Gevaarlijk rondje Beemster

Vandaag fietst ALF, de Amsterdamse liggers. Vanmiddag moet ik wat foto's maken op de jachthaven Zwaansmeerpolder en kan ik niet naar Amsterdam. Daarom vroeg in de middag een rondje Beemster. Dat is ook beter voor de training voor CycleVision. In het voorjaar heb ik veel moeite om hoge hartslagfrequenties te realiseren. De Amsterdamse liggers rijden gemiddeld vrij rustig, in het kader van training voor een wedstrijd niet optimaal.
Net na de middag rij ik weg naar De Rijp om in De Beemster flink tempo te maken. Dat lukt goed, de wind komt uit het Noorden en komt dwars in. Met 43 km/u en hartslag 130 vind ik het al prima. Kom op Wim, het moet echt harder! Zo sla je op CV geen goed figuur.
In Zuid-Oost Beemster zwemt een Bergeend moeder met een stel schattige jonkies in een sloot. Papa bergeend is ook in de buurt. Ik heb dit nog niet eerder gezien en maak een foto van het stel.
Op de Oostdijk van de Beemster, ik heb nu Bft 4 tegen, geef ik flink gas. Met 42 km/u komt de hartslagmeter richting de 140.
Bij Beets neem ik een smal fietspad dat prachtig omzoomd is met hoog gras, boterbloemen en allerlei andere bloeiende planten. Dit pad komt uit op een weggetje dat plotseling volledig bedekt is met een dikke laag modder, het werk van een slordige boer. Hoe kom ik daar zonder kleerscheuren door? Gewoon de berm in. Ik trap de Quest door het hoge gras en hel soms behoorlijk naar links over. De sloot is kennelijk dichtbij.
Richting Noord-Beemster zie ik een groep wielrenners in een fraaie waaiervorm de hele weg in beslag nemen. Dat wordt een rondje ris-sen, zeker als ik voor deze groep nog een tweede ontwaar. Met 49 km/u rij ik de eerste groep snel voorbij en stort me op het tweede peloton. Ik nader een haakse kruising en zie geen kruisend verkeer. Nou kan ik dat ook moeilijk zien omdat het gras tussen de 60 en 90 cm hoog staat. Op het moment dat ik op het kruisingsvlak ben zie ik een beige Volvo angstig dichtbij komen. De Volvo passeert me op enkele meters achterlangs. Oops.... dat is schrikken.
Ik heb nu voldoende adrenaline aangemaakt om de tweede groep wielrenners helemaal zoek te rijden. Dat lukt gemakkelijk en ik zie de mannen niet meer terug. Hoogste hartslag 149.
Via De Rijp peddel ik rustig weer naar huis.
42 km

Volendam, Warder, Beemster

Vanmiddag is het, zoals al veel dagen achtereen, heerlijk weer. De lucht is strakblauw, de temperatuur 24 gr. C. en de wind is noordoostelijk kracht 3. Het is ietwat moeilijk om mezelf te bewegen te gaan fietsen, het is achter de stolp, met uitzicht over het prachtige water en aangrenzende natuurgebied, wel heel comfortabel. Vooral de zonsondergangen zijn superieur. Enkele dagen geleden maakte ik vanaf ons terras achter de boerderij met mijn nieuwe 105 mm macrolens een foto van de zonsondergang.

Toch blijft het kriebelen en als het al na de middag is gaat de Quest van stal.
De koers is oost richting Volendam. De fiets rijdt werkelijk heerlijk licht en ik kan vrij makkelijk 40 km/u tegen de lichte wind in blijven rijden. De hartslag komt toch niet hoger dan 129. Overal zijn de mensen recreatief bezig. Er wordt druk gevaren, maar ook en vooral gefietst. Ondanks dat ik de ruimte van de Beemster heb gekozen, is het ook daar zo druk dat er regelmatig moet worden geslalomd en helaas ook geremd. Eénmaal lijkt een tegenligger een trappende beweging naar mij te gaan maken. De man laat dat achterwege, maar zijn hand komt wel heel dicht bij mijn hoofd. Ik heb geen behoefte aan ruzie en ga lekker door.
In Volendam is het uiteraard enorm druk en de toeristen zijn meer geïnteresseerd in de Quest dan in de in Volendam nauwelijks aanwezige bezienswaardigheden. Onvoorstelbaar eigenlijk hoeveel grote bussen massa's toeristen uitbraken.
Na een praatje met één van de parkeerwachten, hij is buschauffeur in Amsterdam en klust wat bij, rij ik noordwaarts naar Edam. Een wiel rennend stel komt naast me rijden en wil alles over de Quest weten. Daarna gaat het gas erop en met 40 km/u ben ik vlot in Edam. Ook hier lijkt het verstopt met fietsers en ik sluit aan bij een file recreatie fietsers.
Weer op de ruimte aan de voet van de IJsselmeerdijk, rijdt het heerlijk ontspannen en makkelijk. Thuis zijn inmiddels enkele vrienden gearriveerd en daarom sla ik in Warder linksaf om via Oosthuizen dwars door de Beemster te rijden. Nu de wind van achteren komt kan de snelheid op 43 km/u worden gehouden. Via de Westdijk van de Beemster rij ik De Rijp weer in.
Het laatste stukje tot aan West-Graftdijk mag het even hard en tikt de snelheidsmeter de 48 km/u aan.
Na een snelle douche smaakt het biertje wel heel lekker.
61 km

Rondje West Friesland

Vanmiddag rond 12.00 uur vertrek ik naar het noorden om de route naar Heerhugowaard te verkennen die ik vorige week had moeten rijden. Het is uniek mooi weer, volle zon en 20 gr. C. De wind is 3 tot 4 Bft uit het oosten.
Inderdaad ben ik vlot in Heerhugowaard, maar veel zal het niet uitmaken. Op de proefvelden bij Schermerhorn staan de tulpen prachtig in bloei en ik waag er een foto aan.
Op de Smaragd in Heerhugowaard staat Kees van Hattem in zijn voortuin te schoffelen. Ik toeter, maar Kees heeft het pas laat in de gaten. Na Heerhugowaard koers ik aan op Nieuwe Niedorp en rij de Wieringermeer binnen. De 10 kilometer naar Medemblik zijn recht tegen wind en met 34 km/u ben ik wel tevreden.
In Medemblik valt me voor de tweede keer op dat er aan de zuidwest zijde van het historische stadje twee enorme flat complexen zijn gebouwd. De schitterende middeleeuwse skyline is voorgoed naar de kloten. Onvoorstelbaar dat zoiets daar is kunnen gebeuren.
Bij restaurant Kwikkel is het druk, maar een vriendelijk echtpaar vind het OK dat ik bij hen aanschuif. Het blijken ook fietsers te zijn en ze zijn zeer in de Quest geïnteresseerd.
Na het lekkere Espressootje, wil ik naar de dijk richting Enkhuizen. Ik moet mijn claxon al weer missen, het opladen van de accu is niet goed gegaan. Dat wordt weer trekken aan de bel. Nou dat scheelt een slok op een borrel, de overige fietsers horen de bel pas als je minder dan 10 meter achter ze zit.
De zeilers zijn en masse uit hun winterslaap ontwaakt, het ziet wit van de zeilen, tot aan het goed zichtbare Friesland aan toe.
Overal zijn enorme aantallen ganzen te zien, veel meer dan er eerder ooit zijn geweest. Een vader en moeder gans hebben tientallen baby gansjes die weinig natuurlijke vijanden hebben. Dit is best een groot probleem, zeker voor de boeren die hun gras liever in de magen van hun koeien zien, want de aanwas van ganzen is enorm.
Tegen de volle wind in rijden op de dijk is geen probleem. Ik haal veel wielrenners in die onderaan de dijk rijden en veel minder hinder van de wind hebben.
In Wervershoof komen twee meisjes te paard me tegemoet, nou.... nog even dan. Eén van de paarden schrikt geweldig, maakt een 180 graden draai en neemt de benen. Ik rij het voetpad op en 'verstop' me achter geparkeerde bestelauto's. Nu zien de viervoeters me niet en verloopt de tweede passage zonder problemen.
In Enkhuizen stop ik even bij opvallende runderen. Het zijn een kleinere variant van Schotse hooglanders. Een leuk gezicht omdat er een schattig kalfje bij loopt.
Op de vertrouwde IJsselmeerdijk naar Hoorn wordt ik door een grote groep oudere toerfietsers met applaus ontvangen. De eerste 5 kilometer zijn nieuw geasfalteerd en met de wind achter is het ronduit heerlijk fietsen. Helaas is dit van korte duur, Rijkswaterstaat is bezig met grootschalige dijkverzwaring. Dit betekent soms rijplaten, in ieder geval veel stof en tijdelijk geen zicht op het water.
In 25 minuten heb ik de afstand tussen Enkhuizen en Hoorn afgelegd. Dit stuk heb ik in ieder geval met een gemiddelde van boven de 40 km/u gereden.
In Hoorn is mijn waterzak leeg en leg ik even aan bij een restaurantje waar een Espresso er goed in gaat. De ober is zo vriendelijk mijn Camelbak halfvol water te doen.
Buiten Hoorn sla ik van de dijk af naar het binnenland. Een fietster schat mijn snelheid verkeerd in en steekt over als het eigenlijk niet meer kan. Ze verontschuldigt zich netjes en ik kan weer snelheid maken.
Via de Mijzenpolder ben ik razendsnel in Schermerhorn. De kortste weg is niet via De Rijp, maar toch neem ik de mooie Westdijk van de Beemster om via De Rijp weer op mijn eiland te komen. Pontbaas Kees is erg druk. Veel gasten die niet snappen dat een slagboom op een zeker moment echt dichtgaat. Gisteren bezeerde een meisje zich flink. Zelf ben ik er getuige van dat jonge kinderen met hun voetjes op de plek staan waar enkele seconden later de stalen laadklep van de pont neer zal denderen. Gelukkig weet Kees dit te voorkomen.
Vandaag zeker acht ligfietsers tegengekomen.
118 km.

Mooi rondje Noord-Holland

Beste Wim. A.s zondag om 9 uur vertrek van af de Smaragd 25, voor een pittig rondje, met veel klimmetjes, lange afdalingen en flinke enden rechtdoor. Groeten Kees

Met dit wat cryptische mailtje nodigt Kees van Hattem mij deze week uit voor een 'lekker stukkie' fietsen. Kees is met 20.000 km per jaar een echte kilometervreter, maar ondergetekende heeft dit jaar nog geen grotere afstand afgelegd dan 88 kilometer. Naast Kees zal ook Sebastiaan Talsma, ook met een Mango, van de partij zijn.
Om kwart over acht zwaaien de garagedeuren open en blijkt het nog lekker fris te zijn. De lange fietsbroek en een shirt met lange mouwen maken open rijden heerlijk. Kees is nogal kort van stof als ie mailt, ik begrijp zijn routebeschrijving dan ook niet goed en rij een mooie omweg via Schermerhorn en Oterleek naar Heerhugowaard.
Bij Kees staan een rode en witte Mango in de tuin, maar waar is Kees? Ik loop achterom en wordt verwelkomd door een oude blinde herdershond. Kees, Sebastiaan en Kees' vrouw Marian zitten in het 'hossie' achteraan hun huis.
Na de koffie rijden wij via Alkmaar noord naar Bergen aan Zee. Dan gaat het op en neer over de duinen en schelpenpaden naar het noorden. Kees waarschuwt gang te houden op de schelpenpaden, 'je valt anders stil'. Dat is niet aan dovemansoren gezegd, de gang blijft er lekker in. Sommige afdalingen gaan tot 52 km/u, heerlijk.
Langs de Hondsbossche zeewering rijdt het met 34 km/u, de wind in de rug, met hartslag 97 wel heel ontspannen. De beide mede rijders ontzien me zo prima en de verwachte 180 km zal zo waarschijnlijk zonder malheur kunnen worden afgelegd.
Vlak voor Petten rijdt Kees verkeerd en we krijgen een wel heel steil klimmetje voor de kiezen. Daar zie ik voor het eerst het uitstekende effect van de nieuwe achterbrug. Hoe hard ik ook trap, de Quest blijft horizontaal. Zo komt alle trapenergie in de klim aan de voorstuwing ten goede en gaat niet langer verloren aan inveren en weer uitveren.
In Callantsoog leggen we even aan voor koffie en Apfelstrüdel. Koffie lukt, Apfelstrüdel niet, de keuken is nog dicht. De aantrekkelijke serveerster heeft er dan ook geen probleem mee dat wij een broodje uit onze valiezen opdiepen.
Benoorden Callantsoog is de bloembollenteelt kennelijk een goede business, zo ver het oog reikt staan de tulpen en hyacinthen in bloei.
Niet alleen drie argeloze velomobilisten zijn op pad, ook vele tientallen paardenmenners met soms heel fraaie koetsen komen ons tegemoet. We stoppen steeds en laten de paarden rustig passeren.
Onder Den Helder steken we de duinen door en rijden over de zeedijk letterlijk de kop van Noord-Holland rond. Ik stop even om wat foto's te maken van een troep ganzen die op zee zwemt. Via de veerhaven en de Marinehaven pakken we de route naar Den Oever op. Bij het voor mij vertrouwde Texaco station bij de Kooy, is het tijd om de lange broek en het shirt met lange mouwen te verwisselen voor de korte broek en een luchtiger wielrenshirt.
De balgweg richting Amstelmeer is opnieuw geasfalteerd, een verademing.
In Den Oever staat Kees' vrouw Marian met de camper op ons te wachten. Koffie, soep en vers drinkwater is volop beschikbaar, hartelijk dank Marian! Terwijl we zitten te kletsen zien we over de Afsluitdijk 2 Mango's rijden. Kees maakt een royaal 'koffie' gebaar en even later ontmoeten we Georg Dekkinga en zijn vrouw. Zij zijn op vakantie en vanochtend van de Weerribben vertrokken. Georg trekt een aanhangertje en zijn vrouw heeft, hé wat is dat nou.... een hond achterin. Eigenwijs wringt een Jack Russel zijn snuit tussen de stoel en de kuiprand.
Na een drie kwartier is het luieren voorbij, Georg en zijn vrouw vertrekken naar Egmond aan Zee, wij gaan naar Medemblik. We krijgen de wind, inmiddels aangetrokken tot 4 Bft recht op de kop. De Mango's hebben daar wat meer nadeel van en de snelheid blijft rond de 30 km per uur. Hoewel het aanvankelijk de bedoeling was om Enkhuizen en Hoorn aan te doen, is dit qua tijd niet meer te doen.
De afsnijding zal gaan via de zuidelijke dijk van de Wieringermeer. De wind komt hier bijna dwars in en 34 km/u is een mooie snelheid. Niet echter voor Sebastiaan, hij meldt dat er 'pap in zijn benen' zit en moet even wat gas terugnemen. Hij rijdt dagelijks 13 km heen en weer tussen huis en werk en de afstand van vandaag is eigenlijk een brug te ver. Daarom steken we in Aartswoud even op en giet Sebastiaan twee glazen cola naar binnen.
We rijden een prachtige route door midden Noord-Holland en passeren Heerhugowaard aan de oostzijde. Sebastiaan wil even langs zijn ouders en Kees gaat met hem mee. We wensen elkaar een goede thuisreis en ik ga richting de Schermer. Ik hoef me niet meer in te houden en met 37 km/u rij ik de Schermer in. Voor Schermerhorn is de calorieënpot geheel en al leeg en diep ik mijn tweede banaan uit mijn tas op.
Om half zes wordt ik door Cor de pontbaas weer op ons eiland afgezet.
Een heerlijke fietsdag die vooral leuk is omdat er routes worden gereden die ik niet goed ken. Daarnaast is het rijden in een groepje heel leuk.
178 km, gemiddelde hartslag 98, maximum hartslag 128, 2532 verbruikte Kcal.

ALF en rondje boven het Noordzee kanaal

Vanmorgen is het ronduit koud als ik om half negen de Quest via de automatisch openende garagedeuren aan het daglicht blootstel. De schuimdeksel zit al achter de stoel en blijft daar. Met de pittige oostenwind met kracht 4 Bft is het eigenlijk iets te koud. Voor het eerst rij ik naar ALF, de Amsterdamse Ligfietsers, vanaf onze nieuwe huis op het eiland De Woude. Om 10.00 uur wordt daar elke derde zondag van de maand verzameld op het Museumplein om een tocht te rijden.
In Zaandam is de doorgang geheel geblokkeerd. Eerst is er een onduidelijke omleiding, vervolgens staat er een grote telekraan dwars over de weg om een zeilschip uit het water te hijsen. Een vriendelijke mevrouw legt me uit hoe ik de pont kan bereiken.
Om 9.40 uur vaart het gevaarte zonder mij weg en mag ik 20 minuten wachten op een volgende afvaart. Geen nood, tijd genoeg.
Om 10.00 uur rij ik het Museumplein op en zie maar één deelnemer, Arnold, op zijn onafscheidelijke Raptobike.
Even later arriveren ook Björn met zijn Seiran en Peter met zijn Baron. Wij blijven vooralsnog met zijn vieren en drinken koffie in het Cobra café.
Er zijn geen notoire voorrijders dus mag Wim de route door de stad aangeven. Peter wil graag weten hoe je vanaf de sluizen in IJmuiden noordwaarts kunt rijden. Nou, daar weet ik de weg wel. Door het fraaie landelijke gebied tussen Amsterdam en Halfweg, rijden we door Spaarnwoude en Haarlem Noord naar de sluizen. Voor de wind rijdt het heerlijk met 32 km/u.
Een aantal klassieke zeegaande zeilschepen varen ons op het Noordzeekanaal tegemoet, een leuk gezicht. Even kijken we op de 'kop van de haven' naar het scheepvaartverkeer tussen de pieren.
Via de sluizen rijden we noordwaarts om in Heemskerk bij de Patatoloog iets te eten. Nou dat 'iets' is niet misselijk. Arnold en Björn bestellen een salade en krijgen even later een immense schaal vol. Ze krijgen het dan ook niet op. Sorry Peter en Björn, volgende keer maak ik een extra foto waar jullie met open ogen op staan :).
Het zonnetje blijft er lekker bij en via Castricum, Limmen en Akersloot melden we ons bij de pont in Akersloot. We mogen direct mee. Daarna is het nog een lekker stukje tegen wind in naar De Woude waar ik vandaag mijn derde pont neem.
Ik laat me van het viaduct omlaag vallen en met flink bijtrappen zit ik snel op 58 km/u. Björn is nog niet 'in shape'. Had hij tussen Castricum en Limmen al moeite om de groep bij te houden, nu is de kaars helemaal op. Na Parijs-Brest-Parijs heeft ie vrijwel niet gefietst en de rekening wordt nu gepresenteerd.
We gaan even bij ons thuis aan voor een kop kofie.
Na een half uur stappen de mannen, ik blijf thuis, weer op de fiets en koersen richting hoofdstad.
Een lekker ontspannen tochtje op goeddeels bekend terrein.
88 km.

Foto tips voor medebloggers

Veel collega-bloggers maken, soms mooie, foto's. Vaak worden die foto's zo van het geheugenkaartje op de blog gekieperd. Dat gebeurt nogal eens in de oorspronkelijke resolutie van bijv. 1600 x 1200 pixels. Als zo'n foto wordt aangeklikt is de opname op zelfs een 17 inch scherm niet in één keer te zien. Wil je de hele foto zien, dan moet je vaak omlaag en naar rechts scrollen.
Beste collega's, dat kan toch veel beter. Verlaag de resolutie naar bijv. 1000 x 700 pixels en je foto is op vrijwel ieder beeldscherm in zijn geheel te zien.
Als je dan ook nog de HTML tekst aan elkaar plakt, begint de tekst ook mooi direct naast de foto en niet ergens halverwege een foto. Ik laat een voorbeeld van mijn posting van 12 april zien. Doe er je voordeel mee.

Versterkte achterbrug

Vanmorgen tegen half 11 rij ik samen met mijn vriend Jan Veenis naar Dronten. Het is de eerste rit met de Quest open en bloot op de aanhanger. Het instapgat is voorzien van een oude zeilzak, rondom vastgeplakt met ducktape. Vrolijk huppelt de Quest in mijn achteruit kijkspiegel achter de Audi.
Theo bouwt de achterbrug uit waarna Allert de versterkingsplaatjes erop last. Ik wil een foto maken van de oude en de versterkte brug. Kansloos, het geheugenplaatje ligt thuis waardoor de Nikon een waardeloos attribuut is. Theo maakt de foto en stuurt me deze toe. De twee brugge liggen op elkaar op de vloer van de werkplaats. De onderste brug is de oorspronkelijke, de bovenste is met twee opgelaste plaatjes versterkt.
Allert laat me zijn bijna gereed zijnde lichtgewicht Quest zien, heel fraai gemaakt. De belangrijke constructiedelen zoals de achterbrug en de ophanging van voorderailleur en crankstel, zijn van carbon. De rompdelen bestaan uit een honingraat constructie versterkt met epoxy en carbon. De fiets is zo'n 6 kg lichter dan een standaard Quest.
Theo verhelpt inmiddels de ietwat aanlopende Inoled lamp en verstelt ook nog even de voorderailleur. Deze kon verder dan het grote blad schakelen en gooide de ketting er al een paar keer af.
Om het waterdichte vervoer van de Quest te vergemakkelen schaf ik een extra schuimkap aan waar de kleine afdichting nog niet is losgesneden. Een paar stukken ducktape doen weer wonderen.
Wij laden de Quest om twee uur weer op de Foldycar en rijden rustig huiswaarts.
Hartelijk dank mannen voor de prima service!

65 km/u

Vanmiddag rij ik een rondje Krommenie - Castricum aan Zee - Egmond - Heiloo. Het is licht bewolkt en de beloofde windkracht 2 tot 3 is zeker Bft 4. Tegen wind, ik heb er wel zin in, kan ik steeds 38 km/u aanhouden. Na Krommenie krijg ik de wind dwars in en is een groep wielrenners een prettig doel. Naarmate ze meer in mijn bereik komen blijken ze niet veel harder te rijden dan 30 km/u. Mijn accu is leeg dus mijn bel maakt overuren. Dan merk je hoe ideaal een goede claxon is. De wielrenners gaan netjes aan de kant en maken geen aanstalten om aan te pikken, jammer :).
Op de Zeeweg naar Castricum aan Zee komen twee groepen ruiters me tegemoet. Dat worden, althans voor de ruiters, angstige momenten. De paarden kunnen noch naar links noch naar rechts vluchten, aan beide zijden is een steil talud en dan water. Ik wacht stilstaand af tot de angstige beesten, één gaat zelfs rechtsomkeert, en hun dito berijders langs zijn gereden.
Op het strandplateau eet ik een banaan en maak me op voor de terugweg. De helling omlaag nodigt uit tot hoge snelheden. Of dit met een nog onversterkte achterbrug verstandig is, mwooaah.... In ieder geval blijf ik op de rijbaan en trap er lekker op los. De snelheidsmeter komt tot 65 km/u. Tot aan de camping Bakkum aan Zee hou ik de snelheid op 60 km/u, de hartslag gaat nu richting 150. Bij Johanna's Hof moet ik inhouden voor een invoegende auto, maar daarna gaat het gas er weer op. Ik kom nu tot 58 km/u en hou de snelheid ruim boven de 50 tot de rotonde. Daarna ben ik redelijk leeg en kalm rij ik richting Egmond aan Zee.
Overal bloeien de narcissen en hyacinthen, de laatste ruiken heerlijk sterk. Ik maak een plaatje, wederom lui vanuit de Quest.
Via het aardige polderlandschap tussen Egmond en Heiloo, rij ik naar de pont in Akersloot.
Thuisgekomen zet ik de Quest alvast op de aanhanger en maak de bevestiging van de fiets nog wat solider.
52 km.

Quest vervoer en ...... goed nadenken

Vanmiddag ga ik de Quest vervoer klaar maken op de Foldycar. Ik had eerder al de rechter rijplank op de aanhanger 5 cm naar binnen verplaatst. De Quest past met zijn beide voorwielen nu goed op de beide rijplanken. Het achterwiel staat keurig op de middelste rijplank. Nu de vraag hoe de fiets te verankeren op de aanhanger. Spanbanden zijn uitstekende hulpmiddelen en aanvullend bedenk ik een fixatie van de voorwielen. Als alles klaar is ziet het er degelijk en veilig uit.
Maar....waar laat ik nou de oprij planken? Deze oprij planken heb ik nodig om de Quest alleen van de aanhanger te halen. Ai... had ik die nou ook niet kunnen gebruiken om de Quest op de rijplanken te fixeren? Natuurlijk kan dat, maar dan moet ook de linker rij plank 5 cm naar het midden opschuiven. Een kwestie van twee gaten van 12 mm boren.
In de houten oprij planken maak ik vier plankjes om de wielen te fixeren. De foto's geven e.e.a. goed weer.
Maandag op tijd op weg naar Velomobiel.nl.

Volendam en conditie

Vanmiddag maak ik ritje naar Volendam. Ik heb twijfels over mijn conditie. Die is er van de winter flink op achteruit gegaan. De bouw van onze stolp en de verhuizing in december hebben het fietsen duidelijk op het tweede plan gezet. Ook de verkoop van onze bedrijven heeft veel tijd gevergd.
Om te weten waar ik nu sta heb ik voor het eerst de hartslagmeter weer eens omgegord. Het ziet er inderdaad niet goed uit. Bij alle snelheden heb ik 10 hartslagen meer nodig dan als ik goed getraind ben. Rij ik hartje zomer met hartslag 90 al 30 km/u, nu heb ik daar 100 slagen voor nodig. Ook een standaard snelheid van 40 km/u vraagt niet de normale 120, maar 130 slagen per minuut. Dit terwijl de nieuwe Quest met uitsluitend keramische lagers en een efficiëntere aandrijving is uitgerust.
Er zal dus stevig moeten worden getraind om de winterse vadsigheid met zeker 6 kilo te verminderen. Er is nu alle tijd, dus dat moet gaan lukken.
In Volendam weer de bekende taferelen. Een groep Franse vakantiegangers is zeer geïnteresseerd in de Quest. Nou is Frans nooit mijn lievelingstaal geweest, maar Frans doorspekt met een enkel Engels woord is voldoende om alle antwoorden te geven.
Na het snoepen van een schepijsje rij ik snel weer de ruimte van de Beemster in.
52 km.

Nieuwe achterbrug en fuut

Komende maandag zal de achterbrug bij Velomobiel.nl worden versterkt. Volgens Ymte is het een uurtje werk. Om het risico van breuk te beperken, rij ik wat kortere ritten in de omgeving.
Vandaag schijnt de zon uitbundig al is het met 8 gr. C. nog aardig fris. Wel smeer ik voor het eerst dit jaar mijn gezicht in met factor 60. Een rondje Schermer en Beemster staat op het programma. In de Zuidervaart richting Zuid-Schermer zit een fuut op haar nest. Het riet is nog niet opgekomen, dus het dier zit mooi te kijk. Zonder zelfs maar de Quest uit te hoeven maak ik een paar foto's. Papa fuut houdt op een afstand de zaak in de gaten.
Over de mooie Oostdijk en voor de wind is Schermerhorn snel bereikt. Via Noord-Beemster en Midden-Beemster stop ik even bij de winkel van de Cono kaasfabriek. De jong belegen Beemster kaas is in de aanbieding, dus die wordt het :). Ze hebben ook messcherpe kaasschaven en daarvan gaat er een in de Quest.
Tegen de zwakke wind rij ik op mijn dooie akkertje met een snelheid van 34 km/u naar De Woude.
38 km.

Soek die geluk

Vanmiddag rij ik langs Noordeinde, een plaatsje in de polder de Schermer en laad zes flessen rode wijn in de Quest. Het is natuurlijk toeval dat mijn familienaam Schermer is en de naam van de wijn 'Soek die geluk' een goede wens inhoudt. De wijn belooft:'Een fluweelsagte rooiwijn met heerlike braambessie geure en aromas'. Neem van mij aan, het is een heerlijke wijn.

Vanavond om 20.00 uur zet ik een fles op de witte houten leuning van de ophaalbrug over het antieke sluisje naast onze stolp. In de bovenkant van de fles kun je me zien, terwijl ook de ophaalbrug te zien is. De zon gaat al onder en de Nikon D40X stelt zich in op 1600 ASA. Een compliment voor de Nikon dat dit toch nog een bruikbare foto oplevert.

De foto van de Quest is eerder vandaag gemaakt op de weg naar De Rijp met de Eilandspolder en De Rijp op de achtergrond.

Het leven begint en ... eindigt

Vanmiddag maak ik een klein ritje in de Schermer. De polder bestaat 375 jaar en dat wordt gevierd. Overal zie je vlaggen die daar aan herinneren en de supermarkt in Noordeinde heeft zelfs een mooie Zuid Afrikaanse rode wijn ingekocht en voorzien van een prachtig etiket. De volgende posting laat ik deze graag zien.
Het is met 7 gr. C. ietwat fris. De gebruikelijke harde wind is vandaag afwezig en dat maakt het rijden zonder deksel goed mogelijk.
Ik ben nog maar twee kilometer onderweg als de ketting van de voor derailleur afloopt. Questie van te enthousiast naar het grote tandwiel schakelen. De ketting heb ik er snel weer op. Het vet op de ketting is nog zo schoon dat mijn handen er niet vuil van worden.
Ik rij langs het gammele pontje in Akersloot en blijf op het prachtige asfalt aan de oostzijde van het Noord-Hollands kanaal. Dan rechtsaf de polder in waar de vele boerderijen mijn grote aandacht hebben. Er staat bij een boerderij een grote blauwe ton aan de weg. De deksel kan er niet goed op want... er steken twee poten uit de ton. Ongetwijfeld het einde aan het leven van een volwassen schaap die klaar staat om door de destructor te worden afgehaald.
Een kilometer verder zitten twee meeuwen elkaar op een lantaarnpaal het hof te maken.
In Noordeinde koop ik 6 flessen rode wijn en rij via De Rijp weer naar huis.
Ik stop nog even om een plaatje te maken van het oude windmolentje in de Eilandspolder. Op de remming van de brug over het Noord-Hollands kanaal zitten twee Nijlganzen, prachtig gekleurde vogels waarvan er inmiddels zo'n 5000 broedparen in Nederland verblijven.
25 km.

Maidentrip met Quest 237

Vanmiddag maak ik een eerste ritje met de nieuwe Quest. De achterbrug is nog niet versterkt, maar ik gok het er toch maar op. Het is ook wel nodig om weer wat kilometers te maken. De jaarlijkse winterse vadsigheid is dit jaar, mede door de verhuizing, wat meer dan normaal uit de hand gelopen.
Het is 12 graden C. en de wind waait met kracht 4 Bft uit het zuid-westen. Omvangrijke regen gebieden zijn vandaag al gepasseerd, maar buienradar belooft me dat het droog blijft.
Bij elke nieuwe Quest neem ik mijn armsteuntjes mee en deze heb ik nu weer gemonteerd. Hoe rijdt de nieuwe machine? Gewoon perfect! Zijn er grote verschillen? Nee, niet echt. Wel is deze versie stiller dan de vorige. Ik hoor geen geklepper onderin de fiets, bij de vorige tikte een ketting buis nogal eens tegen de romp. Misschien moet John, de nieuwe eigenaar van mijn vorige Quest daar nog even naar - laten - kijken.
Nu dit geluid er niet meer is, is het enige wat ik nog hoor, behalve de geluiden van wind, water en verkeer, de aandrijf geluiden van de voor derailleur en kettinggeleider. De aanpassing aan de voor derailleur resulteren in het goed kunnen schakelen van alle drie voorbladen, prima!.
De fiets, nu geheel voorzien van 8 keramische kogellagers, loopt al mooi licht. Dit zal nog verder verbeteren als na enkele honderden kilometers de keramische kogels de groeven in de lagerbaan hebben gepolijst en het vet hebben verdrongen.
Het ritje gaat eerst tegen wind naar Krommenie, dan naar Uitgeest om via Castricum naar Egmond aan Zee te rijden. Ik heb wat zorgen om mijn rechterknie die bij zijdelingse bewegingen soms wat gevoelig is.
Tijdens de rit heb ik er aanvankelijk geen last van, halverwege voel ik een heel lichte zeurende pijn. In Heiloo is de Zeeweg afgesloten en moet ik door stegen en weggetjes die ik niet ken, mijn weg zoeken. Uiteraard rij ik een keer een doodlopende weg in en moet uitstappen. Even later voelt mijn knie weer goed en geef ik de nieuwe Quest op de weg naar Akersloot de sporen. De wegligging wordt bij 49 km/u op het slechte fietspad flink op de proef gesteld. Het voelt prima aan.
Na een uur en drie kwartier rij ik de pont naar het eiland De Woude weer op en constateer tevreden dat de eerste 48 km comfortabel zijn verlopen.

Foldycar thuis

Vanmiddag rij ik naar Soest. Eigenaar Rob Jansen heeft de Foldycar een tiental keren gebruikt om een cross motor te vervoeren. Rob ontvangt me vriendelijk en demonstreert hoe de Foldycar in en uit elkaar wordt gevouwen. Door de 3 rijplaten op de aanhanger is dat een minuut of tien werk.
Rob bevestigt de trekhaak op mijn auto en sluit de verlichting aan. Hij is daar heel handig in. Als eigenaar van een aantal Brezan auto materialen bedrijven, weet ie precies hoe het moet. Er wordt nog even een mooie witte kentekenplaat gemaakt en de rit naar huis kan beginnen.
De snelheid mag wettelijk niet hoger dan 80 km/u zijn, en dat is ..... traag. De aanhanger is nauwelijks voelbaar en met de cruise-control op 90 km/u mag ik de rechter rijstrook bevolken.
Al met al een leuke transactie. Ik 'raak mijn bus kwijt' en gebruik vanaf nu de Foldycar, Rob krijgt een bus tot zijn beschikking en heeft de Foldycar over. De aanhanger ziet er als nieuw uit. Wel moet ik nog enkele kleine aanpassingen maken om de Quest goed op de aanhanger te bevestigen.
Na het eten demonteer ik de Foldycar en constateer tot mijn genoegen dat het wagentje inderdaad heel compact op te bergen is.

Foldycar

Na 1 april heb ik voor het vervoer van de Quest niet meer de beschikking over de bekende iCentre bus. Ik weet dat Marcel Vriezekolk tevreden is over zijn Foldycar, een opvouwbare aanhanger. Op het internet worden er twee gevraagd en één aangeboden. Een telefoontje naar Soest leert me dat die Foldycar nog beschikbaar is. Voor 550 euro wordt ik de eigenaar van een complete Foldycar in mooie staat, met mistachterlicht en reservewiel. De aanhanger is nu uitgerust voor het vervoer van twee motoren en is makkelijk aan te passen voor ander gebruik. Zaterdag ga ik hem ophalen.

Quest 237 afgehaald

Vanmorgen rij ik met Quest 195 achter in de bus naar Kortenhoef en haal de nieuwe eigenaar op. Samen rijden we naar Dronten waar Allert, Theo en Ymte aan het werk zijn. Er zijn nog meer handen aan het werk. Guus van Schoot staat aan de draaibank, zijn moeder Marjolein zit haar nieuwe wiel te spaken.
Eerst wordt de 195 op de lengte van nieuwe eigenaar John afgesteld. De Avocet voorbanden gaan naar mijn nieuwe 237. John wil de standaard HPV banden er wel om. De achteras van de 195 wordt uitgebouwd en voorzien van een derde kogellager. Dit moet het beschadigen van de as door de belasting van de lagerschaal voorkomen.
Hij gaat een eindje rijden en komt dol enthousiast terug.
De nieuwe 237 is uit dezelfde mal gekomen als de 195. Dit betekent dat ook deze weer niet heel mooi glanzend is en de polijst machine er aan te pas zal moeten komen. Dat komt later wel een keer.
In de 237 wordt een staal draadje gemonteerd waardoor het stuur in de goede positie blijft, de banden leg ik er zelf even om. Dan is het tijd voor een ritje. De fiets rijdt zoals verwacht, geen merkbare verschillen met de 195. Wel ratelt de voor derailleur licht in de 3e versnelling. Theo verhelpt dit snel.
Zijn er trouwens verschillen met de 195? Toch wel. Er zit een geheel nieuwe achter brug constructie in. Kon het voorheen gebeuren dat de fiets bij het snel accelereren iets in veerde, dat kan nu niet meer. Het in veren was eigenlijk alleen echt hinderlijk in de bergen, daar verlies je bij het dan wat sterkere in veren wat energie. Nu ligt de trekkende ketting in lijn met het draaipunt van de wielophanging. Theo heeft nu 3 watt Luxeon LEDs als richtingaanwijzers gemonteerd, prima. Een heel belangrijke nieuwe verbetering betreft het remlicht. Dat is een eigenlijk onmisbaar attribuut. Slim hebben ze het probleem van de parkeerrem opgelost. Wordt de rem aangetrokken en geblokkeerd, dan blijft het remlicht onbedoeld branden. Een klein schakelaartje zet het remlicht dan weer uit.
Theo heeft het losse LEDje dat naast de schakelaar voor de richtingaanwijzer was gemonteerd, en prompt stuk ging, nu netjes gemonteerd in het huisje waarop de schakelaar staat. Het remlicht zou in de body van de fiets worden gemonteerd, evenals het achterlicht. Dat....is niet gebeurd, er zit weer gewoon een achterlicht op. Een voordeel is wel dat het licht nogal wat feller is en makkelijk kan worden vervangen. Is er met in de body gemonteerde LEDs wat loos, dan moet de bovenkap van de fiets.
Ik heb gevraagd of het laminaat van de rollbar wat dikker mag worden. Bij de 153 en de 195 is er door knijpen een lichte craquelé ontstaan. Je kunt nu voelen dat het in knijpen niet makkelijk meer lukt. Beyss, de fabrikant van de kunststof delen, heeft dit keurig gedaan. De laatste verandering is de plaats van de accu. Deze zit nu op het achterwiel.
Om vier uur worden de beide Quests in de bus geladen en via Kortenhoef, waar de 195 wordt uitgeladen rij ik door naar huis. Daar schat ik de lengte van de bus verkeerd in en verfrommel het achterspatbard van Marians Yaris.

Naschrift: Vandaag, zondag, meldt Ymte me tijdens de jaarvergadering van de NVHPV, dat mijn fiets weer terug moet naar Dronten. De achterbrug waar Ymte al even mee rijdt is gebroken. Dat betekent dat de nu al vervaardigde bruggen, 20 in totaal, òf moeten worden aangepast òf op de schroothoop verdwijnen. Dat is nu eenmaal de prijs om als eerste de nieuwste techniek aan boord te krijgen.

Banaan

Eén van mijn klanten, grafisch vormgever Erwin Taman uit Hoorn maakt deze impressie van Wim in de banaan. Heel goed geslaagd denk ik. Hartelijk dank Erwin.

Theo weet waarom mijn pet afwaaide

Theo van Goor rijdt zondagmiddag van het wielerstadion in Alkmaar richting Putten. Hij komt uitgerekend langs dezelfde weg waar ik zaterdagmiddag mijn pet kwijt raakte. Theo, scherp als altijd, snapt prima waarom de pet van mijn hoofd verdween. Precies in de bocht waar mijn pet het luchtruim koos, gaat de Blokkerweg over in de ...... Bloothoofdweg.

Laatste ritje met Q 195, pet te water

Na de opwindende veiling wil ik nog een laatste ritje maken maken met Quest 195. De wind is inmiddels aangetrokken tot Bft 6 en windstoten tot 70 km/u. Het is echter vrij zonnig en de temperatuur is met 11 graden goed te doen. Morgen zal het de hele dag regenen en daar heb ik tijdens het fietsen een broertje aan dood. Ook staat er morgen een bezoek aan de wielerbaan in Alkmaar om te kijken bij de ligfietswedstrijden op het programma.
In de stille stolp heb je niet in de gaten dat het al flink waait. Dat wordt een ritje dat niet over de dijken zal gaan, veel te gevaarlijk. Daarom gaat het nu richting de Schermer. Voor de wind fietst het rustig en snel. Aan het eind van een kaarsrechte polderweg maakt de weg een bocht van 90 graden naar links. De wind komt nu iets voorlijker dan dwars in en.... krijgt vat op mijn pet. Met een grote boog verdwijnt deze in het talud. Een langsfietsende boer roept:'Deer lait ie' en hij wijst naar het water. Inderdaad, in het water en onbereikbaar. Ik ben erg gehecht aan deze lichte Mammut pet met - El Alamein -nekdoekje. Mopperig vervolg ik mijn weg. Wel net een goede veiling achter de rug, maar het gemis van deze pet is ergerlijk. Als ik instap gaat de Quest vanzelf rijden. Ik hou de benen helemaal stil en de fiets rijdt 11 km/u, uitsluitend op de wind, die zelfs iets voorlijk inkomt. Prachtig effect van de zeilwerking van de romp van de Quest.
Via Zuid-Schermer wordt de koers verlegd naar Driehuizen. De sloot met de pet ligt nu aan mijn rechterhand, op een flinke afstand weliswaar, maar wel bereikbaar. Na 300 meter cross-country door de zompige weiden, sta ik aan de slootkant. En jawel, de pet drijft tegen wat riet aan. Met een rietstengel kom ik er niet goed bij, nee duw zelfs het laatste restje lucht uit de pet en zie deze zinken. Van het damhek trek ik een oude plank los en steek diep in het water. Bij de eerste poging zit de pet op het uiteinde van de plank en ik haal het oude hoofddeksel intevreden binnen.
De wind trekt onder invloed van buiige bewolking verder aan, niet lekker om te fietsen. Nou moet ik natuurlijk niks en ik wil nu ook niet van de winderige dijk naar West-Graftdijk geblazen worden. Snel naar huis en na 15 km verbaast mijn vrouw zich erover dat ik al weer thuis ben.
Totaal 5210 km