede hoogte zit, komen mijn ellebogen boven de versterkte randen uit en gaat het prima. Het stuur wordt sowieso verstelbaar zodat een optimale houding kan worden gevonden. Het lijkt erop dat de huidige body fietsers tot 1.85 cm met een breedte over de schouders van maximaal 50 cm een goede zitplaats kan bieden. Grotere en bredere fietsers moeten dus in een iets grotere VeloTilt. De Quest is ter hoogte van de schouders 55 cm breed.
Nadat de kap zonder ruit erop staat wordt ook de ruit erop gelegd. Het uitzicht is riant en wordt nergens gehinderd. Ik kan mijn hand nog boven mijn hoofd houden, dus ook dat past prima.

Piet Kunis heeft een triplex modelletje gemaakt om de juiste plek voor de steunen van de kap te bepalen. Belangrijk is dat deze steunen de instap op geen enkele manier mogen hinderen.

Het tiltmechanisme is nu voor het eerst gemonteerd. Het systeem blijkt prima te passen en met de smallereTRP Spyre schijfrem kan de stoel verder omlaag. Bram zal nog enkele wijzigingen aanbrengen aan de ophanging van de Rohloff naaf. De linker schoen gaat er nu iets te dicht langs.
Jan en Jeroen zullen in de komende week de voorste wielkast gaan maken. Eerst wordt een spaanplaat model gemaakt die vervolgens in carbon wordt gekopieerd.



Over twee weken zouden de eerste proefritten kunnen plaatsvinden. Dan ben ik, samen met Bram Smit en Jan Geel naar de Spezi in Germersheim.

VeloTilt update

Vanmiddag rij ik met de Quest naar Enkhuizen. Heerlijk fietsweer met 4 tot 5 Bft in de rug. Bij Schardam word ik na de afslag naar de Ijsselmeerdijk ingehaald door een witte Quest XS. Ik zie niet direct wie het is maar stel snel vast dat de berijder flink doorkachelt. Ik heb de hele weg rustig aangedaan om niet kletsnat in Enkhuizen aan te komen. Tot dat moment lukte dat prima, met hartslag 100 en ruim 40 km/u hoef ik me niet in het zweet te werken. Toch maar even wat kolen op het vuur en als ik de Quest XS heb ingehaald stopt ie bij Schouwburg het Park aan het IJsselmeer. Ik rij de stad Hoorn in en ga door naar Enkhuizen.

Als ik wil afslaan naar het industrieterrein waar Velomobielonderdelen.nl huist, zie ik Piet Kunis in de Super Mango daar net vandaan komen. We stoppen en praten wat bij.

Jan is bezig met het vastlijmen van de carbon bodemplaten in de VeloTilt. Daaronder zitten al versterkingen en ingelamineerde metalen steunplaten met daarop gelaste draadeinden. Het aluminium frame is tijdelijk geplaatst om te controleren of de afstanden tussen de delen kloppen. Uiteindelijk moeten complete voorframes, het hele frame zit met 4 bouten vast, in een handomdraai kunnen worden verwisseld. Morgen wordt de rugsteun ingelijmd.
Het carbon stoeltje is al gereed en kan dan geplaatst worden.

Jan laat me de nieuwste uitvoering van de centrale as van het tiltmechanisme zien. Dit is een fraaie gevorkte constructie geworden. Heel mooi, Piet en Bram!

Komende zaterdag komt het team weer bij elkaar om proef te zitten en voor het eerst zittend in de VeloTilt rond te trappen. Dit wordt best spannend.