het herkomst op velomobielkoorts

Vanavond krijg ik een mailtje met bovenstaande wat cryptische titel.
Hieruit blijkt dat ik op 29 juni 2006 in Den Oever door de Duitse bemanning van een zeiljacht ben gespot en dat de schrijver van deze email hierbij een ongeneeslijk velomobielvirus heeft opgelopen. In mijn bericht van 29 juni 2006 maak ik inderdaad melding van 'enkele Duitsers die in de haven van Den Oever rondscharrelen'.
Dit bericht vind je hier:http://wimschermer.blogspot.com/2006_06_01_archive.htmlIk heb nog even in mijn fotodatabase gekeken of ik een foto heb van Den Oever op het moment dat ik daar was. Helaas niet. Wel een nog niet gepubliceerd zelfportret dat ik anderhalf uur later maakte bij de vuurtoren van De Ven. Ik verlang nu al weer terug naar die zonovergoten warme zomerdagen. Wie niet?
Onder de mail van Bernhard Thielke mijn antwoord.

Op 29 nov 2008, om 18:16 heeft Thielke, Bernhard het volgende geschreven:

Goedenavond Mhr. Schermer,

ik denk U heeft in een momentje mijn leven bij zeer beinvloed: U heeft me een bacterie gegeven, welke mijmeringen mijn hooft vullen over velomobiels (vm).
Er was eens an 29. Juni 2006 in Den Oever. We hebben finished en moi zeiltocht op de Ij-meer. Er gaaf in de haven en sensatie: ik heb het eerste keer een VM = Quest gezien. De rijder heeft gepauzeerd. Niewsgierig heb ik en oogie laten vallen op en in de Quest. Mijn eerst fraag was, hoe snel rijdt dit vehiceltje. De rijder heeft geantwoord: " 50 km/u. Ik wet nog, dat de rijder me heeft gezegt, dat hij elke jaar een niuwe Quest bestellen zouden.

Sinds dit moment ik was fascineerd op de VM. Ik googelte naar VM's. Voor de erste stap naar en VM was ook de eerste teleurstellingen: drie jaaren levertiyd een en proefritten niet in de moment. De VM-koorts daalde maar dat duurde niet lang.

Weer begon ik met informeren op de VM. Mijn favoriet was de kleinere broeder op de quest = Mango. Omdat is mogelijk dat met een Rohloffversnelling uitruisten. Op 20.Dec.2007 vas dat. In Groningen bestelde ik mijn mango. (Ik rekeenen op aflevering in de Februari.) Sindsdien is dat koort op de voorpret pathologisch? Ik find in de i-net de ervaringen van Kees Schouten en andere rijders zo mee U blog. U berichte en moi photos las ik met grote plezier. Tot dan ik las U bericht "Rondje Noord-Holland" vanaf de 29.06.2006. Het wekte op mijn herinneringen van het begin op mijn koorts: de rijder in de haven van Den Oever moet U zijn.

Wanneer 's zomers en mango met duitse vlag kleuren an de heck zien ..... misschien ik ben. Nederland is een fantastisch fietsenland en ik denk, dat met een VM is helemaal geen weg te ruim.

Met de best groeten en
allzeit gute Fahrt mit iIhrem Quest
Bernhard Thielke

Beste Bernhard,
Hartelijk dank voor je heel leuke bericht. Inderdaad moet ik wel degene zijn die het velomobiel virus op je heeft overgedragen. Ik rij vaak een rondje Noord-Holland en als oud-zeiler, ik heb o.m. 11 jaar een Vindö 32 gehad, is het kijken naar bootjes altijd heel leuk.
Fantastisch dat je in februari je nieuwe Mango krijgt. Ik heb ook een Mango gehad en sinds die tijd ben ik geen dag zonder velomobiel geweest.
Veel plezier met je Mango straks en misschien zien we elkaar een keer aan de waterkant.
Met vriendelijke groet,
Wim Schermer

Whiz kid Maarten Sneep, Macintosh en GPS

Na de aanschaf van de Garmin Oregon is het natuurlijk zaak om er zinvol mee om te gaan. Vooral het voorbereiden van routes en het werken met tracks gaat het makkelijkst op de computer. Daarvoor is software nodig die liefst op de Mac moet draaien. Al gauw kom ik er achter dat de Macintosh een ietwat ondergeschoven kind is. De grote firma's hebben hun zaakjes goed geregeld voor Windows, de Mac komt duidelijk op het tweede plan. Garmin is wel begonnen aan een inhaalslag, maar erg veel vaart zit daar niet in. Het op zich aardige programma Roadtrip bevindt zich nog in een beta stadium. Een aantal mogelijkheden die Mapsource wel kent, zijn nog niet aanwezig in Roadtrip.
Maarten Sneep, hij werkt als wetenschapper bij het KNMI, is een die-hard Mac gebruiker. Hij heeft een aardige pagina waar informatie op staat over diverse software die voor de Mac te gebruiken is. Dat helpt me een stuk op weg, maar als ik in die informatie ook teksten tegen kom als 'distributie', 'whereabouts' en aan Linux gerelateerde scripts, dan verdwaal ik in het enge GPS bos.
Komt natuurlijk omdat ik voorheen voldoende whiz kids om me heen had. Voor ik er erg in had waren eventuele problemen, of dit nu hardware of software was, opgelost. Nu moet ik het zelf uitzoeken.
Misschien heeft Maarten er wel oren naar om zijn teksten wat idiotproof te maken en Mac en Linux wat beter te scheiden.
Hij vindt dat prima en vandaag rij ik naar Bilthoven om e.e.a. te bepraten. Hij heeft al veel voorwerk gedaan en een behoorlijk uitgebreide nieuwe informatie klaar. Die krijg ik mee en daar kan ik mee aan de slag om te bekijken of een eenvoudige Mac gebruiker, ik reken me zelf daar ook toe, het snapt.
Na wat exercities in Google Earth, OpenStreet Map en verschillende droplets, ga ik weer op huis aan.
In de komende weken zal op onderstaande pagina meer informatie te vinden zijn over GPS en Mac.
http://www.xs4all.nl/~msneep/tracking/tracks.html

Beter afleesbare hartslagmeter

Ik fiets vaak met een hartslagmeter. Het geeft een beeld van hoe hard je op een gegeven moment werkt. Ook de conditie is er goed mee te meten. Ik weet al jaren dat als de conditie op orde is, ik 30 km/u met hartslag 90 moet kunnen rijden. Evenzo moet ik 40 km/u halen met hartslag 120. Tijdens wedstrijden weet ik vrij precies hoe lang ik welke hartslag kan volhouden.
Een tijd geleden ontdekte ik dat gewone hartslagmeters reageren op andere hartslagmeters, je hartslag kan zo maar verdubbelen. Een ander hinderlijk verschijnsel is dat een standaard hartslagmeter in de buurt van spoorlijnen geheel uitvalt. In een van mijn vorige Quests bleek de normale analoge hartslagmeter vrijwel continue van slag te zijn. Dit leek te komen door weerkaatsing van de hartslagmeter signalen tegen de deels van carbon voorziene romp. Dezelfde analoge hartslagmeter doet het overigens in mijn huidige fiets weer goed.
Om al die redenen ben ik overgestapt naar een gecodeerde en ook digitale hartslagmeter. De Nike Triax bleek een prutsding. Er kwam snel vocht in het horloge en na het verwisselen van een batterij moest er een ingewikkelde reset procedure plaatsvinden.
Roy Siep van hartslagmetershop.nl adviseerde mij toe een Sigma Onyx Fit hartslagmeter. Simpel systeem dat tot op de dag van vandaag goed functioneert. Ik wil niet meer dan de hartslag en de tijd goed kunnen zien in één oogopslag. Dat kan de Sigma Onyx Fit inderdaad. Alleen de tijd wordt wel erg klein afgebeeld en dat betekent bij wat mindere goede lichtcondities dat ik het met mijn ene oog niet kan zien. Helaas is dat niet te verhelpen en daarom moet er een opvolger komen. Ook van Sigma is er de Sigma Sport Onyx Classic. Dezelfde digitale borstband, een iets helderder scherm en grotere karakters voor de tijd. Het is een midden formaat klokje, comfortabel omdat het licht is en geen grote transpiratiebron is. De Classic kan wel veel meer dan alleen de hartslag meten, ook calorieën verbranding, vetpercentage verbranding, stopwatch e.d. Op een computer uitlezen is niet mogelijk, maar dat houdt me niet bezig.
Om de prijs hoef je het niet te laten, momenteel voor 39,95 euro in de aanbieding bij hartslagmetershop.nl, gratis thuisbezorgd. Grappig is dat beide horloges tegelijkertijd op dezelfde borstband werken. De klokjes stellen zich zelf in op de frequentie van de borstband. Heb ik mooi een reserve borstband.

De rechter foto is de huidige Sigma Onyx Fit, de linker foto is de nieuwe Sigma Sport Onyx Classic.

Interpretatie weerberichten

Naar aanleiding van het - weer - met de Quest in de sloot belanden van Kees van Malssen denk ik dat het goed is de weersverwachting wat beter op waarde te schatten. Er wordt door veel velomobiel rijders veel te lang doorgereden onder condities die absoluut bedreigend zijn.
Neem de omgeving Rotterdam van vanmorgen.
Kees schrijft:

Verraderlijk was dat de wind zo plotseling zo heftig is toegenomen. En
dan kan het je dus gebeuren, zelfs als je alert bent.

Maar is het wel zo onverwacht? KNMI en Weeronline waarschuwen voor windkracht 6 Bft met windstoten tot 80 km/u. Dit zijn getallen die gelden voor open terrein op 10 meter hoogte. Wat de verwachting niet meeneemt is dat er lokaal door allerlei effecten een nog sterkere wind kan staan. Op hoge bruggen, bij grote gebouwen en op dijken kan er zo maar 1 tot 2 Bft bovenop komen. Als er extra forse buien ontstaan kan de windsterkte lokaal ook, tot boven de verwachting, toenemen.
Kees is gaan fietsen met de verwachting Bft 6 en windstoten tot windkracht 9. Mijn ervaring is dat Bft 6 goed te doen is, mits..... er niet plotseling Bft 9 uit het zwerk komt. Toch was dit de verwachting.

Kees kreeg niet de verwachte Bft 6, maar Bft 7 continue voor zijn kiezen. Daar bovenop om 10.00 uur, windstoten tot 88,2 km. Bij 89 km/u begint Bft 10...
Kees kreeg ook nog eens te maken met venturi effecten door wind tussen woningen.
En dan is er geen lieve moeder meer die helpt, je wordt door Aeolus (God van de wind) bij kop en Koewest gepakt en van de weg geplukt.
Kees heeft heel goede redenen om zijn fietsverslaving bij harde wind nog eens te overwegen. Dat doet ie overigens al ootmoedig in zijn laatste bericht.

Weerberichten met Windguru.cz

Op de Google ligfietslijst vraagt Bert B. of het met de voor morgen donderdag 20-11-2008 op de Ketelbrug voorspelde windkracht verstandig is om te gaan fietsen. De weersvoorspelling van het KNMI geldt voor wel erg grote regio's. Met Weeronline is een betere, voor een groot aantal plaatsen zelfs lokale weersvoorspelling te raadplegen.
Zelf gebruik ik al vele jaren de informatie van de site windguru.cz. Deze site weet op een informatieve manier de WRF modellen - http://www.wrf-model.org/index.php - van de meteorologen toegankelijk te maken. De site geeft per uur een hele serie verwachtingen zoals windkracht, windstoten, windrichting, bewolking, neerslag en temperatuur. Je kunt van letterlijk iedere plaats in Nederland een zogenaamde 'custom spot' maken. Zo beschik je over heel gedetailleerde verwachtingen van de plaats waar je actief wil zijn.
De gratis versie geeft je minder gedetailleerde verwachtingen die ook nog eens 12 uur vertraagd worden weergegeven. Voor minder dan 20 euro per jaar krijg je toegang tot de Pro versie, een absolute aanrader.
Waarom wil ik dit zo graag zo gedetailleerd weten? Omdat ik met een Quest rij en deze graag heel hou. Deze snelle fiets is door zijn lengte van 2.85 meter en hoogte tot 89 cm, zijdelings een forse windvanger. Stilstaand gaat het lang goed en kun je met wind dwars met Bft 7 tot 8 wel overeind blijven. Rij je, zoals ik, graag over hoge dijken in open land, dan rij je meestal met enige helling. Als je dan ook nog eens in de wind moet opsturen, dan is een duwtje van een paar kilogram genoeg om om te slaan. Bij Bft 7 wordt er op iedere m2 door de wind een druk uitgeoefend van 14 tot 21 kg. Een Quest heeft een oppervlak van rond 2,5 m2. Door zijn airo-dynamische vorm ontstaat er aan de lijzijde een onderdruk die het hellend koppel nog eens versterkt. Bij Bft 7 mag je er dus op rekenen dat de wind met rond de 45 kg aan je fiets trekt.
Degenen die daar luchtig over doen hebben waarschijnlijk geen Quest.

Quest 195 wordt Great White Quest

John Dankers, de eigenaar van mijn vorige Quest 195 stuurt mij een berichtje.

Goedemorgen Wim,
Het afgelopen half jaar heb ik mijn Quest 195 als een aangenaam, praktisch en efficiënt vervoermiddel ervaren.
Bijzonder is de Quest ook, gezien de reacties van vele mede-weggebruikers.
De rompvorm in combinatie met de efficiency van de fiets hebben mij geïnspireerd mijn Quest 195 nog specialer te maken.
De afgelopen 3 weken is de "gele banaan" door Ronald Bagijn van R-Brush getransformeerd tot een efficiënte roofvis, de "Great White Quest".
Naast het design -wat in het echt nóg mooier is dan op de foto's (zie bijlage)- is ook rekening gehouden met de veiligheid:
het ontwerp is afgedekt met een blanke lak met reflectieparels wat tot gevolg heeft dat de fiets nu volledig reflecterend is.
Ik ben benieuwd wat je ervan vindt.
Met vriendelijke groet,
John Dankers

Ik vind de Great White Quest van een heel bijzondere schoonheid. We hadden al giraffen, tijgers en koeien, maar dit slaat alles.

Nachtopnamen uit de hand gemaakt

Vannacht was er volle maan. Mijn nieuwe Nikon D700 camera heeft al een prima reputatie waar het gaat om lage ruiswaarden bij heel hoge ISO instellingen. Nu is voor de meeste fotocamera's 400 ASA wel ongeveer het maximum. Compact camera's vertonen dan al hinderlijke ruis.
Ik wil met de nieuwe Nikon de grenzen wel eens opzoeken. Ik ga proberen om uit de hand het landschap te fotograferen bij ..... maanlicht. Om 2.05 uur zet ik de camera op 25600 ISO, een waarde die op vrijwel geen enkele camera zelfs maar in te stellen is.
Ik fotografeer met 1/15 sec en diafragma 2.8, de volle lensopening van de standaard 24- 70 mm zoom. Ik kies er voor om 4 stops onder te belichten, het moet natuurlijk wel nacht blijven. De resultaten zien er direct bruikbaar uit maar er is natuurlijk veel ruis.
Omdat ik in de praktijk scherpe opnamen kan maken met 1/8 sec., kan ik de ISO waarde verlagen naar 3200 ASA. De resultaten zijn nu veel beter en de foto's zijn gewoon redelijk goed bruikbaar.

Naar Dronten voor rammeltje

Vanaf de eerste dag heb ik een tikkend geluid in de achterbrug van de Quest. Bij Velomobiel.nl is er al eens naar gekeken, maar het irritante geluid hoort kennelijk bij deze Quest. Ymte biedt aan er nog eens een half uurtje naar te kijken en vandaag zal dat gebeuren.
Eerst nog wat dingen regelen met de plaatwerker. Marian is met haar Toyota Yaris het gevecht met een dikke stalen paal bij het pontje van Akersloot aangegaan. De uitkomst is voorspelbaar, 1500 euro schade.
Dat mag vandaag de pret niet drukken. Het is mooi zonnig weer en samen met Kees van Hattem en Pé Koomen rijden we naar Velomobiel.nl. Ik heb de Garmin Oregon aan boord met de route door Lelystad. Ik mag voor rijden en de GPS doet het fantastisch.
Bij Velomobiel.nl bouwt Allert de claxon in de neus van Kees' Quest. Allert rijdt een rondje met mijn Quest en komt terug met het vermoeden dat de derailleurkabel tegen het kunststof kapje van de derailleur rammelt. Theo bindt de kabel met een tie wrap aan de schokdemper vast en het nare geluid waar ik bijna 5000 km mee heb gereden is weg. Een verademing. Theo stelt mijn remmen goed af. Wel blijkt de linker rem later als het ware vast te lopen. Veel lawaai en een zoemend en tikkend geluid is het gevolg. Dat verdwijnt na een tijdje.
Tussen de werkzaamheden door maak ik een aantal foto's van Allert, Ymte en Theo. De opnamen zullen bij een artikel in Ligfiets& worden geplaatst. Begenadigde techneuten zijn het, fotomodellen niet bepaald. Uiteindelijk zitten er een aantal bruikbare foto's tussen.
Na de koffie vertrekken we weer naar Noord-Holland. Bij 130 km meldt mijn rechterknie dat ie liever wat meer trainingskilometers had gemaakt. De hinder blijft beperkt en ik denk niet dat Kees en Pé er iets van gemerkt hebben.
Thuis blijkt dat zowel de GPS als de kilometer teller tot 189 kilometer zijn gekomen.

Garmin Oregon 400T GPS

Trouwe lezers weten dat ik op de tweede dag van de fietstocht naar Giessen/Wetzlar in Duitsland de groep ben kwijtgeraakt. Nu is het comfortabel om lekker in de groep mee te rijden en de navigatie aan anderen over te laten, maar als je alleen achterblijft is het plotseling niet leuk meer.
Het is ook helemaal niet nodig omdat navigatie, vooral op zee, altijd één van mijn hobbies was. Zo heb ik op zee gewerkt met de sextant, radionavigatie (DF), Decca en daarna met GPS. Jarenlang heb ik een Garmin GPSIII gehad die later ook op de computer werd aangesloten.
Het alleen achter blijven zal me niet nog een keer overkomen. Daarom op zoek naar een geschikte GPS. Veel fietsers gebruiken een Garmin GPSMAP 60CSx. Prima apparaat, maar qua interface zoek ik iets vriendelijkers. De nieuwe Garmin Colorado lijkt me wel wat. De gebruikerservaringen en tests van onafhankelijke websites leveren op zijn zachtst gezegd weinig tevredenheid op over de Colorado. Dan krijg ik de splinternieuwe Garmin Oregon 400t bij een vriend in handen. Met 469 euro geen koopje, en zelfs op dat moment in Nederland nog niet te koop. De interface en de bediening wordt door de eerste testers de hemel in geprezen. Het scherm is weliswaar groot maar niet erg helder. Ik bestel er één en heb nu een paar weken ervaring met het compacte apparaatje.
Aanvankelijk ben ook ik niet onder de indruk van de helderheid van het scherm. Dit bezwaar wordt ondervangen doordat de Oregon op de wielkast van de Quest met het gebruikelijke klittenbandje vast zit. De achtergrondverlichting doet het dan prima en bij de juiste keuze van de schermafbeeldingen gaat het uitstekend. Bepalend is ook of er geladen batterijen in de GPS zitten. Als de ontlading te groot wordt, dimt het scherm. Bij gebruik van nieuwe 2700 Mah batterijen is er geen enkel probleem. In volle zon is de Oregon goed af te lezen zonder backlight.
De Oregon kent maar één knop, de aan/uit knop. De gehele bediening doe je op het aanraakscherm. Dit gaat fantastisch, net als met de Apple iPhone. Je kunt de Oregon helemaal naar je hand zetten en met zelf te maken profielen werkt de Oregon flitsend snel.
Het beheer van tracks gaat super, beter dan met welke andere GPS ook. Het volgen van een track in vogelvlucht is kinderspel.
Ik wil niet zeggen dat dit de beste fiets GPS is, er blijven liefhebbers voor de 60CSx en Vista serie, maar voor mij is dit de fijnste GPS die ik ooit in handen had.
Kortom, een aanrader.

De schermafbeeldingen zijn gemaakt van de Mapsource TOPO.nl die op een 2 Gb SD kaartje is geladen. Het groene plaatje is de standaard kaartweergave. De oblique of vogelvlucht afbeeldigen zijn gemaakt in de 'automotiv' stand en zijn voor het volgen van een track perfect. Op de ene afbeelding is geen track actief, in de andere is de dikke magenta lijn de te volgen track die ik ook zonder bril prima kan zien. De afbeelding van het bedieningsscherm is de eerste van totaal 4 schermen.

Het licht gaat aan
NB. Update d.d. 13-11-2008. De Oregon werd geleverd met firmware versie 2.40. Via de automatische update service van Garmin, Garmin Webupdater genaamd, installeert zich firmware versie 2.60. Het eerste dat me opvalt is dat de achtergrondverlichting van het scherm een heel stuk helderder brandt. Garmin meldt dit niet, maar dat is geheel in lijn met wat andere fabrikanten, zoals bijv. Apple, ook doen. Ze noemen een aantal verbeteringen, maar lossen en passant één of meer andere problemen op. Met het helderder scherm ben ik zeer ik mijn sas.

Rescue foto's en Nikon D700

20 oktober komen Kees van Hattem en Pé Koomen vrijwel tegelijkertijd aan op Woude 6. Ik maak een paar foto's bij het vertrek van de beide Quest piloten. Door een 'foutje bedankt' van mijzelf wis ik de geheugenkaart zonder dat de foto's op de computer staan. Bij de nieuwe Nikon D700, een wel heel mooie full-frame spiegelreflex, koop ik een 8 Gb Sandisk Ultra III kaart. Daar zit Rescue Pro software. Echter .... op een mini CD en daar kan de Apple MacBook Pro met zijn inslik DVD drive niet mee overweg.
Via het internet schaf ik een beperkte versie van Boomerang aan. In no-time zijn de gewiste foto's, ik had de SD kaart van de Nikon D40X zelfs geformatteerd, weer boven water.
Daarom mannen, wat verlaat, het fotootje alsnog op de blog.

Moderatie reacties gestart

Op deze blog wordt soms door mensen anoniem gepost. Ik vind dat niet prettig maar tot nu toe heb ik dat geaccepteerd. Een recent fenomeen is het posten door Mick Leemans. Mick houdt er vaak niet de goede gewoonten op na die gebruikelijk zijn op internetforums. Daarom is Mick, alias Spoedmick, eerder van het ligfietsforum op Googlegroups verwijderd. Ik had hem daar eerder al in mijn spamfilter gestopt. Ik heb Mick enkele keren gewaarschuwd onzin, ongepaste grappen, pesterijen e.d. achterwege te laten. Hij belooft iedere keer beterschap en.... gaat dan weer in de fout.
Daarom heb ik helaas de moderatie van reacties gestart. Dit betekent dat reacties niet direct op de blog komen, maar eerst aan mij ter beoordeling worden voorgelegd. Pas als de reactie fatsoenlijk en to-the-point is, laat ik deze op de blog verschijnen.
Reacties van Mick laat ik niet meer door. Ook volledig anonieme reacties komen niet meer op de blog. Reacties mogen wel via de anonieme methode worden geplaatst, maar als nergens duidelijk is wie er reageert, plaats ik ze niet meer.

Pattex Powertape is troep

Sommige ligfietsers gebruiken voor allerlei toepassingen zogenaamde ducktape. Dit is meestal een brede grijze tape die met een weefsel is versterkt. Ook ik ben een liefhebber van dit materiaal. Echter.... er zijn grote kwaliteitsverschillen in ducktape. Voor ik je vertel welke je wèl moet hebben, eerst maar even welke je in de bouwmarkt links moet laten liggen. Dat is Pattex Powertape. Pattex Powertape heeft één voordeel, het rolt makkelijk af. Daar houdt het mee op. Het kleeft onvoldoende. Ik gebruik het om de speciale volledig dichte schuimkap op de Quest te plakken als ik deze op de aanhanger vervoer. Steeds laat de tape los en waait in slierten langs de Quest.
Het meest vervelende is dat de lijmlaag van de tape achterblijft op de Quest. Met sticker remover of wasbenzine is het wel te verwijderen, maar dat is een lastige en tijdrovende klus. Ik heb de hele rol weggegooid.
De goede tape is de ducktape van Tesa. Rolt iets minder makkelijk af, plakt uitstekend en er blijven geen lijmresten op de Quest achter. Doe er je voordeel mee.

SKS pompnippel

Er is momenteel in de nieuwsgroep een discussie over de verschillende uitvoeringen van de SKS Rennkompressor pompnippel.
Een perfect werkende nippel heb ik al jaren op diverse pompen in gebruik. Deze is aangeschaft bij Velomobiel.nl. Helaas is deze daar uitverkocht.
Op bijgaande foto is de nippel goed te zien.

Met laserwaterpas opmeten van wegdek

De resultaten van de laatste testsessie geven aanleiding om de tests over te doen. De lekke band heeft de betrouwbaarheid van de gegevens teniet gedaan. Het lek in de binnenband bleek zo klein dat ik dit alleen door de opgepompte band in water onder te dompelen, kon vinden. Dat maakt de kans dat dit de resultaten heeft beïnvloed groter.
Er is nog een reden om de resultaten van de snelste banden te wantrouwen. Het verschil in uitrol afstand tussen de verschillende drukken in met name de Perfect Moiree 54 is naar mijn mening te groot. Het kan zijn dat aan het eind van het uitroltraject het wegdek iets daalt en daarna weer oploopt. Het gevolg kan zijn dat de lichtst lopende banden relatief te lang doorlopen en daardoor de meetresultaten in negatieve zin beïnvloeden. Neemt niet weg dat ik daarmee wel vaststel welke banden het lichtst lopen, maar ik wil e.e.a. ook meet technisch correct doen.
Om eventuele hoogte verschillen in het wegdek te meten heb ik een laserwaterpas aan een blokje eikenhout bevestigd. Om te kunnen zien of er hoogteverschillen zijn heb ik een smal wit doosje voorzien van een handgeschreven liniaal. Op deze liniaal staat op 16 cm hoogte de waarde 0, dit uiteraard omdat de hoogte van de laserstraal precies 16 cm boven het wegdek staat. Over 10 meter, gemeten in mijn garage, schijnt de laser exact op de 0 op het doosje. Het instrumentarium is dus OK.
Als het een keer wat somber weer is of anders in de late namiddag, zal ik een hoogtereliëf maken van mijn testtraject. Mogelijk moet ik mijn traject verkorten, het eerste stuk is in ieder geval vlak, of, als de laser toch te grote verschillen aantoont, een nieuwe testplek opzoeken. Ik weet er wel één, de uitloop uit de duinen bij Castricum aan Zee, maar dat is een heel eind weg.

Tegenslag bij bandentest

Vanmorgen kom ik bij de Quest en blijkt de linker voorband leeg te zijn. Gisteren hebben wij de hele middag besteed aan de uitrolproeven. De grote vraag is nu, wanneer is het leeglopen van de band begonnen? Is dit al tijdens de tests gebeurd of mogelijk op de laatste kilometer naar huis?
Een eerste blik op de resultaten van de tests laat opvallende zaken zien. De eerst geteste banden, waaronder Schwalbe Super Moto en Vredestein Perfect Moiree 55, geven veel betere resultaten dan de later geteste banden. Wordt dit veroorzaakt doordat de later geteste banden minder licht rollen of heeft de lekke voorband de resultaten beïnvloed? Ik weet het niet.
Omdat ik graag fouten in de test uitsluit, publiceer ik de resultaten nog niet. Eerst wil ik een aantal nieuwe tests doen om er zeker van ze zijn dat de testresultaten consistent zijn.

26" Achterbanden test, rear tires review

Vanmiddag om 13.00 uur rij ik met een stapel 26" banden, vastgebonden achterop de Quest met ducktape, naar de pont. Kees van Hattem, hij zal mij weer assisteren, staat al te wachten.
Er is vrijwel geen wind en wind die er is varieert in kracht maar 1 tot 2 km per uur. De temperatuur is 11 gr. C. en er schijnt een waterig zonnetje dat nog maar kort geleden de mist heeft verdreven.
Ik heb de volgende banden mee:

1. Schwalbe Super Moto, nu gemonteerd op het achterwiel
2. Schwalbe Kojak 50 mm nieuw
3. Schwalbe Kojak 50 mm 3000 km gebruikt
4. Schwalbe Slick 47 mm, vrijwel ongebruikt, niet meer leverbaar
5. Schwalbe Marathon Racer, nieuw
6. Vredestein Perfect Moiree 55 mm, nieuw
7. Vredestein S-lick, restpartij van fietspunt.nl, nieuw
8. Avocet Fasgrip City 1.9, niet meer leverbaar, nieuw.

Alle runs, vandaag 34 stuks, worden vanaf hetzelfde punt op de helling gemaakt als de vorige serie. De groene punt op de foto is nog heel helder te zien. De Super Moto en de Perfect Moiree worden voorzien van de Schwalbe SV13F binnenband. Alle andere banden worden gereden met de smallere Schwalbe SV14 binnenband. Beide binnenbanden behoren tot de 'extra light' categorie van Schwalbe.
Alle banden worden op 5 bar beproefd, de smallere aanvullend op 6 bar. De Super Moto wordt alleen op 4 en op 3 bar getest. 5 bar durf ik niet in de band te pompen uit vrees dat de velg kapot gaat. Straks zal blijken dat dit ook helemaal niet nodig is. De Perfect Moiree wordt getest op 5, 4 en 3 bar.
In principe worden er per band 3 runs gemaakt. Wordt dezelfde band ook met een andere druk getest, dan worden er weer drie runs gemaakt. In een enkel geval, als 2 runs vrijwel gelijk eindigen, wordt volstaan met 2 runs.
Blijkt na 3 runs de spreiding groter te zijn dan 5 meter, dan maak ik 2 extra runs en neem de langste en kortste run niet mee voor het gemiddelde. Dit is overigens maar één keer gebeurd.

Het is hard werken om alle banden te testen. Matthijs Leegwater is op doorreis naar Zaandam en komt even poolshoogte nemen. Aan het eind van de proeven is de mist volop terug en kan alleen de Schwalbe Slick niet meer getest worden. Is niet erg, de band is al lang uit productie. We moeten ook wel stoppen omdat het donker wordt en we alle afstanden nog moeten opmeten. De eerder op de weg gespoten afstanden 90, 120 en 150 meter maken het ons nu makkelijk.

Morgen werk ik de gegevens uit en verschijnt een overzicht en verslag per band. Nu ga ik lekker onderuit zitten en kijken welke president de Amerikanen zich aanmeten.
Lekker onderuit zitten mag ook wel. Probeer maar eens 70x achter elkaar in en uit een Quest te klimmen. Ik kan je verzekeren, dit is een behoorlijke exercitie.
Morgen, eigenlijk straks, meer.

Motigo teller weg, Onestat teller geplaatst

Dit lijkt een wat cryptische kop, zeker boven een posting op een blog die over fietsen gaat. Daarom enige uitleg.
Motigo en Onestat zijn bedrijven die statistische informatie bijhouden over het bezoek dat aan websites wordt gebracht. Er is een veelheid van informatie beschikbaar, meestal getoond in de vorm van fraaie grafieken.
Het is leuk om te zien hoeveel lezers mijn blog bekijken. Het is vooral leuk als blijkt dat steeds meer lezers mijn blog gaan lezen. Vooral na de fietstocht naar Giessen blijken er tot wel 700 pagina's op één dag bekeken te worden. Ook na een bandentest vliegt de teller omhoog tot ruim in de 600 'pageviews'.
Aanvankelijk gebruikte ik de teller van Nedstat, een prima teller. Op het moment dat Nedstat de lezer begon te bestoken met 'pop-ups', ongevraagde reclameboodschappen, was de liefde voorbij. Op het internet zijn altijd wel handige knapen te vinden die een 'script' kunnen aanpassen. Dat lukte mij ook en de pop-ups waren verleden tijd.
Nedstat heeft een deel van zijn business verkocht aan Motigo. Aanvankelijk ging het goed, maar een paar weken geleden viel er een mailtje in mijn postbus van .... Motigo. Ze hadden me door. 'Of de teller gaat eraf, of u installeert nieuwe code', dat was de boodschap. Omdat de statistieken zo aardig zijn, heb ik de nieuwe code maar geplaatst. Nou, je snapt het waarschijnlijk wel, de hinderlijke pop-ups zijn weer terug. Kees van Malssen was de eerste die me informeerde. Vanavond meldt ook Rembrandt Bakker hetzelfde hinderlijke verschijnsel. Motigo heeft nog geen betaalde dienst die de pop-ups achterwege laat.
Dan rest nog maar één ding. De Motigo teller verwijderen en de Onestat teller installeren. Dat heb ik zojuist gedaan en alles werkt. Jammer voor de statistieken, maar liever dit dan die ellendige pop-ups.

Eerste test Canon G10 - Nikon D40X 18-200

Uiteraard ben ik heel nieuwsgierig naar de verschillen tussen de nieuwe Canon G10 en de Nikon D40X met 18-200 VR objectief. Dat de Canon met de groothoek stand beter zou scoren dan de Nikon staat op voorhand vast. De Canon maakt 50% meer beeldpunten. De Canon heeft een gematigder zoomobjectief, namelijk 5x zoom, tegen de Nikon 11x zoom. Je mag verwachten dat de Nikon op 200 mm een beter resultaat zal geven. Er hoeft namelijk veel minder vergroot te worden dan bij de Canon. Effectief heeft de Nikon met zijn 1.5x vergroting een brandpuntsafstand van 300 mm, de Canon 140 mm.
Maar .... kijk goed naar de foto's.

De eerste foto is het totaal overzicht op 28 mm van het uitzicht vanaf ons huis naar de overkant van de Markervaart. Het witte motorbootje precies in het midden is het detail van de telefoto's.
De tweede foto is met de maximaal ingezoomde Canon gemaakt.
De derde foto is met de maximaal ingezoomde Nikon gemaakt. De beide opnamen zijn op de grootste lensopening gemaakt, resp. 5.6 voor de Nikon en 4.0 voor de Canon. De Nikon opname is belicht op 400 ASA met 1/640ste sec. De Canon opname is gemaakt op 125 ASA met 1/325ste sec.
De afbeelding van de twee foto's samen zijn deelvergrotingen van de beide opnamen. De bovenste foto is van de Nikon, de onderste van de Canon. De Nikon opname is uitvergroot tot 2532 x 1323 pixels. De Canon is veel sterker vergroot tot een uitsnede van 1358 x 765 pixels. Let niet op de houten meerpaal voor de lamp voor de motorboot. Deze is bij de Nikon onscherp doordat de langere lens is scherp gesteld op de motorboot. Dit is ook wel gebeurd met de Canon, maar door de kortere brandpuntsafstand is de scherptediepte bij de Canon veel groter waardoor de Canon de paal wel scherp afbeeldt. Dit is de Nikon uiteraard niet te verwijten.

De resultaten zijn ontnuchterend, voor Nikon dan. Ondanks de sterke telelens en ondanks de veel mindere vergrotingsmaatstaf, legt de Nikon het volledig af tegen de kleine compacte G10. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar de draden van de elektriciteitsmasten. De Nikon worstelt om ze nog enigermate af te beelden, de Canon laat ze glashelder zien.
Eerlijk gezegd, dit had ik niet verwacht. Ik had wel verwacht dat ik met de Canon G10 winst zou boeken bij alle brandpuntsafstanden tot gematigd tele, maar dat de Canon zelfs de Nikon op zijn langste brandpuntsafstand zou verslaan is een totale verrassing voor mij.
Betekent heel simpel dat de Nikon D40X en de 18-200 op Marktplaats.nl zullen worden verkocht.
Helemaal geen reflex meer? Jawel hoor, de D200 heeft al een nieuwe baas gevonden en zal worden opgevolgd door de Nikon D700.

Camera aan boord van de Quest

Zoals vaste lezers van mijn blog weten, hou ik er van om foto's toe te voegen aan mijn teksten. 'Een foto zegt meer dan 1000 woorden'. De goede camera kiezen is geen sinecure. De echt goede camera's zijn zware en onhandige spiegelreflexen. Nou zou je kunnen zeggen dat foto's voor het internet niet aan de hoogste eisen hoeven te voldoen. Dan ken je me niet goed. Ik ben o.m. professioneel (politielucht)fotograaf geweest. Ook ben ik een groot aantal jaren succesvol lid geweest van de creatieve fotogroep De Muggen in Haarlem. Mijn spullen moeten domweg uitstekend zijn.
Terug naar de camera in de Quest. Aanvankelijk nam ik de Nikon D200 met 18-200 mm mee aan boord tijdens ritten in het vlakke Noord-Holland. Deze combinatie weegt ruim anderhalve kilo en is niet handig. Voor je zo'n grote camera boven de rand van de Quest hebt, ben je even bezig. Om het hoge gewicht van de D200 te vermijden kwam ruim een jaar geleden de veel lichtere Nikon D40X aan boord. Het objectief bleef de 18-200 mm. Op het vlakke een goede combinatie, maar bij veel klimmen en dalen zoals bij de ritten naar Giessen, gebruik ik liever de compacte Canon Powershot S70. Voor compacte camera's geef ik sowieso de voorkeur aan Canon boven Nikon, spiegelreflex camera's zijn bij mij altijd Nikons.
Toen Canon de Powershot G10 aankondigde kwam er een soort verliefdheid over mij. Of... is hebberigheid een beter woord? In ieder geval bevallen mij de specificaties zo goed dat ik besluit er een te kopen. De specificaties ten opzichte van de S70 zijn heel goed. Heeft de S70 7 megapixels, geen vibratie-reductie en een lens van 28-110 mm, de G10 zet daar 14.7 megapixels, vibratie-reductie en een objectief van 28 - 140 mm tegenover.
De camera is deze week door TNT op De Woude bezorgd. Dat TNT dat niet altijd doet is aan de lezers van het Noord-Hollands Dagblad welbekend. De laatste twee pakketten werden niet bezorgd en moest ik afhalen in De Rijp. De TNT chauffeur kwam het maar al te goed uit dat een deel van De Woude niet makkelijk bereikbaar is. Ons adres is altijd bereikbaar geweest. Na een hoofdartikel in de Alkmaarse Courant, ik heb geklaagd bij de ombudsredactie van de krant, zal TNT niet gauw weer deze laksheid demonstreren.

Het eerste oordeel is dat de kleine camera gebouwd is al een tank, alles voelt solide aan en de bediening is heel simpel. Vooral het heel grote beeldscherm achterop, ideaal voor rijdende opnamen, is prachtig. De eerste vergelijkende test is met de Nikon D40X en 18-200 mm. De kleine Canon verslaat de Nikon op het gebied van beeldscherpte met gemak. Niet verrassend, 10 megapixel en een extreme zoom van 18-200 mm maken optisch vergaande compromissen nodig.
De vergelijkende foto's moet ik nu nog in JPEG maken, de conversie software om de RAW opnamen van de Canon G10 te kunnen inlezen in Apple iPhoto of Aperture, is nog niet klaar. Te zijner tijd zal ik de camera's, hoewel de vergelijking strikt genomen niet helemaal reëel is, naast elkaar zetten. Die test komt hier wel een keer langs.
De foto's die jullie vanaf nu te zien krijgen zullen met de Canon Powershot G10 gemaakt worden. De plaatjes van de drinkfles zijn al met de G10 gemaakt.