Met Rob onder de kap naar Volendam

Vandaag rij ik een stuk met de nieuwe carbon racekap. Mijn oude kap wordt vandaag graag door Rob Kaag gebruikt. Tegen wind rijden we naar Purmerend. Misschien is het verbeelding, maar met 35 km/u en hartslag 100 rijdt het wel heel licht. In Purmerend meldt Rob enthousiast dat de racekap bij hem wel 20 hartslagen scheelt.
Op de Oostdijk van de Beemster slaan we rechtsaf naar Kwadijk. Dan voel ik de draden van de accu tegen mijn knie aantikken. Ik voel op de wielkast en merk dat de accu weg is. In de Quest ligt ie niet. Gisteren heb ik de Lycra afsluiting van de voetengaten verwijderd waardoor de accu makkelijk kan verdwijnen. Ik rij terug naar Purmerend en vind de accu niet. In een hobbelige haakse bocht in Purmerend voel ik dat ik ergens over heen rij. In de spiegel zie ik wat zwarts liggen. Terug flintstonend zie ik dat het mijn accu is. Een vriendelijke mevrouw raapt de accu op en geeft 'm mij aan. Kennelijk heeft de accu toch op het tussenstuk onder de kettingafscherming klem gelegen en is er in de bocht uitgerold.
In Volendam zijn de Japanners weer op volle sterkte present. We leggen even aan op het terras bij Hotel Schilder, de Questen op de stoep naast ons. Direct worden de Volendamse bezienswaardigheden, we vragen ons trouwens af of die er wel zijn, gelaten voor wat ze zijn. De Japanners laten zich graag achter de Quest fotograferen. Ze moeten allemaal ook op de Quest steunen. 'Don't touch' op een wat luide toon doet de Aziaten terugschrikken.
Een tweetal politiemannen op mountainbikes komen langs en hebben alle tijd voor een praatje.
Nadat wij bij de zeesluis van Edam ons broodje hebben opgegeten gaan we voor de wind naar De Beemster. Het is ook hier heerlijk fietsen. Rob kan moeiteloos ruim 40 km/u rijden en wordt daar niet moe van.
Onderweg naar De Woude zint Rob op een manier om de racekap in zijn bezit te houden :).
Bij de koffie praten we na en Rob gaat onderweg naar huis de strategie uitstippelen om zijn wederhelft te overtuigen van het 'onmisbaar' zijn van een racekap.

Eerste racekap klaar voor aflevering

Vanmorgen komt Jan Laverman met zijn oude Quest vanuit Barendrecht naar De Woude fietsen om wat dingen in mijn Quest te bekijken. Jan is om half zeven gaan rijden en heeft om half elf de 106 km naar ons eiland afgelegd.

Vanmiddag rij ik even naar Jan Reus in Hoorn om de eerste productie racekap te helpen afmaken. Deze kap wordt via een van de velomobielfabrikanten verscheept naar Argentinië. De kap ziet er schitterend uit. Het liggende deel is ter voorkoming van reflecties mat transparant gespoten, de hoofdkap is glanzend transparant gespoten. We maken samen de deflector en monteren de bedieningspootjes.
Dan even naar buiten voor een foto. Helaas maakt het harde lage licht het lastig om de kap mooi vast te leggen. Morgen zal ik op mijn gele Quest nog een paar foto's maken en die hier laten zien.

Grote ronde Noord-Holland

Als ik vanmorgen de Quest uit de warme garage rij is de beloofde mooie dag nog niet gearriveerd. Het is mistig, rond het vriespunt en er waait een dikke 4 Bft uit het noord-oosten. Gevoelstemperatuur bij 40 km/u - 8.8 gr. C. Gelukkig heb ik de racekap op de fiets en merk ik van de kou helemaal niks.
Bij Kees in Heerhugowaard zit Jan Geel al aan de koffie.
We rijden via Schoorldam naar het Noord-Hollands kanaal. Kees gaat voorop, Jan en ik hebben het voordeel van de racekap en blijven in Kees' kielzog. Langzamerhand heeft Jan steeds meer aero-dynamische voorzieningen op zijn Quest aangebracht en hij rijdt ook merkbaar licht.
Als we bij het Total benzinestation bij de Kooi even pauzeren, wel in de luwte, melden zich drie belangstellenden die alles over onze fietsen en het rijden ermee willen weten.
Dan gaan we richting het voormalige eiland Wieringen. We rijden nu vrijwel recht tegen wind en Kees moet er hard aan werken. Ik rij met ruim 30 km/u en hartslag onder de 100 eigenlijk te langzaam om lekker warm te draaien. Op het mooie fietspad op de dijk langs het Amstelmeer worden we ingehaald door een 45 km/u brommobiel. Ik geef plankgas en ga achter het autootje aan. Dat is wel even buffelen, het karretje rijdt precies 50 km/u. Pas als ik vlak achter hem rij wordt het wat makkelijker. Ik word er in ieder geval lekker warm van.
In Hippolytushoef slaat Kees linksaf en brengt ons naar de buitenkant van de zeedijk, altijd een prachtig stuk fietsen. Er staat een rood-witte afzetting maar we kunnen er langs. Via Den Oever en het Robbenoordbos gaat het nu voor de wind naar Medemblik. Dat vindt Kees prettig en hij rijdt af en toe 40 km/u.
In Medemblik gaan we traditioneel bij restaurant Kwikkel een opkikker halen.
Kees blijft de hele weg naar Enkhuizen onder aan de dijk rijden. Dat is sneller en wat warmer. In Enkhuizen moet Kees een onderdeel afleveren. Helaas is er niemand thuis en Kees kiepert de spullen door de brievenbus. Dan verschijnt er een hoofd achter het raam boven. Oops . . . dat is niet de beoogde ontvanger. Gelukkig komt de man naar beneden en Kees kan zijn spullen weer van de mat grabbelen.
Jan rijdt nog een eind mee richting Hoorn en gaat bij Blokker rechtsaf om weer naar Oostwoud te rijden.
Kees en ik rijden via Hoorn naar Avenhorn waar Kees naar Heerhugowaard gaat om bij Wim de Vries te kijken of hij een probleempje met het rechterwiel van de nieuwe Quest kan fixen.
Na 168 comfortabele kilometers ben ik weer thuis.
Totaal met Quest 404 nu 12.500 km sinds 1 april 2010.

Race kappen in produktie

Vanmorgen monteer ik twee nieuwe GoCycle banden onder de Quest. Ik heb wat boodschappen te doen in Oterleek en Winkel. Daarna even naar Jan Reus in Hoorn die met de productie van de kappen aan de gang is. Het regent hard en droog zal het ook niet worden. Mijn vrouw verklaart me voor gek als ik mijn fietskleding ga aantrekken.
Buiten gekomen duik ik snel onder de racekap om niet meteen al zeiknat te worden.
Het fietsen met de GoCycles is als vanouds weer heerlijk, comfortabel en snel. De snelheid blijft heel makkelijk ruim in de 40 km/u.
Tijdens de opnamen in en om ons huis voor het RTL programma 'Van kavel tot kasteel' heeft onze aannemer zijn jas vergeten. En route naar Winkel is Oterleek niet ver om, dus breng ik de jas even langs.
In Winkel haal ik een RVS onderdeel op en ga op weg naar Hoorn. Jan Reus is druk bezig met de eerste serie van vier racekappen. Het ziet er mooi uit. We bepraten nog wat technische details en ik maak een paar foto's.
Op de terugweg regent het nog steeds. De wind komt van links en met het vizier aan de rechterkant een stukje open is het prettig rijden.
Na 90 km is de comfortabele regenrit ten einde.

PS. De foto met twee kappen op één Quest maakt er nog geen tandem van :).

Hond valt aan

Kees is na de middag present om een niet te lang rondje te rijden. Kees vindt het verrekte koud en heeft aan zijn Bottervizier een tweetal Lexan flappen bevestigd om een beetje uit de wind te zitten. En eerlijk is eerlijk, het is rond het vriespunt en hoewel het maar Bft 3 tot 4 waait, rijden we er wel met ruim 30 km/u tegenin. Dat levert een gevoelstemperatuur van - 7,7 C op. Niet dat ìk het merk, ik zit heerlijk in het zonnetje onder de racekap en geniet van het comfort dat de kap oplevert. Ook mijn voeten blijven lekker warm dankzij de elektrische voetzolen.

Eerst maar eens richting Purmerend. De lucht is vol vogels en veel watervogels bivakkeren op de wal omdat flinke delen van het Noord-Hollands kanaal zijn dichtgevroren. Smienten en soms meerkoeten gaan op de wieken en proberen te landen op het spiegelgladde ijs. Dat levert koddige taferelen op.
We rijden via de Oostdijk van de Beemster richting Oosthuizen. Plotseling rent een flinke lichtgekleurde hond van een boerenerf af en valt de Quest aan. Met een harde klap knalt de hond tegen de rechterachterkant van de Quest aan. Als ik buiten bereik van het agressieve kreng ben, stop ik om te kijken of er mogelijk schade is. Dat valt mee, er is niks te zien. Kees en ik lopen terug naar het boerenerf om te kijken of de hond er nog is en om evt. de boer aan te spreken. De hond is nergens meer te zien en we laten het er maar bij.
Langs vele fraaie landweggetjes in de Beemster en Schermer bereiken we de drie Schermer strijkmolens bij Rustenburg. Deze drie molens dateren uit 1630 en hebben in die tijd de Schermer droog gemalen. De molens waren door de jaren heen ingesloten door hoge bomen en waren niet maalvaardig meer. Dat wordt nu allemaal in oude luister hersteld, een grote klus. Een filmpje van RTV-NH staat hier.
Na een kop thee bij Kees thuis in Heerhugowaard ga ik naar ons eiland. Als ik net thuis ben blijkt de pont defect, oops.
68 km.
Totaal nu 12.300 km

Mijn nieuwe lichte Quest

Vanmorgen rijden Kees van Hattem, Wim de Vries en ik naar Dronten. Niet op de fiets, maar per auto met aanhanger. Wim heeft in Blik op de Weg de reportage gezien van Allert's gestroomlijnde motor. Het laatste deel van dat programma gaf een inkijkje bij Velomobiel.nl en Wim's belangstelling is geboren. Hij is gaan proefrijden in Strada en Quest. Het werd een carbon Quest.
Zouden we aanvankelijk gaan fietsen en Wim op de thuisreis begeleiden, als Wim een achillespees blessure en een niet helemaal lekkere rug blijkt te hebben, is het verstandig de 90 km naar Heerhugowaard niet met de Quest te ondernemen.
De nieuwe Quest ziet er prachtig strak uit en na enkele kleine aanpassingen aan de stoelinstelling rijdt de Quest voortreffelijk. Het op de Foldy-car tillen gaat door het lage gewicht makkelijk.
Ymte zegt dat mijn nieuwe Quest zojuist is gearriveerd. Het is een experimenteel exemplaar waarbij geprobeerd is een nog lager gewicht te krijgen. De totale body inclusief top weegt nog geen 9,5 kg. Dat kan, mits ik er natuurlijk geen al te zware onderdelen op wil, een Quest opleveren van 27 kg. Guus van Schoot heeft maar één vinger nodig om de top van de lichte Quest te dragen.
Even voor de duidelijkheid, deze Quest is vooralsnog niet te bestellen. Het kan zijn dat sommige delen te dun zijn en gaan resoneren. Ik mag dus proefkonijn spelen.
De kleine Quest staat in zijn vrijwel definitieve gedaante als model te pronken. De kleine ziet er heel mooi uit. Vooral de achterzijde is prachtig gemodelleerd naar de nieuwste inzichten op aero-dynamisch gebied. De tunnel achter het hoofd is hoger en breder dan van de Quest.
Kees doet inkopen en ook ik vul mijn voorraadje binnenbanden aan.
Wim is happy met zijn nieuwe Quest en na de koffie met appelgebak gaan we weer richting Noord-Holland.

Tijdrit op Texel voor ligfietsen gaat door

Het comité dat de tijdrit op Texel organiseert had zich voorgenomen de ligfietsers in 2011 en daarna uit te sluiten.
Ik heb me schriftelijk tot de organisatie gewend en met argumenten geprobeerd de organisatie op andere gedachten te brengen. Blijkens een email die ik zojuist ontving mogen de ligfietsers toch weer meedoen.

Dirk Vinke schrijft namens het Wielercomité Texel:

Ligfietsen.
De proef met de afzonderlijke start van de ligfietsen in 2010 is goed bevallen. Na mededelingen vanuit de organisatie, dat de deelname van ligfietsen mogelijk zou worden beëindigd, hebben verschillende ligfietsers aangegeven dit te betreuren. We hebben daarom besloten ook in 2011 ligfietsen met - en zonder stroomlijn deel te laten nemen. Wel met een maximum van 25 deelnemers.


Een heel goed bericht

Duinrit op Duro banden

Vanmorgen blijkt het weer mee te vallen. De zon is aanwezig en de aangekondigde zuid-oostelijke wind met Bft 4 is er nog niet.
Gisteren de Duro banden om de beide voorwielen gelegd. Dat lukt alleen met de hand als ik eerst een stuk touw om de velg en band trek. De band springt dan niet steeds van de velg. Als ik wil vertrekken is de rechter voorband leeg. Snel verwissel ik de binnenband en ga op weg naar Heerhugowaard. De Duro band bromt wat, veroorzaakt door onrondheid tijdens het monteren van de linkerband. Daar heb ik verzuimd wat montage vloeistof te gebruiken.
De druk van 6 bar is wel toegelaten, maar voor toeren wat te veel van het goede. De band is 49 mm breed en 42 mm boven de velg. Dat levert een uitstekende stuurprecisie op. De beperking van de stuuruitslag neem ik graag voor lief. We hebben er nog geen rolproeven mee gedaan, maar het lijkt dat de band licht loopt. Met de lichte wind schuin achter rij ik met 45 km/u naar Alkmaar.
Na de koffie met lekkere door schoonzoon Arie gemaakte bananen soesjes gaat Kees voorop richting de duinen bij Schoorl. Kees is hier in zijn element en rijdt stevig door. We halen een viertal oudere natuurvorsers op de fiets in. Kees komt er veilig langs, al hoor ik één van de mannen al mopperen. Precies als ik het groepje wil inhalen slingert één fietser naar links en ik kan hem alleen door hard remmen ontwijken. Ik voeg de man toe 'rechts houden meneer'. Ik hoor hem omstandig foeteren, maar wat ie uitkraamt hoor ik niet meer.
Wij rijden van Schoorl naar Hargen aan Zee. De laatste afdaling komt de Quest zonder meetrappen tot 54 km/u, best wel vlot.
Zuid van Huisduinen gaan we op de buitenkant van de zeedijk rijden. Twee mannen in feloranje pakken kijken Kees na. Dat levert een wat surrealistische foto op.
Ik maak een foto van de Dokter Wagemaker, één van de veerboten van de TESO. Ik doe dit gewoon door het gesloten vizier van de racekap. Ondanks dat het liggende deel van de racekap licht van kleur is, dat kan tegen reflecties beter zwart gespoten worden, is het zicht door het vizier uitstekend en lukt de foto prima.
Kees rijdt voorop naar het Noord-Hollands kanaal. We stranden voor de brug in de N250. Kees roept:'Waarom weten wij dit niet'. 'Ho Kees, waarom weet jìj dit niet?'. Het verwijderen van de brug heeft uitgebreid in het NHD gestaan. Ik rij de omleidingsroute en snel zijn we langs het kanaal.
Nu hebben we niet de beschutting van de duinen en ook de wind niet in de rug. Het waait pittig en we mogen er recht tegenin. De racekap geeft mij natuurlijk een voordeel. Als we een goed uur later bij Rob Kaag binnen zijn, murmelt Kees dat het toch wel hard waaide :).
Na 132 km gaat de Quest, na een prettige rit, weer op stal.

In de komende dagen de verkoop van mijn huidige Quest maar eens organiseren. Volgende maand is mijn nieuwe lichte carbon Quest klaar.

Racekap wordt prachtig

Vanmiddag heb ik een afspraak met Jan Laverman, Questrijder uit Barendrecht. Jan wil graag proefrijden met de nieuwe toerkap. De enige toerkap is bij Jan Reus die in Hoorn aan het werk is aan de racekap. Het is zwaarbewolkt en het motregent maar met de racekap zit ik warm en droog. In precies een uur heb ik de ruim 31 km naar het industrieterrein aan de oostkant van Hoorn afgelegd.
Als ik binnenkom zie ik direct de complete racekap liggen. Wow, dat ziet er gelikt uit. We zetten even de Quest van Jan buiten voor een paar foto's. De passing is fantastisch, zelfs als de kap voor de foto volledig los op de Quest ligt. Zonder vizier weegt de complete racekap 680 gram. De kap wordt nog in de blanke lak gespoten, het grootste stuk van het liggende deel in de matte lak om reflectie te voorkomen.
Jan Laverman arriveert samen met zijn vrouw. Na de koffie en wat praten over alles rond de Quest gaat Jan in de fiets van Jan Reus een stukje fietsen met de toerkap op. Hij komt zeer enthousiast terug en zegt :'Dit is ideaal'. Hij beschikt zelf over een Flevobike dakje wat hem niet bevalt. Jan Laverman en echtgenote vertrekken weer naar Barendrecht.
Jan Reus en ik filosoferen nog wat over andere producten, o.a. over een racekap met stroomlijnverlenging tot de staart. Na nog een kop koffie ga ik de regen weer in. Het wordt al donker en het gaat steeds harder regenen. Met het vizier op een kier, het is nu een enorme regenklep, blijf ik lekker droog en kan toch alles goed overzien. Volgende week zijn de kapdelen aan elkaar gelamineerd en kan ik er mee gaan rijden.
Morgen naar de wedstrijden in Alkmaar.

Racekap bijna klaar, mooie rit door West-Friesland

Gisteren las ik op Kees' blog dat ie om tien uur vertrekt richting De Woude. Jan Geel zal er ook zijn. Inderdaad draaien om even voor half elf twee gele bolides het erf op. Eerst even kijken naar de nieuwe Duro en Panaracer banden. Ook de Michelin latex binnenbanden gaan door de handen.
Als we met zijn drieën van de pont afrijden komt Pé Koomen ons tegemoet rijden. Het kwartet is nu compleet en kunnen we genieten van prachtig helder weer, een zonnetje en zonder die keiharde wind van de laatste dagen. We wonen in een prachtige provincie, maar het waait hier wel vaak een Beaufoortje of twee harder dan in het binnenland.
Door Schermer en Beemster koersen we af op Hoorn. Kees stelt voor even bij Jan Reus bij Stefan van den Berg aan te gaan.
Jan laat ons het liggende deel van de eerste racekap zien. Prachtig om te zien hoe mooi dit past en zonder kieren of ander aero-dynamische onvolkomenheden aansluit op het instapgat. De kap is vederlicht maar toch heel sterk. Een kwestie van op de juiste plaatsen versterkingen aanbrengen. Deze week zal de eerste kap klaar zijn.
Na de thee rijden we voor de wind naar Enkhuizen. In het historische stadje worden we nagestaard door vele ogen. Bij de speeltuin neemt de achterkant van Jan's Quest een sprong naar rechts, een ordinaire dribbel. Een heftruck met een zes meter brede rol anti-wortel doek lijkt de weg te versperren. De chauffeur heeft ons in de gaten, stuurt naar rechts en tilt zijn brede vracht een meter verder omhoog zodat we er onder door kunnen.
Bovenop de dijk naar Andijk is het zicht prachtig. Friesland is glashelder te zien. Het rijden is hier altijd een feest en het vuurtorentje De Ven is als altijd een leuke achtergrond voor een foto.
Jan neemt het voortouw en met een pittige snelheid tegen wind bereiken we Oostwoud. Koffie met koek wordt door Annie snel geregeld. Jan blijft thuis, hij heeft zijn rondje nu gemaakt. Kees, Pé en ik vertrekken na de koffie naar het westen. Bij de A7 gaat Pé noordwaarts richting Middenmeer. Kees heeft er zin in en rijdt met 34 km/u tegen de lichte wind in vooruit.
Ik kan een stuk korter rijden door eerder af te slaan, maar ik blijf achter Kees aan rijden. Een paar kilometer omrijden is geen straf. In Heerhugowaard nemen we afscheid en ik gooi nog wat kolen op het vuur.
Via Ursem en Driehuizen ben ik na 113 comfortabele kilometers weer thuis.

Duro en Panaracer banden, latex binnenbanden

Vanmorgen komen de Greenspeed Duro banden 406 x 1.75 via Elan binnen. De banden hebben een lange weg afgelegd. Vanuit Australië zijn ze door Garrie Hill in de VS geïmporteerd. Garrie heeft ze weer verzonden naar Elan in Nijmegen. Deze banden zouden een snelle opvolger moeten zijn van de beroemde Tioga Comp Pool banden. De banden zien er wel ongeveer als Comp Pools uit, maar in de hand blijken de banden extreem stug te zijn. Je kunt ze bijv. onmogelijk tot een 8 vouwen. Het is werkelijk onvoorstelbaar dat deze banden, ze wegen 680 gram, licht lopen.
Ik probeer een Duro band om een 25 mm testvelg te leggen en dat lukt wonderwel zonder hulpmiddelen.
We gaan ze uiteraard testen.
Hans van Vugt van Elan stuurt ook enkele Panaracer Mini Lite buitenbanden mee. Dit is de tegenpool van de Duro. Het zijn ook 406 banden, 32 mm breed en wegen 180 gram. Deze bandjes zullen het op gaan nemen tegen de snelste banden uit de vorige test, de Schwalbe Durano.
Jan van Steeg heeft van 26" Michelin latex binnenbanden, 20" binnenbanden gemaakt. Ik heb er twee van Jan gekregen om te testen. Latex banden zijn bijzonder soepel en kunnen de rolweerstand met 10 tot 20% verlagen. Wel zijn de banden minder luchtdicht, er ontsnapt een halve bar per dag. Voor toeren niet prettig, voor wedstrijden is het natuurlijk onbelangrijk.

Hoe vervoer je een toerkap in de Quest, Strada of Mango?

Verschillende fietsers willen weten hoe je een gedeelde toerkap in de Quest vervoert. Ik heb hier één van de eerste definitieve toerkappen in carbon liggen en kijk hoe dit in mijn Quest past. De kap bestaat uit twee losse schaaldelen die in elkaar gelegd kunnen worden. Tot mijn verrassing kunnen de beide helften tot heel ver achterin de Quest worden gelegd. De ronding van de kap valt mooi in de ronding van de body. Met de 'pootjes' naar voren schuift de kap helemaal achter de wielkast en neemt zo totaal geen bruikbare bagageruimte in.
Het is natuurlijk geen goed idee de beide schaaldelen los achterin te leggen. Ik zou ze in een kussensloop of een schuimfolie verpakken en dan achterin schuiven.
Op de foto's heb ik de kap beurtelings met de vizieropening naar voren en naar achteren naast en achter de wielkast van het achterwiel geschoven. Het geheel kan zover naar achteren worden geschoven dat het waarschijnlijk verstandig is de stroomdraadjes naar de LED's van de richtingaanwijzers met een stukje Ducttape goed tegen de body vast te plakken. De schaaldelen zijn wel goed te pakken.
De carbon flensrand blijft uiteraard op de schuimkap zitten.

DPD shit en banden

GoCycle laat via Track en Trace weten dat gisteren mijn bestelde banden zouden arriveren. Als ik zie dat DPD de vervoerder is, zie ik de problemen al weer opdoemen. DPD weigert op ons eiland te bezorgen. Op zijn best mag de eilandbewoner naar de pont komen en daar zijn pakje ophalen. DPD heeft de zending geaccepteerd voor bezorging op Woude 6 en mag daar natuurlijk zelf geen post restante pont De Woude van maken.
Wij zijn beiden thuis en kunnen de overkant van het water bij de pont overzien. Jullie begrijpen het al, er komt geen DPD langs met de banden. Aan het eind van de dag presteert DPD het om in Track en Trace te vermelden dat zij het pakket niet konden afleveren omdat er niemand thuis zou zijn om te tekenen voor ontvangst. De leugenaars!
Tegen 20.00 uur komt er een tweede vermelding in Track en Trace dat zij wederom hebben geprobeerd het pakket af te leveren en weer niemand thuis hebben getroffen. Nogmaals: LEUGENAARS!.
Het gemene van die tweede zogenaamde bezorgpoging is dat het pakket daarna retour gaat naar Amsterdam en ik het daar in het Westelijk havengebied mag komen halen. Er komt dus geen pakket en ik heb geen zin om naar Amsterdam te rijden voor een stel lamlendige DPD vervoerders.
Ik schrijf gisteravond een woedende email aan de manager van DPD in Amsterdam, de heer Kalkankiran. De man reageert niet, ook niet vandaag. Wel zie ik in Track en Trace dat DPD bij wijze van uitzondering het pakket nog een keer zal aanbieden.
Dat gebeurt vanmiddag ook. Als ik de chauffeur vraag of hij al eerder aan de deur was zegt ie dat ie gisteren helemaal niet in deze buurt was. Verder houdt de chauffeur zich van den domme.
TNT deed eerder ook moeilijk om ons eiland te bezoeken, nu doet TNT dat uitstekend. Wel was daar een artikel in het Noord-Hollands dagblad voor nodig. Ik zet dat wapen nog maar een keer in en stuur een email aan het Noord-Hollands Dagblad.
De moraal van het verhaal: als je op een eiland woont probeer te voorkomen dat DPD je pakjes vervoert, ze komen namelijk niet.
Misschien moet iedereen zijn pakjes maar niet meer via DPD verzenden, kun je er ook geen ellende mee krijgen.
Zo, dat is er uit.

Mist in Noord-Holland

Ik heb vandaag wel zin in een lekker stuk fietsen. Als ik om kwart voor elf buiten ben is het mistig, kleddernat en rond het vriespunt. Het vizier beslaat met miljoenen kleine druppeltjes. Na het schoonpoetsen van het vizier met Turtle glasscleaner, heb ik vergeten om anti-fog en anti-rain te gebruiken. Terug naar huis dan maar? Welnee, dit is een mooie test om te kijken hoe het rijden met een geopend vizier bevalt.
Langs het Noord-Hollands kanaal rij ik noordwaarts om de brug in de Nieuwe Schermerweg te nemen. Er staat een hek voor de toerit dus dan maar doorrijden naar Oud Karspel. Via Schoorldam ga ik weer langs het Noord-Hollands kanaal naar De Kooy. Het rijden met het open vizier is wat frisser en het lijkt wel kouder te worden. Ik trek een extra shirt aan en duik de mist weer in.
De deflector die normaal het ontwasemen van de binnenkant van het vizier voor zijn rekening neemt, werkt nu als vizier om de meeste wind uit mijn gezicht te houden. Op de koptelefoon vermaken Snow Patrol en Mumford & sons me uitstekend.
Na de Kooy moet ik het links liggende fietspad verlaten en oversteken. Ik kijk in mijn rechterspiegel en zie geen verkeer. Ik steek over en schrik me kapot als er een levensgrote Dodge 4x4 naast me staat. De les is duidelijk, ook rechts moet een dode hoek spiegel komen.
Tussen Hippolytushoef en Den Oever schijnt de zon zelfs, heel prettig.
Bij de haven van Den Oever is de mist weer dik en ik zie tot mijn verrassing dat er een ijspegel aan mijn linker spiegel begint te groeien. Ook mijn haren bevriezen. Ik voer de snelheid op tot 40 km/u om het verschil met achteropkomend verkeer zo gering mogelijk te houden.
Jongelui met oude auto's racen op een braak liggend perceel landbouwgrond. Ze gaan niet zachtzinnig met hun auto's om. Als er één afslaat zet zijn vriend een dikke BMW met zijn achterste tegen de stilgevallen auto en duwt hem gewoon aan.
In Medemblik smaakt de dubbele espresso met een gloeiend hete appelflap meer dan goed. Ik word aangesproken door een van de gasten die met zijn vrouw en dochter van koffie met wat erbij genieten. Het blijkt de eigenaar van BBB te zijn waar we op Bike Motion uitgebreid mee hebben gesproken.
Ik zou eventueel nog wel via Enkhuizen willen rijden, maar het zicht wordt zo slecht dat ik dat uit mijn hoofd zet. Op het moment dat ik de Wieringermeer uit rij is mijn rechter voorband lek. Joe's Elite Racer sealant helpt me niet, behalve er een smeerboel van te maken. Binnen 10 minuten ben ik weer onderweg.
Het rijden met het geopende vizier bevalt goed. Met een stuk schuimplastic is de kap aan de achterzijde dicht te maken. Dan is er ook geen tocht meer langs het hoofd.
Via Heerhugowaard ben ik om kwart over vier weer thuis.
143 km

Grote medische sportkeuring

In december j.l. sprak ik een grote medische sportkeuring af. Door een sterfgeval in de familie is dit toen niet doorgegaan. Vandaag meld ik me bij het SMA Alkmaar, lokatie Broek op Langendijk voor een grote medische sportkeuring. Waarom zou ik dat willen?
Het fietsen, zelfs heel hard fietsen, gaat me prima af. Het 'probleem' is een heel lage hartslag gedurende de nacht van 32 tot 33 slagen per minuut.
Sportarts Frank Nusse, een bekende naam in de sportwereld, ontvangt me hartelijk. We praten wat over Apple, over wonen, we wonen vlak bij elkaar, en de reden van mijn bezoek. Voorafgaand aan het bezoek moet ik 3 pagina's A4 met informatie invullen.
Dan volgen er een groot aantal checks, uitblaasvolume, bloeddruk, bloedonderzoek en controles van spieren, gewrichten en evenwicht. Frank luistert omstandig naar mijn hart.
Dan mag ik mijn fietsschoenen aantrekken voor een maximaaltest op de ergometer. Ik krijg een flink aantal sensoren opgeplakt die worden verbonden met de ECG-computer. Helaas klikken de SPD pedalen niet in en moet er met toeclips worden gefietst. Dat gaat niet lekker en ik schiet er dan ook al snel uit.
Elke minuut wordt het fietsen zwaarder. Begonnen wordt met 90 Watt en trapfrequentie 80. Er komt steeds 30 Watt weerstand bij.
Helaas kan ik alleen maar duwen en nauwelijks trekken aan de pedalen, de gladde Sidi schoenen dreigen steeds uit de toeclips te schieten. Frank houdt me continue op de hoogte over het getrapte vermogen en de hartslag. Bij hartslag 140 trap ik 270 Watt. Ik krijg nog twee zwaardere stappen voor mijn kiezen. Bij hartslag 165 trap ik 330 Watt en maak ik net de tijd vol. 360 Watt zou ik waarschijnlijk nog even volhouden maar met de slechte schoenbevestiging vind ik het wel mooi zo.
Het herstel gaat prima en we kunnen de resultaten bespreken.
Het ECG toont in het begin wat 'overslagen'. Dit vindt Frank niet alarmerend, de meeste mensen hebben dit. Bij grotere inspanning verdwijnen de overslagen en wordt de hartfrequentie volkomen regelmatig.
De bloeddruk en andere bloedwaarden zijn uitstekend. De urinestaal geeft goede waarden. Het uitblaasvolume is met 5 liter 24% hoger dan normaal voor mannen van mijn leeftijd.
In dit licht ziet Frank geen probleem met mijn lage hartslag 's nachts. Ik hoef dan ook niet naar de cardioloog.
Na een uur kan ik me weer aankleden en de frisse buitenlucht in.

Schotse Hooglanders wijken niet

Vannacht regent en waait het hard. De weersverwachting is goed dus gaan Kees en ik een rondje duinen rijden.
Eerst naar Krommenie om de oude Zeedijk naar Beverwijk te bereiken. Het wegdek van de oude dijk heeft flink te lijden gehad van de vorst. Bovenop de dijk zeilt de Quest af en toe comfortabel voorwaarts.
In het drukke Beverwijk neem ik de rijbaan en hoewel Kees dat nogal spannend vindt volgt ie goed.
In Wijk aan Zee rechtsaf de duinen in. Alles is nog totaal in winterslaap. Kees gaat de Schapenweg op, een mooi maar onverhard pad. We spreken af koffie te drinken in Johanna's Hof in Bakkum. Vlak daarvoor rij ik ook een onverhard pad in. Dit is veel zachter door een dikke laag bladeren en dennennaalden. Kees dendert er met zijn brede Perfect Moirees 47 makkelijk overheen.
Na de koffie gaan we weer de duinen in, op weg naar Egmond aan Zee. Het wegdek bestaat uit klinkers en met de Primo Comets 1.75 op 6 bar rammelt het flink. Kees heeft er kennelijk weinig last van, hij rijdt 32 km/u, maar liefst 4 km/u harder dan ie daar normaal met Kojaks rijdt.
Hier en daar grazen Schotse Hooglanders. Plotseling staan we oog in oog met enkele grazers waarvan er één midden op de weg staat. We stoppen even om te kijken of het rund aan de kant wil gaan. Dat doet het dier evenwel niet. Kees rijdt er vlak achter langs en hoewel de Hooglander een poging doet om achteruit te trappen komt Kees er veilig langs. Ook ik wordt niet op de horens genomen en we kunnen weer verder. Door de weilanden westelijk van Heiloo rijden we naar Alkmaar. Daar nemen we afscheid en trap ik de laatste 10 kilometer langs het Noord-Hollands kanaal naar huis.
Mooie frisse winterrit.
93 km