Rondje hard rijden in Noord-Holland

Vandaag wil ik een rondje Noord-Holland rijden. Gisteravond laat vraagt René van den Berg of ik hem vanuit Den Helder waar hij huisarts is, naar Hoorn wil escorteren. Ik mail terug dat als we het ritje kunnen uitbreiden met mijn eigen rondje via Den Oever en Medemblik, ik graag wat eerder uit mijn bed kom.
Om negen uur zit ik met prachtig weer in de fiets. In 1 uur 20 minuten rij ik de ruim 50 km naar het Total benzinestation aan de zuidkant van Den Helder.
René heeft er zin in, dit is beter dan het werk dat hij vannacht heeft moeten doen. Met snelheden van ruim in de 50 km/u rijden we naar Den Oever. Als René zuidelijk van Den Oever echt op het gas trapt rijden we 57 tot 58 km/u. Dit is geen grap en ik vraag me af hoe lang hij dit volhoudt. Gelukkig niet lang, want deze snelheden zijn zonder racekap en andere aero-dynamische voorzieningen domweg niet lang vol te houden.
In Medemblik, we zijn daar wel heel snel, drinken we koffie. Tijdens het rijden met hoge snelheid zie ik te laat dat Kees me belt en ik bel hem op het terras terug. Kees is samen met Pé bij Jan Reus en komen richting Medemblik. We ontmoeten elkaar halverwege en kletsen bij.
Bij Stephan van den Berg in Hoorn heeft Jan twee mooie racekappen klaar staan. René neemt zijn witte kap in ontvangst en ik zet een heel fraaie gele met carbon strepen op mijn fiets. Helaas blaast de inmiddels toegenomen wind de kap van mijn fiets af en dit levert een kleine beschadiging van de gele lak op. Jan moet weer aan het werk om de kap weer splinternieuw te maken. Sorry Jan.
René rijdt achter mij aan door Hoorn en Berkhout. Bij een verkeerslicht komt ie naast me staan en vraagt waar de wind vandaan komt. Ik antwoord: 'Recht van voren'. René is tevreden over de geruisloze werking van de kap en gaat er morgen zijn eerst woon-werk rit mee maken.
De totale rit van 145 km leg ik af binnen 4 uur. Een gemiddelde snelheid van 36,2 km/u.

Vroeger was het zo slecht nog niet

Vanmorgen rijden Kees van Hattem en ik naar de ruïne van Brederode in Santpoort zuid. Bij de verkeerslichten in Krommenie verzucht een wielrenster dat ze het lange tegen wind rijden wel zat is. Ik zeg dat ze op de verkeerde fiets zit. Ze kijkt wat verongelijkt en vraagt of ik haar fiets niet mooi vindt. Ik antwoord 'wel mooi maar nog steeds verkeerd'. Als ik zeg dat we er allemaal in ieder geval even veel plezier aan beleven, gaat ze met haar drie vrienden voor de wind naar Uitgeest.
Natuurlijk halen we ze even later met enig vertoon van macht in.
Ik kan Kees verleiden een stukje om te rijden via de prachtige Zeedijk alvorens in te schepen op pont Buitenhuis. Kees heeft er zin in en kart tegen wind soms tegen de 40 door de droge prettig warme lucht.
Aan de zuidzijde van het Noordzeekanaal gaat de snelheid makkelijk omhoog, even zelfs tot boven de zestig km per uur.

Bij de ruïne van Brederode zijn twee middeleeuwse groepen actief. Marian van Hattem en dochter Wanda en echtgenoot Arie, met hun kleine Anne voeren hun middeleeuwse taken uit. Dat betekent onder meer veel eten en drinken, je weet immers nooit wanneer de volgende maaltijd zich aandient.

Ik probeer een zo middeleeuws mogelijk foto te maken van Wanda die Anne de borst geeft. Thuis gekomen blijkt het middeleeuwse deels gelukt. Of Birkenstock moet al in de middeleeuwen slippers leveren. Dat blijkt niet het geval, Birckenstock bestaat sinds 1774. Uiteraard weet ik wel raad met ongewenste beeldelementen.

Als we onder de grote oude kastanjes ons brood hebben opgegeten gaan we via IJmuiden weer terug naar De Woude. Wel nog even een ijsje scoren op de noordelijke oever, hartelijk dank Kees.
Kees gaat nog even mee naar De Woude. Als daar een boot met kennissen afmeert vertrekt Kees voor de laatste 17 km naar Heerhugowaard. Mooi relaxt ritje.
60 km, 2150 km totaal

Hoorn-Oostwoud-Dronten

Vandaag een wat langere rit via Hoorn en Oostwoud naar Dronten. Ik ga een witte racekap en een witte toerkap afleveren aan Hans Wessels. Hans is pas om 15.30 uur in Dronten, dus kan ik mooi even naar de 70ste verjaardag van Jan Geel. Met de racekap op mijn fiets rij ik naar Oostwoud. Bij de fam. Geel is het een drukte van belang. Verschillende fietsers zitten aan de koffie met heerlijke door Annie gebakken appel- en aardbeientaart.
Als de bowl op tafel komt, de ligfietsers zijn daarvoor met een natte vinger te lijmen, is het voor mij tijd om naar Dronten te rijden. Meestal rij ik in een groep en blijft de snelheid beperkt. Nu ik alleen ben en met rugwind en racekap is het wel heel aantrekkelijk om flink gas te geven. Na de wat voorzichtige passage van het aquaduct, de richel in de afdaling wordt steeds hoger, bereik ik op het diepste punt een snelheid van 67 km/u. Op het vlakke beton aan de westkant van de dijk gaat de snelheid naar 60 km/u. Als ik de dijk over moet om aan de oostkant van de dijk te rijden, wordt het wegdek veel onregelmatiger. De snelheid zakt terug tot 56 km/u en blijft zo tot de grote knik in de dijk bij Lelystad. Na precies 31 minuten is de 27 km lange dijk onder de wielen doorgevlogen.
Bij wijze van afwisseling volg ik deze keer de route langs het water om meer oostelijk Dronten binnen te rijden. Enkele omleidingen maken dit geen snelle noch comfortabele route.

In Dronten is het zoals gebruikelijk rommelig druk. Ymte heeft een vrije dag, maar is bereid om mijn achterwiel opnieuw te spaken. Zoals de vaste lezers mogelijk nog weten is de slinger in het wiel veroorzaakt door een exploderende Super Moto achterband.
Hans arriveert en is blij met zijn nieuwe kappen. Ymte komt even later en slaagt erin de slinger uit mijn wiel te spaken.
Theo beperkt aan één kant de spoorbreedte enigszins om de stuuruitslag over rechts gelijk te maken aan links.
Om kwart voor vijf ga ik weer op huis aan. Nu zonder racekap en op de dijk tegen een flink aangetrokken noordelijke wind. Dat is heel andere koffie. Toch slaag ik erin om royaal voor de dodenherdenking thuis te zijn.
211 km

Geluid wielkast ingedamd

De Quest en Strada zijn door hun grote dunne kunststof vlakken gevoelig voor resonantie. Op gladde wegdekken is er geen probleem, de carrosserie is dan in rust. Bij slechter wegdek ontstaat rumoer, vooral aan de achterzijde van de Quest. Bij glasvezel Questen is het geluid van een lagere frequentie dan bij de carbon Questen. Bij carbon Questen zijn veel delen dunner dan van glasvezel Questen. Maar welke delen veroorzaken het meeste lawaai?
Daar kom je snel achter als je met de knokkel van je middenvinger op verschillende plaatdelen tikt. Als het ontstane geluid dof is en heel snel 'uitsterft' zal dit deel niet snel resoneren. De buitenkant van de body van de Quest is vrijwel overal gekromd. Dit zal niet snel resoneren. Tik je evenwel tegen de wielkast achter dan ontstaat een vrij harde metalige klank, bij glasvezel Questen wat lager, bij carbon Questen wat hoger van frequentie. De wielkast achter bestaat uit twee grote dunne vrij vlakke platen. Bij slecht wegdek komt eerst de linker wielkast in trilling, bij nog slechter wegdek ook de rechter wielkast. De laatste komt later in trilling doordat er een kunststof kettingafscherming met klittenband tegen aan zit.
Hoe los je dit nu op? Allert, de ontwerper van de Quest, kent het probleem natuurlijk. Hij adviseert een steuntje te maken tussen de wielkast en de zijkant van de romp. Dit is evenwel niet makkelijk omdat het beladen van de Quest dan moeilijker wordt. Ook zal dit steuntje mogelijk een zichtbare uitstulping veroorzaken in de romp.
Ik krijg een idee om dit probleem te lijf te gaan door de wielkast te omsnoeren met een spanband met daartussen flexibel materiaal.
Ik kijk wat ik voorhanden heb en neem een stuk van 25 x 25 cm ibiliet, het spul waar o.m. Challenge zijn zitjes van maakt. Het is ook het materiaal dat door Velomobiel.nl wordt gebruikt voor de arm- en schoudersteunen. Elk ander materiaal dat trillingen en geluid dempt is OK. Zelfs een kussentje zal goed werken.
De wielkast is natuurlijk rond dus wil de spanband aan de achterkant niet blijven zitten. Daarom plak ik zover mogelijk achterop de wielkast een stukje ibiliet met klittenband. Ik trek de spanband er omheen en steek het stuk ibiliet ertussen. Dan even flink naspannen en klaar is Wim. Tussen de spanband aan de rechterkant stop ik een tasje met een regenjack. Dat is echt alles.
Werkt het ook? Jazeker! De geluiden uit de achterkant van de Quest zijn naar mijn schatting voor 80% verdwenen. Sowieso is het metalige geluid geheel weg. Alleen in extreme gevallen, het achterwiel moet dan echt los van de grond komen bij bijv. een gat in het wegdek, is het metalige geluid soms nog hoorbaar.
Kan het nog beter? Zeker. De wielkast kan beplakt worden met kunststofschuim. De laag kunststof die wordt aangeperst kan wat dikker zijn. Ook is het makkelijk mogelijk om in plaats van één, twee spanbanden aan te brengen. Ga je met vakantie, dan haal je de spanband er snel van af voor meer bagageruimte. Met een volbeladen fiets trilt de wielkast sowieso niet.
Voor dit moment ben ik buitengewoon tevreden met het resultaat.
Dit zal bij iedere Quest of Strada goed werken, glasvezel of carbon maakt niks uit.
Probeer het maar en laat me weten of het werkt.

Spezi 2011

Ik wil wel een keer naar de Spezi, een grote beurs in Germersheim Duitsland. Op deze beurs is letterlijk alles te vinden voor fietsers die niet met een standaard bukker rijden. Het is wel 1100 km heen en terug. Dat zou eigenlijk in twee dagen moeten, maar een nacht overblijven trekt me niet aan. Daarom maken we er maar een dagtocht van.
Jan Geel staat om 7.00 uur op de vaste wal als ik over kom roeien. Samen gaan we in de Audi op weg. Na 4,5 uur comfortabel toeren in de S6 zijn we in Germersheim in de Stadthalle.
Het is echt een feest om hier een aantal uren rond te kijken. Het barst van de zelf geknutselde fietsen en onderdelen hiervoor. De bouwers maken op straat hun rondjes. Er is zelfs een tot zeilboot omgetoverde Leiba present. Er zijn ook veel velomobielen. Jan en ik komen tot de conclusie dat de produkten uit Dronten wel erg verfijnd zijn. Verschillende velomobielen, meestal trikes met een kunststof omhulsel, zijn niet eens waterdicht.
De racekap staat netjes tentoongesteld. Met dank aan Flevobike die de kap heeft meegenomen en zelfs 200 kleurenfolders voor mij heeft geprint. We zien buiten een Quest staan met een fraaie racekap. Daar past alleen een wel heel klein mannetje onder. Ook zijn luchttoevoer en het voorkomen van beslaan van de ruit in onze ogen niet goed opgelost.
Daniel Fenn is uiteraard aanwezig met zijn nieuwe Go-One creaties. Licht, sterk en snel. Niet zo geschikt om mee te toeren, te spartaans geveerd en ook wel stevig aan de prijs.
We spreken Ymte, Allert en Eva van Velomobiel.nl. Ymte is komen fietsen en gaat om 16.00 uur weer richting Nederland.
Om half vijf hebben we alles wel zo'n beetje gezien en koersen noordwaarts. Veel stukken autobahn mag er maar 130 km/u worden gereden. De laatste 60 km naar de grens mag de Audi even echt aan het werk. Tot 200 km/u blijft het rustig in de auto en hoef je je stem niet te verheffen om elkaar te verstaan. Bij 230 km/u wordt de motor wat hoorbaar. Ook komen voorliggers wel erg snel dichterbij. Dat is dan ook niet lang vol te houden. Na weer 4,5 uur, inclusief een onderbreking voor wat eten, zijn we weer op De Woude.
Prachtige dag.

Wieldoekpees achter te kort

Vandaag maar een kort ritje, vanmiddag staat het eerste vaartochtje dit jaar met de sloep op het programma.
Kees komt langs en is zeer tevreden over het luxe dashboard dat mijn Quest vanaf gisteren siert.
We rijden naar Purmerend langs het Noord-Hollands kanaal. Het is weer prachtig weer en zelfs een pittige tegenwind weerhoudt Kees er niet van 36 km/u te rijden. Tot onze grote verrassing is de brug over de Jispersluis geopend. We zijn hier nu al vele tientallen malen langs gereden en dit is de eerste keer. Enkele pauzerende fietsers maken van de gelegenheid gebruik om even naar de Quest te komen kijken. De bermen zijn prachtig geel gekleurd door bloeiende boterbloemetjes.
Via Neck komen we op de lange en kaarsrechte Zuiderweg in de Wijdewormer terecht. Zonder veel inspanning, we hebben de wind nu pal achter raffelen we de afstand in no-time af. Kees stelt voor om ons maar weer eens te laten zien op de Zaanse Schans. Dat levert natuurlijk weer de bekende taferelen met fotograferende bezoekers op.
Oostelijk van Wormer slaan we linksaf naar een nieuw schelpenpad dat ons naar de Dorpsstraat in Wormer brengt.
Kees' Quest gooit flinke stofwolken op, het is dan ook gortdroog.

Plotseling hoor ik geritsel aan de achterkant van de fiets. Het linker wieldoekje is losgeraakt uit de klemmetjes en draait om de achteras rond. Fiets op zijn kant en de pees van het wieldoekje weer in de klemmetjes drukken. Dit is de eerste keer dat mij dit gebeurt. Dat het geen unieke gebeurtenis is blijkt uit het feit dat ook Elly Harte dit twee weken geleden ook had. De pees is gewoon wat te kort en zet te weinig spanning op de klemmetjes. De oplossing lijkt simpel. Ik maak een nieuw busje dat een centimeter langer is dan het huidige busje waarmee de beide uiteinden van de pees wat verder uit elkaar komen te staan.
Het busje is nu 4 mm dik met een wanddikte van 0,5 mm. De lengte is nu 4 in plaats van 3 cm. De binnendiameter van het busje is dus 3 mm. De glasvezel pees is 2,85 mm dik dus het past prima. Bij de montage blijkt dat het aluminium busje niet sterk genoeg is. Het buigt precies om op het knikje dat de afstand van de pees t.o.v. elkaar moet realiseren.
Gelukkig heb ik een stuk glasvezel pees liggen dat de lengte van het geheel precies een centimeter langer maakt. Dit is de goede oplossing, het wieldoekje zit nu stevig in zijn klemmetjes.

En hoe is het rubber 'dashboard' bevallen? Meer dan uitstekend. Het vizier valt nu in het geheel niet meer op omdat er totaal niets meer in weerspiegelt. Het geeft een heel rustig beeld om naar te kijken.

Rubber rand instapgat

Vandaag komt Jan Reus langs op De Woude om een rubber rand om het instapgat van mijn Quest te maken.
De belangrijkste voordelen noemde ik eerder:
-Geen hinderlijke reflectie in het vizier van de rand van het instapgat meer. Kijk maar eens naar de foto van voor en na de montage van de strook rubber. Met een donkere achtergrond is de reflectie het hinderlijkst. Tijdens normaal rijden is de achtergrond meestal minder donker, maar hinderlijk is het altijd. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat het dragen van een Polaroid bril de reflectie soms elimineert. Zo'n bril draag je natuurlijk niet altijd.
-Effectieve afvoer van water dat aan voorzijde langs schuimkap of racekap komt
-Geen beschadiging van de rand van het instapgat door aanschoppen met schoenplaatjes.

Een enkele keer schaaf ik het vel van mijn scheenbeen bij te schielijk in- of uitstappen door de scherpe onderrand van het instapgat. En zo te zien aan de scheenbenen van verschillende velomobielrijders, ben ik niet de enige. De nieuwe rubber rand voorkomt dit heel effectief.
Tenslotte ziet het er fraai en heel rustgevend uit. Dashboards van auto's zijn niet voor niks altijd donker om reflectie in de voorruit te vermijden.

Kan iedereen dit zelf aanbrengen? Nu ik heb gezien hoe Jan Reus dit doet moet ik vaststellen dat dit niet het geval is. Het vereist heel veel ervaring en handigheid om het materiaal rond uitstulpingen en in de juiste bocht aan te brengen. De foto's geven een goed beeld. Jan heeft veel RVS stuurwielen van dit materiaal voorzien. Ook gieken en stuursticks van vliegers heeft Jan bekleed.
Het voorbereiden en aanbrengen van het materiaal kost rond anderhalf uur. Het rubber zelf kost minder dan een tientje.
Zouden er liefhebbers zijn die dit ook in hun Quest of Strada willen, Jan doet dit beroepsmatig graag. Reken op tussen 75 en 90 euro, inclusief materiaal. Bel hem niet, maar schrijf hem een mailtje op jmreus @ quicknet.nl. Haal wel de spaties naast de @ weg.

Fantastische ronde om Texel

Matthijs Leegwater, één van de geestelijk vaders van de tocht van vandaag, beloofde op 8 april al dat ie prachtig weer had besteld. En dat klopt inderdaad voor 100%. Eduard Botter, hij zou bij mij langskomen, belt me vanmorgen om 7.00 uur dat ie met zijn Quest bij wegwerkzaamheden met grote snelheid in een 'zandbak' is gedoken. Leek het eerst mee te vallen en alleen maar het leegscheppen van de Quest te zijn, als even later een vervangen lekke band weer direct lek is, blijkt dat een velg toch schade heeft opgelopen. Eduard is weer richting Wateringen gereden en zal ons vandaag niet vergezellen. Jammer, volgend jaar beter.

Eerst even langs Heerhugowaard waar Kees, hij is jarig vandaag, al in de startblokken staat. Dan naar Twisk waar Matthijs open huis heeft. Tot mijn verrassing rijdt Kees 8 kilometer om. 'Daar zijn geen schoolkinderen en kunnen we flink doorrijden' mompelt Kees. Ik vrees de koffie aan mijn neus voorbij te zien gaan en stamp wat knorrig achter hem aan. Is allemaal meegevallen al moesten we al snel weer tussen de wielen. Er is een groep van zeker 15 fietsers die door de Wieringermeer in noord-westelijke richting rijdt. Het is prachtig zonnig weer en al snel is de temperatuur heerlijk. Het fietst over mooie asfaltwegen heerlijk licht. Er is volop tijd om met deze en gene bij te praten.

In Den Helder word ik gesneden door een automobilist. Het gaat net goed en de fietsers achter me hebben gehoord hoe ik dan reageer... De boot vaart net weg, geen nood er komt elk half uur weer een volgende. Peter de Rond, Tom Hospes, Katinka Fransman en Yvonne met Astra, ze zijn er allemaal. Na de snelle overtocht rijden we beurtelings binnendijks en dan weer buitendijks. Binnendijks valt volop te genieten van de eindeloze aantallen vogels die in poelen achter de dijk druk zijn met hun nakomelingschap. Buitendijks komt een heerlijk frisse wind over de Waddenzee aanwaaien. De vergezichten zijn verslavend mooi. Uiteraard stoot een ezel zich twee keer aan dezelfde steen, we rijden massaal, net als vorig jaar, weer dezelfde doodlopende weg in :).

Op de bekende pleisterplaats aan de voet van de vuurtoren op het noordelijkste puntje van Texel is het goed toeven. Kees trakteert op koffie en taart. Hij krijgt van Jules Boetekees, uit handen van Elly Harte, een heel fraai speksteen model van de Quest. Kees is er blij mee.
Dan volgt de traditionele groepsfoto voor de vuurtoren, als altijd een rommelig geheel :). De terugtocht gaat door de duinen aan de westzijde van het eiland. Dit gaat, over een vrij smal tegelpad, met een snelheid van steeds 35 km/u best hard. Veel medefietsers kiezen er voor om af te stappen en de voortdenderende kleurige trein van 21 velomobielen ruim baan te geven.
Wij missen net de boot, voor Peter en Tom het signaal om een reuzen schotel hamburger met frites te bestellen. De volgende boot ligt er natuurlijk snel en de mannen schoffelen zoveel mogelijk foute calorieën naar binnen.

Nu toch de naam Peter de Rond valt nog een leuke anekdote. Peter is panisch over het hoge gewicht van zijn nieuwe carbon Quest, heeft zelfs Velomobiel.nl al ter verantwoording geroepen. Zijn nieuwe fiets is onverklaarbaar te zwaar. Toch heeft ie dat voor een deel zelf veroorzaakt. Hij heeft de stoel van zijn nieuwe fiets eruit gehaald en in zijn oude fiets gezet. Het oude stoeltje, met goed passende Ventisit, zit nu in zijn nieuwe Quest. Peter heeft dus het 1,6 kg zware glasvezel zitje nu in zijn mooie carbon Quest zitten. En die mooie nieuwe carbon zitjes wegen maar 600 gram. Peter toch...

Bij het vliegveld de Kooy gaat het grootste deel van de groep richting Amstelmeer. Yvonne, Martin Merkelbag en ik rijden langs het Noord-Hollands kanaal zuidwaarts. Yvonne krijgt het op haar heupen en geeft serieus gas. Regelmatig gaat het 40 tot 42 km/u terwijl de inmiddels stevige wind toch schuin van voren inkomt. Dat doet ze met een zware fiets met 17 kg hond aan boord die zijn kop vrijwel steeds over de rand van de Quest steekt. Daar heeft De Muis wel hartslag 160 voor nodig, maar ik krijg het met hartslag 117 ook niet cadeau. Het gaat Martin gewoon te hard. Als Yvonne bij de eerste vlotbrug afslaat laten we het tempo zakken. Dan blijkt het muntje van Martin gewoon op te zijn, hij 'is het zat'.
Bij Koedijk neem ik de vlotbrug, Martin gaat door naar Alkmaar, Heiloo en Uitgeest om naar Badhoevedorp te rijden.
Om tien voor half zes ben ik weer thuis.
Schitterend weer, uitstekend gezelschap en een prachtig eiland maken dit tot een onvergetelijke fietsdag.
197 km, totaal nu 1650 km.

NB. Martin laat me vanavond via mail weten dat ie goed is thuisgekomen en op het stuk tussen Westzaan en pont Buitenhuizen al weer een sprintje tot 40 km/u kon trekken.

Aantasting O-ringen door Teflon of minerale olie

Op 19 november 2010 heb ik twee nylon flesjes deels gevuld met Shimano ketting olie resp. natte Teflon. In beide flesjes heb ik twee soorten Polycord en een Viton rubber ring geplaatst. Zo nu en dan heb ik gecontroleerd of de beide smeermiddelen de verschillende O-ringen aantasten. Dit was steeds niet het geval.
Nu ik de ketting van mijn nieuwe Quest na 1500 km de eerste keer wil smeren, beëindig ik de proef na 5 maanden.
En wat blijkt, zowel de olie als de Teflon hebben de O-ringen in het geheel niet aangetast. De dikte van de ringen is tot op de 1/100 ste millimeter gelijk gebleven. Ook de flexibiliteit is precies gelijk aan niet-getest materiaal.

De conclusie is duidelijk, niet de olie vernielt de O-ring, maar de ketting is daarvoor verantwoordelijk.
Betekent dat er rond het nieuwe kunststof kettingwiel van Alligt zo nu en dan enkele nieuwe O-ringen moeten worden geplaatst. Dat lijkt elke 3000 tot 5000 km te moeten gebeuren. Doe je dit niet, dan krijgen de kunststof tanden de volledige druk van de ketting te verwerken en gaan dan snel kapot.

Reactie Hajo na 260 km met racekap

Zoals ik gisteren meldde heeft Hajo Eckstein gisteren een racekap opgehaald in Dronten. Natuurlijk zijn Jan Reus en ik benieuwd naar zijn reactie. 260 km onder een racekap met temperaturen tot 25 graden C. zijn op het eerste gezicht eigenlijk ondoenlijk. Zoals Kees en ik ook al vaststelden is het onder de racekap, uit de zon met het vizier op een kier, toch prima te doen. Met het beplakken van de bovenkant van het vizier met warmtewerende folie kan de warmte nog effectiever worden geweerd.
Onderstaand de reactie van Hajo.

Hi Wim,

I returned well at home at 22:40. The total time has been 8:10 h - exactly the same as the way to Dronten. But instead via Venlo/Nijmegen/Arnhem I returned via Zulphen/Emmerich/Xanten, 10 km more, less humps, more traffic on the fietspads.

This 520 km trip has been the longest one I did by Quest. But you have sent my before a photo of this famous cap, giving me additional motivation ;-)

In reality the cap is a very professional part with a lot of details showing a lot of practical research & development.

- The visier is easy to adjust in a safe way during riding and allows fresh air around the head - also riding at summer temperatures in the sun like yesterday afternoon.

- The reflecting light is reduced by black areas at the air stream deflector and the dimmed surface of the cover.

- The fastening on the Quest by velcro tapes is easy, foam distance pieces assure stable and low noise position without scratching the Quest.
Tightly fixed there was some noise from the velcros but I did not any fine tuning as I want to use the daylight by riding.

- Surely you hear some more sounds from the Quest and I remembered that I have forgotten to please Theo for some drops of oil for the chain. And also general tuning of the drivetrain is still on my to do list.

- The pure carbon finish looks great. I have chosen a white finish for lower heat absorption in the sun and better visibility in the rain.
Your idea with the clear varnish stripes looks great.

Up to now the main motivation for me is the protection from rainy weather - a rain cap instead of race cap ;-) But we will see ...

Many thank's for your fine work Wim & Jan

Cu - Hajo

700 km fietsen voor één racekap

Hajo Eckstein woont in Keulen, Duitsland. Hij is een van de eerste bestellers van een racekap. Nou is zo'n kap in een heel grote doos te versturen. Hajo stelt echter voor dat wij elkaar halverwege ontmoeten om de kap over te reiken. Oops, dat is een heel eind fietsen. Voor Hajo is de route naar Dronten bekend en dat is voor hem ook een goed ontmoetingspunt. Hij stapt vanmorgen om vijf uur in de Quest en rijdt de 250 km in één keer naar Dronten.
Kees en ik gaan eerst naar Hoorn waar we samen met Jan Reus de laatste hand leggen aan een racekap en toerkap die ook mee moeten naar Dronten. Jos Hendriks zal beide kappen testen voor Ligfiets&. Ik rij met de witte kap van Hajo, Kees rijdt met de naturel carbon kap. De gedeelde kap met flens ligt achterin mijn Quest.
Er is nog een goede reden om naar Dronten te rijden. Mijn fiets heeft een veel grotere draaicirkel over rechts dan over links. Het rechterpedaal tikt bij stevig aanzetten tegen de carbon kettingafscherming.
Als Kees eenmaal onder de racekap zit lijkt het wel of er een andere Kees in de fiets zit. Op de dijk Enkhuizen - Lelystad krijgt Kees vleugels en rijdt continue tussen 38 en 44 km/u. Er is weinig wind, maar die hebben we echt tegen. Ondanks de hoge temperatuur van 22 graden is het onder de kappen uitstekend uit te houden. We zetten gewoon het vizier een centimeter of zeven open en dat voelt weldadig aan.
In Dronten wordt mijn fiets door Theo aangepakt. De uitsparingen voor de voorbanden zijn niet bedoeld voor dikke sloffen als de GoCycle. Theo maakt de uitsparingen groter en maakt de spoorbreedte wat smaller. Het kan nog één tot twee millimeter meer, maar de prijs is eerder op zijn kant gaan. Eerst maar eens zo proberen.
Kees maakt goede afspraken met Ymte over zijn nieuwe initiatief om in Noord-Holland een servicepunt voor velomobielen te beginnen. Velomobiel.nl zal alle onderdelen leveren en Kees waar nodig bijstaan.

Hajo is om half twee in Dronten en is tevreden met de witte racekap. Als hij nog twee reserve vizieren en wat ander klein spul heeft ingeladen, vraag ik hem waar hij gaat slapen. 'Thuis' is zijn antwoord en hij gaat gewoon weer 250 km fietsen naar Keulen. Veel mensen vinden 500 km met de auto op een dag al een brug te ver, Hajo draait er zijn hand niet voor om dit met de Quest te doen.

Ik shop nog wat binnenbanden en andere spulletjes bij elkaar en dan is het tijd om terug naar Noord-Holland te rijden. Kees moet nu de racekap ontberen, ik trouwens ook. Op de dijk hebben we weer wind tegen. Eerst genieten we in het heerlijk warme zonlicht van een ijsje. Ik ga voorop met 36 tot 38 km/u. Kees houdt dat even vol, maar gaat dan aan het elastiek. Op het vasteland hebben we de wind wat achterlijker en loopt de snelheid weer lekker op.
In Grosthuizen/Schardam staat een lange file die het hele lintdorp beslaat. De auto's staan zonder uitzondering op het fietspad. Voor mij reden om dan maar links langs de file te rijden. Dat levert wat gedoe op, maar ik rij in één keer de file voorbij. Kees is wat bescheidener en wacht de file af. Als ik al een kwartier in de berm bij Avenhorn zit, komt Kees toch aanrijden.

Het sturen gaat inderdaad beter. Ik heb de draaicirkel nog niet gemeten, maar dit ziet er hoopvol uit.
Prachtige zomerse fietsdag van 192 km

Mooie rit door Waterland

Vanmorgen is het zonnig, weinig wind, maar nog wel fris met een graad of tien. De lange broek toch maar aan.
Kees en ik rijden naar Purmerend. Er rijden diverse pelotons wielrenners voor ons die natuurlijk allemaal ingerekend moeten worden. In Purmerend zijn Elly en Jules Boetekees al van de partij. Ook Willem Vierbergen komt even later aan. Met zijn vijven maken we het rondje Waterland rechtsom. Dus eerst langs de Oostdijk van de Beemster naar Oosthuizen, Warder en dan langs de IJsselmeerdijk richting Edam/Volendam.
Plotseling rijden we op een hardloopparcours, de dijkweg is gewoon voor het andere verkeer toegankelijk. Veel hardlopers lopen netjes aan de kant van de weg. Twee lopers vertikken dat. Kees toetert maar krijgt geen reactie. Dan gaat Kees er vrijwel naast rijden en duwt de lopers aan de kant. Daar zijn ze niet van gediend, maar mopperen helpt niet, er komen er nog vier.
Vanaf de dijk bij Volendam is op het IJsselmeer een fraai schouwspel aan de gang. Enkele tientallen schepen van de bruine vloot zeilen tegen een heiige achtergrond voor de haven van Volendam. Ik probeer een foto te maken met één of meer Questen in de voorgrond. Dat lukt goed.
Het standaard spektakel om tussen de honderden bezoekers te laveren, ontrolt zich weer. Kees toetert iedereen aan de kant en wij slalommen in zijn kielzog.
Na Monnickendam rijden we bovenop de dijk naar Marken. Het fietsen gaat heerlijk, de korte broek is inmiddels aan en de temperatuur gaat richting de 17 graden. Ook op Marken gonst het van de bezoekers. De koffie en appeltaart smaken goed en het in de luwte en in de zon zitten is weldadig. Volgens goed gebruik gaat Kees al gauw weer overeind en we rijden het toeristenplaatsje weer uit.
Op de dijk naar Durgerdam rijden enkele wielrenners, wij rijden op de weg onderaan de dijk. Eén wielrenner daagt ons uit door voor ons uit te rijden. Nou joh, als jij het wil dan doen we dat toch? Ik maak snelheid en de wielrenner kijkt verbaasd op dat die gele bananen zo hard kunnen. Willem en Jules komen achter me aan. Als ik even later voor Durgerdam stil sta, roept de wielrenner dat ik niet harder mocht dan 50 km/u. En ja jongeman, het ging flink wat harder :).
We draaien het mooie groene Waterland in en koersen tussen de weilanden met het water aan weerszijden op vrijwel gelijke hoogte. Fantastisch fietsen zo.
Elly en Jules verlaten ons en rijden richting Amsterdam. Wij rijden naar Ilpendam waar we zo de pont op kunnen rijden. In Purmerend rijdt Willem noordwaarts, Kees en ik rijden langs het Noord-Hollands kanaal naar De Woude. Nog één sprintje kan er wel af. Kees probeert in mijn wiel te blijven en dat lukt hem aardig. Als ik bij Spijkerboor even wacht is ie er binnen een halve minuut.
Na 110 km komt er een einde aan een prachtige fietsdag.

Door rood rijden automobilist bijna fataal

Vanmiddag rij ik naar Jan Reus om 6 vizieren te bezorgen voor eerdaags af te leveren race- en toerkappen. Er is bijna geen wind en het rijdt heerlijk. Tot ... ik bij de kruising kom van de Molendijk en de Noordervaart bij Schermerhorn. Dit is de kruising waar Theo Koomen in 1984 om het leven is gekomen.
Ik druk op de knop van het verkeerslicht en wacht voor het rode licht. Ik krijg groen licht en trek op. Net als ik de hoofdrijbaan wil kruisen komt er van links op de hoofdrijbaan een donkerkleurige auto met zeker 80 km/u op me af. Ik kijk de door rood licht rijdende allochtone idiote chauffeur in zijn gezicht en schreeuw de longen uit mijn lijf. De auto passeert me rakelings en ik bal mijn rechtervuist. Bestuurders van andere auto's houden hun handen voor hun ogen. Gelukkig heb ik nog weinig snelheid en remmen betekent onmiddellijk stilstaan.
Nog niet eerder ben ik zo dicht bij een fataal ongeluk geweest.

Rubber rand instapgat

Vanmiddag laat Jan Reus me een aanpassing aan zijn Quest zien waarvan ogenschijnlijk het nut beperkt lijkt. Maar let op, de voordelen zijn groot. Allereerst wat is het? Het is een 2 mm dikke neopreen rubberen strip die zich bijzonder goed in iedere vorm laat plooien. Dit materiaal wordt gebruikt rond de handgrepen van de gieken van surfplanken en kite surf bedieningen. Met Bisontix moeiteloos rond het instapgat aan te brengen.
Waar dient het voor? Allereerst maakt dit de racekap en schuimkap aan de voorzijde echt waterdicht. Bij regen kruipt er water tussen de kap en de ietwat verdiepte rand van het instapgat. Nu ontstaat er een afvoergootje dat het water mooi naar de zijkant afvoert.
Blijkens de verkoop van inmiddels ruim over de honderd stukken Lexan, gaan steeds meer velomobielrijders het ongekende comfort van een vizier waarderen. In die glasheldere vizieren wordt letterlijk alles gereflecteerd. Een matzwarte rand elimineert deze reflectie volledig waardoor je zelfs niet meer in de gaten hebt dat je door een vizier kijkt.
Ook blijkt de schuimkap beter af te sluiten.
Als de rand nog 15 cm verder beplakt wordt is het beschadigen door de schoenplaatjes van de rand van de velomobiel ook de wereld uit.
Goed idee Jan!