Velomobielonderdelen.nl weer veilig

De winkel van Velomobielonderdelen.nl was vrijdag en zaterdag 28 en 29 februari niet bereikbaar. De SSL certificaten waren verlopen. Alle browsers waarschuwden hiervoor.

De hosting provider Starteenwinkel.nl heeft dit inmiddels rechtgezet.

Weerstand meten in AA en AAA batterijen

Ik gebruik al meer dan 20 jaar oplaadbare batterijen voor GPS, zaklantaarn, afstandsbedieningen, gereedschap enz enz. Ik ben een fan van Eneloop batterijen omdat ze nauwelijks leeglopen. De maximale capaciteit van witte Eneloops is rond 1900 mAh. Er zijn ook Eneloop Pro batterijen van 2500 mAh. Kunnen de witte ruim 2100 keer worden opgeladen, de zwarte Eneloop Pro kunnen maar 500 keer worden opgeladen. Maar ook 500 keer opladen halen de zwarte niet. De heel betaalbare Ikea Ladda 2450 blijken overigens ook Eneloop Pro te zijn. Helaas dus ook met het beperkte aantal laadcycli.

In de loop van de jaren koop ik zo nu en dan wat nieuwe Eneloops, altijd bij Nkon.nl. De oude en nieuwe belanden door elkaar in hetzelfde doosje en dat .... is niet verstandig. Hoewel witte Eneloops tot wel tien jaar meegaan, neemt de interne weerstand wel toe. Gebruik je een oude en een nieuwe Eneloop in hetzelfde apparaat dan zal de oude de gebruiksduur van het apparaat zeer beperken. Je kunt net zo goed twee oude in je apparaat zetten dan een oude en een nieuwe, er is geen verschil in gebruiksduur.

Ik kwam daar achter toen ik een PIR ledlampje voorzag van Eneloop lite batterijen en in het andere lampje gewone Eneloops. De lampjes zitten naast elkaar in de donkere nis van een koffiemachine en gaan tegelijk aan.

Toen bleek dat de Eneloop lite batterijen, zij hebben een capaciteit van 500 mAh tegen 800 mAh  voor de gewone Eneloop, langer bleven branden dan het lampje met de gewone Eneloops. Er zat kennelijk een oude 800 mAh Eneloop tussen de drie batterijen in het LED lampje.

Hoe kom je er achter welke de oude Eneloops zijn en welke de nieuwere exemplaren. Bepalend is de interne weerstand in Milliohm. Hoe lager hoe beter. Hoe moet je de verschillende waarden in Milliohm interpreteren. Tussen 15 en 30 Milliohm zijn de batterijen nieuw en kunnen voor de zwaarste klussen worden ingezet. Tussen 40 en 60 Milliohm hebben ze al een goed deel van hun leven achter de rug. Ze zijn dan nog prima voor de meeste toepassingen maar de gebruiksduur zal al afgenomen zijn. Tussen 70 en 90 Milliohm lopen ze aardig tegen het eind van hun levensduur. Nog goed geschikt voor een radio, een PIR lampje en  bijv. een afstandsbediening van radio of TV.
Bij 100 Milliohm en hoger zijn de batterijen versleten en kunnen ze naar de recycling.

Ik moet dus weten wat de interne weerstand is en de batterijen liefst in groepen van gelijke weerstand bewaren en gebruiken. Mijn favoriete batterijlader was jarenlang de LaCrosse BC-700. Inmiddels heb ik ook een CSL Aplic lader die ook 18650 Li-ion batterijen kan opladen. Op deze laatste lader zit ook een weerstandmeting mR. Hoewel de CSL Aplic lader een fantastische lader is, nog veel comfortabeler dan de LaCrosse, klopt er van de weerstandsmetingen helemaal niks. Gewone laders blijken simpelweg niet in staat om de weerstand juist te meten.

Nauwkeurige weerstandmetingen worden gedaan met heel dure meetapparaten zoals de Keithley DMM7510 van 3.750 euro. Dat gaat 'm natuurlijk niet worden. Gelukkig blijken er ook heel betaalbare en ook heel nauwkeurige apparaatjes te koop. Ik ben na lang zoeken gestuit op de YR1035+. Dit apparaatje, reken op vier tientjes, is voorzien van een echte vierdraads meting en blijkt voor de Ohm meting  binnen een procent nauwkeurig dezelfde metingen op te leveren als de 100x duurdere Keithley. De voltmeting verschilt pas bij het vierde cijfer achter de komma. Zeer goed dus. Zie de test van de YR1035+ hier.

Batterijen moeten gemeten worden als ze geladen zijn. Na het laden moeten ze een uur rustig blijven liggen tot de interne weerstand is gestabiliseerd. Ik heb een aantal doosjes waarop ik de verschillende weerstanden schrijf, van 20, 30, 40, 50 en 60 Milliohm. Hogere waarden die nog te gebruiken zijn vind ik nu niet. Wel veel waarden van 130 tot 280 Milliohm en zelfs van 1,4 Ohm. Dat zijn er best een handvol, maar die gaan naar de batterij recycling. Het lastige is dat die feitelijk versleten batterijen zich gewoon op laten laden naar 1.48 Volt en ogenschijnlijk in niets verschillen van de goede batterijen.

Van de YR1035+ heb je enkele varianten, vooral is er veel keus in de testprobes. Ik heb me meteen maar verwend met de enhanced probes waarbij de beide contacten per probe in elkaar in plaats van naast elkaar bewegen. Dat maakt vooral het meten van de AAA batterijen makkelijker. De lader is dan een tientje duurder. Je kunt ook de YR1030 kopen met de standaard probes. Deze zijn er vanaf 30 euro en zijn even nauwkeurig.

Different update

Het is alweer een tijd stil rondom de Different, maar dat betekent niet dat we er niet mee bezig zijn. De voortrein is vanaf het begin probleemloos. De aandrijving is (dankzij de korte ketting) heerlijk direct en de fiets versnelt (ondanks zijn huidige 35 kg en het enorme voortandwiel) opmerkelijk gemakkelijk.

Geheel volgens verwachting zit de grootste uitdaging in de achterwielbesturing. Daar stapten we blanco in en ons eerste concept bleek dan ook niet te werken. Zie foto hierboven. Deze uitvoering wilde eigenlijk maar één ding ..en dat was de bocht om.

Daarna zijn we  (zoals jullie in ons vorige post hebben kunnen zien) overgestapt op een soort kopie van de Velayo.  Zie foto hierboven.  

Dat was al een hele verbetering. De fiets reed daarmee heel aardig, maar het ontbrak hem nog aan rechtuit stabiliteit. Dit heb ik tijdelijk opgelost met trekveren. Zie foto hierboven.

Inmiddels zijn we achterwielbesturing veel beter gaan begrijpen. Zo weten we inmiddels dat er een flinke contradictie in zit. Enerzijds heb je naloop nodig t.b.v. de rechtuit stabiliteit, maar zorgt diezelfde naloop voor overstuur in een bocht. In een bocht heb je juist voorloop nodig, om je te helpen de bocht weer uit te sturen.

Wij hebben daarom gekozen om geen voor- of naloop toe te passen. De gewenste rechtuit stabiliteit hebben we gevonden door de achtervork voorover te kantelen. Zie foto hierboven.   

Bij het type ophanging dat we nu gebruiken, beweegt de stuuras zich bij een stuuruitslag naar voren, daardoor komt de achterkant iets omhoog. De zwaartekracht probeert deze beweging tegen te werken. 

Ook bleek dat de fiets op snelheid veel te direct reageerde op kleine stuurbewegingen. We besloten om er een stuurdemper op te monteren  Zie foto hierboven.

Het hielp wel iets, maar het sturen ging zwaarder en werd daardoor ongevoeliger. Dit was niet de oplossing.

We pasten de geometrie van de stuurinrichting zodanig aan, dat de uitslagen van het achterwiel veel kleiner werden bij het bewegen van de stuurhandels.  De fiets reed hiermee (ook op snelheid) prima rechtuit.  Alleen was hiermee de maximale stuuruitslag nu zodanig klein, dat ik mijn inrit niet meer in kon komen.

Dit bracht ons tot de conclusie dat we een stuurinrichting nodig hebben met een variabele overbrenging.  2 mislukte pogingen om dit mechanisch op te lossen leveren even zoveel maanden werk. Zie foto hierboven en de twee foto's hieronder.

Nu werken we aan een veel simpeler oplossing met 2 stukjes lineair rail en 2 servomotortjes.

Wordt vervolgd.