Oliebollentocht

Het vriest 2.5 gr. C. en er staat een snijdende oostenwind als de Quest om 7.15 uur uit zijn warme leger wordt gehaald. We - Lango Metten is vandaag mijn metgezel - rijden vandaag naar de Oliebollentocht in Almere. Hoewel er even een idee was per auto naar Almere te rijden, helpt Lango me uit de droom 'we gaan toch lekker fietsen, Wim'.
Het eerste stuk gaat over de nog nachtelijke dijkwegen van Graftdijk naar Purmerend. De wegen zijn op veel plaatsen wit van het ijs en in de duisternis moet je goed opletten niet van de slingerende dijk af te schuiven. Met een snelheid van rond de 30 km/u gaat dat prima. Voorbij Purmerend, Lango prefereert deze langere route om wachttijden voor de pont over het Noordzeekanaal te vermijden, verwelkomen wij het daglicht hartelijk. Dank zij mijn Hotronic elektrisch verwarmde voetzolen heb ik geen centje last van koude voeten. Lango daarentegen heeft last van 'ijsklompen'. Wel moet ik zuinig aandoen met stroom en staat het verwarmingsniveau op stand 1 van de maximaal 4. Prettig blijken ook de gevoerde kniestukken die ik dit jaar voor het eerst weer gebruik. Koude knieën leveren mij gegarandeerd problemen op.
Op de Diemer Zeedijk stoppen we even om een andere bril op te zetten. De skibril waar ik aanvankelijk mee reed begint te beslaan en als dat precies voor mijn ene oog gebeurt wordt de wereld gevaarlijk klein. Terwijl we stil staan stopt Theo Mol en even later ook Ben van den Boogaard met zijn Alleweder achter ons. Gevieren rijden we door, genietend van een prachtige zonsopkomst. Ik heb een track naar Almere in mijn GPS staan. Eén keer rijden we verkeerd en hoewel ik dat direct zie, denk ik de route later wel weer op te kunnen pakken. Helaas, het water blijft links in de weg liggen en omkeren is het parool.
In Almere is het even zoeken. Ik heb de route in de Garmin gezet en neem de kortste route. Die gaat evenwel over een 'dreef' waar fietsers niet mogen komen. De anderen zijn netter en gaan via routepunt 51 reglementair correcter naar het Fanny Blankers Koen complex waar we om kwart over tien arriveren.
Het is een wirwar van meer dan 90 velomobielen. Ook de 'witte haai' van John Dankers is er. In het echt nog mooier dan op foto's. Binnen is het weerzien met veel bekenden prettig en de warmte is comfortabel. Ik zet de warme voetzolen uit om stroom te besparen.
Even later mag ik in groep 3 de route om en door Almere rijden. Mooie natuur afgewisseld met vergezichten waar de windmolens het beeld domineren. Na een fotosessie voor de schouwburg rijden we door naar Haddock, een watersport café waar koffie en appeltaart prima smaken. De snelheid die de groep rijdt ligt tussen 22 en 26 km/u, niet voldoende om lekker warm te blijven. Mijn voeten begin ik nu ook te voelen. Dit komt mogelijk ook doordat ik nu zonder kap rij om wat foto's te maken. Even later ontdek ik hoe ik ook kan fotograferen met de kap erop, gewoon de klittenbanden rechts los maken en de camera boven de kap houden. Met het grote en heldere LCD venster van de Canon G10 gaat dat uitstekend. Weer wat geleerd!.
Om kwart voor vier zijn we terug bij het startpunt. De soep en oliebollen smaken prima. Om zoveel mogelijk bij daglicht te rijden vertrekken Lango, Theo, Ben en ik om kwart over vier uit Almere. Het tempo is met gemiddeld 24 km/u niet zo hoog, maar samen uit samen thuis is belangrijker dan een half uur eerder terug op het eiland.
Ben rijdt ons voor via IJburg, en mompelt iets over 'castreren'. Kennelijk zijn de aftandse weg langs het woonwagenkamp en een Alleweder de ingrediënten voor zo'n drastisch effect :). Inderdaad is dit een prettiger route. Theo slaat bij Ilpendam als eerste af naar Purmerend, even later Ben ook.
Nu kan het gas er weer op. Met 36 tot 40 km/u vliegen we over de dijkwegen. De Inoled, op de terugweg gevoed door een verse accu, doet zijn werk uitstekend. Vandaag wel gemerkt dat accu's, of dit nu de camera, GPS of verlichting betreft, aanzienlijk korter meegaan dan bij hogere temperatuur.
Lango gaat het laatste stuk voorop rijden en vindt 33 km/u ook wel goed. Om 18.45 uur ben ik weer op het eiland. Een prachtige fietsdag is ten einde. Nooit heb ik het te koud gehad en zowel fysiek als qua mechaniek heeft alles perfect gefunctioneerd.
Een compliment voor de organisatoren Frans van Schoot en Marcel Vriezekolk is hier op zijn plaats. Ondanks het grote aantal velomobielen liep alles op rolletjes. Dank ook voor de foto van Marcel Vriezekolk waarop ik van de brug omlaag rij. Achter in beeld is Lango's 'gouden' Quest te zien.
Totaal 218 km.

Volendam, meeuwen en Japanners

Vanmiddag is het heerlijk zonnig weer, 7 gr. C. en een windje 3 Bft uit het westen. Nadat de aannemers definitief ons huis hebben verlaten is er eindelijk weer tijd om een eindje te gaan fietsen. Nadat de banden op spanning zijn gebracht gaat het oostwaarts, naar Volendam. In de Beemster is het met relatief weinig inspanning, hartslag 114, mogelijk om 40 km/u aan te houden. Niet verwonderlijk met rugwind :).
Borden geven aan dat er in Kwadijk aan de weg gewerkt wordt, maar fietsers zouden er langs kunnen. Nou vergeet het maar, er is 30 cm ruimte tot aan de vol bagger liggende wegberm. De wegwerkers zijn de beroerdste niet, ze zetten hun graafmachine aan de kant. Eén man loopt zelfs mee om de afzethekken voor mij weg te halen. Ik bedank de mannen, prima kerels.
In Volendam lijkt het aanvankelijk heel rustig op de dijk. Bij hotel Spaander stap ik even uit de Quest om wat foto's van meeuwen te maken. Ze vechten om ieder stukje brood dat in het water wordt gegooid.
Als ik omkijk zit er een Japanse mevrouw op de rand van het instapgat van de Quest. 'Don't touch' voeg ik haar toe. Zij verdwijnt, maar er komen nog veel meer van die kleine mevrouwtjes en meneertjes. Ze laten zich allemaal fotograferen voor en achter de Quest. Blijkbaar is een velomobiel veel leuker dan Volendam zelf. Ik heb druk werk om al die Jappen bij mijn fiets weg te houden. Bij het instappen gaat er een gejuich op. Nog meer foto's, het wordt al gekker. Als ik weg wil rijden voel ik dat men de Quest tegenhoudt. Twee handen aan mijn oren draaien mijn hoofd naar rechts . Ik moet naar de foto's makende groep kijken, wel verdorie, oprotten!. Ik baan me snel een weg naar de dijk, weg van de onverwacht opdringerige Japanners.
Via Edam vervolg ik mijn weg naar Warder en Oosthuizen. Door de Beemster en langs de Westdijk kom ik weer in het pittoreske De Rijp uit. Overal zie je nog de overblijfselen van het afgelopen weekend gehouden Kerst evenement. De Rijp was geheel in Dickens stijl getooid. Als je er van houdt is het heel leuk.
Na 61 km rij ik de Quest weer in zijn verwarmde onderkomen.

Messen en magneetjes van Kees

Flink off-topic, maar aangezien ik had aangekondigd dat ik een paar foto's van de messen van Maarten van Hattem zou afdrukken, doe ik dat bij deze. Overigens merk ik van verschillende lezers dat mijn foto's gemiddeld redelijk gewaardeerd worden, dus ik waag het er maar op.
Voor de foto liefhebbers, de camera is de Nikon D700 full-frame digitale reflex. Voor deze foto's heb ik gebruik gemaakt van het 105 mm Nikon Micro Nikkor 2.8 VR objectief. Omdat ik de opnamen met een diafragmawaarde tussen F 8 en F 32 heb gemaakt, is dit vanaf statief gebeurd. Op het erf zijn voldoende mooie achtergronden beschikbaar. De eerste foto's zijn gemaakt in één van de 45 jaar oude perenboompjes. De tweede opnameserie maak ik op het kletsnatte Belgisch hardstenen terras. De magneetjes van Kees van Malsen bieden uitkomst. Een dun velletje kurk tussen de messen en de magneetjes hinderen de enorme magneetkracht niet. De magneetjes doen dienst om de kostbare messen boven de natte ondergrond te laten zweven. De derde serie is gemaakt in de corten staal vuurschaal. Deze 1.45 meter grote vuurschaal heeft een schitterend roestig oppervlak dat zich goed leent als achtergrond voor deze prachtige handgemaakte damast messen. De messen mogen echter niet op de roestige ondergrond liggen. De magneetjes van Kees van Malsen doen ook hier weer hun werk.

Nieuwe naaf gemonteerd

Tegen de middag komt Kees van Hattem met de Quest voorrijden. Hij heeft weer heerlijke eitjes mee. Kees heeft bij Velomobiel.nl mijn velg laten overspaken en de keramische lagers overgezet. Ik meet bij de nieuwe naaf minder dan 5/100 ste mm onrondheid. Volgens Kees is mijn rechterwiel ook niet in orde. Hij hoorde zaterdag regelmatig het intermitterende aanlopen van de remschijf op de trommel. Echter.... ik denk dat het links zit en dat.... is het wiel van Kees.
In no-time is het wiel eraf. We laten met een geïmproviseerd kwastje wat Imal grafiet olie op de draaipunten van de remschijven lopen. Het monteren verloopt nu een stuk sneller, alles wat je een keer hebt gedaan gaat een tweede keer sneller.
Ik ga proefrijden en zoek daarvoor het fietspad aan de overkant van het water op. Ik zie Kees, als ik aan de overkant ben, heftig gebaren:'kom terug, kom terug'. Ik snap direct de reden, de beide moeren die de veerpoot aan de bovenkant moeten vasthouden liggen nog op de werkbank. Rustig rij ik terug, zo nu en dan harder en zachter remmend. Dit verloopt prima, er is geen sprake meer van 'happen'.

Met warme voeten naar warme smederij

Kees van Hattem nodigt me deze week uit om samen naar zijn zoon Maarten te rijden om de smederij in bedrijf te zien. Maarten maakt op bestelling speciale damast messen. Deze messen bestaan uit tot wel 600 dunne lagen staal en nikkel. Deze lagen worden door middel van een onvoorstelbaar tijdrovend procedé tot unieke en kostbare producten gesmeed.
Het is half 10 en het weer ziet er vanachter de ramen heel mooi uit. Dat wordt anders als ik buiten sta, het vriest 2 gr. C. en het waait Bft 4 - 5 uit het zuidoosten. Dat levert een gevoelstemperatuur op van -15 gr. Dat wordt nog erger als ik tegen wind rij.
Gelukkig kan je je in de Quest daar prima tegen wapenen. Voor het eerst dit jaar trek ik de balaclava over mijn hoofd. Ook een lange Odlo onderbroek is deel van de garderobe. Naast een extra shirt met lange mouwen heb ik ook handschoenen aan. De belangrijkste attributen echter zijn mijn Hotronic elektrisch verwarmde voetzolen. Voor de recente lezers op dit blog laat ik een plaatje zien.
Eerst gaat het richting Heerhugowaard waar Kees en Marian de koffie al bruin hebben. Hun huis is bijna onherkenbaar opgeknapt. Alle kozijnen, deuren, schuifpui, alles is vernieuwd, heel fraai.
Na de koffie rijden we samen naar Oudkarspel waar Maarten in de tuin van een vriend zijn kleine smederij heeft ingericht. We horen hem al van 100 meter afstand op het aambeeld slaan.
Dichterbij gekomen blijkt de mini smederij zeer effectief ingericht. Het enige automatische eraan is een ventilator die het vuur van zuurstof voorziet. Dat moet nog anders vindt Maarten. Samen met zijn vader restaureert hij een honderden jaren oude handbediende blaasbalg. Dan kan ook het laatste restje modernisme uitgebannen worden.
Bij zijn vriend Milco drinken we koffie en krijg ik twee identieke door Maarten gemaakte messen te zien. Werkelijk juweeltjes van damast smeedkunst. Deze messen zal ik voor Maarten fotograferen en hier laten zien. De foto die hierbij gaat zijn van eerder gemaakte messen en komt van de site van Maarten. Die kun je vinden op: http://www.mvhdamast.com/
De thuisreis gaat via het 1000-eilanden rijk in Broek op Langedijk, Heerhugowaard en Alkmaar. Ook met de harde tegenwind, mijn pet die ik tegen de zon op de balaclava heb gezet waait weer eens af, heb ik van de lage temperatuur geen enkele hinder.
Prachtige rit van 56 km.

Dode cellen redelijk gezond en wiel naar Velomobiel.nl

De dode NiMH batterijen hebben een grondige recycling ondergaan in de MEC lader. De echt dode cellen hebben na de 'format' operatie, een dag lang staan laden en ontladen. Dat laden en ontladen is doorgegaan totdat de lader de cel niet tot een nog hogere capaciteit kon boosten. Vervolgens heb ik de twee slechtste cellen vergeleken met aantoonbaar goede cellen van 2300 MaH. De uitkomst valt mij niet tegen. De goede cellen geven 1.00, de echt uit de dood verrezen cellen komen op 0.84. Per saldo is het verlies dus 16%.

Mijn door oververhitting vervormde naaf wordt morgen door Kees van Hattem naar Velomobiel.nl gebracht. Hoewel een heel nieuw wiel 60 € kost en het overspaken van mijn velg met een nieuwe naaf 51,25 €, vind ik toch zonde om zo'n wiel in de scrapbak te zien verdwijnen. Ymte zal mijn velg overspaken op een nieuwe naaf en de keramische lagers overzetten.
Daarna moet ik Kees maar weer een keer lief aankijken om het wiel nog een keer te helpen verwisselen.

Rondje Schermer

Vanmiddag schijnt de zon, het is 8 gr. C en glashelder. Na een week stofhappen in huis, is een ritje met de Quest heel welkom. Het wordt een rondje over de dijken rond de Schermer. Ik ben nog geen kilometer onderweg, ik sta te wachten voor het verkeerslicht op het viaduct bij West-Graftdijk, als Kees van Hattem in zijn Quest naast me komt staan. Kees is vanaf half tien onderweg en heeft er al 90 kilometer opzitten. Zij aan zij rijden we langs het Noord-Hollands kanaal. De snelheid is steeds 37 - 38 km per uur en mijn hartslag staat op 119.
Ten zuiden van Heerhugowaard rijdt Kees door naar zijn huis, ik sla rechtsaf om over de Noorddijk oostwaarts te rijden. Ik passeer meerdere molens, de meeste dateren uit rond 1700. Ik haal een mountainbiker in die zich vervolgens het snot voor ogen rijdt om me bij te houden. Dat lukt hem niet, hoewel ik maar 37 km/u rij. Even later stop ik om een tweetal molens te fotograferen. De mountainbiker, totaal buiten adem, stopt en roept dat ie wel 37 km/u reed en me nog niet bij kon houden. Ja beste man, dat is nou eenmaal het verschil tussen een mountainbike en een Quest.Tegen wind is het zonder schuimkap ietwat fris. De Noorddijk gaat over in de Slingerdijk en deze eindigt vervolgens in Schermerhorn bij de bekende 3 molens. Ik stop even voor een foto en vermaak me even met een geit. Het beest kan met zijn horens maar net tussen de planken van het hek, toch blijft ie er niet achter haken, slim dier.
Via Noordeinde en De Rijp ben ik na 36 km heerlijk frisse kilometers weer thuis. Later in de middag rijden Marian en ik naar Hoorn. De prachtige skulpturen in de voorgevel van het Westfries museum vragen er om te worden gefotografeerd. Met 1/60 sec en volle lensopening is de scherpte en kleurrijkdom van de Canon G10 overweldigend. Helaas gaat er bij afbeelding op de blog nogal wat verloren van de fraaie kleuren en de scherpte. Is ook niet zo gek als je je realiseert dat het originele beeld 6.6 Mb groot is en het plaatje dat je hier ziet 421 Kb groot is.

Dom, iets slimmer en intelligent

De titel van deze post is nogal cryptisch. Waar gaat dit over? Dit gaat over batterijladers.
Ik maakte tijdens de reis naar Giessen/Wetzlar een - goedbedoelde - karikatuur van de elektronica freak Paulus den B. met zijn mooie zoemende batterijladertje. Deze week werd ik geconfronteerd met een viertal dode GP 2300 Mah NiMH batterijen. Ze hadden lang in een weerstation gezeten die na de verhuizing een jaar geleden nog niet uit de verhuisdoos was opgeduikeld. De batterijen zijn morsdood.
De enigermate slimme GP Powerbank Smart lader trakteert me op 4 knipperende LED's ten teken dat de batterijen rijp zijn voor de recycling. Jammer, want zo oud zijn ze niet en meer dan 50 oplaad beurten hebben ze niet gehad. Ik heb ook nog een GP Powerbank Rapid. Deze lader is dom en mogelijk gaat die wel aan de gang met de dode cellen. En ja, 2 van de 4 willen weer laden, al komen ze niet boven de 1.2 Volt uit. De andere 2 blijven dood als een pier. De 2 tot leven gewekte batterijen willen nu ook weer in de Powerbank Smart verder laden en lijken met 1.43 Volt weer geheel gezond.
Op het internet snuffel ik naar manieren om de resterende dode cellen weer tot leven te wekken. Er is een scala van adviezen, variërend van in de vriezer stoppen, tot een behandeling met een elektrische soldeerbout. Dit lijkt me allemaal niks.
Ik weet dat geavanceerde batterijladers functionaliteit aan boord hebben die dode of anderszins beschadigde batterijen kunnen 'formatteren'. Conrad levert er een, maar een van de meest professionele is wel de MEC Accuview AV4-tc
Art. nr: 153-04122-3811E-1090..

Overzicht van de functies van de MEC, het blauwe apparaatje links op de foto.
- Automatische snellader voor vier oplaadbare penlite/micro-NiCd/NiMH-batterijen 180 –3000 mAh
- Het laadproces wordt bij het inbrengen van de accu automatisch gestart
- Vier van elkaar onafhankelijke laadcompartimenten, laadstroom in drie stappen max. 1,3 A per accu (AA) bij gelijktijdige
lading.
- Detectie van een vol geladen accu door piekspanningsdetectie (Peak-Voltage-Detection -PVD)
- Maximaal laadresultaat – geringe opwarming van de accu tijdens het laadproces door intelligente temperatuurcontroller
- Automatische omschakeling op onderhoudslading na het einde van het laden
- Automatisch formatteren van beschadigde accu's
- Viervoudig display - gelijktijdige weergave van de functie- en laadtoestand van alle accu's op het display
- Accucapaciteitsmeting
- Accu-analysefunctie
- Accu-recyclingfunctie - De accu wordt zolang geladen tot er geen capaciteitstoename meer meetbaar is.
- Selectieve accuselectie - Via een cursor kunnen de functies voor elk laadcompartiment individueel worden ingesteld.
- Detectie van defecte accu's
- Veiligheidstimer (5uur) voor defecte cellen
- Groot ingangsspanningsbereik voor wereldwijd gebruik (90 - 250 VAC)
- of via meegeleverd autolaadsnoer (10,5 – 16 V gelijkstroom ingang)

Het apparaatje oogt degelijk en wordt direct aan het werk gezet met de dode cellen. En... ja, het display geeft aan dat de batterijen defect zijn en dat de lader een 'format' gaat proberen. Dit lukt vrijwel direct en de lader begint de batterijen op te laden. Na twee uur zijn ze tot 1.43 Volt opgeladen en weer volledig bruikbaar.

Vier nieuwe 2700 Mah batterijen kosten tegen de 20 euro. Wat kost nou zo'n lader. Dat blijkt aardig mee te vallen, rond de 60 euro. Bij www.accu-winkel.nl in Enschede, is de MEC Accuview AV4-tc in de aanbieding voor 62,35 euro, inclusief 4 Sanyo batterijen van 2500 MaH. Dit maakt het wel heel aantrekkelijk. Een telefoontje met Raymond Korte van accu-winkel.nl levert zelfs op dat ie bereid is de uitstekende Sanyo 2500 Mah batterijtjes te vervangen door 2700 Mah exemplaren.
Per saldo betaal je zo maar 42,35 euro voor een werkelijk professionele lader.

Blokkerende rem opgelost

Vanmiddag komen Kees en Marian van Hattem met de auto naar De Woude. Kees heeft twee wielen, een veerpoot voor een Mango en zijn richtbok meegenomen. Kees begint voortvarend te sleutelen aan de rechter veerpoot. Ehh... Kees, en ik krijg een visioen van een chirurg die het verkeerde been afzet, het is de linker rem die blokkeert. Geen nood, de moeren van de linker veerpoot zijn in een oogwenk verwijderd.
Daarna worden de drie moertjes van de besturingsstangetjes van de onderste wielophanging verwijderd. Bij twee, de voorste en de achterste, gaat dat makkelijk. De middelste echter is lastiger. Wij kunnen er geen ratelringsleuteltje opzetten omdat een moer van de wielophanging in de weg zit. Dat moet nu dus met een steeksleutel en is door de spaken heen een heel gepiel. Dat moet Velomobiel.nl toch beter kunnen oplossen, bijv door twee moertjes op elkaar te solderen waardoor het geheel iets hoger wordt en het ringsleuteltje er wel op kan.
Nadat de drie moertjes zijn losgedraaid is de veerpoot samen met het wiel los van de Quest en kan met een inbussleutel van 5 mm het wiel van de veerpoot worden verwijderd.
We kijken beide naar de remschoenen en de remtrommel. Er is niet veel aan te zien, behalve dat de remtrommel aan de bovenkant helblauw is verkleurd. Overduidelijk een geval van oververhitting. Metingen aan de binnenkant van de remtrommel maken duidelijk dat er sprake is van een ovale remtrommel. De binnendiameter is 70,35 mm, tegenover 70,20 mm een kwart slag gedraaid, een onrondheid van 0,15 mm. Ik ken de specificaties niet maar ik kan wel inschatten dat dit te veel is.
We plaatsen het wiel van Kees op de Quest en zetten de Avocet band op het nieuwe wiel. Ook zetten we het magneetje van de snelheidsmeter over op een spaak van het nieuwe wiel. In drie kwartier is de hele klus geklaard.
Het is hondenweer buiten maar de garage is 11 meter lang en heeft een spiegelgladde natuurstenen vloer waarop flink geremd kan worden. Ik neem enkele aanlopen en rem van heel licht tot maximaal. De remmen grijpen weer mooi gelijkmatig aan, het probleem is getackeld.
Kees, hartelijk dank voor je hulp.

Rondje Schermer en blokkerende voorrem

Deze week zijn drie aannemers in onze nieuwe stolpboerderij aan het werk om de laatste klussen en enig herstelwerk te verrichten. We wonen nu bijna een jaar op het eiland De Woude, maar een paar vervelende klussen zijn nu toch aan de beurt.
Vanmiddag valt de ene na de andere bui uit het zwerk. Pas laat in de middag klaart het op en ga ik een rondje Schermer rijden.
Het is met 3 gr. C fris maar een waterig zonnetje doet zijn best om het nog enigermate aangenaam te maken.
Gisteren heb ik geprobeerd de linker voorrem weer in het gareel te krijgen. Na Giessen is de remtrommel niet meer rond. Dit is veroorzaakt doordat tijdens afdalingen de remmen gloeiend heet worden en vervormen. Het gevolg is een onronde remtrommel die begint te 'happen'. Meestal wordt het happen van de rem in de maanden daarna wel minder. Nu niet. Het is nu zo erg dat de rem vast slaat en er een doorlopend tikkend geluid resteert. Dit geluid wordt harder als ik naar rechts stuur.

Ik drijf met een boormachine het voorwiel aan en door continu af te remmen probeer ik de gevolgen van de ovale remtrommel te verhelpen. Dat lukt niet.
Ook vanmiddag wil de rem maar één ding, blokkeren. Vooral als het glad is is dit uiterst ongewenst.
Tijdens mijn rondje door de Schermer trekt een van de laatste buien weg. De hemel kleurt tot prachtige pasteltinten en ik waag er een paar foto's aan. Beide foto's zijn vanaf hetzelfde standpunt gemaakt, pakweg een minuut na elkaar.
Thuisgekomen bel ik Kees van Hattem. Hij heeft aangeboden het wiel te helpen uitbouwen en kapotte onderdelen te vervangen. Kees heeft twee reserve wielen en een veerpoot. Donderdag gaan we proberen die klus te klaren.

het herkomst op velomobielkoorts

Vanavond krijg ik een mailtje met bovenstaande wat cryptische titel.
Hieruit blijkt dat ik op 29 juni 2006 in Den Oever door de Duitse bemanning van een zeiljacht ben gespot en dat de schrijver van deze email hierbij een ongeneeslijk velomobielvirus heeft opgelopen. In mijn bericht van 29 juni 2006 maak ik inderdaad melding van 'enkele Duitsers die in de haven van Den Oever rondscharrelen'.
Dit bericht vind je hier:http://wimschermer.blogspot.com/2006_06_01_archive.htmlIk heb nog even in mijn fotodatabase gekeken of ik een foto heb van Den Oever op het moment dat ik daar was. Helaas niet. Wel een nog niet gepubliceerd zelfportret dat ik anderhalf uur later maakte bij de vuurtoren van De Ven. Ik verlang nu al weer terug naar die zonovergoten warme zomerdagen. Wie niet?
Onder de mail van Bernhard Thielke mijn antwoord.

Op 29 nov 2008, om 18:16 heeft Thielke, Bernhard het volgende geschreven:

Goedenavond Mhr. Schermer,

ik denk U heeft in een momentje mijn leven bij zeer beinvloed: U heeft me een bacterie gegeven, welke mijmeringen mijn hooft vullen over velomobiels (vm).
Er was eens an 29. Juni 2006 in Den Oever. We hebben finished en moi zeiltocht op de Ij-meer. Er gaaf in de haven en sensatie: ik heb het eerste keer een VM = Quest gezien. De rijder heeft gepauzeerd. Niewsgierig heb ik en oogie laten vallen op en in de Quest. Mijn eerst fraag was, hoe snel rijdt dit vehiceltje. De rijder heeft geantwoord: " 50 km/u. Ik wet nog, dat de rijder me heeft gezegt, dat hij elke jaar een niuwe Quest bestellen zouden.

Sinds dit moment ik was fascineerd op de VM. Ik googelte naar VM's. Voor de erste stap naar en VM was ook de eerste teleurstellingen: drie jaaren levertiyd een en proefritten niet in de moment. De VM-koorts daalde maar dat duurde niet lang.

Weer begon ik met informeren op de VM. Mijn favoriet was de kleinere broeder op de quest = Mango. Omdat is mogelijk dat met een Rohloffversnelling uitruisten. Op 20.Dec.2007 vas dat. In Groningen bestelde ik mijn mango. (Ik rekeenen op aflevering in de Februari.) Sindsdien is dat koort op de voorpret pathologisch? Ik find in de i-net de ervaringen van Kees Schouten en andere rijders zo mee U blog. U berichte en moi photos las ik met grote plezier. Tot dan ik las U bericht "Rondje Noord-Holland" vanaf de 29.06.2006. Het wekte op mijn herinneringen van het begin op mijn koorts: de rijder in de haven van Den Oever moet U zijn.

Wanneer 's zomers en mango met duitse vlag kleuren an de heck zien ..... misschien ik ben. Nederland is een fantastisch fietsenland en ik denk, dat met een VM is helemaal geen weg te ruim.

Met de best groeten en
allzeit gute Fahrt mit iIhrem Quest
Bernhard Thielke

Beste Bernhard,
Hartelijk dank voor je heel leuke bericht. Inderdaad moet ik wel degene zijn die het velomobiel virus op je heeft overgedragen. Ik rij vaak een rondje Noord-Holland en als oud-zeiler, ik heb o.m. 11 jaar een Vindö 32 gehad, is het kijken naar bootjes altijd heel leuk.
Fantastisch dat je in februari je nieuwe Mango krijgt. Ik heb ook een Mango gehad en sinds die tijd ben ik geen dag zonder velomobiel geweest.
Veel plezier met je Mango straks en misschien zien we elkaar een keer aan de waterkant.
Met vriendelijke groet,
Wim Schermer

Whiz kid Maarten Sneep, Macintosh en GPS

Na de aanschaf van de Garmin Oregon is het natuurlijk zaak om er zinvol mee om te gaan. Vooral het voorbereiden van routes en het werken met tracks gaat het makkelijkst op de computer. Daarvoor is software nodig die liefst op de Mac moet draaien. Al gauw kom ik er achter dat de Macintosh een ietwat ondergeschoven kind is. De grote firma's hebben hun zaakjes goed geregeld voor Windows, de Mac komt duidelijk op het tweede plan. Garmin is wel begonnen aan een inhaalslag, maar erg veel vaart zit daar niet in. Het op zich aardige programma Roadtrip bevindt zich nog in een beta stadium. Een aantal mogelijkheden die Mapsource wel kent, zijn nog niet aanwezig in Roadtrip.
Maarten Sneep, hij werkt als wetenschapper bij het KNMI, is een die-hard Mac gebruiker. Hij heeft een aardige pagina waar informatie op staat over diverse software die voor de Mac te gebruiken is. Dat helpt me een stuk op weg, maar als ik in die informatie ook teksten tegen kom als 'distributie', 'whereabouts' en aan Linux gerelateerde scripts, dan verdwaal ik in het enge GPS bos.
Komt natuurlijk omdat ik voorheen voldoende whiz kids om me heen had. Voor ik er erg in had waren eventuele problemen, of dit nu hardware of software was, opgelost. Nu moet ik het zelf uitzoeken.
Misschien heeft Maarten er wel oren naar om zijn teksten wat idiotproof te maken en Mac en Linux wat beter te scheiden.
Hij vindt dat prima en vandaag rij ik naar Bilthoven om e.e.a. te bepraten. Hij heeft al veel voorwerk gedaan en een behoorlijk uitgebreide nieuwe informatie klaar. Die krijg ik mee en daar kan ik mee aan de slag om te bekijken of een eenvoudige Mac gebruiker, ik reken me zelf daar ook toe, het snapt.
Na wat exercities in Google Earth, OpenStreet Map en verschillende droplets, ga ik weer op huis aan.
In de komende weken zal op onderstaande pagina meer informatie te vinden zijn over GPS en Mac.
http://www.xs4all.nl/~msneep/tracking/tracks.html

Beter afleesbare hartslagmeter

Ik fiets vaak met een hartslagmeter. Het geeft een beeld van hoe hard je op een gegeven moment werkt. Ook de conditie is er goed mee te meten. Ik weet al jaren dat als de conditie op orde is, ik 30 km/u met hartslag 90 moet kunnen rijden. Evenzo moet ik 40 km/u halen met hartslag 120. Tijdens wedstrijden weet ik vrij precies hoe lang ik welke hartslag kan volhouden.
Een tijd geleden ontdekte ik dat gewone hartslagmeters reageren op andere hartslagmeters, je hartslag kan zo maar verdubbelen. Een ander hinderlijk verschijnsel is dat een standaard hartslagmeter in de buurt van spoorlijnen geheel uitvalt. In een van mijn vorige Quests bleek de normale analoge hartslagmeter vrijwel continue van slag te zijn. Dit leek te komen door weerkaatsing van de hartslagmeter signalen tegen de deels van carbon voorziene romp. Dezelfde analoge hartslagmeter doet het overigens in mijn huidige fiets weer goed.
Om al die redenen ben ik overgestapt naar een gecodeerde en ook digitale hartslagmeter. De Nike Triax bleek een prutsding. Er kwam snel vocht in het horloge en na het verwisselen van een batterij moest er een ingewikkelde reset procedure plaatsvinden.
Roy Siep van hartslagmetershop.nl adviseerde mij toe een Sigma Onyx Fit hartslagmeter. Simpel systeem dat tot op de dag van vandaag goed functioneert. Ik wil niet meer dan de hartslag en de tijd goed kunnen zien in één oogopslag. Dat kan de Sigma Onyx Fit inderdaad. Alleen de tijd wordt wel erg klein afgebeeld en dat betekent bij wat mindere goede lichtcondities dat ik het met mijn ene oog niet kan zien. Helaas is dat niet te verhelpen en daarom moet er een opvolger komen. Ook van Sigma is er de Sigma Sport Onyx Classic. Dezelfde digitale borstband, een iets helderder scherm en grotere karakters voor de tijd. Het is een midden formaat klokje, comfortabel omdat het licht is en geen grote transpiratiebron is. De Classic kan wel veel meer dan alleen de hartslag meten, ook calorieën verbranding, vetpercentage verbranding, stopwatch e.d. Op een computer uitlezen is niet mogelijk, maar dat houdt me niet bezig.
Om de prijs hoef je het niet te laten, momenteel voor 39,95 euro in de aanbieding bij hartslagmetershop.nl, gratis thuisbezorgd. Grappig is dat beide horloges tegelijkertijd op dezelfde borstband werken. De klokjes stellen zich zelf in op de frequentie van de borstband. Heb ik mooi een reserve borstband.

De rechter foto is de huidige Sigma Onyx Fit, de linker foto is de nieuwe Sigma Sport Onyx Classic.

Interpretatie weerberichten

Naar aanleiding van het - weer - met de Quest in de sloot belanden van Kees van Malssen denk ik dat het goed is de weersverwachting wat beter op waarde te schatten. Er wordt door veel velomobiel rijders veel te lang doorgereden onder condities die absoluut bedreigend zijn.
Neem de omgeving Rotterdam van vanmorgen.
Kees schrijft:

Verraderlijk was dat de wind zo plotseling zo heftig is toegenomen. En
dan kan het je dus gebeuren, zelfs als je alert bent.

Maar is het wel zo onverwacht? KNMI en Weeronline waarschuwen voor windkracht 6 Bft met windstoten tot 80 km/u. Dit zijn getallen die gelden voor open terrein op 10 meter hoogte. Wat de verwachting niet meeneemt is dat er lokaal door allerlei effecten een nog sterkere wind kan staan. Op hoge bruggen, bij grote gebouwen en op dijken kan er zo maar 1 tot 2 Bft bovenop komen. Als er extra forse buien ontstaan kan de windsterkte lokaal ook, tot boven de verwachting, toenemen.
Kees is gaan fietsen met de verwachting Bft 6 en windstoten tot windkracht 9. Mijn ervaring is dat Bft 6 goed te doen is, mits..... er niet plotseling Bft 9 uit het zwerk komt. Toch was dit de verwachting.

Kees kreeg niet de verwachte Bft 6, maar Bft 7 continue voor zijn kiezen. Daar bovenop om 10.00 uur, windstoten tot 88,2 km. Bij 89 km/u begint Bft 10...
Kees kreeg ook nog eens te maken met venturi effecten door wind tussen woningen.
En dan is er geen lieve moeder meer die helpt, je wordt door Aeolus (God van de wind) bij kop en Koewest gepakt en van de weg geplukt.
Kees heeft heel goede redenen om zijn fietsverslaving bij harde wind nog eens te overwegen. Dat doet ie overigens al ootmoedig in zijn laatste bericht.

Weerberichten met Windguru.cz

Op de Google ligfietslijst vraagt Bert B. of het met de voor morgen donderdag 20-11-2008 op de Ketelbrug voorspelde windkracht verstandig is om te gaan fietsen. De weersvoorspelling van het KNMI geldt voor wel erg grote regio's. Met Weeronline is een betere, voor een groot aantal plaatsen zelfs lokale weersvoorspelling te raadplegen.
Zelf gebruik ik al vele jaren de informatie van de site windguru.cz. Deze site weet op een informatieve manier de WRF modellen - http://www.wrf-model.org/index.php - van de meteorologen toegankelijk te maken. De site geeft per uur een hele serie verwachtingen zoals windkracht, windstoten, windrichting, bewolking, neerslag en temperatuur. Je kunt van letterlijk iedere plaats in Nederland een zogenaamde 'custom spot' maken. Zo beschik je over heel gedetailleerde verwachtingen van de plaats waar je actief wil zijn.
De gratis versie geeft je minder gedetailleerde verwachtingen die ook nog eens 12 uur vertraagd worden weergegeven. Voor minder dan 20 euro per jaar krijg je toegang tot de Pro versie, een absolute aanrader.
Waarom wil ik dit zo graag zo gedetailleerd weten? Omdat ik met een Quest rij en deze graag heel hou. Deze snelle fiets is door zijn lengte van 2.85 meter en hoogte tot 89 cm, zijdelings een forse windvanger. Stilstaand gaat het lang goed en kun je met wind dwars met Bft 7 tot 8 wel overeind blijven. Rij je, zoals ik, graag over hoge dijken in open land, dan rij je meestal met enige helling. Als je dan ook nog eens in de wind moet opsturen, dan is een duwtje van een paar kilogram genoeg om om te slaan. Bij Bft 7 wordt er op iedere m2 door de wind een druk uitgeoefend van 14 tot 21 kg. Een Quest heeft een oppervlak van rond 2,5 m2. Door zijn airo-dynamische vorm ontstaat er aan de lijzijde een onderdruk die het hellend koppel nog eens versterkt. Bij Bft 7 mag je er dus op rekenen dat de wind met rond de 45 kg aan je fiets trekt.
Degenen die daar luchtig over doen hebben waarschijnlijk geen Quest.

Quest 195 wordt Great White Quest

John Dankers, de eigenaar van mijn vorige Quest 195 stuurt mij een berichtje.

Goedemorgen Wim,
Het afgelopen half jaar heb ik mijn Quest 195 als een aangenaam, praktisch en efficiënt vervoermiddel ervaren.
Bijzonder is de Quest ook, gezien de reacties van vele mede-weggebruikers.
De rompvorm in combinatie met de efficiency van de fiets hebben mij geïnspireerd mijn Quest 195 nog specialer te maken.
De afgelopen 3 weken is de "gele banaan" door Ronald Bagijn van R-Brush getransformeerd tot een efficiënte roofvis, de "Great White Quest".
Naast het design -wat in het echt nóg mooier is dan op de foto's (zie bijlage)- is ook rekening gehouden met de veiligheid:
het ontwerp is afgedekt met een blanke lak met reflectieparels wat tot gevolg heeft dat de fiets nu volledig reflecterend is.
Ik ben benieuwd wat je ervan vindt.
Met vriendelijke groet,
John Dankers

Ik vind de Great White Quest van een heel bijzondere schoonheid. We hadden al giraffen, tijgers en koeien, maar dit slaat alles.

Nachtopnamen uit de hand gemaakt

Vannacht was er volle maan. Mijn nieuwe Nikon D700 camera heeft al een prima reputatie waar het gaat om lage ruiswaarden bij heel hoge ISO instellingen. Nu is voor de meeste fotocamera's 400 ASA wel ongeveer het maximum. Compact camera's vertonen dan al hinderlijke ruis.
Ik wil met de nieuwe Nikon de grenzen wel eens opzoeken. Ik ga proberen om uit de hand het landschap te fotograferen bij ..... maanlicht. Om 2.05 uur zet ik de camera op 25600 ISO, een waarde die op vrijwel geen enkele camera zelfs maar in te stellen is.
Ik fotografeer met 1/15 sec en diafragma 2.8, de volle lensopening van de standaard 24- 70 mm zoom. Ik kies er voor om 4 stops onder te belichten, het moet natuurlijk wel nacht blijven. De resultaten zien er direct bruikbaar uit maar er is natuurlijk veel ruis.
Omdat ik in de praktijk scherpe opnamen kan maken met 1/8 sec., kan ik de ISO waarde verlagen naar 3200 ASA. De resultaten zijn nu veel beter en de foto's zijn gewoon redelijk goed bruikbaar.

Naar Dronten voor rammeltje

Vanaf de eerste dag heb ik een tikkend geluid in de achterbrug van de Quest. Bij Velomobiel.nl is er al eens naar gekeken, maar het irritante geluid hoort kennelijk bij deze Quest. Ymte biedt aan er nog eens een half uurtje naar te kijken en vandaag zal dat gebeuren.
Eerst nog wat dingen regelen met de plaatwerker. Marian is met haar Toyota Yaris het gevecht met een dikke stalen paal bij het pontje van Akersloot aangegaan. De uitkomst is voorspelbaar, 1500 euro schade.
Dat mag vandaag de pret niet drukken. Het is mooi zonnig weer en samen met Kees van Hattem en Pé Koomen rijden we naar Velomobiel.nl. Ik heb de Garmin Oregon aan boord met de route door Lelystad. Ik mag voor rijden en de GPS doet het fantastisch.
Bij Velomobiel.nl bouwt Allert de claxon in de neus van Kees' Quest. Allert rijdt een rondje met mijn Quest en komt terug met het vermoeden dat de derailleurkabel tegen het kunststof kapje van de derailleur rammelt. Theo bindt de kabel met een tie wrap aan de schokdemper vast en het nare geluid waar ik bijna 5000 km mee heb gereden is weg. Een verademing. Theo stelt mijn remmen goed af. Wel blijkt de linker rem later als het ware vast te lopen. Veel lawaai en een zoemend en tikkend geluid is het gevolg. Dat verdwijnt na een tijdje.
Tussen de werkzaamheden door maak ik een aantal foto's van Allert, Ymte en Theo. De opnamen zullen bij een artikel in Ligfiets& worden geplaatst. Begenadigde techneuten zijn het, fotomodellen niet bepaald. Uiteindelijk zitten er een aantal bruikbare foto's tussen.
Na de koffie vertrekken we weer naar Noord-Holland. Bij 130 km meldt mijn rechterknie dat ie liever wat meer trainingskilometers had gemaakt. De hinder blijft beperkt en ik denk niet dat Kees en Pé er iets van gemerkt hebben.
Thuis blijkt dat zowel de GPS als de kilometer teller tot 189 kilometer zijn gekomen.

Garmin Oregon 400T GPS

Trouwe lezers weten dat ik op de tweede dag van de fietstocht naar Giessen/Wetzlar in Duitsland de groep ben kwijtgeraakt. Nu is het comfortabel om lekker in de groep mee te rijden en de navigatie aan anderen over te laten, maar als je alleen achterblijft is het plotseling niet leuk meer.
Het is ook helemaal niet nodig omdat navigatie, vooral op zee, altijd één van mijn hobbies was. Zo heb ik op zee gewerkt met de sextant, radionavigatie (DF), Decca en daarna met GPS. Jarenlang heb ik een Garmin GPSIII gehad die later ook op de computer werd aangesloten.
Het alleen achter blijven zal me niet nog een keer overkomen. Daarom op zoek naar een geschikte GPS. Veel fietsers gebruiken een Garmin GPSMAP 60CSx. Prima apparaat, maar qua interface zoek ik iets vriendelijkers. De nieuwe Garmin Colorado lijkt me wel wat. De gebruikerservaringen en tests van onafhankelijke websites leveren op zijn zachtst gezegd weinig tevredenheid op over de Colorado. Dan krijg ik de splinternieuwe Garmin Oregon 400t bij een vriend in handen. Met 469 euro geen koopje, en zelfs op dat moment in Nederland nog niet te koop. De interface en de bediening wordt door de eerste testers de hemel in geprezen. Het scherm is weliswaar groot maar niet erg helder. Ik bestel er één en heb nu een paar weken ervaring met het compacte apparaatje.
Aanvankelijk ben ook ik niet onder de indruk van de helderheid van het scherm. Dit bezwaar wordt ondervangen doordat de Oregon op de wielkast van de Quest met het gebruikelijke klittenbandje vast zit. De achtergrondverlichting doet het dan prima en bij de juiste keuze van de schermafbeeldingen gaat het uitstekend. Bepalend is ook of er geladen batterijen in de GPS zitten. Als de ontlading te groot wordt, dimt het scherm. Bij gebruik van nieuwe 2700 Mah batterijen is er geen enkel probleem. In volle zon is de Oregon goed af te lezen zonder backlight.
De Oregon kent maar één knop, de aan/uit knop. De gehele bediening doe je op het aanraakscherm. Dit gaat fantastisch, net als met de Apple iPhone. Je kunt de Oregon helemaal naar je hand zetten en met zelf te maken profielen werkt de Oregon flitsend snel.
Het beheer van tracks gaat super, beter dan met welke andere GPS ook. Het volgen van een track in vogelvlucht is kinderspel.
Ik wil niet zeggen dat dit de beste fiets GPS is, er blijven liefhebbers voor de 60CSx en Vista serie, maar voor mij is dit de fijnste GPS die ik ooit in handen had.
Kortom, een aanrader.

De schermafbeeldingen zijn gemaakt van de Mapsource TOPO.nl die op een 2 Gb SD kaartje is geladen. Het groene plaatje is de standaard kaartweergave. De oblique of vogelvlucht afbeeldigen zijn gemaakt in de 'automotiv' stand en zijn voor het volgen van een track perfect. Op de ene afbeelding is geen track actief, in de andere is de dikke magenta lijn de te volgen track die ik ook zonder bril prima kan zien. De afbeelding van het bedieningsscherm is de eerste van totaal 4 schermen.

Het licht gaat aan
NB. Update d.d. 13-11-2008. De Oregon werd geleverd met firmware versie 2.40. Via de automatische update service van Garmin, Garmin Webupdater genaamd, installeert zich firmware versie 2.60. Het eerste dat me opvalt is dat de achtergrondverlichting van het scherm een heel stuk helderder brandt. Garmin meldt dit niet, maar dat is geheel in lijn met wat andere fabrikanten, zoals bijv. Apple, ook doen. Ze noemen een aantal verbeteringen, maar lossen en passant één of meer andere problemen op. Met het helderder scherm ben ik zeer ik mijn sas.